Moonspell στο Metal View: Η ανοιχτομυαλιά είναι δείγμα πολιτισμού

Λίγο πριν την πανσέληνο του Νοεμβρίου, οι λύκοι ούρλιαξαν, και ο Πορτογάλος metal star, Fernando Ribeiro, μιλάει για τα 30 χρόνια των Moonspell. Οι θρυλικοί darksters έχουν περάσει από πολλά μονοπάτια του σκληρού ήχου, με αποκορύφωμα το προ διετίας "Hermitage", αλλά και τη νέα τους ζωντανή ηχογράφηση, "From Down Below", μέσα σε μια σπηλιά. Για τις πιο σημαντικές στιγμές αυτών των τριών δεκαετιών, τα νέα τους εγχειρήματα, αλλά και τι να περιμένουμε στη χώρα μας, στις 19 και 21 Νοεμβρίου σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα αντίστοιχα, με ένα περίβλημα ενθουσιασμού και οπαδισμού, το Metal View είχε τη χαρά να μιλήσει με έναν τόσο χαρισματικό άνθρωπο.

-Καταρχάς με κέντρισε πάρα πολύ η απόδοση σας στο νέο σας live album, που όλα ακούγονται καλά, γυαλισμένα αλλά με τον ενθουσιασμό τον δικό σας και του κοινού. Βασικά πώς προέκυψε η ιδέα;

Αποτέλεσε ένα αντικείμενο προόδου βασικά. Μέσα στην πανδημία που δεν κάναμε τίποτα, και ήταν μια περίοδος που όλοι υπέφεραν, θέλαμε να δείξουμε πως ήμασταν ζωντανοί. Πολλές μπάντες όπως οι Behemoth, οι Paradise Lost ή οι Sepultura έκαναν πιο ιδιαίτερες live streaming εμφανίσεις, όπως κι εμείς κάποιες επετειακές. Ήταν άλλωστε η περίοδος που θα γιορτάζαμε και τα 30 μας χρόνια, και θέλαμε να δείξουμε πως δεν είναι στιγμή για διάλειμμα. Έτσι μεταξύ άλλων, είπαμε να γίνει το "From Down Below", κάτι εορταστικό αλλά που θα προωθούσε και το "Hermitage" που μολις είχε κυκλοφορήσει και δεν καταφέραμε να το προωθήσουμε. Αυτά τα δύο χρόνια ήταν σωματικός αλλά και πνευματικός θάνατος για πολλούς. Έτσι είπαμε να έρθουμε πιο κοντά στη φύση, να έχουμε λίγο κόσμο που θα μπορούσε να μπει, και να έχουμε έναν ήχο πιο φυσικό και οργανικό. Έτσι αποφασίσαμε να παίξουμε σε μια σπηλιά, που όσο τρελό κι αν ακούγεται, το σκεφτήκαμε πολύ για να γίνει. Ήταν κάτι ιδιαίτερο, μοναδικό, 80 μέτρα κάτω από τη γη, που θα μπορούσαμε να κερδίσουμε και βραβείο Γκίνες, χαχα. Καταλαβαίνω πως εννοείς τον καλό ήχο, ήταν γιατί όλα ακούγονταν με βάση το φυσικό περιβάλλον, πλάι στη ροπή που είχε πάρει ούτως ή άλλως ο δίσκος μας. Θέλαμε κάτι εξ ολοκλήρου φιλοσοφημένο, που να ταιριάξει στη φάση που περνούσαμε και στο ύφος και τη λογική του "Hermitage". Eίμαστε πολύ χαρούμενοι και περήφανοι για αυτό. άλλωστε έχουν κάνει κάτι παρόμοιο και οι Shining στα Νορβηγικά φιορδ, ή ακόμα και οι Metallica στην Αλάσκα. Εμείς είμαστε λίγο πιο κλειστοί κι απόμακροι βέβαια, χαχα.

-Ένιωσες καθόλου ρίσκο για τη λογική αυτού του live, τόσο για τον χώρο, όσο και για την επιλογή κομματιών, παίζοντας μόνο το τελευταίο σας άλμπουμ;

Είναι ένα ρίσκο και από τις δύο πλευρές, αλλά είναι και δύο κομμάτια αλληλένδετα. Έχουμε κάνει ήδη δύο live albums που έχουμε καλύψει όλη μας τη δισκογραφία, όπου εδώ θέλαμε κάτι μοναδικό, ξεχωριστό που θα μας έκανε να πάμε μπροστά. Το "Hermitage" είναι ένας αυτόνομος δίσκος που θα μπορούσε να παιχτεί και μόνος του, άλλωστε στις συναυλίες μας πάλι θα παίξουμε πράγματα από το "Wolfheart", ή το "Irreligious" ή το "The Butterfly Effect", οπότε εδώ θέλαμε να δείξουμε και μια οπτική που πολύ λίγος κόσμος θα μπορούσε να δει από κοντά. Δεν είναι άλλωστε κάτι που κάνεις κάθε μέρα, πόσο μάλλον όταν είσαι αποκλεισμένος. Επίσης ήταν και σημείο τον καιρών να παίξουμε ένα ερμητικό, κλειστο, απομονωμένο άλμπουμ, σε ένα αντίστοιχο περιβάλλον εν μέσω της πανδημίας. Κοιτώ την τέχνη και το νόημα πίσω απ'ότι κάνω, όχι τους αριθμούς. Έχουμε άλλωστε μια μακρά λίστα δίσκων, που γενικά πάντα θέλουμε να ικανοποιούμε τους οπαδούς μας, και να τιμάμε κάθε μας στιγμή. Εδώ όμως ήταν μια στιγμή γιορτής, και το καλύτερο σενάριο, και ο πιο πιθανός τρόπος ήταν αυτός. 

-Το να παίξεις σε μια σπηλιά, νιώθεις πως ενέτεινε την ατμόσφαιρα και το νόημα του δίσκου προς τα έξω;

Όταν ετοίμαζα το "Hermitage" είχα δύο οπτικές στο μυαλό μου. Μια πιο μαύρη, δυνατή βρίσκοντας μοντέρνους δρόμους, άλλωστε ότι και να κάναμε, από κάποιον θα τα ακούγαμε χαχα, και από την άλλη είχα μία πιο παλιομοδίτικη και ρετρό διάθεση, που πάλι θα είχε σημεία προόδου για τους Moonspell. Εν τέλει κατέληξα με τη δεύτερη ιδέα, που τη θεώρησα και πιο ταιριαστή, και επειδή και εγώ νιώθω λίγο πιο παραδοσιακός. Πάντα οι Μoonspell ήταν μια μπάντα που προόδευε και έκανε κάτι νέο με τη μουσική της, αλλά πάντα υπήρχε στο χρονοδιάγραμμα μας το παρελθόν, με τις folk ή τις pagan ή τις gothic επιρροές. Τώρα πήγαμε σε πιο rock και σκοτεινές επιρροές, και μάλιστα έχοντας στο μυαλό μου τα τελευταία αναγνώσματα που είχα διαβάσει, που δεν ήταν άλλα από τον ερμητισμό, τον ασκητισμό και την απόκρυφη φιλοσοφία. Διάβαζα για τους ερημίτες αγίους, τους στυλίτες, τους ασκητές, τους Έλληνες ιεραποστόλους που ταξίδευαν στις ερήμους, διάβαζα για τις προσευχές τους, τον τρόπο ζωής τους, το σκεπτικό τους, οπότε μπήκα κι εγώ σε αυτόν τον τρόπο σκέψης, τον πιο εσωτερικό, και καθαρτήριο. Πάντα την έμπνευση για τη μπάντα την έβλεπα με έναν ακαδημαϊκό τρόπο. Έκανα τη μελέτη μου, έμπαινα στη θέση των ανθρώπων που είχα στο μυαλό μου, είτε αποτελούσαν φανταστικά είτε υπαρκτά πρόσωπα. Έτσι μετά, άρχισα να κάνω πεζοπορίες στη φύση, πήγαινα με τον γιο μου σε σπηλιές, και έτσι δημιουργήθηκε και η ιδέα για αυτό το κλειστοφοβικό άλμπουμ, αλλά και για το live, που όπως είπα ήταν αλληλένδετο. Σε μια περίοδο πλήρους απομόνωσης, ήταν μεγάλο βήμα να κάνεις μια συναυλία, που ούτως ή άλλως θα γινόταν και σε μια σπηλιά. Έπρεπε να μάθουμε για το πως μπορεί να εξαπλωθεί ο ιός εκεί, ή τι αποστάσεις πρέπει να υπάρχουν. έτσι δημιουργήθηκαν γενικά αντιδράσεις και τις μάσκες από πολύ κόσμο, που έλεγε ότι δε γίνεται metal συναυλία με περιορισμούς. Προσωπικά τους συγχωρώ, γιατί όλα ήταν σημάδια των καιρών κι όλοι ήμασταν υποχρεωμένοι. Παρόλα αυτά εννοείται πως η ατμόσφαιρα και το κλίμα της σπηλιάς ταίριαζε απόλυτα με τη λογική του δίσκου, κι αυτό θέλαμε να εκπέμπουμε σε όλη τη διάρκεια, με τον δικό μας τρόπο.

-Θεωρείς πως το "Hermitage" έφερε μια νέα εποχή για τη μπάντα και μια νέα πνοή για εσάς σαν άτομα αλλά και μουσικούς;

Μπορεί στα άλλα παιδιά, όχι σε εμένα. Θέλω να πω μου άρεσε η ατμόσφαιρα και η οπτική του "Hermitage", είναι ένας δυνατός, συναισθηματικός και προοδευτικός δίσκος, πολύ ολοκληρωμένος αλλά θεωρώ πως έκανε τον κύκλο του. Πάντα θέλω να κάνω διαφορετικά πράγματα και νομίζω πως όλοι δε θέλουμε να επαναπαυόμαστε. Προσωπικά ζω μια περίοδο απλότητας, οπότε και για τον επόμενο δίσκο θέλω κάτι απλό, σκοτεινό, χωρίς πολλά μπλεξίματα και περίπλοκα περάσματα. Θελουμε βάρος αλλά και απλές, δυνατές μελωδίες. Αγαπώ το παρελθόν μα κοιτάω και το μέλλον. Είναι σαν να έχω σκαρφαλώσει μετά από καιρό στην κορυφή ενός βουνού, αλλά αμα βρω κάποια ψηλότερη θα προσπαθήσω να ανέβω και εκεί. Συμφωνώ πως ήταν μια νέα πνοή για εμάς, με κάτι που δε ξαναείχαμε κάνει στο παρελθόν, αλλά τώρα θέλουμε νέο οξυγόνο. Τότε περάσαμε μια περίοδο που γυρίσαμε σε 70s ακούσματα, στους Pink Floyd, τους Beatles, σε progressive rock, αλλά και σε underground metal μπάντες, και κάπως έτσι κάναμε τη μουσική των Moonspell μέσα από αυτά. Είμαι άνθρωπος που ενθουσιάζεται και παθιάζεται, οπότε μόλις βρω κάτι νέο, θέλω να το φέρω στα μέτρα μου και μετά να το κάνω μουσική. Ίσως φανεί σαν διάδοχος του "Hermitage" και του εγχειρήματος που κάναμε με τη σπηλιά, γιατί φαντάζομαι έναν δίσκο βαθύ, σκοτεινό και κλειστοφοβικό, χαχα. Είναι ένας δίσκος που θα ακούσω και τώρα στο αυτοκίνητο μου, αλλά δύο χρόνια μετά, δε νιώθω να ταυτίζομαι τόσο με αυτόν. Έτσι, θα δούμε πως θα πάει το επόμενο κεφάλαιο του "Moonspell metal" μας, χαχα. 

-Κάνατε τον progressive κύκλο σας. Θέλω να σε ρωτήσω, είναι μεγάλη πρόκληση για μια μπάντα να ψάχνεται και να πειραματίζεται ακόμα, έπειτα από 30 χρόνια ύπαρξης;

Το πιο δύσκολο είναι να μείνουν τα μέλη στην ίδια σελίδα. Γενικά είμαστε φίλοι, ξέρει καλά ο ένας των άλλων τόσα χρόνια, έχουμε ζήσει τα πάντα μαζί, αλλά αυτόν δεν παύει να σημαίνει πως δεν έχουμε διαφορές και προβληματισμούς στα βήματα που κάνουμε και στις ιδέες που έρχονται. Με τον Pedro και παλιότερα με τον Miguel είχαμε διαφωνίες και ενδοιασμούς σε διάφορα πράγματα, όπως όταν σκέφτηκα το concept για το 1755 αρχικά υπήρξε μεγάλη σκέψη αν θα έβγαινε κάπου ή αν θα άξιζε αυτό, πηγαίνοντας σε έναν δίσκο μόνο με Πορτογαλικά και με μια διαφορετική ηχητική αισθητική. Από την άλλη, όταν παίξαμε στο Rock In Rio τραγούδια των Sepultura ήταν όλοι ενθουσιασμένοι. Προσωπικά δε με φοβίζουν οι προκλήσεις, θα έλεγα πως είμαι σπεσιαλίστας, χαχα, αλλά όταν έχεις πολλές ιδέες και θες συνεχώς προκλήσεις, ξέρεις πως δε θα πετύχουν πάντα. Πάντα όμως θέλω να φιλοσοφώ ό,τι κάνω. Η μία μου αγάπη είναι η μουσική και η άλλη η φιλοσοφία. Αυτα τα δύο δε μπορούν να πάνε ξεχωριστά, κι έτσι προχωρώ και θέλω να προχωράμε κι όλοι μαζί. Τριάντα χρόνια τώρα σίγουρα υπήρξαν σκαμπανεβάσματα, αλλά όποτε έβγαινε ένας δίσκος ζούσα ένα πάθος, άσχετα από το μονοπάτι που ακολουθούσαμε. Από το "Wolfheart" και το "Irreligious" μέχρι το "Hermitage" αυτό δεν έχει αλλάξει, το μόνο που αλλάζει είναι το τι θέλω να κάνω μετά, και σε τι καλλιτεχνική περίοδο βρίσκομαι. Δεν κόβουμε δρόμο, πάμε από τα δύσκολα μέρη, χαχα.

-Μουσικά μέσα από τόσους δίσκους υπάρχουν αλλαγές και διαφοροποιήσεις. Εσείς σαν άνθρωποι αλλά και καλλιτέχνες, αλλάξατε αυτά τα 30 χρόνια;

Ναι, αρκετά. Κάτι θα πήγαινε λάθος αν δεν αλλάζαμε χαχα. Νομίζω πως λίγο πολύ όλοι αλλάζουμε, ακόμα κι αν δε φαίνεται έντονα. Καλλιτεχνικά θέλαμε να αλλάξουμε, γιατί πάντα θέλαμε να δούμε νέα όρια. Νομίζω πως το καταλάβαμε νωρίς κιόλας, ήδη από το "Under The Moonspell", που ήταν πιο σκληρός και άγριος δίσκος, και μετά ήρθε το "Wolfheart" στις ίδιες ρίζες, αλλά πιο μελωδικό, και μετά το "Irreligious" που μας διαφοροποίησε πιο έντονα. Αυτό συνέβαινε από όταν ήμουν μικρός. Πάντα άκουγα Judas Priest, Led Zeppelin ή Black Sabbath, αλλά μετά έμαθα το thrash metal, κι από αυτό προσκόλλησα σε ακόμα πιο extreme και undergound μπάντες όπως ο King Diamond ή οι Bathory και οι Celtic Frost. Εκεί είδα ότι θέλω να παίξω κάτι τέτοιο, μετά όμως είδα τους Type O Negative, και είδα ότι θέλω να δοκιμάσω με το δικό μου στυλ κάτι τέτοιο, ή τώρα που μεγάλωσα το ίδιο έγινε με τους Pink Floyd. Σε αυτά τα ακούσματα πάντα θα γυρνάω, αλλά καλλιτεχνικά τα έχω δοκιμάσει ήδη. Θέλουμε να είμαστε με διευρυμένους ορίζοντες, η ανοιχτομυαλιά αυτή είναι και δείγμα πολιτισμού. Καταλαβαίνω πως κάποιοι δε θέλουν να αλλάξουν, αλλά υπάρχουν κι αυτοί που το κάνουν. Ακόμα και μουσικά να το πάρεις, αγαπώ εξίσου τους Manowar αλλά και τους Ulver, που έχουν εκ διαμέτρου αντίθετη λογική. Παρόλα αυτά για εμάς, δε γίνεται σε μια μέση ηλικία να κάνεις ό,τι έκανες πριν 25-30 χρόνια, πρέπει να εξελίσσεσαι, αλλά ναι, πρέπει να τιμάς και να βλέπεις το παρελθόν σου. Δε θα βγάζαμε ξανά το "Vampiria" πχ, αλλά όταν το παίζουμε, βλέπεις ότι κι αυτό κάπως έχει αλλάξει από το 95' έως το 22'. Ζωντανά είναι ο μόνος τρόπος να το ξανακούσεις από εμάς, ή να βάλεις ξανά το "Wolfheart" και να μας δεις πιο ακραίους. Από εκεί και πέρα, ο δρόμος είναι ακόμα ανοιχτός, κι αυτό που κάνουμε είναι να δίνουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας για να περνάει ο κόσμος ωραία.

-Έχεις επιθυμήσει κάτι από το παρελθόν;

Νιώθω ότι ο χρόνος είναι κάπως σχετικός. Μπορεί να σου μιλήσω για την εποχή που παίζαμε black metal και να νιώθω ότι έχουν περάσει 100 χρόνια, και μετά να παίξουμε 2 ώρες show και να νιώθω ότι έχουν περάσει είκοσι λεπτά. Πάντως αυτό που μου λείπει από τα παλιά, είναι ο κόσμος που ήταν πιο ελεύθερος, πιο αυθόρμητος, πιο παθιασμένος. Νιώθω πως μετά την πανδημία και όλο το cancel culture που έχει έρθει ο κόσμος φοβάται είτε να μιλήσει είτε ακόμα και να κουνηθεί νιώθω πως τώρα υπάρχει μια γενική εμπάθεια, δεν υπάρχει αυτός ο ανοιχτός κόσμος και η ξεγνοιασιά του τότε. Παρόλα αυτά, σίγουρα υπάρχουν και καλά πράγματα τώρα, όπως που μιλάμε μεταξύ μας χωρίς να χρεωνόμαστε με τηλέφωνα, όπως στις συνεντεύξεις 20 χρόνια πριν, σε βλέπω κι ας είσαι χιλιόμετρα μακριά, αυτό είναι το καλό που φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Αλλά και πάλι νομίζω πως το σήμερα είναι λίγο πιο επιτεδευμένο σε σχέση πριν 30 χρόνια. Μπορεί να ακούγομαι μεγάλος, ίσως επειδή είμαι, αλλά ακόμα και στη μουσική βιομηχανία, βλέπω νέες μπάντες να ακολουθούν τυφλά τα θέλω των εταιρειών, ή ψάχνουν γενικά αυτό που έχει πέραση. Δεν είμαι ο τύπος που θα πει, οι Moonspell παίζουν για τον εαυτό τους, αλλά μοιραζόμαστε το πάθος και τις ιδέες μας, με τον κόσμο που μας ακούει. Προσωπικά αυτό που μου λείπει λίγο κι έχω επιθυμήσει από τους Moonspell είναι η πιο άγρια εποχή μας, επειδή ήταν και τα νιάτα μας. Φυσικά σε όλη την καριέρα μας υπήρχαν οι καλές και οι κακές περίοδοι μας, αλλά πάντα βλέπαμε τη μπάντα σαν κάτι που μας δίνει θάρρος. Τη στιγμή που μιλάμε βέβαια μου λείπει μόνο το επόμενο μας άλμπουμ, χαχα. Για να σου λείπει το παρελθόν λιγότερο, είναι να κρατάς μερικές καλές συνήθειες. Εγώ ακόμα νιώθω οπαδός, ψάχνω μουσική, παίρνω δίσκους, παίρνω βιβλία, περιοδικά. Θέλω λίγο να το ζω ακόμα.

-Από αυτό το άλμπουμ τι να περιμένουμε;

Σίγουρα θα είναι ένας δίσκος που θα χρειαστεί ακροάσεις, αλλά θα είναι απλός, μελωδικός και πολύ σκοτεινός. Δε θα είναι μίνιμαλ, αλλά δε θα έχει και τόση πληροφορία σαν το "Hermitage". Εκείνος ο δίσκος ήταν μια εμπειρία, αυτός θα είναι ένας δίσκος που μπορούν να τον ακούσουν όλοι οι οπαδοί των Moonspell, να βρουν κάτι από τη μαυρίλα του εαυτού τους, των ακουσμάτων τους, θα έχει κι αυτός ένα concept, αλλά πιο γενικό, ώστε να βρει ο ακροατής κάτι από μέσα. Έχουμε δώσει πολλή πληροφορία και λεπτομέρεια στα τελευταία άλμπουμ, που κάπως τώρα θα απλώσει. Θέλουμε να είναι κάτι οικείο, με τις βάσεις των Moonspell που θα δείξει πως είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ένα δυνατό dark metal άλμπουμ.

-Θεωρείς πως το παρελθόν είναι ζωντανό στις βάσεις των Moonspell;

Σημασία έχει να τιμάς το παρελθόν σου, όχι να είσαι κολλημένος σε αυτό. Τώρα μπορεί να βρούμε επιρροές από εκεί, να δούμε οπτικές που θα συνδυάζονταν με το τώρα, θα κοιτάξουμε και μπροστά. Τότε όμως κοιτούσαμε μόνο μπροστά, το "Wolfheart" είχε μεγάλο diversity σαν δίσκος, και μέχρι το "Sin" είχαμε μεγάλη αποδοχή αφού ανοίγαμε ακόμα πολλά φύλλα για την πορεία μας. Έπειτα είχαμε χτίσει ήδη το όνομα μας, και συνεχίσαμε να ψαχνόμαστε στο σκοτάδι και το βάρος. Οι Moonspell έδειχναν πάντα όλες τις πλευρές του εαυτού τους. Πχ, ο Nergal έχει τους Behemoth ως την extreme metal πλευρά του, και τους Me And That Man για την πιο Nick Cave πλευρά του, αλλά και τα δύο είναι σκοτεινά. Εμείς στους Moonspell τα έχουμε και τα δύο, πχ στο "Sin", αλλά έχουμε και πολλά παραπάνω πχ, με το "Hermitage" ή με το "Extinct". Ίσως επειδή αγαπάμε το dark metal κι αγαπάμε το παρλεθόν μας, και δώσαμε πόνο με το παρελθόν μας, το κρατήσαμε ζωντανό και το περάσαμε στους οπαδούς. Δε θα δεις στους Katatonia κόσμο να τους λέει "Παίξτε το Dance Of December Souls", χαχα. Κάθε μπάντα ορίζει την αρχή και το παρελθόν της με τον δικό της τρόπο. Εμείς ζούμε σε ένα Matrix μεταξύ των βάσεων μας και του τώρα, και έτσι προσθέτουμε και την πρόοδο. Παρόλα αυτά, όπως κι αν το κάνουμε, τα 90s ήταν η καλύτερη εποχή να έχεις μπάντα, να βγάζεις τον εαυτό σου, τα απωθημένα σου και να παράγεις τέχνη από το πουθενά, απλά με το πάθος σου.

-Με όλα αυτά που μου λες, νιώθεις καθόλου ρομαντικός στην τέχνη και τα ερεθίσματά του;

Νιώθω ρομαντικός με όσα διαβάζω ή ακούω, γυρνάω στα παλιά, στις επιρροές μου, θα ψάξω κάτι νέο όλος ενθουσιασμό. Είναι πράγματα που τα κάνω ασυναίσθητα και φυσικά. Αυτή είναι η φύση μου. Δε θέλω να χρησιμοποιώ την έννοια του καλλιτέχνη για όλα αυτά, γιατί νιώθω πως πίσω από αυτό θα καλύπτω τα λάθη μου, ξέρεις λέγοντας "α αυτό δεν είναι λάθος, απλώς είμαι καλλιτέχνης", χαχα. Τα ερεθίσματα μου, δημιουργούν τον ρομαντισμό, και για αυτό θέλω να παίρνω ακόμα δίσκους, βιβλία, να τρώω ώρες με αυτά, όπως σε άλλους αρέσει το σερφ ή το σκι, εμένα μου αρέσει αυτό. Οι Moonspell είναι το αποτέλεσμα του ενθουσιασμού και της αγάπης μου για αυτά, και όταν κάθομαι απλά να διαβάζω και να ακούω βινύλια, είναι καλύτερο κι από διακοπές. Σε αυτά γυρίζω, και το ευχαριστιέμαι, είναι ο πυρήνας του προσωπικού μου σύμπαντος. 

-Τέλος, θα ήθελα να σε ρωτήσω για την επερχόμενη επιστροφή σας στην Ελλάδα, τι να περιμένουμε;

Αρχικά είναι μια καλή ευκαιρία να ζητήσω συγνώμη για τις δύο τελευταίες αναβολές των εμφανίσεων μας στην Ελλάδα. Η μία φορά ήταν λόγω των καιρικών συνθηκών τότε που περιοδεύαμε με τους Rotting Christ και τελικά παίξαμε μόνο στη Θεσσαλονίκη, και την δεύτερη φορά, ουσιαστικά δεν είχαμε ολοκληρωμένη μπάντα, δυστυχώς. Τώρα, δύο χρόνια μετά, επιστρέφουμε σε μια χώρα με αμοιβαία αγάπη. Φυσικά μαζί μας θα έχουμε και μια μπάντα που αγαπώ πολύ, τους Green Carnation, και είμαι οπαδός χρόνια. Θα ανοίξουν μία μαγευτική βραδιά, όπου εμείς θα κάνουμε κάτι πολύ μοναδικό και πρωτότυπο. Θα παίξουμε δύο sets την ίδια βραδιά, ένα ακουστικό και ένα κανονικό, με πολύ μεγάλη ποικιλία, και ένα πλούσιο πέρασμα από αυτά τα 30 μας χρόνια, πολύ πιο μεγάλο από την τελευταία φορά που ήρθαμε στη χώρα σας. Το ακουστικό μέρος θα έχει κάποια κομμάτια, και ένα story telling με την ιστορία και της σκέψη μας για κάθε τραγούδι, τι σημαίνουν αυτά τα 30 χρόνια, κ.ο.κ. Μετά θα βγουν οι Green Carnation, και στο τέλος πάλι εμείς με το κανονικό μας show. Θα είναι κάτι πολύ special για εμάς, και θα είναι ο πιο κατάλληλος τρόπος να το γιορτάσουμε παρέα με ένα κοινό που μας στηρίζει χρόνια. Ευχαριστώ (σσ: στα ελληνικά)!

Γιάννης Χαρτζανιώτης