Ένας δίσκος-ταξίδι σε πολλά είδη μουσικής που ξεφεύγει τελείως από το metal ιδίωμα,και σε αυτό το ταξίδι μας συνοδεύει η μαγευτική φωνή της ταλαντούχας Ανδονίκης Σκουλά,ο Φώτης Bernando(SepticFlesh) πίσω από το drum-kit,ο Χαράλαμπος Παρίτσης με τις σκοτεινές και μυστηριώδεις μελωδίες του στο ηλεκτρικό βιολί,ο Γιώργος Διαμαντόπουλος σε όλα τα παραδοσιακά όργανα και Γιάννης Θερμός από τους Silent Wedding στα πλήκτρα.
Ο ήχος γενικά στο “Anomima” έχει ένα ιδιαίτερο νεοκλασσικό ύφος αλλά με έντονες πινελιές από όπερα αλλά και από jazz,όπως επίσης βέβαια και από βυζαντινή και παραδοσιακή ελληνική μουσική,από λίγο rock ακόμα και από dubstep. Όλο αυτό το πάντρεμα σε συνδιασμό με την ζωντάνια και το όλο “ξέσπασμα” που ξεπροβάλλεται από τα μουσικά όργανα δίνει ακόμα ένα συν στην μαγεία αυού του δίσκου.
Τραγούδια όπως το “Un pensiero per Il Destino” και “Sorrow Descending” κάνουν έντονο το αυστηρό και μεγαλειώδες ύφος της κλασσικής μουσικής,το παραδοσιακό Κρητικό τραγούδι “ Όμορφη Κόρη”(που μου θύμιζε πολύ τον Ερωτόκριτο) συγκινεί τον ακροατή με τις ήρεμες μελαγχολικές μελωδίες του πιάνου και τις μελωδικές γραμμές των φωνητικών της Ανδρονίκης,το “The Charmer” ενώνει πού αρμονικά την όπερα με την jazz και προσθέτει μια πιο χαρούμενη πινελιά στο όλο έργο και το “The Truth Will Prevail” ενώνει τις χορωδίες και την όπερα με το πιο ζωντανό dubstep του DJ Christian Cambas,κάτι που βέβαια θα ξενίσει κάποιους ακροατές.
Άξια αναφοράς είναι επίσης και τα “L'Idee Fixe” και το “Misery's King” που συνδέουν το επικό κινηματογραφικό χαρακτηρά της μουσικής τους με την ανατολίτικη κουλτούρα και παράδοση όπως επίσης και το εισαγωγικό (ΜΑ) που είναι εξ ολοκλήρου στα Ιαπωνικά.
Και το κερασάκι στην τούρτα,θα μπορούσαμε να πούμε,το “Μedea” με την μυσταγωγική και αποκρυφιστική απαγγελία του μέγιστου David Vincent(Morbid Angel) και τις μαγευτικές βυζαντινές υμνολογίες δια του στόματος του Γιάννη Παπανικολάου(Rock N Roll Children ex-Ελεύθεροι,ex-Innerwish),αλλά και το “Dilate The Time” με την φωνή του επίσης ταλαντούχου Fernando Ribeiro των Moonspell στο ντουέτο του με την Ανδρονίκη που φέρνει επίσης σε βυζαντινά μονοπάτια μαζί με ένα mix και από νεοκλασσική μουσική αλλά και από κάτι πιο ακραίο στο τέλος...
Πραγματικά ποτέ δεν περίμενα σε έναν δίσκο να άκουγα τόσα διαφορετικά έιδη μουσκής ενωμένα και να είχαν τέτοια αρμονία και ομοιογένεια .
Επίσης όλο το line-up και ιδιαίτερα η τραγουδίστρια(που τραγουδάει τα πάντα με ιδιαίτερη ευκολία) θα μπορούσε να είναι ένα θείο δώρο για τον Χρήστο,όπως ομολογουμένως και για έμας που ακούμε τέτοιους “ύμνους” από αυτά τα άτομα, που είναι κάτι παραπάνω από απλοί μουσικοί....είναι ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ!!!!
(9/10)
Για το Metal View:Γιάννης Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου