Madder Mortem στο Metal View: Στο νέο άλμπουμ θέλαμε να καλύψουμε το κενό με μουσική

 Σε ένα παράλληλο σύμπαν, η ποιότητα και η μαγεία των Madder Mortem, θα τους έκανε ένα κορυφαίο και πολυδιαφημισμένο συγκρότημα. Στο παρόν όμως, αυτή η μπάντα και η περίτεχνη μουσική της σκοπιά, απευθύνεται σε λίγους και εκλεκτούς. Φέτος το Νορβηγικό progressive metal συγκρότημα, κυκλοφόρησε το νέο του άλμπουμ, με έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα και νόημα, φέροντας τον τίτλο "Old Eyes, New Heart". Για αυτή τη δουλειά, και για πολλά άλλα ακόμα, το Metal View, μίλησε με τη φωνή και μαμά του λόχου, Agnete Kirkevaag, δείχνοντας μια γλυκιά, ευχάριστη και συνάμα πολύ μελαγχολική προσωπικότητα.

-Αρχικά πόσα πράγματα άλλαξαν μέσα στη μπάντα αυτά τα πέντε χρόνια;

Ήταν ένα χάος. Άλλαξαν σίγουρα πολλά πράγματα, κάποια για καλό, κάποια για κακό. Από τη μία, δυο μέλη της μπάντας πλέον έχουν παιδιά, εγώ έπρεπε να κάνω μια εγχείρηση που μου άλλαξε τη ζωή, ο BP χώρισε από μια μακροχρόνια σχέση, στο μεσοδιάστημα κάναμε και το ντοκιμαντέρ μας, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως πέθανε ο πατέρας μας, που ήταν το μεγαλύτερο σοκ. Παράλληλα ήταν και η πανδημία, οπότε δεν είχαμε καν τη διέξοδο να βρεθούμε σαν μπάντα ή να προβάρουμε, και κάπως αυτό το έκανε πιο βαρύ. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, με όσα έγιναν εκτός μπάντας, αλλά που φυσικά αφορούσαν κι εμάς, πήραμε πολλά μαθήματα. Πάντα όλα θα αλλάζουν, είτε για καλό είτε για κακό, όλα θα έχουν ένα αντίκτυπο, επίσης πολλά πράγματα αναδιαμορφώνουν τις συνήθειες, για παράδειγμα θυμάμαι τους γονείς μου να μας μεγαλώνουν και να μας φροντίζουν, κι όταν αυτοί μεγαλώνουν μπαίνουμε εμείς στη διαδικασία να τους φροντίζουμε, βλέπεις επίσης πως όλα δημιουργούν ένα κύκλο, άλλοι κάνουν οικογένεια, άλλοι όχι, και τα δύο όμως επηρεάζουν τη ζωή σου γιατί είναι μεγάλες αποφάσεις. Αυτά τα χρόνια αποτέλεσαν καιρό σκέψης. Το καλό είναι πως έχουμε το ίδιο line up, ευτυχώς.

-Πιστεύεις πως όλα αυτά τα γεγονότα και οι αλλαγές επηρέασαν τη μπάντα και τη φιλοσοφία στην τέχνη σας και το νέο άλμπουμ;

Νομίζω πως το καταλάβαμε αφότου δημιουργήθηκε ο δίσκος, αλλά ναι, σίγουρα. Ήταν ένας δίσκος αλλαγών και συναισθημάτων. Δημιουργήσαμε μια δουλειά γεμάτη συλλογή σκέψεων, που όλα αλλάζουν. Όσο η ζωή περνά, αλλάζει κιόλας, ο κόσμος το ίδιο, οι άνθρωποι επίσης, αυτά δημιουργούν πόνο γιατί πολλές φορές δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα περνούν όλα. Όταν είσαι μικρός νομίζεις πως θα ζεις για πάντα, στα 47 σου όπως είμαι εγώ, καταλαβαίνεις πως δεν ισχύει χαχα. To κατάλαβα καλύτερα τώρα που δε μπορώ να κοπανηθώ στη σκηνή, δεν με αφήνει ο γιατρός, χαχα. Πέρα από την πλάκα, έζησα μια περίοδο με μακρά κατάθλιψη, και με έβαζε σε διάφορες σκέψεις, όταν ηρεμείς και το ξεπερνάς, όλα αυτά κατασταλάζουν μέσα σου, και βλέπεις τη ζωή με το πρίσμα που σου είπα. Ο δίσκος μου θύμισε πολύ τη ζωή, έχει πολύ θλίψη και πόνο, αλλά και κάποιες λαμπερές, χαρούμενες στιγμές. 

-Ο τίτλος του δίσκου, "Old Eyes, New Heart" έχει να κάνει με αυτό το πέρασμα της ζωής ή με κάποιον άλλο συμβολισμό;

Θα σου πω ακριβώς πως το έχω στο μυαλό μου. To "Old Eyes" συμβολίζει τη ζωή του ανθρώπου, πως μεγαλώνει και γίνεται πιο σκεπτικιστής, Το "New Heart" συμβολίζει την αλλαγή, και πολλές φορές τη διαμόρφωση και την ωρίμανση. Είναι η αναζήτηση μέσα από το πέρασμά μας. Θα μπορούσε να είναι και μια έκφραση για τον πατέρα μου. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ περίεργος που εξερευνούσε τη ζωή. Σκέψου όταν συνταξιοδοτήθηκε αποφάσισε να μάθει να ζωγραφίζει, διψούσε για ζωή, τον αναζωογονούσε η αλλαγή. Πολλοί άνθρωποι όσο μεγαλώνουν βάζουν τα όρια τους, εμένα με εξέπληττε αυτό το πάθος που είχε. Ήταν σαν να ξαναζούσε. Αυτό ήθελα να περάσω στο άλμπουμ, για αυτό είναι αφιερωμένο και σε εκείνον. Ήταν ο μεγαλύτερος υποστηρικτής των Madder Mortem και το εξώφυλλο είναι δικό του έργο.

- Ξέρεις, για πολλούς μπορεί η ζωή να ξεκινά στα 60, μακριά από τα άγχη ή τη ρουτίνα...

Σίγουρα, έτσι ένιωθε και εκείνος, αγάπησε πολύ τη ζωή. Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του πήγαινε πολύ συχνά στην Τήλο. Κάποια στιγμή είχε πάει πολύ άρρωστος εκεί, και διακομίστηκε με ελικόπτερο στη Ρόδο. Δε ξέραμε αν θα ζούσε ή αν θα πέθαινε, εν τέλει όμως εκεί έγινε το μεγάλο του restart. 

-Νιώθεις πως όλος αυτός ο πόνος και το πένθος μπορεί να κατασταλάξει μέσα από τη δημιουργικότητα και την τέχνη;

Μπορεί να ακουστεί σαν μεγαλειώδης δήλωση αλλά νιώθω πως ήθελα να καλύψω όλο αυτό το κενό με μουσική. Κυρίως στο "Long Road" το πέρασα πολύ αυτό. Ο πόνος είναι ένα συναίσθημα που σε μαθαίνει, επικοινωνείς μαζί του, κι έγραψα πολλά τραγούδια που προσπαθούσα να εκφράσω τη σιωπή, αυτή τη θλίψη, να βάλω ήχο σε αυτό το σκοτάδι. Ο πόνος είναι κάτι που κανένας δε μπορεί αν αποφύγει, το να μπεις στα σκοτάδια δεν είναι δύσκολο να συμβεί. Αλλά είναι καταστάσεις χρήσιμες, να κάνεις κάτι που αξίζει μέσα από αυτά, είτε είναι δουλειά, είτε είναι τέχνη, είτε οτιδήποτε. Δεν τα υπολογίζεις αυτά, απλά έρχονται. Στη Νορβηγία υπάρχει ένα γνωμικό που λένε όταν κάνεις πλάνα, σου έρχονται σκατά. Εγώ ήθελα να κάνω το αντίστροφο. Πολλές φορές κάτι τόσο άσχημο μπορεί να γίνει το κίνητρο σου για να αφήσεις το στίγμα σου, να γίνει κάτι καλό. 

-Όσον αφορά τον ήχο του δίσκου είναι πιο prog, πιο περιπετειώδης, παρά doom. Ήταν εσκεμμένο αυτό, παρά τη θεματική του;

Η αλήθεια είναι πως δύσκολα οργανώνουμε κάτι μουσικά. Πολλές φορές έχουμε ιδέες που θέλουμε να τις ολοκληρώσουμε σε τραγούδια, αλλά ποτέ δεν πάμε με σκοπό μια συγκεκριμένη οδό. Μπορεί να μην ανακαλύψεις αμέσως αν ένα τραγούδι σου κάνει, οπότε το δουλεύεις, δηλαδή μερικά riffs μπορεί να κρατάνε εδώ και 10 χρόνια. Eίναι μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή, να μιλήσει μέσα σου. Δεν είναι κάτι επιτηδευμένο μέσα στο άλμπουμ, αλλά είναι βέβαιο πως ξέρουμε πότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή, και τι σωστές επιλογές κάνουμε. Το prog στοιχείο μέσα από αυτή τη δουλειά και τις επιλογές έρχεται, όταν θα ενώσουμε riffs και ιδέες, Mε τον καιρό επίσης γινόμαστε καλύτεροι μουσικοί και τα διαφορετικά ακούσματα του καθενός όσο να'ναι βοηθούν. Πολλές φορές ακολουθούμε εμείς τη ροή του κομματιού χωρίς ταμπέλες για αυτό που θα βγει στο τέλος. Μας αρέσει να είμαστε ποικίλοι. Έχουμε τα πάνω και τα κάτω μας, τα metal μας και τα μη, επίσης χαχα. Είναι διασκεδαστικό να βρίσκεις νέους δρόμους, είναι σαν παζλ, κι αν νιώθεις πως κάνεις το σωστό δε χρειάζεσαι να περιορίζεσαι.

-Όπως είπες κι εσύ, υπάρχουν πολλά μη metal στοιχεία, πολλές φορές θυμίζει κάτι από alternative ή post rock ακόμα και μπάντες Νορβηγικές σαν τους Madrugada ή τους Midnight Choir. Πώς επηρεαστήκατε για αυτό;

Είναι η δεξιοτεχνία και τα ακούσματα που βοηθούν πολύ. Επίσης οι doom ρίζες μας ταιριάζουν με τις μπάντες που ανέφερες, έχουν μια κοινή αύρα, οπότε έχοντας μεγαλώσει με αυτό το είδος, και ενώνοντας τα με άλλα στυλ και τεχνικές, φέραμε αυτά τα στοιχεία. Μπορεί να πήραμε πληροφορίες ή ιδέες από το alternative rock, άλλωστε ακούμε πολλά και διάφορα μουσικά είδη, αλλά σίγουρα δεν έχουμε τη δυνατότητα για να παίξουμε σαν αυτές τις μπάντες του είδους. Παρόλα αυτά υπάρχει ένα ενεργό mindset που μας βάζει να δούμε κι άλλες οπτικές στη μουσική. Επίσης είναι ωραία αυτή η απαλή, συναισθηματική διάθεση που βγάζουμε και είναι πολύ εύκολο για εμένα και την εξελίξαμε μετά το Marrow.

-Μιλώντας στην προηγούμενη ερώτηση για εσάς αλλά και για κάποιες άλλες Νορβηγικές μπάντες, θα ήθελα να σε ρωτήσω αν το περιβάλλον και η κουλτούρα σας, βοηθούν ηχητικά να βγει κάτι κοινό;

Η μουσική μας νιώθω πως είναι πολύ προσωπική, κι όταν μιλάμε για κάτι προσωπικό, δε θα μπορούσε να λείπει και ο τόπος από όπου έρχεται κάποιος, έτσι; Εκεί είναι όλα τα βιώματα. Το Marrow βασιστηκε πολύ σε αυτό, αλλά και όλοι οι δίσκοι έχουν μια γεύση από τη χώρα μας. Η Νορβηγική κουλτούρα και το περιβάλλον έχουν κάτι το μελαγχολικό που μας ταιριάζει. O χειμώνας είναι βαρύς και μακρύς, και επειδή κατάγομαι από μια περιοχή μακριά από το Όσλο, κοντά στα σύνορα με τη Σουηδία, το μόνο που βλέπεις είναι χιόνια, δέντρα και ταράνδους χαχα. Η Νορβηγία έχει μια πολύ εσωτερική και ενδοσκοπική κουλτούρα μακριά από τον έξω κόσμο, λειτουργούμε πιο μοναχικά και ανεξάρτητα, σκέψου μπορεί το ένα σπίτι να στους πρόποδες ενός λόφου και το αμέσως επόμενο να είναι στην κορυφή του λόφου μόνο του, κάπως έτσι λειτουργούμε. Είναι η καλλιτεχνική αμς αισθητική έτσι απομονωμένη, σκοτεινή και ίσως αυτοκτονική, χαχα. Ζούμε υλιστικά και μοναχικά σε ένα παγωμένο περιβάλλον, λογικό η μουσική μας να μοιάζει έτσι, και σκέψου πως και το Νορβηγικό black metal μια πιο ακραία πτυχή της ίδιας ατμόσφαιρας είναι, σου προβάλλουν ωμά τον χειμώνα μας. Δεν είναι απαραίτητα αρνητικός ο τρόπος που ζούμε, αλλά σίγουρα η τέχνη έχει επηρεαστεί από αυτή τη ζωή. Eίναι όλα άσπρα ή μαυρα στο περιβάλλον μας, είναι όμορφο αλλά και σκληρό. 

-Σχετικά τόσο με τη θεματική όσο και τον ήχο του νέου δίσκου, όλος αυτός ο γύρος συναισθημάτων, θα μπορούσε να μοιάζει σαν τον κύκλο της ζωής;

Χμ, πολύ ενδιαφέρουσα η παρατήρησή σου. Θα πρέπει να το σκεφτώ αυτό. Σίγουρα είναι ένας κύκλος, δε ξέρω αν θα μπορούσε να είναι ο κύκλος της ζωής βέβαια. Γενικά μου αρέσει να υπάρχει μια ροή στα άλμπουμ, δηλαδή σκέφτομαι με τι σειρά θα μπουν, είμαι λίγο old school σε αυτό. Επίσης σίγουρα κάνει βόλτα τα συναισθήματα, οπότε ναι, ίσως θα μπορούσε να είναι ο κύκλος της ζωής, δε ξέρω χαχα.

-Είστε μια μπάντα με πολύ καλές κριτικές και ένα θετικό feedback από τον Τύπο και το κοινό σε κάθε σας δίσκο. Πιστεύεις πως η μη συχνή κυκλοφορία των δίσκων σας, να βοηθάει σε αυτό; Να μιλάτε όταν είστε απόλυτα σίγουροι;

Μπορεί, πιθανότατα. Ο λόγος που κατά κύριο λόγο δεν κυκλοφορούμε συχνά δίσκους είναι λόγω της καθημερινότητας μας, των κανονικών μας δουλειών και των ζωών μας, οπότε δεν είμαστε πάντα καθόλα προσηλωμένοι στη μπάντα. Είναι πολύ δύσκολο επίσης να βρίσκεις συνεχώς την έμπνευση ή να δίνεις όλη σου την προσοχή στη μπάντα ενώ τρέχουν τόσα άλλα πράγματα. Θα θέλαμε να δουλεύουμε περισσότερο σε αυτό, αλλά τώρα το κάνουμε μόνο όταν είμαστε σίγουροι και μπορούμε να εκδηλώσουμε κάτι. Νομίζω βέβαια πως έχουμε πολύ παραπάνω υλικό απ'ό,τι μπορούμε να κυκλοφορήσουμε, αλλά ψάχνουμε κάθε φορά την κατάλληλη ευκαιρία και το συναίσθημα. Ίσως να είναι καλό τελικά που καθόμαστε μέχρι να βγει ένας δίσκος όποτε νιωθουμε έτοιμοι χωρίς να πιέζουμε καταστάσεις, όσο και να θέλαμε να βγάζουμε συχνότερα δίσκους.

-Φέτος οι Madder Mortem συμπληρώνουν 30 χρόνια σαν μπάντα, έστω και με διαφορετικό όνομα. Πόσο αλλιώτικα ήταν τα πράγματα τότε με μια μπάντα με γυναικεία φωνητικά, σε μια χώρα που το black metal έκανε την εμφάνισή του;

Ήταν πολύ περίεργα τα πράγματα τότε γιατί πρώτα απ'όλα ούτε ιδιαίτερη σκηνή εδώ υπήρχε, και φυσικά δεν υπήρχε ο χώρος του female fronted metal. Οπότε κι εμείς είχαμε ξεκινήσει σαν death metal μπάντα, από την άλλη το black metal πάντα ήταν ένα cool ιδίωμα, και ίσως λίγο μας ενέπνευσε στις αρχές. Εγώ ασχολήθηκε αργότερα βέβαια γιατί ήμουν πιο πολύ προς το thrash και το grunge, τα ακούσματά μου δηλαδή ήταν από τους Metallica και τους Sepultura μέχρι τους Faith No More και τους Soundgarden. Μετά αρχίσαμε και βρίσκαμε τον εαυτό μας, αλλά σίγουρα όταν ο κόσμος άκουγε για μπάντα με γυναικεία φωνητικά, περίμενε ένα μοντέλο beauty and the beast, όχι κάτι βαρύ και άμεσο όπως ήμασταν εμείς. Ανέκαθεν δε μας ενδιέφερε η εικόνα παρά μόνο η ουσία της μουσικής, και είναι κάτι που το metal άργησε να το δει έτσι. Δε με ενδιαφέρει να ντύνομαι σαν κουκλίτσα, με ενδιαφέρει να σου αρέσει η μουσική μου, να σου βγάλει κάτι. Υπήρχε κριτικός σε συναυλία που εστίασε στο ότι φορούσα παντελόνι και δεν έμοιαζα με τις άλλες μπάντες που ήξερε. Aν θέλει κανείς κάτι τέτοιο, υπάρχουν και οι Tristania, από όταν μπήκαμε στα πιο prog νερά, νομίζω κι εμείς σαν μπάντα όσο και το κοινό ήταν πιο ανοιχτόμυαλοι. Σίγουρα αλλάζουν πολλά με τον καιρό, Aκόμα και σήμερα όμως δεν είμαστε η female fronted μπάντα με την τυπική οπτική του όρου.

-Tέλος, ποια τα πλάνα σας μετά την κυκλοφορία του δίσκου;

Θα ξεκινήσουμε με ένα release party στο Όσλο, στις αρχές Φλεβάρη, και μετά θα παίξουμε στο Inferno Festival. Επίσης θα παίξουμε και στο Progpower τον Οκτώβρη, και ελπίζουμε να βγούμε και σε περιοδεία το συντομότερο δυνατόν.

Γιάννης Χαρτζανιώτης