Πιστοί στο μακάβριο και ερεβώδες όραμά τους, οι συμπατριώτες μας Synteleia, δείχνουν τη συνέχεια του δρόμου, εκεί που τον άφησαν οι πρωτοστάτες του εγχώριου black metal ήχου. Με προσμονή για αυτή τη μα και όρεξη για εξέλιξη, σε ένα συνονθύλευμα ήχων και συναισθημάτων, το "Τhe Secret Last Syllable" λέει μια ακόμα λέξη μελωδική και ζεστή. Τα υπόλοιπα τα λέει ο τραγουδιστής της μπάντας, Nyctelios, στο Metal View, βάζοντας μας στον μελανό, αβυσσικό τόπο τους.
-Αρχικά συγχαρητήρια για τη νέα σας δουλειά. Πώς νιώθετε για το νέο σας δισκογραφικό βήμα;
Ευχαριστούμε Γιάννη για τα καλά σου λόγια και τη φιλοξενία. Η αλήθεια είναι ότι νιώθουμε μια αίσθηση ολοκλήρωσης. Το νέο μας δισκογραφικό πόνημα «The Secret Last Syllable» ήταν αρκετά απαιτητικό, τόσο στη σύλληψη του σε συνθετικό και στιχουργικό επίπεδο, όσο και στην εκτέλεση του, εννοώντας την ηχογράφηση και παραγωγή του, προκειμένου να αποδοθεί επακριβώς το ηχόχρωμα και η ατμόσφαιρα που θέλαμε. Θεωρούμε όμως ότι το τελικό αποτέλεσμα μας δικαιώνει και θα αποζημιώσει και τους ακροατές που θα του αφιερώσουν το χρόνο και την προσοχή που του αξίζει. Ήδη τα πρώτα μηνύματα που λαμβάνουμε είναι εξαιρετικά κι όπως ένα μέλος της σκηνής μας τον χαρακτήρισε «είναι δίσκος-τσίχλα στον εγκέφαλο, όσο περισσότερο τον ακούς, τόσο περισσότερο σε κολλάει».
-Το "Τhe Secret Last Syllabe" θα το χαρακτηρίζατε ως μία φυσική συνέχεια του προκατόχου του;
Είναι η φυσική συνέχεια σε ένα ευρύτερο θεματολογικό, αισθητικό και ατμοσφαιρικό περίγραμμα, αλλά συνάμα και μια αναβάθμιση σε όλα τα επίπεδα: συνθετικά, μουσικά, ατμοσφαιρικά και στιχουργικά. Είναι ένας δίσκος ορόσημο για εμάς, καθώς πιστεύουμε ότι ανεβήκαμε αρκετά επίπεδα από το ντεμπούτο σε όλους τους τομείς. Αφήνει ξεκάθαρα πλέον το δικό μας ξεχωριστό αποτύπωμα στο ιδίωμα, ενσωματώνοντας τις μουσικές μας επιρροές σε ένα δικό μας στυλ παιξίματος, σύλληψης και σύνθεσης, κάτι που την συνιστά ως μια ολοκληρωμένη πρόταση, μιας ώριμης συνθετικά μπάντας. Η όλη μας ιδιαίτερη μουσική ταυτότητα είναι αποτυπωμένη πάνω σε «καμβά» αποκρυφισμού, τελετουργίας και μυσταγωγικής ατμόσφαιρας που πηγάζει από το στιχουργικό πλαίσιο που βασίζεται στο Necronomicon, που εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης για εμάς. Είναι στο σύνολο του ένα καθοριστικό επόμενο βήμα, που μας τοποθετεί πιστεύω πλέον στους συνεπείς δημιουργούς της ελληνικής Black Metal σχολής.
-Με ήδη δύο δίσκους αλλά και ένα σπλιτ στο ενεργητικό σας, τόσο η δημιουργία όσο και η πορεία σας μπάντας είναι σαν να εκπληρώθηκε ένα προσωπικό σας όνειρο;
Κάθε φορά, σε κάθε βήμα που κάνουμε ως μπάντα, νιώθουμε να εκπληρώνεται και μια επιθυμία μας. Το όνειρο μας όταν σχηματίσαμε την μπάντα το 2015 μαζί με τον Drakon Hesperion ήταν να διαγράψουμε τη δική μας πορεία σε αυτό το μουσικό ιδίωμα που αγαπάμε από την εφηβεία μας και να τοποθετήσουμε το δικό μας «λιθαράκι» σε αυτό το τεράστιο οικοδόμημα που λέγεται Hellenic Black Metal. Νομίζω πλέον ότι έχουμε αρχίσει να το καταφέρνουμε, μετά από 3 επίσημες κυκλοφορίες κι ένα rehearsal demo.
-Η θεματολογία σας για άλλη μια φορά πραγματεύεται την κληρονομιά του Lovecraft, παράλληλα πολλές μπάντες έχουν ασχοληθεί με αυτή τη θεματολογία. Θεωρείτε τον κόσμο του αχανή και ατελείωτο ώστε ποτέ να μη γίνεται κουραστική η τετριμμένη;
O κόσμος που δημιούργησε ο HP Lovecraft και οι ακόλουθοι του, γνωστός ως Μυθολογία Κθούλου είναι μεν αχανής, αλλά έχει ένα κοινό χαρακτηριστικό: ο ήρωας της κάθε ιστορίας έχει δύο επιλογές, ή να τρελαθεί από τον κοσμικό τρόμο που αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια του ή να χάσει τη ζωή του με οδυνηρό τρόπο. Οι επιμέρους ιστορίες και αναφορές, είναι τόσες που πραγματικά δεν υπάρχει τέλος. Και πάντα εμείς ως Synteleia περνάμε τις ιστορίες μέσα από δικό μας τρόπο αφήγησης, που δημιουργεί κλιμάκωση, αγωνία και συναισθήματα τρόμου, απελπισίας και απόγνωσης, μέχρι την τελική δικαίωση…Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσουμε τον πειραματισμό μας και σε άλλους «καμβάδες», μιας και η εποχή μας προσφέρει από μόνη της ανεξάντλητο υλικό για Black Metal στιχουργικές αναζητήσεις, μαζί βέβαια με την σχετική βιβλιογραφία με αποκρυφιστικό περιεχόμενο.
-Επίσης βλέπω τόσο ηχητικά όσο και θεματολογικά ο δίσκος να είναι πιο περίπλοκος και περιπετειώδης. Πώς προέκυψε αυτό;
Είναι πιο περιπετειώδης γιατί αποτελεί τον μουσικό συγκερασμό πέντε διαφορετικών προσωπικοτήτων, των 5 μελών της μπάντας, όπου έχει έρθει να αλληλοσυμπληρώσει η διαφορετική κατεύθυνση του καθενός στο συνολικό μας ηχόχρωμα. Αποτελεί στη βάση της μια συλλογική δουλειά με συνθετική συνεισφορά από όλα τα μέλη μας, με περισσότερη έμφαση στην ατμόσφαιρα, με πολλά γυρίσματα και εναλλαγές στους ρυθμούς, ώστε ο ακροατής να ταξιδεύει σε διαφορετικές μελωδίες και εικόνες, με επιλεκτικά soprano φωνητικά από τη Μίνα Μόρφη, που συνεχίζει να μας πλαισιώνει με την αιθέρια φωνή της.
-Έχεις κάποιο αγαπημένο βιβλίο από τον Lovecraft και τους Μεγάλους Παλαιούς; Πώς προέκυψε η αγάπη για αυτό;
Η αγάπη προέκυψε από την εφηβεία, όταν με φίλους διαβάσαμε πρώτη φορά «Το Κάλεσμα του Κθούλου» και το «Νεκρονομικόν», που είχε κυκλοφορήσει τότε από τις εκδόσεις Κάκτος -νομίζω σήμερα δεν είναι εύκολο να βρεις εκείνη την έκδοση. Θυμάμαι η πρώτη λεπτομερής περιγραφή τελετής, αργά τα μεσάνυχτα στο σπίτι ενός φίλου, κάτω από τα Τουρκοβούνια και μετά η επιστροφή στο σπίτι με ένα φεγγάρι περίεργα βαμμένο πορτοκαλί, μας είχε στοιχειώσει για καιρό, λες και μια διαβολική αόρατη αύρα μας πλαισίωνε στη διαδρομή μας, ξημερώματα ψηλά στον περιφερειακό…το θυμάμαι σαν χθες! Μου αρέσουν σχεδόν τα άπαντα του Lovecraft, ακόμα και η αλληλογραφία του με άλλους σύγχρονους της εποχής του συγγραφείς, δεν έχω επομένως ένα αγαπημένο βιβλίο, αλλά αγαπημένη θεότητα, τον Nyarlathotep, που τον έχω τιμήσει στιχουργικά σε όλες μας τις έως τώρα κυκλοφορίες.
-Με τον τίτλο του δίσκου συμβολίζεται και το τέλος ενός κεφαλαίου;
Ναι, θα έλεγα ότι πρόκειται για την ολοκλήρωση ενός θεματικού κεφαλαίου. Έπεται όμως και συνέχεια…
-Επίσης μουσικά βλέπω τον δίσκο πιο οργανικό και ομοιογενή. Θεωρείς πως η επιστροφή του Amdusias και μάλιστα τώρα στα τύμπανα να βοήθησε αυτό μαζί με τη συνεχή εμπειρία σας;
Ο Amdusias είναι και ήταν πάντα, μια περιφερειακή δύναμη που στήριζε την μπάντα με όλο της το είναι: είχε συνεισφέρει στο rehearsal demo μας «Astral Blasphemies» του 2016, ως κιθαρίστας. Στο νέο μας δίσκο «The Secret Last Syllable», κλήθηκε να ανταποκριθεί σε ένα νέο πιο απαιτητικό ρόλο στα drums και πραγματικά έχει καταφέρει να βάλει την δική του, χαρακτηριστική «υπογραφή» και συναίσθημα. Η προστιθέμενη αξία της πλήρους επιστροφής και ενσωμάτωσης του στη μπάντα φαίνεται και στην παραγωγή, καθώς ανέλαβε μεγάλο μέρος της, αλλά και συνθετικά όντας ένας ολοκληρωμένος, πολυπράγμων και πολυδιάστατος μουσικός, μας έδωσε πολλές διεξόδους. Πέραν όμως και πάνω από κάθε ατομική συνεισφορά, είναι αυτό που σου είπα πριν, η ομάδα. Με μεγαλύτερη ομοιογένεια και διαφορετικότητα ταυτόχρονα, καταφέραμε να συνθέσουμε και να συγκεράσουμε τις μουσικές μας ροπές, δημιουργώντας μια ξεχωριστή μουσική ταυτότητα.
-Είστε μία μπάντα που κρατά την κληρονομιά του κλασικού Ελληνικού black metal. Θεωρείς πως το παλιό φέρνει από μέσα του κάτι νέο και φρέσκο; Γιατί και εσείς εδώ χώσατε κι άλλα μουσικά στοιχεία παράλληλα;
Ο δίσκος διαπερνάται από τις βιωματικές μεταλλικές ρίζες που έχουν στεριώσει μέσα μας τα τελευταία 30 χρόνια που ακούμε heavy metal σε όλες του τις εκφάνσεις. Αυτό το μουσικό απόσταγμα έχει μεταφερθεί στο «The Secret Last Syllable» και έχει μετουσιωθεί σε μια κυκλοφορία, που θεωρούμε ότι αξίζει να ακουστεί. Ταυτόχρονα υπηρετούμε πιστά ό,τι αγαπάμε και αυτό είναι το Hellenic black metal. Σαφώς έχουμε επιρροές και τρέφουμε αμέριστο σεβασμό στις μπάντες που συνδιαμόρφωσαν στα '90s το μεταλλικό αυτό ιδίωμα. Ωστόσο, θα ήταν στείρο και ανώφελο να μείνουμε στα πρότυπα αυτά, δημιουργώντας δισκογραφία που να παραπέμπει στις αγαπημένες μας κυκλοφορίες, εκείνης της εποχής. Η δοκιμασία για ένα μουσικό σχήμα που σέβεται τον εαυτό του, είναι να αφήσει το δικό του στίγμα, τη δική του σφραγίδα και όχι να αναμοχλεύει χαρακτηριστικά μουσικά θέματα εκείνης της εποχής, για χάριν της αναβίωσης του νοσταλγικού παρελθόντος. Το στοίχημα είναι να πρωτοπορείς, να πηγαίνεις τη σκηνή και τον ήχο μπροστά. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι οι Necromantia χρησιμοποίησαν το 1992 σαξόφωνο στο Evil Prayers, είναι κάτι που έκανε το κομμάτι αυτό να μείνει στην αιωνιότητα της Black Metal ιστορίας… Εμείς δεν θα σταματήσουμε να εξελισσόμαστε και να πειραματιζόμαστε, σε ό,τι εξυπηρετεί καλύτερα την αποτύπωση της ατμόσφαιρας που θέλουμε να βγάλουμε. Θεωρώ πώς με τη νέα μας δουλειά, φανερώνoυμε αυτή τη μουσική εξέλιξη και τη διάθεση να ανέβουμε σε νέα επίπεδα, εστιάζοντας στην ατμόσφαιρα, με ξεχωριστές μελωδίες, με στιβαρές συνθέσεις και όλα τα στοιχεία που συγκροτούν τον δικό μας ήχο.
-Τι είναι αυτό που σε ιντριγκάρει περισσότερο στο ελληνικό black metal;
Η ζεστή μεσογειακή metal χροιά, που δεν θα βρεις στον παγωμένο σκανδιναβικό βορρά… Η οποία έχει καταβολές στον ίδιο τον πυρήνα του μουσικού μας DNA.
-Κάθε φορά με τους ήχους σας προσωπικά βυθίζομαι σε έναν άλλον κόσμο με τις μελωδίες κι αυτή την αρχέγονη αισθητική. Είναι ένας από τους ρόλους του ήχου σας αυτός;
O ρόλος της μουσικής μας, του ηχοχρώματός μας είναι αυτός ακριβώς: να ταξιδεύει τον ακροατή σε συνθήκες, εικόνες και καταστάσεις που του δημιουργούν εγρήγορση και κατακλυσμό συναισθημάτων. Άλλοτε προσθέτοντας πολυπλοκότητα και ερεθίσματα και άλλοτε λειτουργώντας με δωρικότητα και αφαιρετική ματιά: και τα δύο λειτουργούν ως προς το συναίσθημα Αυτό συνέβη σε μεγάλο βαθμό στο νέο δίσκο, σε συνδυασμό με τα στιχουργικά μας θέματα, όπου υπήρχε ξεκάθαρά η διάθεσή μιας πιο μακάβριας και αγωνιώδους εξιστόρησης και τελετουργικής αποτύπωσης.
-Ποια τα επόμενα πλάνα σας;
H δημιουργία δεν σταματά ποτέ. Ήδη τα πρώτα ψήγματα νέων κομματιών υπάρχουν και τα δουλεύουμε ακόμα στο μυαλό μας, πριν τα αποτυπώσουμε σε demo μορφή στο studio. Για το άμεσο μέλλον, στα πλάνα είναι να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερα lives, συμμετέχοντας σε φεστιβάλ τόσο εγχώρια, όσο και στο εξωτερικό. Ευχαριστούμε τον κόσμο που ήδη στο πρώτο διάστημα της κυκλοφορίας του «The Secret Last Syllable» έχει αγκαλιάσει την δημιουργία μας, αγοράζοντας το υλικό σε physical και digital φορμάτ τόσο από την μπάντα, όσο και από την δισκογραφική μας, τη Floga Records.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου