Emperor, Lucifer's Child-Floyd (6/4/2024)

Πέρασε ένας χρόνος από την ανακοίνωση της εμφάνισης των Emperor επί Αθηναϊκού εδάφους και πολλοί τσιμπιόμασταν μη τυχόν ήταν ψέμα αυτό που βλέπαμε. Το ίδιο ίσχυε για πολλούς κι όσο ήμασταν στο venue με τις δύο μπάντες επί σκηνής, δίχως να ξέρουμε τι μπορεί να περιμέναμε. Πάνω από δυόμιση δεκαετίες παλιοί και νέοι φίλοι του ακραίου metal περίμεναν αυτή τη στιγμή, κι έτσι από νωρίς μαζεύτηκαν όλοι το περασμένο Σάββατο στο Floyd. Όλοι στην αναμονή για μια σπουδαία συναυλία.

Με απόλυτη τήρηση του προγράμματος, και με το venue να έχει γεμίσει από νωρίς, οι Lucifer's Child με την άνοδό τους στο σανίδι, λειτουργούν σαν πρωθιερείς ενός ανίερου, μουσικού τελετουργικού. Οι δυνατοί τους ήχοι, και η γεμάτη ενέργεια απόδοση, ζέστανε πολύ γρήγορα το ήδη διψασμένο για καλό black metal κοινό, σε ένα ποτ πουρί από όλη τη μέχρι στιγμής δισκογραφία τους, ενώ ο επαγγελματισμός τους και η πόρωση που έβγαλαν επί το έργον, δεν έβγαλε μόνο αέρα μεγάλης μπάντας, αλλά την πιο δυνατή και δεμένη live εμφάνιση που έχω δει από αυτούς, εξελίσσοντας και οι ίδιοι τον εαυτό τους. Ο Γιώργος Εμμανουήλ ως ο εγχώριος extreme guitar hero της σκηνής, με τους ρυθμούς, τις μελωδίες και τις τρίλιες του έδειξε το μοντέρνο του μαύρο μέταλλο, όσο ο Μάριος "έφτυνε" τους ύμνους του στον εξαποδώ, έχοντας παρέα τον Νίκο και τον Κώστα σε ντραμς και μπάσο αντίστοιχα, να χτίζουν το rhythm section, και να βάζουν τις βάσεις για την έναρξη μιας καταιγιστικής βραδιάς. Ιδρώτας, ξύλο και κοφτερά riffs αποτέλεσαν το ορεκτικό, μέχρι την έλευση των Αυτοκρατόρων.

Το ρολόι έχει σημάνει ήδη 22:00, τα φώτα σβήνουν, ο tour manager των Emperor μας τους παρουσιάζει με πάθος, οι μυστηριακές εισαγωγές αρχίζουν και ακούγονται, και το κοινό που έχει τσουρουφλιστεί από την αναμονή όλα αυτά τα χρόνια, χειροκροτά καθώς ένα ένα τα μέλη βγαίνουν στη σκηνή. Το θερμότερο χειροκρότημα ήδη από την αρχή, δικαιολογημένα το λαμβάνει ο "ερημίτης" Samoth και μετά ο Ihsahn που με την είσοδό του και την έναρξη του "Into The Infinity Of Thoughts" αρχίζει το μακελειό, οι κραυγές και ταυτόχρονα η απόλυτη μαγεία. Ο ήχος είναι με το μέρος τους, κάτι που αποτελεί σημαντικό παράγοντα στον prog/symphonic χαρακτήρα τους, ειδικά σε κομμάτια σαν το "In This Wordless Chamber" και το επικό "The Loss And Curse Of Reverence". Φυσικά στο set την τιμητική τους είχαν τα "In The Nightside Eclipse" και "Anthems..", με το "IX Equilibrium" να εκπροσωπείται μόνο από το "Curse You All Men!". Oι Emperor επί μιάμιση ώρα παρέδωσαν μαθήματα για το πως παίζεται το black metal, ενώ εκεί ξεχώρισε πως ο στυγνός επαγγελματισμός μιας μεγάλης μπάντας, συνεπαίρνεται από το συναίσθημα και τη ζεστασιά των παρευρισκόμενων. Αποσβολωμένος, εκστασιασμένος και μαγεμένος ο κόσμος, παθιάζεται και αφουγκράζεται με έναν έντεχνό τρόπο κάθε μελωδία, riff, κραυγή και ψίθυρο, σαν να μιλάει μέσα στην καρδιά του καθενός. Εκεί καταλαβαίνει κανείς πόσο πρωτοποριακοί ήταν πίσω στο πάλαι ποτέ οι Νορβηγοί με τη μουσική που κυκλοφόρησαν, και πόσο φρέσκια και αέναη ακούγεται τώρα, που η τελευταία τους δουλειά βγήκε πριν 23 ολόκληρα χρόνια. Πίσω στα συναυλιακά όμως, ο Jorgen Munkeby των Shining στα πλήκτρα, πέρα από το σωστά τοποθετημένο παίξιμό του, έβγαζε συχνά πυκνά επί σκηνής έναν "fanboy-σμό" για τη μπάντα που συνόδευε, ενώ ο "πολύς" Sechtdamon στο μπάσο, έβαζε όγκο και τσαγανό με αλητεία και μπρίο, δίπλα στις ξυραφιασμένες κιθάρες των δύο ηγετών. Από την άλλη ο Trym ένας τεχνικός ντράμερ, έπαιζε σαν μηχανάκι όλα τα κομμάτια και εντός και εκτός της εποχής του, και φυσικά ο Ihsahn που με πολλά κάκαλα, "ζωντάνεψε" όλο αυτό το σκοτεινό και ανίερο παρελθόν με μια μωβ Telecaster, γεμάτος όρεξη αλλά και πολλή ευγένεια και χαρά απευθυνόμενος στην Ελλάδα και το κοινό της. Μετά από την τριπλέτα των "Majesty Of The Nightsky", "I Am The Black Wizards" και "Inno A Satana", ακολουθεί ένα σύντομο encore, για την τελευταία πράξη αυτού του μαύρου έργου. Το κλείσιμο έρχεται με το "Burning Shadows Of Silence" πάλι από το ντεμπούτο και το "Ye Entrancemperium" από το δεύτερο άλμπουμ, με τους fans για ακόμα μια φορά να συνοδεύει με τις ιαχές του τις μουσικές του ιστορικού γκρουπ ως την τελευταία νότα. Η "διασκέδαση" που ήθελε ο μπροστάρης των Emperor έγινε βίωμα για εμάς, και φάνηκε από τον ενθουσιασμό και τη συγκίνηση που επικρατούσε τριγύρω, ειδικά στο τέλος της βραδιάς κι αφότου τα φώτα ξανάναψαν.

Δίχως πολλά παραπάνω λόγια, το Σάββατο βάφτηκε μαύρο για καλό λόγο, με μια συντριπτική εμφάνιση που δε βλέπεις κάθε μέρα, δημιουργώντας από κοινού, κόσμος και συγκρότημα μια ζωντανή σύμπραξη, που όσοι δεν παρευρέθηκαν θα μπορούσαν να ζηλέψουν. Ένα live ιστορικής σημασίας, ειδικά για τη νέα γενιά μεταλάδων, που ελπίζουμε να βλέπουμε πιο συχνά, και οι ίδιοι Emperor ας μας επισκεφτούν μια φορά έστω ακόμα, μέχρι να το ξαναδιαλύσουν, γιατί δύο φορές μέσα σε 27 χρόνια σίγουρα δεν είναι αρκετές. Μπορεί σε πολλούς από εμάς να έλειψαν 1-2 κομμάτια που έλαμψαν διά της απουσίας τους, αλλά σίγουρα δε θα χαλάσουν όλο αυτό που νιώσαμε στο Floyd. Τέλος, αν ο φόβος πολλών ήταν μήπως το vibe και το αίσθημα της μουσικής των Emperor χαθεί μέσα σε τόσο κόσμο, εγγυημένα δε συνέβη, και μακάρι πολλά ακόμα ονόματα να μετέδιδαν τόσο ασύλληπτα τη μουσική τους.

Γιάννης Χαρτζανιώτης