Η Αποκάλυψη έρχεται, και δε μιλάμε για κάποιον Παγκόσμιο Πόλεμο προ των πυλών πάλι, αλλά για τη βλάσφημη οντότητα του Αντίχριστου, πίσω από τα πρόσωπα των Lord Belial. Οι βετεράνοι Σουηδοί, έχουν πάρει ξανά τα πάνω τους, και κυκλοφόρησαν φέτος το δέκατό τους πόνημα. Το "Unholy Trinity" σκιαγραφεί την οντότητα και το καταστροφικό έργο της μπάντας, κι ο κιθαρίστας τους, Niclas Pepa Green, μιλάει για αυτή την εκστατική φάση που περνάνε, στο Metal View.
-Αρχικά, μετά την επανένωσή σας πριν τρία χρόνια, νιώθετε τώρα πιο δυνατοί, με καθαρό μυαλό και νέες οπτικές ως μπάντα;
Απολύτως, είμαστε πιο συγκεντρωμένοι και στεκόμαστε μαζί με έναν διαφορετικό τρόπο γιατί παλιότερα θα έλεγα ότι δεν ήμασταν και τόσο μπάντα, απλά κάναμε πρόβες πότε-πότε και τώρα είναι σαν να έχουμε έρθει πιο κοντά.
-Γενικά νιώθω ότι τώρα είστε πιο συγκεντρωμένοι σε έναν ήχο, με νέα εργαλεία και πιο φρέσκο τρόπο παιξίματος. Δεν ξέρω αν ήταν συνειδητό ή απλώς ήρθε φυσικά, αλλά νομίζω ότι αυτό το διάλειμμα σας ανανέωσε, έτσι;
Είναι αλήθεια, μας δόθηκε η ευκαιρία να χτίσουμε πάνω στα θεμέλια που έχουμε και μετά να συνεχίσουμε από εκεί. Προσπαθούμε να τα δένουμε όλα μαζί και είναι ένα πολύ στενό μονοπάτι να περπατήσει κανείς, πολύ στενό μονοπάτι και πιστεύω ότι στο τέλος, αν μείνουμε πιστοί σε αυτό, θα ανέβει πολύ ψηλά. Είναι πολύ λεπτό αλλά θα ανέβει πολύ ψηλά και αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε σε αυτό το άλμπουμ — να επικεντρωθούμε σε ένα μικρό πράγμα και μετά να βουτήξουμε σε αυτό το θέμα και να παραμείνουμε συγκεντρωμένοι σε αυτό το ένα συγκεκριμένο, περισσότερο από ό,τι στο προηγούμενο άλμπουμ. Το Revelation ήταν σπουδαίο για παράδειγμα, αλλά ήταν λίγο πιο ευρύ, ενώ τώρα το έχουμε περιορίσει και νομίζω ότι αυτή είναι μια ωραία κατεύθυνση, γιατί όταν έχεις περίπου 20 κομμάτια και μετά κόβεις και κόβεις και κόβεις και το περιορίζεις σε αυτά που μπαίνουν στο άλμπουμ, τότε γίνεται πολύ πιο συγκεντρωμένο και κατ'επέκταση πιο ουσιώδες. Είναι σαν να αιχμαλωτίζεις τις ακτίνες του ήλιου, τις περιορίζεις.
-Οπότε νιώθω ότι κατά το reunion σας, πρώτα με το Rapture και τώρα με το Unholy Trinity αντιπροσωπεύεται μια νέα εποχή για τους Lord Belial. Έτσι, το νέο άλμπουμ συνδέεται με το προηγούμενο, πιστεύετε ότι το επόμενο άλμπουμ των Lord Belial θα είναι ένα βήμα παραπέρα;
Όχι παραπέρα αλλά μάλλον στην ίδια κατεύθυνση. Νομίζω ότι βρίσκουμε ένα πάτημα πάνω στο οποίο θα σκαρφαλώσουμε. Έχουμε βρει έναν τρόπο να κάνουμε χορωδίες στο στούντιο και να προσπαθήσουμε να βρούμε τον σωστό συνδυασμό σε σχέση με τις κιθάρες και το μπάσο κτλ. Όταν το χτίζεις έτσι συνέχεια γίνεται ένας δρόμος προς τα μπροστά, νομίζω. Έτσι το επόμενο θα είναι σε αυτό το ύφος. Ίσως να έχει λίγο περισσότερες ακουστικές κιθάρες αλλά και λίγη περισσότερη επιθετικότητα ξανά. Ταυτόχρονα όμως θα έχει και περισσότερη ατμόσφαιρα και περισσότερο όγκο και χώρο. Αλλά νομίζω ότι το άκουσες πολύ προσεκτικά και έπιασες ακριβώς την ουσία.
-Επειδή είμαι φαν της μπάντας από την εφηβεία μου, μπορώ να δω ότι συνδυάζετε στοιχεία από το παρελθόν με μια νέα αίσθηση, μια νέα κατεύθυνση, σε έναν ανοιχτό χώρο. Ήταν κάτι που θέλατε να κάνετε, να φέρετε έναν νέο αέρα στην ατμόσφαιρα της μπάντας ή κάτι τέτοιο;
Δεν προσπαθούμε να ξαναφτιάξουμε τα παλιά ή να ακούμε παλιές δουλειές μας. Μπορεί, μερικές φορές αλλά όχι σαν σημείο αναφοράς, πιο πολύ καμιά φορά σκέφτεσαι «πώς ακουγόμασταν στο Unholy Crusade» για παράδειγμα, και όταν το ακούς για πέντε λεπτά λες «εντάξει, καλά». Αλλά στη δημιουργία νέας μουσικής θα έλεγα ότι ποτέ δεν κοιτάμε πίσω, πάμε μπροστά και γίνεται μια φυσική κίνηση προς τα εκεί. Επίσης, όταν παίζουμε μαζί συμβαίνει κάτι, υπάρχει μια δυναμική και μια ενέργεια και καμιά φορά μας έρχονται τρελές ιδέες και αναρωτιόμαστε πως παίξαμε κάτι, και τότε πρέπει να το ηχογραφήσουμε πολύ γρήγορα για να μην το ξεχάσουμε και όταν στην επόμενη πρόβα το ακούμε μπορεί να πούμε «αυτό ακούγεται χάλια, άστο, ας φτιάξουμε κάτι καινούργιο». Οπότε υποθέτω ότι είναι σαν να είσαι καλλιτέχνης που σκιτσάρει κάτι και μετά προσπαθεί να το ζωγραφίσει. Μερικές φορές γίνεται πίνακας αλλά μερικές φορές απλώς το πετάς και ξεκινάς κάτι καινούργιο.
-Πώς γίνεται μετά από τόσα χρόνια η προσωπική σας ταυτότητα να εναλλάσσεται ή να διαφοροποιείται αλλά χωρίς να χάνεται;
Μερικές φορές είναι πολύ σχεδιασμένο αλλά όχι πάντα, γιατί μερικές φορές απλώς συμβαίνουν τα πράγματα. Και τότε ξέρεις, απλά μας έρχεται να βάλουμε ένα ακουστικό κομμάτι ή μια δωδεκάχορδη κιθάρα ή κάτι τέτοιο. Αλλά πάλι, δες, παίζαμε επτάχορδες κιθάρες για πολλά χρόνια και μετά σκεφτήκαμε ότι ακούγεται λίγο θολό, όχι τόσο καθαρό, οπότε ας επιστρέψουμε σε αυτό που ήμασταν, ξέρεις, με έξι χορδές και κανονικό κούρδισμα, χωρίς drop tuning, τίποτα — έξι χορδές και ήδη ακουγόταν καλύτερα. Στο Rapture το κάναμε έτσι και σε αυτό το άλμπουμ το κάναμε έτσι. Αλλά καμιά φορά είναι διασκεδαστικό να παίζεις και με οχτάχορδες — ξέρεις, μπορείς να κατέβεις πολύ χαμηλά — αλλά μετά γίνεται δύσκολο να κάνεις γρήγορο picking και tremolo picking σε οχτάχορδες. Αλλά τέλος πάντων, υπάρχουν δυνατότητες, έτσι δεν είναι; Οπότε ναι, νομίζω ότι μπορούμε να πειραματιζόμαστε αρκετά με τις αρμονίες και να βρίσκουμε αυτό το τυπικό, που εγώ προσωπικά πιστεύω ότι έχει γίνει ο τυπικός ήχος των Lord Belial. Γιατί γράφουμε τόσα πολλά κομμάτια, ξέρεις, και πολλά riffs και για άλλες μπάντες και τέτοια, αλλά μπορούμε πάντα να ακούσουμε και να πούμε: «Όχι, αυτό είναι για κάτι τελείως διαφορετικό», αλλά μετά πάλι λες: «Ουάου, αυτό είναι πραγματικά Lord Belial κομμάτι». Και έτσι, οι τρεις μας προσπαθούμε να βρίσκουμε τρόπους να ενθαρρύνουμε ο ένας τον άλλον αλλά και να παραμένουμε πιστοί στον ήχο.
-Οπότε έχετε τη συνταγή για αυτό...
Ναι, και πάντα είναι σκοτεινό — ακόμα και όταν είναι πιο επιθετικός και δυναμικός ο ήχος ή πιο ακουστικός ή μελωδικός, πάντα παραμένουμε πολύ σκοτεινοί. Οπότε είναι ένα από τα στοιχεία που έχουμε στον τυπικό μας ήχο. Θα το έλεγα ναι. Νομίζω ότι αυτό είναι το κύριο στοιχείο η βλασφημία και σκοτάδι, υποθέτω. Δεν νομίζω ότι είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι άνθρωποι. Αλλά επίσης καμιά φορά παλεύουμε με την ψυχική μας υγεία και υποθέτω ότι αυτό αντανακλάται στη μουσική γιατί όταν είσαι στα πάνω σου είσαι σε πιο πρακτικές διαδικασίες, και όταν είσαι στα κάτω σου γράφεις μουσική. Οπότε είναι σαν εικόνες, όχι συναίσθημα. Δεν είναι ότι δημιουργούμε τον δικό μας κόσμο, αλλά μπορούμε να παίζουμε με την ιδέα ότι αν τα πράγματα είχαν εξελιχθεί αλλιώς από την αρχή ή ξέρεις, πριν δυο χιλιάδες χρόνια αν είχαν πάρει άλλη μορφή, υποθέτω ότι ο κόσμος γενικά θα ήταν πιο κοντά στη φύση κλπ. Και από αυτή την άποψη νομίζω ότι δεν θα ήμασταν τόσοι πολλοί άνθρωποι και θα ήταν πιο εύκολο να αναπνεύσεις σε αυτόν τον κόσμο.
-Όταν είστε στη δημιουργική διαδικασία, ποια είναι τα συναισθήματα όταν γράφετε μουσική; Όταν φαντάζεστε τη μουσική σας;
-Έχετε των Andy Laroque και ως παραγωγό κι ως guest στο νέο άλμπουμ. Πώς είναι να δουλεύεις με έναν τέτοιο θρύλο από τον King Diamond, τόσο ως παραγωγό πολλά χρόνια τώρα, αλλά και ως guest κιθαρίστα σε αυτό το άλμπουμ;
Ξέρεις, έχουμε μια ομαδική συνομιλία στο Messenger και μιλάμε εκεί καμιά φορά, ίσως μια-δυο φορές την εβδομάδα, και στέλνουμε χαζά, αστεία πράγματα. Το κάνουμε αυτό, δεν ξέρω… εδώ και 25 χρόνια είμαστε σε συνεχή επικοινωνία. Τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια έχουμε αυτή την ομάδα στο Messenger. Οπότε είναι κάπως μέρος της οικογένειας, ξέρεις — είναι σαν το τέταρτο μέλος με έναν τρόπο. Αλλά δεν εμπλέκεται στη δημιουργία. Δεν γράφει τίποτα. Απλά πατάει τα κουμπιά, κι εμείς του λέμε πού να βάλει το σόλο του. Του λέμε, "εδώ θα ήταν ωραίο να παίξεις ένα σόλο", κι αυτός λέει "εντάξει, θα κάνω κάτι". Οπότε σε αυτό το κομμάτι, έχει τα χέρια του πάνω σε ένα τραγούδι για 20 δευτερόλεπτα. Μπορεί να μην είναι ακριβώς ένας δημιουργός στη μπάντα, αλλά γενικά είναι καταπληκτικός τύπος, τον συμπαθώ πάρα πολύ και είναι προσωπικός φίλος. Είναι μεγάλη τιμή για εμάς να δουλεύομε μαζί του! Ήταν φοβερό, ξέρεις, να μεγαλώνω ακούγοντάς τον, και μετά να τον γνωρίσω για πρώτη φορά στο στούντιο στο Γκέτεμποργκ, να τον βοηθήσω να μετακομίσει στο Βερολίνο, να φτιάξουμε μαζί το νέο στούντιο, να μείνουμε σε επαφή όλο αυτό τον καιρό, πραγματικά ήταν τιμή για μένα, και τώρα να παίζει σόλο στη μπάντα μου.
-Όσον αφορά τον τίτλο του άλμπουμ, το Unholy Trinity — είναι αναφορά στο συγκρότημα, στους τρεις σας;
Μας έχεις αναλύσει ιδιαίτερα πριν τα πούμε ε; Περίπου έτσι είναι, ναι. Είναι λίγο σαν αναφορά σε εμάς τους τρεις, αλλά φυσικά είναι κι αυτή η αντίθεση, στο δόγμα της Αγίας Τριάδας και εμείς ως μια "ανίερη τριάδα". Έχει αυτό το λίγο προκλητικό στοιχείο, αλλά ναι, βασικά αφορά και τα μέλη.
-Σήμερα, ειδικά όσο περνάνε τα χρόνια, βλέπουμε ότι το black metal είναι πολύ διαφορετικό σε κάποια σημεία, μουσικά — έχει γίνει πιο post, μελαγχολικό, τεχνικό, prog, σε σχέση με τα ‘90s, ας πούμε. Και στιχουργικά, είναι πιο προσωπικό, πιο φιλοσοφικό, όχι τόσο επιθετικό ή ακραίο με τη θρησκεία. Εσύ, ως βετεράνος στη σκηνή του black metal, πώς το βλέπεις αυτό; Το θεωρείς εξέλιξη ή μόδα;
Συμφωνώ απόλυτα. Ξεκινήσαμε ως έφηβοι που θέλαμε να τα σπάσουμε και να σοκάρουμε τους θρησκευόμενος ίσως, σε μια πιο συντηρητική εποχή, και μετά εξελίχθηκε σε κάτι άλλο. Έγινε κάτι πολύ προσωπικό. Όταν το γράφεις από την καρδιά σου, αυτό φαίνεται στη μουσική. Αυτό είναι που πρεσβεύουμε οι τρεις μας. Δεν έχει σκοπό να βασανίσει ή να ενοχλήσει κανέναν — είναι οι σκέψεις και οι ιδέες μας. Κι εντάξει, καμιά φορά πρέπει να το κάνεις, ξέρεις, καμιά φορά θυμώνεις πολύ και φτιάχνεις κάτι πιο ακραίο και σκατένιο π.χ. το Purify Sweden, και η δισκογραφική θυμώνει πολύ, σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια και σου λέει ‘δεν επιτρέπεται να το κάνεις αυτό’. Κι εμείς λέμε ‘ε, θα το κάνουμε έτσι κι αλλιώς’. Βρήκαμε άλλη εταιρεία και το κάναμε. Μου αρέσει πολύ να δουλεύω με την Hammerheart — τα παιδιά είναι φοβερά, κάνουν φοβερή δουλειά, αγαπάνε πραγματικά τη μουσική, δεν είναι μόνο business. Αυτό είναι σπάνιο σήμερα. Όσον αφορά τη σκηνή τώρα, ξέρεις, πολλοί που παίζουν black metal σήμερα είναι χρόνια στη σκηνή και κάνουν το ίδιο πράγμα, δεν εξελίσσονται. Αλλά νομίζω ότι οι Lord Belial εξελίσσονται, όχι σε νέα κατεύθυνση, αλλά ακονίζουμε την πορεία μας, της δίνουμε πιο κοφτερή άκρη, ας πούμε. Μου αρέσει αυτό.
Δεν προσπαθούμε να προκαλέσουμε ή να σοκάρουμε πια, αλλά να δώσουμε πιο σκεπτικισμό, να εστιάσουμε σε εξωτερικά πράγματα… κάτι τέτοιο. Επίσης, παλιά άκουγες ένα συγκρότημα, όλο τον δίσκο. Τώρα, με Spotify και YouTube, ακούς ένα τραγούδι. Στο τέλος δεν σε νοιάζει ποια μπάντα είναι, αν σου αρέσει το τραγούδι. Έτσι έχουν αλλάξει τα πράγματα. Προσωπικά δεν δίνω και τόση σημασία πια στο ποιος το παίζει , λέω ‘μου αρέσει το κομμάτι’ και δεν κλείνω τα μάτια ή τα αυτιά μου, είτε οι άλλοι είναι χριστιανοί, είτε βουδιστές, είτε έχουν βιολιά, κτλ.
Μετά θα πάω να το ψάξω στο δισκάδικο. Όταν ψάχνεις ενεργά για μουσική, κοιτάς το ‘true feeling’. Αλλά όταν οδηγάς και ακούς Spotify και σκάσει κάτι που σου αρέσει, δεν σε νοιάζει ποιος είναι, αρκεί να σου αρέσει το τραγούδι. Αυτό ισχύει για όλα. Καμιά φορά ξυπνάς με άλλη διάθεση, τρως κάτι που δεν έχεις ξαναφάει, σου αρέσει. Την άλλη μέρα το ξαναδοκιμάζεις και δεν είναι το ίδιο καλό. Οπότε κάθε μέρα είναι διαφορετική. Η ψηφιοποίηση τα έχει κάνει όλα ένα, που κάποια πράγματα τα λαμβάνεις ασυναίσθητα, από την άλλη και οι νέες γενιές έχουν παράλληλα άλλες ανησυχίες.
-Και τώρα, 30 χρόνια μετά το πρώτο άλμπουμ, πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στη μπάντα;
Τελείως διαφορετικά. Τότε είχα έναν τηλεφωνητή στο διαμέρισμα. Όταν κάναμε πρόβες, έβγαινα στο διάδρομο, είχε ένα τηλέφωνο στον τοίχο, τηλεφωνούσα στον τηλεφωνητή μου σπίτι, έβαζα το μικρόφωνο από το τηλέφωνο στο πάτωμα και κατέγραφα ιδέες έτσι. Παλιομοδίτικα πράγματα! Είχα πολλές κασέτες που ποτέ δεν άκουσα. Είχαμε τόσες πολλές ιδέες, τόσα πολλά πράγματα μέσα μας, τόση οργή και σκοτάδι, που με την πρώιμη τεχνολογία τότε την εξωτερικεύαμε. Τώρα είναι αλλιώς — έχουμε ιδέες, τις ηχογραφούμε αμέσως σπίτι. Είναι πιο εύκολο να προχωρήσεις, δεν χρειάζεται να θυμάσαι όλους τους ρυθμούς συνέχεια, απλά τους ακούς γρήγορα, τους θυμάσαι, είναι όλα κατηγοριοποιημένα, χωρίς να έχεις έναν χαμό από κασέτες. Βέβαια τότε τα πράγματα ήταν πιο ρομαντικά, ανταλλάζαμε όλες αυτές τις σάπιες κασέτες με άλλες μπάντες, γινόμασταν γνωστοί σε έναν εσωτερικό κύκλο και έτσι δημιουργήθηκε η σκηνή. Υπήρχε ένας ενθουσιασμός κι ένας ρομαντισμός, που οι ρυθμοί της ζωής μας πλέον δε μας αφήνουν περιθώρια να τις ξαναζήσουμε, όσο κι αν γουστάρουμε να παίζουμε μουσική. Αυτά τα 30 χρόνια φτάσαμε να βλέπουμε τον ήχο με άλλα μάτια, τώρα είμαστε ώριμοι και συγκεντρωμένοι, τότε παίζαμε κι όπου μας έβγαινε, δε μας ενδιέφερε κάτι πέρα από το να βγάζουμε μουσική και να νιώθουμε ότι είμαστε σε ένα γκρουπ, παίζοντας τον ήχο που θέλουμε. Νομίζω οι νέες μπάντες πλέον, όσο άγχος κι αν έχουν για τη μοίρα τους, είναι πιο συνειδητοποιημένες. Βέβαια έχουμε και την παγκόσμια πρωτοτυπία, 30 χρόνια πριν να βγάλουμε το πρώτο ροζ black metal άλμπουμ, χαχα. Ναι, λόγω ενός τυπογραφικού λάθους, αντί για βαθύ κόκκινο εξώφυλλο, το "Kiss The Goat" βγήκε ροζ, αλλά δεν είχαμε λεφτά να το αλλάξουμε, νιώσαμε ντροπή, αλλά νομίζω πλέον είναι cult. Μετά τα υπόλοιπα πήραν το δρόμο τους.
-Τέλος, ποια είναι τα πλάνα σας τώρα;
Λέμε να επιστρέψουμε συναυλιακά πρωτίστως. Έχουμε κανονίσει μια περιοδεία στη Νότια Αμερική, και θέλουμε να δούμε πως θα πάει. Ταυτόχρονα έχουμε ήδη ιδέες για το νέο μας άλμπουμ, και θέλουμε σιγά σιγά να ετοιμαστούμε, ώστε μέσα σε περίπου έναν χρόνο να είναι έτοιμο.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου