Εν μέσω τρομερών γεγονότων και επιζητώντας διακαώς μια έξοδο από τη μαύρη μας ρουτίνα, το βράδυ της 10ης Μαρτίου ήταν το καλύτερο γιατρικό, έχοντας προηγηθεί μερικές ακόμα συναυλίες για κάθε είδους γούστου ώστε ο κόσμος να ξεφύγει. Παράλληλα με τις ετοιμασίες του νέου δίσκου των Nightrage, το ιστορικό συγκρότημα έρχεται ξανά στα πάτρια εδάφη του ιδρυτή του, έχοντας μαζί και τους μεγάλους Sarissa αλλά και τους ανερχόμενους Aetherian, σε μια νύχτα για κάθε μεταλά, που κατέληξε σε ένα μεγάλο πάρτι, με παρέες, μουσικές και αίσθηση άλλων ημερών.
Με το ρολόι να δείχνει ήδη 21:00, οι Αθηναίοι Aetherian, πατούν το σανίδι, και αντί να έχουν τον άχαρο ρόλο της έναρξης, έχουν στο πλευρό τους μπόλικο πιστό κοινό, αλλά και πρωτάρηδες που όπως φαίνεται τους συνεπήρε το στυλ, η ατμόσφαιρα και η συναυλιακή τους μανία. Σε ένα death metal κράμα με γκρούβες αλλά και μελωδικά στοιχεία αντίστοιχα των Dark Tranquillity και των Insomnium, για μισή ώρα έβγαλαν την κραυγή ανησυχίας τους για την κοινωνία και τη φύση, ενώ στοιχεία που παραπέμπουν στους εγχώριους θρύλους, Rotting Christ επίσης έκαναν αισθητή την παρουσία τους, όπως άλλωστε υπάρχει και συνεργασία των εν λόγω κυρίων με τον Σάκη Τόλη, στο "Primordial Forests". Πορωμένοι, αγριεμένοι, τόσο οι πάνω όσο και οι κάτω της σκηνής, ζέσταναν την ατμόσφαιρα και για τη συνέχεια, αφήνοντας μας με το ήδη κλασικό τους, "The Rain", ενώ το "Army Of Gaia" λίγο πριν, μας έδωσε τη γεύση για την επόμενη τους δουλειά.
Αλλάζοντας ρότα και ήχο, οι θρύλοι και πιονέροι του ελληνικού metal, Sarissa έρχονται να μας γυρίσουν τρεισήμισι δεκαετίες πίσω με το ιστορικό για τη σκηνή "Demo 1987", για πρώτη φορά στην ολότητά του. Έπειτα από ένα οπτικό πέρασμα στη μνήμη του μπασίστα Δημήτρη Σελαλμαζίδη υπό τους ήχους του "Sound Of Silence", προκαλώντας συγκίνηση στον κόσμο που συνέχιζε να μαζεύεται, μπήκαμε δειλά αλλά ηχηρά στη δεκαετία του 80'. Με μερικά τεχνικά θέματα αλλά και προβλήματα στην ακουστική, σε αντίθεση με την αρχή του live, οι συμπατριώτες των headliners, κατάφεραν κι έβαλαν φωτιά στον χώρο, με attitude, στυλ και αύρα άμεσα βγαλμένη από την καλύτερη δεκαετία του heavy metal. Έχοντας μαζί τους το rhythm section των Crystal Tears, ο Καζάκης στην κιθάρα έκανε τους δικούς του παπάδες, όσο και φωνητικά είχαμε να κάνουμε με κρυστάλλινες τσιρίδες, τσαγανό, και μια δυναμική που έδειξε ότι σε σαράντα λεπτά το συγκρότημα αυτό πέρασε τη δεύτερη νεότητά του, με μια μίξη των Dio, Manilla Road και Manowar να μιλούν από τα σεκλέτια μέχρι την αρχαία μας ιστορία.
Γύρω στις 23:00, κι έπειτα από τέσσερα χρόνια, πάλι στον Ναό του metal, οι Nightrage εμφανίζονται με ενέργεια και μας μπαρουτιάζουν με τους ήχους του πρόσφατου, ομότιτλου, "Abyss Rising". Η σύμπραξη της Θεσσαλονίκης με τη Σουηδία, μας πήγε μονότερμα προκαλώντας πανικό δίνοντας ιδιαίτερη μνεία στα "Venomous" και "Wolf To Man" και τον κόσμο να παθιάζεται σε κάθε νότα. Ο αεικίνητος Ronnie Nyman έκανε "δικές" του τις στιγμές τόσο από την εποχή του Hamalainen όσο και από του θρυλικού Tomas Lindberg, όπου ακούσαμε από το προ 20ετίας ντεμπούτο τους τα "Elusive Emotions" και "The Tremor" αλλά και το "Being Nothing" από το "Descent Into Chaos". Φυσικά, αν μη τι άλλο, υπέροχος και καλύτερος από studio και στα προσωπικά του περάσματα με τη μπάντα, χάρμα οφθαλμών και ώτων. Με τον ήχο να μην αποτελεί σύμμαχο, το σπουδαίο melodeath συγκρότημα δεν πτοήθηκε και συνέχισε το καταστροφικό του έργο άλλοτε με πιο επιθετικές και άλλοτε με πιο ήπιες και τεχνικές στιγμές. Τα moshpits διαδέχονταν το ένα, το άλλο και η δουλειά του Μάριου Ηλιόπουλου χαίρει άκρας εκτίμησης από το κατάμεστο venue, που δε θυμίζει σε τίποτα την τελευταία φορά της επίσκεψής τους, αφού εδώ τώρα έγινε ο κακός χαμός ειδικά ακούγοντας τέτοιες ριφφαρες αλλά και τα τύμπανα-πολυβόλα του Dino. Επαγγελματίες αλλά και εργάτες της τέχνης τους, οι Νightrage τόσο συναυλιακά όσο και δισκογραφικά δείχνουν το αίμα που φτύνουν για το καλύτερο αποτέλεσμα, συνεχίζοντας την κληρονομιά του Γκέτεμποργκ με τον δικό τους τρόπο, ενώ δε, αποκλειστικά στην Αθηναϊκή τους εμφάνιση, από ένα τέτοιο show, αυτό που έμεινε είναι ο ιδρώτας και το ξύλο!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου