Οι Inter Arma είναι μια μπάντα που έχει χωθεί μέσα στο βάθος της σκέψης της, και βγάζει δίσκους κάθε φορά που νιώθει πραγματικά έτοιμη να πει κάτι. Φλερτάρει με το sludge, το post και το blackgaze, και φαντάζει πάντα ένα επαναστατικό μουσικό όνομα. Με κάθε δίσκο, οι κύριοι από το Ρίτσμοντ δημιουργεί νέους κόσμους με τα ηχοτόπιά τους, παράλληλα με τον δικό μας, κάτι που Sagan αν άκουγε metal σίγουρα θα τον ιντρίγκαρε. Εδώ υπάρχει ένα νέο, απόκοσμο όραμα, που φέρει τον τίτλο "New Heaven".
Η μουσική των Inter Arma ανέκαθεν ήταν ψυχωτική, και οι παράξενοι συνδυασμοί διαφόρων ήχων με το ακραίο metal, την κάνει πολύ ιδιαίτερα, βάζοντας μας σε ένα χάος. Φέτος με τη νέα τους δουλειά αυτό γίνεται πιο άμεσο, δίχως να λείπουν στιγμές που χανόμαστε ή τριπάρουμε με τα τραγούδια τους. Πέρα από το ομώνυμο, εναρκτήριο κομμάτι, που παρά τις δυσαρμονίες του, φαίνεται η πιο "εύκολη" σύνθεση του δίσκου, η συνέχεια μας ρίχνει σε απύθμενα βάθη. Γενικά ο τρόπος που έχουν δουλέψει εδώ, στα αυτιά του γράφοντα μοιάζει σαν ένα πείραμα των Thorns με τους Om, όπου το χάος συναντά την απόγνωση, κι αυτό είναι το μόνο που δεν αλλάζει στα αυτιά όσα ακούσματα κι αν περάσουν. Κομμάτια μάλιστα σαν το "Desolation's Harp" ή το "The Children The Bombs Overlooked" εντείνουν αυτή την αίσθηση, ενώ δε λείπουν και στιγμές που ο χώρος του κενού μέσα στις συνθέσεις γίνεται μουσική και οι όποιοι λυρισμοί λειτουργούν σαν σπαραγμός ή έκρηξη μαζί με τα αργά και φουρτουνιασμένα riffs, σε σημεία όπως το instrumental "Endless Grey" και τη συνέχειά του "Gardens In The Dark", ενώ ένα μίγμα πειραματισμού μέσα στην απλότητα, κάπου μεταξύ στο sludge και το black metal, με εφέ και out of space τύμπανα είναι το "Violet Seizures" λίγο πριν. Σε μια τέτοια ποικίλη ατμόσφαιρα δε θα μπορούσαν και post περάσματα, όπως γίνεται στο "Concrete Cliffs", ενώ όλο αυτό το μπαρούτι που έχει πέσει, ηρεμεί με το "ρέκβιεμ" του δίσκου, το φινάλε "Forest Service Road Blues" μια σκοτεινή μπλουζ μπαλάντα που μας αποχαιρετά έπειτα από την ολική καταστροφή και τη μανία που συναντήσαμε.
Σίγουρα μπροστά στα χειρότερα, κατάμαυρα και πονεμένα συναισθήματα που θα δημιουργηθούν μέσα από όποιον ακούσει το άλμπουμ, τα λόγια της εν λόγω παρουσίασης είναι φτωχά. Σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά των Αμερικάνων, "Sulphur Engish", η ζοφερή υπόσταση παραμένει, αλλά η πολυπλοκότητα διαπερνάτε σε πιο απλωμένες και ποικίλες συνθέσεις με τρομερά αβυσική διάθεση. Μια μουσική Αποκάλυψη, κι ένα άλμπουμ που θα χρειαστεί πολλές φορές να πατηθεί το play, αποτελεί το "New Heaven", αφού πέρα από αυτιά θέλει και μυαλό για να κατανοηθεί αυτό που κρύβεται πέρα από τα τύμπανα, τις κιθάρες και τα μπάσα. Μια γέφυρα μεταξύ πραγματικότητας και νόησης με συμβολισμούς στη νέα εποχή, τις αλλαγές που υπάρχουν, την πολιτική, τον πόλεμο, τη φιλοσοφία, έτσι που ο extreme ήχος τα αγκαλιάζει. Αυτό είναι το τέταρτο άλμπουμ των Inter Arma".
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου