Πλούσιες οι σελίδες της ιστορίας τους, πλούσια και η δισκογραφία για τους Incantation. Η μπάντα από το Νιου Τζέρσεϋ, πρωτοστάτησε στο Αμερικάνικο death metal και παρά την αναγνώρισή τους, προτιμούν ακόμα το underground του ήχου. Εκεί ίσως να κρύβεται και η συνταγή, όπου ποτέ δεν έβγαλαν κάτι για τις μάζες ή για να φανεί ο ακραίος ήχος πιο ωραίος στα αυτιά διαφόρων. Αντιθέτως, τρεις και πλέον δεκαετίες κάνουν ότι γουστάρουν στη σκηνή, έτσι φέτος, σαν παράδοση των τελευταίων χρόνων να κυκλοφορούν Αύγουστο τον δίσκο τους, έρχεται το 13ο τους πόνημα, "Unholy Deification".
Αυτό που πάντα ξεχωρίζει τους Incantation από τις άλλες μπάντες είναι η μόνιμη σάπια και παλαιοσχολίτικη αντίληψη τους γύρω από το death metal, το στακάτο παίξιμο, και η εξερεύνηση του σκότους και του μεταφυσικού που πάντα τη μεταφράζουν σε νότες. Με δείγματα εξέλιξης και βλέποντας προς το μέλλον, ήδη από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους, οι Αμερικάνοι συνεχίζουν ανάλογα και φέτος. Χωρίς πολλά πολλά κιόλας, το "Offerings (The Swarm) IV" σαρώνει στο πέρασμά του, γρήγορα και ευθύτατα για να μας προλογίσει πως γύρισαν. Ελαφρώς πιο γκρουβάτο από την άλλη, το ήδη γνωστό "Concordat (The Pact) I" τονίζει την κιθαριστική δεινότητα που μπορεί να υπάρχει ακόμα και σε πιο ωμά ακούσματα, με τον νεοφερμένο Luke Shively να κουμπώνει στα ρυθμικά του μπροστάρη John McEntee που φωνητικά εξαπολύει έτι μια φορά το σκοτάδι, αέναος και παθιασμένος, κάτι που το δείχνει ακόμα καλύτερα στα μονολιθικά, σχεδόν 80s "Chalice (Vessel Consaguineous) VIII" και "Invocation (Cthonic Merge) X". Aπό την άλλη το "Homunculus (Spirit Made Flesh) IX" πάλι πιο riff-άτο, κολλητικό και με υποβόσκουσες μελωδίες που φαντάζουν σαν μια πτυχή φωτός στο σκοτάδι, αποτελεί ήδη instant classic για τον δίσκο.
Πορωτικό στο άκουσμα του και ογκώδες, από τα μπάσα του Chuck Sherwood, ευθύς αμέσως θα ακολουθήσει και το "Megaron (Sunken Chamber)IV" δείχνοντας τους ελαφρείς νεοτερισμούς της μπάντας, παραπέμποντας στους Suffocation και τους Autopsy. Επιστρέφοντας στις κλασικές πεπατημένες των Incantation όμως, το "Convulse (Words Of Power)III" είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, ακολουθώντας σε όμοιο δρόμο και το "Altar (Unify In Carnage) V" αν και τα εφέ της αρχής του μαζί με το σκαφτό και αργό riffing μας βάζει πιο ωραία σε ένα τελετουργικό σκηνικό που έλειπε μέχρι στιγμής από το ευρύτερο χάος του συνόλου, μέχρι να μας ανυψώσει με τις ταχύτητες και τα σόλα του, το "Exile (Defy The False) II". Σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που αρχίσαμε, κλείνουμε τώρα, με το αργό, βαρύ και doomy "Circle (Eye Of Ascension)VII" να κλείνει δραματικά και αρκετά εσωστρεφώς τον δίσκο, ένα στοιχείο βέβαια, που διάσπαρτα στο άλμπουμ συναντάται.
Με δεκατρία άλμπουμ που η πορεία μιας μπάντας μόνο ανοδική μπορεί να φανεί, είναι πραγματικά σπάνιο. Καθόλου γρουσουζικό το νούμερο για τους Incantation αφού οι μελανές πτυχές τους μουσικά και θεματικά, ταιριάζουν με την έννοια του ολέθρου και του κακού. Το "Unholy Deification" που μέσα του φτιάχνεται ο υπεράνθρωπος και η θεϊκή φύση μέσα από τη θνητότητα, περιέχει πέρα από νοήματα και μπόλικη ποικιλία, με ήχους που μόνο παραγκωνισμένοι από τον χρόνο δε φαίνονται. Το old school έτσι όπως το κάνουν, δημιουργεί ένα δικό τους new school, όπου μαζί με καλεσμένους σαν τον Jeff Becera από τους πρωτομάστορες Possessed, όσο και τους Henry Veggian από Revenant και Dan Vadim Von από Morbid Angel κάνουν την εν λόγω δουλειά να μοιάζει σαν μια ανίερη γιορτή, μοχθηρή πλην αισθαντική.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου