Έχουν ειπωθεί πολλές φορές κείμενα και κείμενα για το Φιλανδικό metal, αλλά ότι θα μας έδιναν ένα μίγμα του doom ήχου με το occult rock δεν το πολυπερίμενε ο κόσμος, όσο κι αν ρωτήσουμε. Ένας μαύρος χρυσός της μουσικής εξορύχθηκε από τη Season Of Mist, και δε μιλάμε για άλλους, παρά για τους The Abbey. Τα μέλη τους καθόλου τυχαία στον χώρο, έβγαλαν ένα απωθημένο και μαζί το ντεμπούτο τους, συμβολικό και με νοήματα, "Word Of Sin".
Αποκρυφιστικό και μυστήριο, αλλά ταυτοχρόνως ραδιοφωνικό, το ντεμπούτο του εν λόγω supergroup ενώνει δεκαετίες και ύφη, στην ολότητα του. Έτσι, από το εναρκτήριο "Rat King", βλέπουμε μια πιο σοβαρή και μελαγχολική μα συνάμα δυναμική πλευρά των πρώιμων Ghost, με τη φωνή του Jesse Heikkinen να πατάει πολύ στα μονοπάτια του Σουηδού πάπα, ενώ πιο στροβιλισμένο και δαιδαλώδες ακολουθεί το "A Thousand Dead Witches", όπου με περισσότερο τσαγανό, θεατρικότητα και περάσματα από τους Candlemass μέχρι τους Blue Oyster Cult, οδηγούμαστε σε ένα μείγμα εποχών και υφών που δίνει λεπτομέρειες για το ποιόν του γκρουπ. Τ χορωδιακά φωνητικά υπερτερούν μάλιστα στην όλη την ατμόσφαιρα, δημιουργώντας ένα απόκοσμο σκηνικό, ταιριαστό με το μυστικιστικό και ερεβώδες χαρακτήρα της μπάντας, όπου στα απαλά σημεία, σαν αυτά του "Crystallion" γίνονται και πιο ανατριχιαστικά αλλά και συγκινητικά, όπως συμβαίνει αμέσως μετά με το "Starless" όπου η δεύτερη φωνή και αιθέρια ύπαρξη των Shape Of Despair, Natalie Koskinen, παίρνει τα ηνία. Μέσω αυτού, εισαγόμαστε σε ένα κατάμαυρο, αλλά με έντονα στοιχεία μαγείας από τη χροιά και τη μελωδική καταχνιά της μπροστάρισσας, όπου όλο το βάρος βγαίνει περισσότερο από τον αέρα του κομματιού παρά από την καθαυτή μουσική εκτέλεση.
Στο "Desert Temple" από την άλλη, το μπρίο αφήνει κατά μέρος το αργό χτίσιμο του πρώτου μισού, με εκρήξεις και εντάσεις καθ'όλη τη διάρκεια, όπου πλάι σε όλη τη μπάντα, το χαρακτηριστικό του στίγμα προσδίδει ο Vesa Ranta των Sentenced στα drums, έως ότου μας πιάσει μια μικρή αλλά γλυκιά υποτονία, γεμάτη σκέψεις και υπαρξισμό στο άλα Moonspell, "Widow's Will" με τις πιασάρικες μελωδίες του να στολίζουν την σπαρακτικη΄riif-ολογία, που γενικά πρωταγωνιστεί και ελίσσεται. Άλλη μια αντιπροσωπευτική στιγμή της μπάντας αποτελεί και το "Queen Of Pain" που από τη μία μας εξυψώνει και από την άλλη μας βυθίζει, με τις κιθάρες πάλι να δημιουργούν ξεσπάσματα και τη μπάντα σαν μια γροθιά να βγάζει τον συναισθηματισμό και την πυγμή της, σαν όλο το εγχείρημα να αποτελεί καθαρτήριο. Κάπως έτσι φτάνουμε και στο τέλος, με το αφηγηματικό προοίμιο του "Old Ones", που μας οδηγεί σε ένα 13λεπτο έπος, όπου ο καθένας παίρνει τον χώρο και τον χρόνο του, βγάζει ένα ξεχωριστό κομμάτι του εαυτού του, και παρά τις διαφορές επικρατεί η ομοιογένεια, όπου σε μια κουβέντα με μερικούς εκ των ιθυνόντων, το χαρακτηρίσαμε ως ένα σκοτεινό "Bohemian Rhapsody", σε ένα δυσαρμονικό και καταστροφικό φάσμα.
Οι επιρροές αν μη τι άλλο είναι πολλές, και φαίνεται πως τα μετέτρεψαν σε αγνή έμπνευση, που το σκοτάδι και η φύση της Φιλανδίας, τους έκλεισε μέσα και τους γέμισε πληθώρα ιδεών για αυτό το άλμπουμ. Η σχολή των Sabbath αποτελεί σημαία για όλον τον ήχο και κάθε πτυχή του doom ιδιώματος που απλώνεται. Το μυστήριο, οι εσωτερικές σκέψεις και οι αλχημείες φτιάχνουν σαν μια νέα φιλοσοφική λίθο το "Word Of Sin", σε μια φόρμουλα που το σκοτάδι λάμπει και βλέπουμε με τα αυτιά και το μυαλό. Σε αυτό το σκότος, σε αυτές τις κατακόμβες του μουσικού αβαείου. Ένας δίσκος που θα θυμίσει πολλά αλλά θα φέρει στην επιφάνεια και πολλά νέα, αυτό είναι το ντεμπούτο των The Abbey.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου