Φαίνεται απίστευτο ότι πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια από το ντεμπούτο των Passengers In Panic. Μετά λοιπόν από μια περίοδο αβεβαιότητας στον καιρό της πανδημίας, φτάσαμε πλέον στο επίπεδο της ωριμότητας και οι Έλληνες metallers εκμεταλλεύτηκαν αυτά τα κενά στο έπακρο, όσο η χώρα μας συνεχώς ακμάζει στον σκληρό ήχο. Φέτος, το "Amnesia" κάνει την εμφάνισή του, κι εμείς χανόμαστε στο βαθύ του γαλάζιο.
Ευθύς εξ αρχής, νιώθουμε πως το νέο πόνημα των συμπατριωτών μας, απλώνεται σαν ένας μουσικός χάρτης που μας καλεί να χαθούμε μέσα του, έχοντας στηθεί ένα πυκνό, καλοδουλεμένο ηχοτοπίο που λειτουργεί σαν οδηγός σε ένα ταξίδι με σταθμούς το heavy, το prog και το alternative στοιχείο. Κάθε τραγούδι, ως «checkpoint» ξεδιπλώνει τον δικό του χαρακτήρα, σαν ένα ξεχωριστό κεφάλαιο που μας προκαλεί να είμαστε σε εγρήγορση. Το ελληνικό DNA παραμένει πανταχού παρόν, αλλά με μοντέρνα αισθητική, είτε μιλάμε για το "23:21" και την δυνατή, groovy εισαγωγή στον δίσκο, είτε για την μοναδική διασκευή του Καϊξή, είτε ακόμα για το πιο βορειοελλαδίτικο, ζωηρό "Lacrimae Rerum".
Το δε εντυπωσιακό στοιχείο όμως είναι πώς η metal ενορχήστρωση παντρεύεται αβίαστα με τα βιολιά, τα καβάλ, τις γκάιντες και τα λαούτα, σαν ένα ενιαίο κομμάτι του συνόλου, κι όχι για ακόμα μια φθηνή διακόσμηση που κατά καιρούς συναντάμε. Το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο ένα «folk πανηγυράκι», αλλά μια ώριμη, ζυγισμένη πρόταση, με βάρος και ουσία που καθρεφτίζεται στην ατμόσφαιρα όλου του άλμπουμ. Το Amnesia δεν φοβάται τις εκρήξεις. Το "Echoes Of Death" είναι ίσως το πιο τρανταχτό παράδειγμα, ένα κομμάτι που ξεσπά με riffs και ένα επικό αίσθημα εξύψωσης.
Την ίδια ώρα , υπάρχουν όμως και σημεία βαθιάς ενδοσκόπησης και λύτρωσης, όπως στο "How To Breathe" ή στο ομώνυμο, που φέρνουν ισορροπία και κρατούν τον δίσκο γειωμένο συναισθηματικά, ειδικά μετά από στιγμές σαν αυτές του "Erase Me", με τον υπερταλαντούχο Γιάννη Τσορτέκη και τη μπροστάρισσα, Ιωάννα Γαλάνη, να εντείνουν την απώλεια και τον νόστο, σε μια ιδιαίτερα βαριά στιγμή για το ίδιο το άλμπουμ. Το "Siren's Call" από την άλλη προσδίδει μια αιθέρια νότα, με μάλιστα μια μεσογειακή ματιά στους SOAD, φτάνοντας έτσι και στο τέλος, με το "Mother's Lament", με συγκίνηση και δυναμική, σε ένα τελικό παιχνίδι μεταξύ λάμψης και σκοταδιού, με τις μελωδίες να ξεπετάγονται ως και την τελευταία στιγμή.
Αν κλείσουμε, αναφερόμενοι στα μέλη, μπορούμε να πούμε πως η Λέλα Αργύρη στην κιθάρα, συνδυάζει τεχνική, βιρτουόζικο παίξιμο και ουσία, με ένα βαρύ αίσθημα ευθύνης στην εγχώρια μουσική κληρονομιά, προσδίδοντας περισσότερο βάρος έπειτα το rhtym section με τους Φοίβο Ανδριόπουλο στα τύμπανα και τον Λευτέρη Χρήστου στο μπάσο, ενώ η Ιωάννα βρίσκει ενδεχομένως την καλύτερη πτυχή του εαυτού της στο μικρόφωνο. Πέρα από όλα αυτά όμως, ο δεύτερος δίσκος των Passengers In Panic, καταφέρνει μέσα στον ήχο των ημερών μας, να εκβάλλει την αγνότητα και τον ρομαντισμό της παλιάς ελληνικής μουσικής παράδοσης, και να είναι ταυτόχρονα όσο metal αρμόζει, δίχως παρωπίδες, αλλά ούτε ακολουθώντας trends και ύφη άλλων συγκροτημάτων, έχοντας ένα δικό του, προσωπικό αμάλγαμα ήχων και εικόνων. Το "Amnesia" είναι ένα πρωτότυπο άλμπουμ, με δυνατές στιγμές, που σίγουρα, παρά τον τίτλο του, δύσκολα λησμονιέται.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου