Από τα σύγχρονα μέτωπα της Ουκρανίας, πίσω στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό είναι το ιστορικό διάγραμμα που μας φτιάχνουν με τη μουσική τους οι 1914, από το Λβιβ, λίγο έξω από την καρδιά των Ρωσο-ουκρανικών γεγονότων των τελευταίων ετών. Με αφορμή το νέο άλμπουμ τoυς, "Viribus Unitis", μπροστάρης των μαχητικών death metallers, o Dmytro Kumar, μιλάει στο Metal View για τα συναισθήματα και τη δυναμική του τέταρτου δίσκου του, και όσα βιώνει όλον αυτόν τον καιρό μέσα στο χάος και τα δικά του σκοτάδια , σε μια λεπτομερή, αφιλτράριστη και γεμάτη πηγαίες εκφράσεις, κουβέντα.
-Αρχικά, κάνατε τέσσερα χρόνια να κυκλοφορήσετε ένα νέο άλμπουμ. Ο πόλεμος στην Ουκρανία επηρέασε όλη τη διαδικασία για το "Verbus Unitis";
Πιθανότατα όχι, γιατί, ξέρεις, κυριολεκτικά κάθε άλμπουμ των 1914 ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου. Επειδή ξεκινήσαμε ως μπάντα το 2014, και στην πραγματικότητα αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε την ίδια χρονιά, πριν από 11 χρόνια. Τότε κατέλαβαν την Κριμαία και εισέβαλαν στις περιοχές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ κ.λπ. Οπότε, αυτός ο πόλεμος δεν ξεκίνησε, ξέρεις, πριν από τρία χρόνια. Άρα, μάλλον όχι σε αυτή την περίπτωση. Αλλά φυσικά, ναι, αυτό μας επηρεάζει ως μπάντα, ως ανθρώπους, ξέρεις. Πολλά πράγματα συμβαίνουν εδώ, και μάλιστα προς μια άσχημη κατεύθυνση. Πολλοί φίλοι μου έχουν σκοτωθεί, και τους έχουμε θάψει εδώ. Κάθε φορά που οι πύραυλοι, τα drones επιτίθενται, εμείς καθόμαστε εδώ σε μια ήρεμη πόλη, ας την πούμε έτσι, το Λβιβ, την πατρίδα μου, που είναι περίπου 1000 χιλιόμετρα από τη γραμμή του μετώπου. Αν μιλήσουμε για το μέτωπο, είναι ένα πράγμα. Αν μιλήσουμε όμως για τις καθημερινές επιθέσεις με drones και πυραύλους, τότε κάθε πόλη στην Ουκρανία είναι στην πραγματικότητα υπό επίθεση. Κάθε φορά, κάθε μέρα. Άρα, ναι, αυτό μας επηρεάζει. Και αυτό είναι το νέο μας άλμπουμ. Στην πραγματικότητα, είναι μια αντίδραση σε αυτές τις συνθήκες, σε αυτόν τον πόλεμο και στην πλήρους κλίμακας εισβολή. Και για μένα, αυτό είναι το πιο επιθετικό μας άλμπουμ. Το πιο, ας το πούμε, συναισθηματικό μας άλμπουμ. Θα μπορούσα να το αποκαλέσω ακόμη και «emo» άλμπουμ. Έχουμε πολλή οργή, πολύ πόνο, πολλή επιθετικότητα, πολλά συναισθήματα. Και τα εκφράζουμε μέσα από αυτό το άλμπουμ. Άρα ναι, είναι 100% για την πλήρους κλίμακας εισβολή. Και φυσικά, 100% για εμάς μέσα σε αυτές τις συνθήκες, πώς αντιδρούμε και πώς ζούμε κατά τη διάρκεια του πολέμου.
-Ένα από τα πράγματα που είδα σε αυτό το άλμπουμ είναι ο επιθετικός και οργισμένος ήχος. Και ήταν κάτι που ήθελα κι εγώ να σε ρωτήσω. Αυτή η οργή και επιθετικότητα και η συναισθηματική σας φόρτιση, αν μπορώ να το πω έτσι, πιστεύεις ότι ανοίγουν έναν νέο, πιο καλλιτεχνικό δρόμο για το συγκρότημα, πέρα από το προσωπικό κομμάτι των συναισθημάτων;
Πιθανότατα όχι. Αλλά δεν είναι κάτι καινούργιο για εμάς. Γιατί και το προηγούμενο άλμπουμ ήταν γεμάτο συναισθήματα. Ξέρεις, είμαι ο άνθρωπος πίσω από τους στίχους. Και κάθε φορά που γράφω τραγούδια και στίχους, κάνω έρευνα διαβάζω βιβλία, πολεμικές αναμνήσεις, γράμματα κ.λπ. Και αυτό μου δίνει έμπνευση, ρίγη, ανατριχίλα. Και φυσικά, όλα έχουν να κάνουν με τα συναισθήματα.
Κάθε τραγούδι μας έχει να κάνει με τα προσωπικά μου συναισθήματα και με το εκάστοτε γεγονός ή πρόσωπο. Αν όμως μιλήσουμε για το νέο άλμπουμ, φυσικά και είναι η προσωπική μου αντανάκλαση. Εδώ και πάνω από τρία χρόνια μένω χωρίς την κόρη μου. Είναι στην ειρηνική Ευρώπη, στη Σλοβενία. Στην αρχή της πλήρους κλίμακας εισβολής, την έστειλα από την Ουκρανία στην Ευρώπη. Και ξέρεις, κάθομαι εδώ χωρίς την κόρη μου. Φυσικά, είναι σαν μια τεράστια τρύπα μέσα σου, γιατί έχεις χωριστεί από τους δικούς σου. Και όλα αυτά τα συναισθήματα… είναι και για τους νεκρούς φίλους μου, φυσικά για αυτή την οργή, αυτόν τον πόνο. Και τα συνδυάζω όλα αυτά μαζί. Ας το πούμε έτσι: είναι ένα προσωπικό άλμπουμ. Γιατί υπάρχουν πολλές αναφορές στους στίχους, λόγια όπως «θέλω να αγκαλιάσω την κόρη μου», «θέλω να αγκαλιάσω τη γυναίκα μου», «είμαι κουρασμένος» κ.λπ. Ξέρεις, όλα έχουν να κάνουν με συναισθήματα και αισθήματα. Ταυτόχρονα, είναι ένα γρήγορο, οργισμένο, επιθετικό και ωμό άλμπουμ. Αλλά είναι και το πιο προσωπικό και συναισθηματικό μας έργο. Προσπαθήσαμε να τα συνδυάσουμε.
-Πιστεύεις ότι, παρόλο που υπάρχει μια διαφορά πάνω από εκατό χρόνια ανάμεσα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον πόλεμο που ζείτε τώρα, μπορείς να δεις ομοιότητες στα συναισθήματα, στον τρόπο σκέψης, στον τρόπο ζωής ή σε οτιδήποτε άλλο;
Ξέρεις, έχω μια όχι και τόσο δημοφιλή άποψη. Αλλά είναι η δική μου άποψη για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τα επόμενα γεγονότα. Δεν χρησιμοποιώ καν τον όρο «Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος». Για μένα, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν απλώς ένα «afterparty» μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο. Είχαν λίγο χρόνο να ξεκουραστούν, να ανασυγκροτηθούν, και μετά «πάμε ξανά». Τα ίδια σκατά που αντιμετωπίζουμε σήμερα έχουν τις ρίζες τους στην εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Τα ίδια προβλήματα, όπως για παράδειγμα ο Πόλεμος στα Βαλκάνια τη δεκαετία του ’90, έχουν ρίζες στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Και για εμάς, τους Ουκρανούς, αυτό είναι στην πραγματικότητα ένας μακρύς, συνεχής πόλεμος. Γιατί την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Ρωσία μας εισέβαλε. Εισέβαλαν στην πατρίδα μου, σκότωσαν πολλούς ανθρώπους μας. Και όλο αυτόν τον καιρό προσπαθούμε να αποκτήσουμε την ανεξαρτησία μας. Προσπαθούμε να χτίσουμε τη χώρα μας. Προσπαθούμε να ζήσουμε ως μια φυσιολογική, δημοκρατική, ευρωπαϊκή χώρα. Αλλά όχι — εξαιτίας των Ρώσων. Μας εισέβαλαν ξανά κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Ρώσοι για να μπούμε στη Σοβιετική Ένωση. Μας εισέβαλαν ξανά, και ζήσαμε περίπου 75 χρόνια κάτω από τη «Κόκκινη Αυτοκρατορία», χωρίς τη δική μας ανεξάρτητη χώρα. Χτίσαμε την ανεξαρτησία μας — και πάλι, μας εισέβαλαν. Κάθε φορά, για πάνω από εκατό χρόνια, μας εισβάλλουν, μας εισβάλλουν, μας εισβάλλουν. Προσπαθούν να σκοτώσουν όσο το δυνατόν περισσότερους από τον λαό μου. Και να χτίσουν τη δική τους σάπια αυτοκρατορία πάνω στη δική μας γη. Έτσι αντιδρά κάθε φορά η ρωσική αυτοκρατορία. Εισέβαλαν στην Τσετσενία, στη Γεωργία, στη Μολδαβία, στη Φινλανδία, παντού. Κάθε γείτονας της Ρωσίας έχει υποφέρει εξαιτίας της.
-Πιστεύεις λοιπόν, με κάθε τρόπο, ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται;
Φυσικά. Φυσικά. Όπως σου είπα πριν, αντιμετωπίζουμε κάθε φορά τον ίδιο εχθρό. Κάθε φορά. Τον ίδιο εχθρό. Και η μεγάλη τραγωδία για εμάς, τους Ουκρανούς, είναι ότι πάντα ήμασταν διαιρεμένοι ανάμεσα σε διάφορες αυτοκρατορίες. Για παράδειγμα, την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η πατρίδα μου, η δυτική Ουκρανία, γνωστή ως Γαλικία, ήταν υπό την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία. Ως Ουκρανοί, ήμασταν διαιρεμένοι. Και το υπόλοιπο της Ουκρανίας ήταν υπό τη Ρωσική Αυτοκρατορία. Περίπου τέσσερα εκατομμύρια Ουκρανοί υπηρέτησαν στη ρωσική πλευρά. Και περίπου ένα εκατομμύριο Ουκρανοί υπηρέτησαν στην αυστροουγγρική πλευρά. Και όταν εισέβαλαν στη Γαλικία, το έκαναν με ουκρανικά χέρια... οι Ουκρανοί σκότωναν Ουκρανούς για χάρη των αυτοκρατοριών. Αυτή είναι η τεράστια τραγωδία του λαού και της χώρας μου. Γιατί κάθε φορά μας χώριζαν οι αυτοκρατορίες. Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μας εισέβαλαν οι Ναζί και η Σοβιετική Ένωση. Ίδια κατάσταση όπως και στην Πολωνία. Μας διαίρεσαν, αλλά μας προσάρτησαν κιόλας. Τεράστιος αριθμός Ουκρανών υπηρέτησε στον Κόκκινο Στρατό, και πολλοί άλλοι στον Γερμανικό. Και σκοτώναμε ο ένας τον άλλον κάθε φορά. Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και τώρα σε αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, με όλα όσα γίνονται παντού και τις Συμμαχίες που υπάρχουν.
-Στα του άλμπουμ ξανά... Τα τραγούδια που έχεις δημιουργήσει, έχουν να κάνουν με κάποια πιο "αγαπημένα" ή συμβολικά ντοκουμέντα από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο;
Πιθανότατα όχι. Αγαπημένα ίσως, συμβολικά όχι. Γιατί δεν πρόκειται για συμβολικά γεγονότα ή κάτι τέτοιο. Όλο το άλμπουμ βασίζεται στη ζωή ενός στρατιώτη. Στη δική του μαρυρία. Στην πορεία του στον πόλεμο, ξεκινώντας από την πατρίδα μας. Ξέρεις, όταν έψαχνα σε γράμματα, αρχεία και διάφορα υλικά, ανακάλυψα ότι μπορούσα να ακολουθήσω το ίχνος του συντάγματός του, υπηρέτησε εδώ, μετά εκεί, μετά κάπου αλλού. Έτσι μπορούσα να χαρτογραφήσω αυτή τη διαδρομή. Γι’ αυτό κάθε τραγούδι βασίζεται κυριολεκτικά σε πραγματικά γεγονότα, παρακολουθώντας τη διαδρομή του συντάγματος και του ίδιου του στρατιώτη. Δεν είναι δηλαδή του τύπου «ας γράψουμε για το Passchendaele γιατί είναι εμβληματικό και σύμβολο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου». Όχι. Γι’ αυτό τραγουδάμε για το ιταλικό μέτωπο, γιατί πολλοί Ουκρανοί υπηρέτησαν εκεί. Γι’ αυτό τραγουδάμε για την αιχμαλωσία, γιατί ο ίδιος βρέθηκε αιχμάλωτος. Και γι’ αυτό υπάρχει τραγούδι για την επίθεση του Przemyśl, και μετά για τα Καρπάθια, γιατί ήταν η επόμενη μετακίνηση του συντάγματος. Έτσι αποφάσισα ποια τραγούδια και ποια γεγονότα να περιλάβω. Απλά πράγματα. Απλώς η πορεία του συντάγματος.
-Πιστεύεις ότι οι άνθρωποι μπορούν να μάθουν ιστορία μέσα από τη μουσική σας; Όχι μόνο από αυτό το άλμπουμ, αλλά γενικά;
-Σχετικά με τον τίτλο “Viribus Unitis”, πέρα από το γεγονός ότι είναι το ρητό του Φραγκίσκου Ιωσήφ Α΄, πιστεύεις ότι μπορεί να λειτουργήσει και ως μήνυμα ζωής γενικότερα; Πέρα από τον πόλεμο και την ιστορία, ως κάτι πιο εμπνευσμένο;
Όχι. Δεν πιστεύω σε τέτοια «κινητοποιητικά» μηνύματα. Γιατί αν κοιτάξουμε, για παράδειγμα, την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία και το ρητό της, θα δούμε κάτι: Μετά τη διάλυσή της, όλοι —οι Πολωνοί, οι Ρουμάνοι, οι Κροάτες, οι Σλοβένοι, ξεκίνησαν αμέσως πολέμους ανεξαρτησίας, εισβολές, συγκρούσεις. Ο καθένας ενάντια σε όλους. Καμία ενότητα. Καμία «ένωση δυνάμεων». Όλοι μισούσαν όλους. Και, ξέρεις, αυτή είναι η ζωή. Αυτό είναι το ανθρώπινο είδος. Ήμασταν γαμημένοι πίθηκοι και παραμένουμε πίθηκοι. Αυτή είναι η φύση μας. Αλλά για μένα, το “Verbum Unitis” — «Με Ενωμένες Δυνάμεις» — είναι μια γέφυρα όχι προς το παρελθόν, αλλά προς το παρόν. Σήμερα, εμείς οι Ουκρανοί χρειαζόμαστε αυτή την ενότητα. Πρέπει να ενωθούμε. Πολωνοί, Βαλτoί, Φινλανδοί, Ρουμάνοι, όλοι ας ενωθούμε. Μόνο έτσι μπορούμε να αντισταθούμε στον κοινό μας εχθρό. Και ο εχθρός μας δεν είναι απλώς η Ρωσία. Είναι ο ολοκληρωτισμός. Είναι η αυτοκρατορική νοοτροπία. Και γι’ αυτό πολεμάμε, ενάντια στις αυτοκρατορίες. Αν κοιτάξεις τον χάρτη, δεν αφορά μόνο τη Ρωσία. Αφορά την Κίνα, τη Βόρεια Κορέα, τον Κιμ Γιονγκ Ουν, τη Σομαλία, αφορά τις δικτατορίες. Το μήνυμά μας είναι: κάτω οι δικτατορίες, κάτω ο ιμπεριαλισμός. Πρέπει να ενωθούμε και να αντισταθούμε στην καταπίεση και στον εχθρό. Πολεμάμε και εναντιωνόμαστε σε αυτό.
-Μουσικά μιλώντας, έχετε κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες συνεργασίες σε αυτό το άλμπουμ: τον Aaron από τους My Dying Bride, τον Christopher Scott από τους My Precious Death, και τον Jerome Reuter από τους Rome. Πώς αποφασίσατε αυτές τις συνεργασίες;
Απλά. Πάντα οι συνεργασίες μου βασίζονται αποκλειστικά στα προσωπικά μου συναισθήματα και στις προτιμήσεις μου. Δεν έχει να κάνει με τη δημοσιότητα ή με εμπορικούς λόγους. Πρόκειται για ανθρώπους που αγαπώ και σέβομαι βαθιά είτε ως μουσικούς, είτε ως ανθρώπους. Γι’ αυτό, για παράδειγμα, είμαι φαν των My Dying Bride και του Aaron. Έχει αυτή τη μοναδική φωνή. Κάθε φορά στα άλμπουμ μας έχουμε κάποιες συνεργασίες, και κάθε τραγουδιστής είναι μοναδικός. Ο Aaron έχει αυτή τη λειτουργική, εκκλησιαστική χροιά. Σαν να βρίσκεσαι μέσα σε έναν παλιό ναό, με αυτή τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Είναι υπέροχο. Και όταν έγραφα αυτό το τραγούδι, το είχα ήδη στο μυαλό μου: εδώ χρειάζονται καθαρές φωνές. Αλλά δεν είναι κάτι που μπορώ να κάνω εγώ, γιατί δεν είμαι καλός σ’ αυτό. Οπότε σκέφτηκα — πρέπει να είναι ο Aaron. Και το τραγούδι μιλάει για στρατιώτες που δραπετεύουν από την αιχμαλωσία και χάνουν έναν φίλο τους. Αυτό το λειτουργικό ύφος ταιριάζει τέλεια. Όταν είπε «ναι», ήταν για μένα σαν… ουάου. Καταπληκτικό. Έκανε το τραγούδι τεράστιο. Αν μιλήσουμε για τον Christopher από τους Precious Death, ήμουν φαν τους από τα ’90s. Είχα τα CD τους. Νόμιζα ότι είχαν διαλυθεί εντελώς. Και μια μέρα, ενώ δούλευα στο νέο άλμπουμ, είδα τυχαία στο Facebook ένα ποστ: Precious Death – New Song. Και λέω «ουάου, ξαναγύρισαν!». Έγραψα στον Christopher: «Φοβερά νέα! Ποια είναι τα σχέδιά σας;» Και τότε ανακάλυψα ότι σήμερα είναι πάστορας, χριστιανός ιεροκήρυκας στις ΗΠΑ. Και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Γιατί είχα ένα τραγούδι για την αιχμαλωσία — για τη μοίρα των στρατιωτών, τον πόνο τους, τα βασανιστήρια. Και σκέφτηκα: ποιος θα μπορούσε να καταλάβει καλύτερα τον πόνο του σώματος από έναν χριστιανό ιεροκήρυκα; Οπότε θα μπορούσε να λειτουργήσει και σε φιλοσοφικό επίπεδο. Γι’ αυτό διάλεξα τον Christopher. Και τέλος, ο Jerome. Είμαι τεράστιος φαν της μουσικής του. Χωρίς αμφιβολία. Έχει αυτή τη μοναδική φωνή, εντελώς διαφορετική από του Aaron, βαθιά, μπαρόκ, πανέμορφη. Είναι βαρύτονος και, διάολε, είναι απίστευτος. Όταν έγραφα το τραγούδι, άκουγα ήδη τη φωνή του στο μυαλό μου. Και, πέρα από αυτό, ο Jerome είναι τεράστιος φίλος της Ουκρανίας. Ως μουσικός, δημιούργησε ένα καταπληκτικό άλμπουμ για την Ουκρανία, με τίτλο “The Gates of Europe”, με τραγούδια αφιερωμένα στο Κίεβο, στη Μαριούπολη κ.λπ. Ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος καλλιτέχνης που ήρθε και έπαιξε στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια της πλήρους εισβολής. Από τους πρώτους μήνες κιόλας. Έφερε δωρεές, έπαιξε για φιλανθρωπικούς σκοπούς, στήριξε τη χώρα μας. Είναι πραγματικά από τους μεγαλύτερους φίλους της Ουκρανίας. Και για μένα, προσωπικά, είναι τεράστια τιμή να συνεργάζομαι μαζί του γιατί είναι σπουδαίος.
-Στα άλμπουμ σας, πάντα έχετε έναν επίλογο, το The War Out, αλλά αυτή τη φορά έχει ένα ερωτηματικό. Γιατί; Είναι σαν κάποιο μήνυμα;
Ξέρεις, το τελευταίο τραγούδι, αυτό με τον Jerome αν το ακούσεις προσεκτικά, θα ακούσεις κάτι σαν «the war that never ends». Μερικές λέξεις μέσα στο κομμάτι λένε «ο πόλεμος που δεν τελειώνει ποτέ». Και αυτό είναι ακριβώς πάνω σε αυτό που μιλούσαμε πριν. Αυτός ο πόλεμος στην πραγματικότητα ποτέ δεν τελειώνει, γιατί είναι πόλεμος ενάντια στις αυτοκρατορίες. Και η αυτοκρατορία υπάρχει ακόμα — στη Ρωσία, ξέρεις. Και στην περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, του Β’ Παγκοσμίου, και σήμερα, αντιμετωπίζουμε την ίδια ακριβώς βρωμιά, τους ίδιους εχθρούς. Οπότε, γι’ αυτό υπάρχει αυτό το ερωτηματικό. Είναι το τέλος; Όχι. Αν γνωρίζεις ιστορία, καταλαβαίνεις πλήρως ότι μετά το 1919 ακολούθησε μια τεράστια περίοδος τρόμου, ο Κόκκινος Τρόμος, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για τους Ουκρανούς. Και μετά ο λιμός, ο Χολοντομόρ, και όλα αυτά... μια εντελώς διαφορετική ιστορία από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως περάσαμε φρικτούς καιρούς, και σκότωσαν εκατομμύρια από τον λαό μου. Γι’ αυτό λέω ότι αυτός ο πόλεμος δεν θα τελειώσει ποτέ.
-Για μένα, υπάρχει κι ένας άλλος συμβολισμός εδώ ότι ποτέ δεν σταματά όλη αυτή η πολεμική κατάσταση. Πουθενά στον κόσμο, όχι μόνο στη δική σας περίπτωση. Πάντα μιλάμε για έναν ειρηνικό κόσμο, για ειρηνικές εποχές αλλά νομίζω πως στο τέλος της ημέρας, τα «μεγάλα κεφάλια» εκεί έξω, όλοι τον θέλουν Οπότε, είναι ένα ερώτημα. Θα τελειώσει ποτέ ο πόλεμος; Νομίζω πως πάντα θα υπάρχει αυτό το ερωτηματικό...
Όπως σου είπα, είμαστε γαμημένοι πίθηκοι. Και αυτό είναι κομμάτι της συμπεριφοράς μας. Αν κοιτάξεις, για παράδειγμα, τους χιμπατζήδες ή τους μπονόμπο, τους πιο κοντινούς μας 'συγγενείς', θα δεις ότι αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο. Πάντα τσακώνονται, πάντα υπάρχουν μικροπόλεμοι ανάμεσα στις ομάδες. Αντιδρούν όπως κι εμείς. Ναι, ο πόλεμος είναι, δυστυχώς, ένα τεράστιο κομμάτι της ιστορίας και της εξέλιξής μας. Και αυτό είναι λυπηρό. Αλλά ναι, δύσκολα θα βρεις κάποια περίοδο στην ανθρώπινη ιστορία χωρίς πόλεμο.
-Είναι η πραγματικότητα, ναι...
Ναι, είναι η γαμημένη πραγματικότητα. Και ξέρεις το γνωστό ρητό για τους δύσκολους καιρούς που δημιουργούν δυνατούς άντρες, οι δυνατοί άντρες που δημιουργούν εύκολους καιρούς, οι εύκολοι καιροί που δημιουργούν μαλθακούς άντρες, και οι μαλθακοί άντρες που δημιουργούν δύσκολους καιρούς. Αυτός ο κύκλος επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.
-Σε γενικές γραμμές, μουσικά μιλώντας, πάντα βλέπουμε ότι το metal έχει μια στενή σχέση με τα πολεμικά θέματα. Από τους Black Sabbath με το War Pigs τη δεκαετία του ’70, μέχρι σήμερα με τη δική σας μπάντα, ή με τους God Dethroned, Bolt Thrower, Sabaton κ.λπ. Πιστεύεις ότι υπάρχει μια λεπτή γραμμή που συνδέει τη δύναμη του heavy metal — αυτή τη βαριά, δυνατή μουσική — με κάτι τόσο ισχυρό όπως ο πόλεμος;
Αν μιλήσουμε για αυτή τη σύνδεση... εξαρτάται. Δεν υπάρχουν και τόσες πολλές μπάντες που να καλύπτουν αυτά τα θέματα. Αν μετρήσουμε, για παράδειγμα, στο death metal, θα βρούμε ίσως 20-25 μπάντες. Δεν είναι πολλές γενικά. Αν μιλήσουμε για metal γενικά, τότε ναι — υπάρχουν πολλά τραγούδια πολέμου ή αντιπολεμικά. Ξεκινώντας, όπως είπες, από τους Black Sabbath, και φυσικά με Iron Maiden, Metallica και πολλές άλλες. Γιατί είναι κάτι που είναι μέρος της ζωής μας. Είναι κάτι που μας χτυπά δυνατά, όταν βλέπεις παιδιά να πεθαίνουν, ανθρώπους να υποφέρουν, πόλεις να καταστρέφονται. Και, ξέρεις, σε επηρεάζει, αν είσαι φυσιολογικός άνθρωπος. Γι’ αυτό το καλύπτουν αυτά τα θέματα. Αλλά, από την άλλη, πολλές metal μπάντες τραγουδούν για μαζικούς τάφους, νεκροφιλία, παιδεραστίες, δολοφόνους, και τα λοιπά — για παράδειγμα, οι Cannibal Corpse και όλο το brutal death metal. Κάποιες power metal μπάντες τραγουδούν για νάνους, μονόκερους και δράκους και άλλα τέτοια. Οπότε εξαρτάται. Αν όμως μιλάμε για πολεμικά θέματα, αυτό είναι μάλλον ένα μικρό ποσοστό μέσα στο metal. Για μένα, δεν είναι καθόλου «δημοφιλές» θέμα. Γιατί θέλει ψάξιμο — «τι στο καλό τραγουδούν αυτοί;» Για παράδειγμα, για την επίθεση του Πρζεμίσλ; Οκέι. Δύσκολο. Αυτή η μουσική και αυτά τα θέματα δεν είναι για να περάσεις καλά σε μια metal συναυλία.
-Ναι, αλλά ξέρεις, τέτοια θέματα δεν τα βλέπεις σε pop ή alternative μουσική. Οπότε ναι, νομίζω πως ο πόλεμος είναι πιο «metal» θεματολογία. Αυτή είναι η άποψή μου.
Ναι, γιατί χρησιμοποιείς αυτές τις κραυγές, το growl. Και σου δίνει αυτή τη δύναμη, να πετάξεις το μήνυμά σου, μπαμ, κατευθείαν στο πρόσωπο του κοινού. Οπότε, φυσικά, αυτή η βαριά μουσική και το growling σου επιτρέπουν να δείξεις ξεκάθαρα ότι «ναι, ο πόλεμος είναι κακός». Ορίστε, αυτό είναι το μήνυμά μου. Και ναι, λειτουργεί.
-Και η τελευταία μου ερώτηση είναι για τα μελλοντικά σχέδια των 1914. Ξέρω ότι ακυρώσατε ή αναβάλατε πολλές εμφανίσεις λόγω του πολέμου. Ποιο είναι λοιπόν το σχέδιό σας τώρα;
Να μείνουμε ζωντανοί. Αυτό είναι το γενικό σχέδιο. Σχεδιάζουμε κάποιες περιοδείες, και για τον άλλο χρόνο έχουμε κλείσει σε πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού, αλλά το βασικό είναι να είμαστε ασφαλείς, και τα υπόλοιπα θα έρθουν ανάλογα τις συγκυρίες.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου