Οι Katatonia επιστρέφουν με το 13o τους (και τυχερό;) άλμπουμ, "Nightmares as Extensions of the Waking State". Μπορεί ένα χάος και μεγάλες αλλαγές να προηγήθηκαν από αυτή τη δουλειά, αλλά οι ίδιοι οι Σουηδοί επιβεβαιώνουν πως, μέσα σε τρεις δεκαετίες πορείας, η καρδιά και το σκοτάδι της μπάντας παραμένουν άθικτα. Με αφορμή όλα όσα συνέβησαν στο εσωτερικό τους, αλλά και τον σπουδαίο και μοναδικό ήχο τους, που συνεχώς διαμορφώνεται, το Metal View μίλησε με τον νεοφερμένο κιθαρίστα τους, Nico Elgstrand, που από την σπιρτάδα των Entombed, έφτασε στη μελαγχολία της παρέας του Jonas Renkse.
-Είσαι ήδη στους Katatonia, ακόμα και ως live μέλος, εδώ και τρία χρόνια. Οπότε, πόσο διαφορετικό είναι για εσένα να παίζεις ως live κιθαρίστας τον παλιό κατάλογο των Katatonia και τώρα ως μόνιμος κιθαρίστας με ένα νέο άλμπουμ;
Ναι, είναι πολύ διαφορετικό, προφανώς. Θα νόμιζες ότι έχει λιγότερες κιθάρες να παίξεις, αλλά είναι πραγματικά, πολύ δύσκολο. Δηλαδή, τώρα αρχίζω να το συνηθίζω, αλλά στην αρχή ήμουν σε φάση "δεν μπορώ να το κάνω αυτό". Γιατί έχει τόσο πολλά περίεργα μέτρα, κάτι που μεν το λατρεύω αλλά μου φαινόταν σε πρώτη φάση αδιανόητο για εμένα. Είναι πολύ διασκεδαστικό να παίζεις και είναι επίσης πολύ δυνατό όταν σκέφτεσαι πως δε μπορείς να το κάνεις — είναι μια πολύ μεγάλη πρόκληση, ειδικά σε μια μουσική πιο ιδιαίτερη και σκοτεινή. Επίσης, παίζω death metal κανονικά εδώ και 20 χρόνια, οπότε είναι ωραίο να κάνω κάτι διαφορετικό και πολύ πιο ενεργειακά φορτισμένο. Είμαι συνηθισμένος να παίζω death metal κι ακόμα λατρεύω να το κάνω, αλλά υπάρχουν κι αυτά τα ωραία πράγματα που σου σπάνε τις νόρμες. Οπότε, ναι, είμαι ενθουσιασμένος. Είμαι πολύ χαρούμενος με το πώς βγήκε το άλμπουμ. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτα να παραπονεθώ, που είναι πολύ περίεργο.
-Σχετικά με την αποχώρηση του Anders που ανακοινώθηκε πριν από μερικούς μήνες, για πολλούς θαυμαστές των Katatonia ήταν ένα τεράστιο σοκ. Αλλά αν εστιάσει κανείς στις προηγούμενες περιοδείες τα τελευταία δύο χρόνια, ήταν κάπως επακόλουθο. Οπότε, θα ήθελα να σε ρωτήσω, μέσα στο συγκρότημα, τα πράγματα ήταν πιο ομαλά με τα νέα μέλη να προσπαθούν να φτιάξουν τον καινούργιο δίσκο και να μπουν στον ρόλο τους, ή υπήρχε ένα είδος χάους μέσα;
Λοιπόν, δεν μπορώ να μιλήσω ακριβώς για το χάος που μπορεί να υπήρχε, αλλά προφανώς υπήρχε κάποιου είδος ανησυχία, γιατί δεν ήταν πολύ ενεργός για αρκετό καιρό. Αλλά νομίζω ότι τώρα είναι σαν μια πραγματικά ωραία "ένεση βιταμινών", ας το πούμε έτσι. Και εγώ και ο Sebastian λειτουργούμε πολύ καλά μαζί. Πάντα υπάρχει ο "εγωισμός" του κιθαρίστα, που είναι παραγωγικός για τον ρόλο του καθενός σε μια μπάντα, αλλά είμαστε πολύ συγχρονισμένοι. Δηλαδή, ταιριάζουμε πολύ καλά μεταξύ μας. Αλλάζουμε και ρόλους. Μερικές φορές παίζει αυτός μπροστά κι εγώ πίσω, και το αντίστροφο. Και είναι πάντα σαν μια σχέση. Αυτό είναι μια μπάντα, και αυτό βλέπω πως ήταν και πριν από εμάς οι Katatonia. Είναι πάντα πολύ ωραία στην αρχή, όταν είσαι ερωτευμένος σε συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός και κάνεις συνέχεια σεξ. Εντάξει εμείς γλιτώνουμε το σεξ, ευτυχώς, χαχα, αλλά είναι το ίδιο είδος θετικής ενέργειας. Οπότε, νομίζω ότι όλο το συγκρότημα αυτή τη στιγμή είναι σε πολύ καλό σημείο. Αλλά ο χρόνος θα δείξει... Πραγματικά νιώθω ότι είναι ωραία. Όλοι μας κάνουμε αυτό το πράγμα εδώ και πολλά, πολλά χρόνια. Οπότε, νομίζω ότι όλοι ξέρουμε πως πρέπει να αφήνεις το εγώ σου στην άκρη. Και να θυμάσαι ότι είναι ομαδική προσπάθεια. Ένα συγκρότημα είναι σαν να παίζεις σε μια ποδοσφαιρική ομάδα. Όλοι πρέπει να είναι στο ίδιο μήκος κύματος και να παίζουν για να κερδίσουν. Αλλιώς, είναι πολύ δύσκολο. Οπότε ναι, είναι πολύ ωραία αυτή την περίοδο. Είμαστε σε ένα στάδιο χωρίς δράματα και υπάρχει μόνο μέλλον τώρα.
-Είναι πολύ ωραίο το γεγονός ότι, ακόμα και μετά τις αλλαγές στη σύνθεση, η κληρονομιά ενός θρυλικού συγκροτήματος εξακολουθεί να υπάρχει και να συνεχίζεται ηχητικά. Οπότε, σχετικά με τη διαδικασία ηχογράφησης του νέου σας άλμπουμ για εσένα προσωπικά, μιας και ήσουν ήδη εξοικειωμένος με το να παίζεις τα παλιά τραγούδια των Katatonia, υπήρξε κάποια πρόκληση στο να γράψεις και να παίξεις τα νέα κομμάτια; Ή σου βγήκε κάπως φυσικά;
Και τα δύο. Δηλαδή, είναι μια πρόκληση. Γιατί ο Jonas έχει ένα πολύ περίεργο μυαλό με τρομερές ιδιαιτερότητες, και το λατρεύω αυτό. Δηλαδή, σκέφτεται πράγματα που ακούγονται φοβερά, αλλά μετά αρχίζεις να τα παίζεις και είσαι σε φάση, "σοβαρά τώρα; Πώς στο καλό το σκέφτηκες αυτό;" Οπότε, ναι, ήταν πρόκληση. Αλλά νομίζω ότι επειδή όλοι έχουν κάνει αυτή τη διαδικασία πολλές φορές, ξέρουμε πως είναι απλά θέμα σκληρής δουλειάς. Και όλοι δούλεψαν πολύ σκληρά και με πειθαρχία — όχι υπερβολικά αυστηρά, αλλά φροντίσαμε να είμαστε συνεπείς και να ξέρουμε καλά τα μέρη μας. Έτσι μπορούσες να δουλέψεις πάνω στις λεπτομέρειες, αντί να μαθαίνεις το κομμάτι μέσα στο στούντιο. Έτσι έμπαινε λίγο λίγο και η ψυχή του καθενός. Οπότε νομίζω ότι όλοι είχαμε επίγνωση αυτού. Εγώ και ο Sebastian είμαστε σχετικά καινούργιοι, οπότε ήμασταν και λίγο αγχωμένοι να μην “ενοχλούμε”, ας το πούμε έτσι. Αλλά νομίζω ότι όλα κύλησαν ομαλά. Και το μιξάρισμα, δηλαδή, όταν μας είπαν ότι θα το μιξάρει ο Adam Noble, είπα "Εντάξει, εδώ είμαστε. Θα ακουστεί φανταστικό". Ακόμα κι αν δεν έπαιζα καμία κιθάρα, πάλι θα έκανε μαγικά, γιατί είναι πραγματικός μάστορας στο αντικείμενό του. Οπότε, ναι, ήταν σκληρή δουλειά. Και φυσικά είχε τα πάνω και τα κάτω του. Αλλά σε σύγκριση με άλλα άλμπουμ που έχω ηχογραφήσει, αυτό αποτέλεσε έναν ομαλό δρόμο.
-Εντάξει, αυτό είναι υπέροχο. Επίσης ο ήχος του δίσκου δε φαντάζει να είναι κάπως άγνωστος ή υπερβολικά πειραματικός. Ήσασταν όλοι οι μουσικοί σε αυτό το κλίμα ή ήταν ο Jonas που έδωσε τις γραμμές για να πάει προς αυτή την κατεύθυνση;
Προσωπικά λατρεύω τη μουσική των Katatonia χρόνια πριν μπω στη μπάντα, αλλά θεωρώ πως στο "Sky Void Of Stars, έφτασαν σε ένα υπέροχο τεχνικό σημείο που δεν είχαν ξαναπάει, και μου άρεσε πάρα πολύ. Οπότε ήταν περισσότερο θέμα δικό μας, να βρούμε την οπτική μας ως προς την εξέλιξη. Δεν θέλαμε να αλλάξουμε τίποτα. Δεν υπήρχε καν ερώτημα μεταξύ μας ότι θέλουμε να βελτιώσουμε κάτι. Και επίσης, εγώ και ο Jonas έχουμε καταλάβει με τα χρόνια που γνωριζόμαστε ότι βλέπουμε τη μουσική με πολύ παρόμοιο τρόπο. Μας αρέσουν πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα. Οπότε έρχεται αρκετά φυσικά το να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό, κάτι νέο ή περίεργο είναι αρκετά εύκολο, πρέπει να πω. Η ισορροπία έχει απαιτήσεις. Αλλά από την άλλη, στο τέλος της ημέρας, αν έχεις ένα φανταστικό τραγούδι, δεν χρειάζεται να αλλάξεις και πολλά. Και ο Jonas είναι εξαιρετικός συνθέτης. Έγραψε πάλι κάτι όπως έπρεπε για τη φάση που είμαστε τώρα...Οπότε, νομίζω το βασικό ήταν πως η στάση μας ήταν: αν δεν είναι χαλασμένο, μην το φτιάξεις!
-Κάτι ιδιαίτερο στον ήχο των Κatatonia είναι ότι πάντα ακούγονται σαν Κatatonia, αλλά κάθε άλμπουμ τους έχει κάτι διαφορετικό, κάτι πιο ξεχωριστό, μια ταυτότητα μοναδική για το κάθε άλμπουμ.
Ναι, καταλαβαίνω τι εννοείς...
-Οπότε, για το νέο άλμπουμ, βλέπω μια πιο μελαγχολική και κάπως μινιμαλιστική, ηλεκτρισμένη προσέγγιση στο Sky Void of Stars. Νομίζεις ότι αυτό είναι ένα χτίσιμο για μια νέα εποχή για τους Κatatonia;
Ναι, αυτό είναι που λατρεύω σε αυτή τη μπάντα. Έχουν αλλάξει τόσο πολύ με τα χρόνια, αλλά ταυτόχρονα είναι ακριβώς οι ίδιοι. Πάντα υπάρχει λίγος χώρος για να προσθέσεις κάτι. Είναι σαν ένα φοβερό μαγαζί με πίτσα. Φτιάχνεις πίτσα, αλλά κάθε τόσο αλλάζεις κάτι, βάζεις ένα νέο υλικό εδώ κι εκεί, και έτσι κρατιέται φρέσκο. Και αυτό είναι φοβερό, γιατί πολύ μεγάλο μέρος του metal σήμερα είναι αρκετά συντηρητικό. Όπως οι Slayer ή οι AC/DC, δεν μπορούν να κάνουν κάτι έξω από αυτό που ήδη κάνουν. Δηλαδή, μπορούν προφανώς, αλλά είναι η μορφή της τέχνης τους που απαιτεί κάτι πολύ συγκεκριμένο. Και δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Γιατί, όταν εγώ μεγάλωνα, τουλάχιστον έτσι το αισθάνομαι, υπήρχε χώρος να κάνεις πιο τρελά πράγματα. Το New Wave of British Heavy Metal ήταν κάτι νέο. Και τώρα ακόμη το λέμε “New Wave”, αλλά ουσιαστικά είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που ήταν στα '80s, οι μπάντες που θα παίξουν αυτό το στυλ θα ακουστούν ίδιοι. Αυτό που είναι πολύ ωραίο στους Katatonia είναι ότι σου επιτρέπεται να πειραματιστείς και να κάνεις πράγματα που, ξέρεις, υπάρχει ένα τραγούδι που δεν έχει καθόλου κιθάρες. Και για μια metal μπάντα αυτό είναι σαν να λες, “Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό” ...αλλά ναι, μπορείς! Οπότε είμαι πολύ χαρούμενος που είμαι μέρος αυτής της μπάντας. Αγαπώ κάθε είδος μουσικής, και νομίζω ότι, όπως έχει πει και κάποιος σοφός, υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής: καλή μουσική και κακή μουσική. Και σίγουρα δεν θέλω να είμαι περιορισμένος από κανόνες για το πώς “πρέπει” να είναι. Οπότε νομίζω ότι είμαι στη σωστή μπάντα για αυτό, γιατί μπορούμε να πάμε αυτό το πράγμα σε άλλο πλανήτη, και πάλι θα ακούγεται σαν Katatonia. Ξέρεις, μόλις ο Jonas ανοίξει το στόμα του, θα είναι Katatonia. Και αυτό είναι επίσης φοβερό. Οπότε ναι, είναι υπέροχο, δεν υπάρχουν πολλά λόγια για αυτό.
-Δύο τραγούδια που μου κίνησαν έντονα το ενδιαφέρον, όταν είδα τους τίτλους και άκουσα τον ήχο τους, ήταν το “Wind of No Change” και το “Efter Sollen”, το σουηδικό. Οπότε, για το πρώτο, αρχικά, ήταν ένα λογοπαίγνιο με το Wind of Change των Scorpions ή κάτι τελείως τυχαίο;
Δεν είσαι ο πρώτος που κάνει αυτή την ερώτηση. Και δεν είναι ότι είναι απάντηση στο Wind of Change των Scorpions, αλλά είναι ωραίο γιατί το Wind of Change είναι κάπως θετικό, αισιόδοξο, ενώ το Wind of No Change δεν είναι και τόσο θετικό. Οι Katatonia είμαστε, χαχα. Οπότε είναι σαν μια ωραία... απάντηση, ας πούμε. Αλλά, φυσικά, ήταν τελείως ακούσιο. Δεν είναι ότι κανείς δεν σκέφτηκε το τραγούδι των Scorpions. Αυτό είναι το ωραίο όταν δημιουργείς — βγάζεις κάτι που δεν έχει απαραίτητα λογική, αλλά ακούγεται καλά, οπότε το κρατάς. Και έχει πλάκα το πώς τελικά, αν μπεις βαθιά στο τραγούδι και στο μήνυμά του, είναι σχεδόν το αντίθετο του Wind of Change των Scorpions, που είναι ένα υπέροχο τραγούδι. Λατρεύω τους Scorpions, δηλαδή. Δεν υπάρχει beef απένατί τους, χαχα. Αλλά ξέρεις, βλέπεις πως έχουν τα πράγματα, άρα όντως αλλάζουν όλα; Κι αν ναι, τι αλλαγή είναι;
-Άρα, το βασικό μήνυμα είναι ότι όλα είναι ακόμα σκατά, υποθέτω, και συνεχίζουμε...
Χαχα, ακριβώς αυτό... Ναι!
-Τώρα για το Efter Sollen. Πώς αποφασίσατε ως μπάντα να παίξετε μόλις για δεύτερη φορά, ένα τραγούδι στα σουηδικά, μετά από τρεις δεκαετίες ύπαρξης ως συγκρότημα;
Ο Jonas μου έπαιξε αυτό το κομμάτι και μου είπε “Ξέρεις, κανονικά δεν πρέπει να το κάνουμε αυτό, να μπει ένα τραγούδι στα σουηδικά χωρίς κιθάρες.” Και αυτό είναι το ωραίο στους Katatonia: μπορείς να κάνεις τέτοια πράγματα. Νομίζω ότι είναι ένα εξαιρετικό τραγούδι που ταιριάζει απόλυτα με το υπόλοιπο άλμπουμ. Και το γεγονός ότι είναι στα σουηδικά το κάνει πολύ πιο μελαγχολικό. Όλος ο δίσκος είναι σκοτεινός, είναι δύσκολο να το περιγράψεις με λέξεις, αλλά έχει κάτι το ονειρικό. Οπότε νομίζω ότι το κομμάτι ταίριαξε τέλεια. Όταν το άκουσα για πρώτη φορά, ο βασικός πυρήνας του είχε γραφτεί από τον Jonas μαζί με τον Joakim από τους Craft, τους μπλακμεταλάδες. Οπότε αυτό ήταν ένα επιπλέον cool στοιχείο, γιατί είναι φοβερός — λατρεύω τους Craft, είναι μπαντάρα, και μπορούν να σε βάλουν με ένα άλλον τρόπο στο ίδιο δυσοίωνο, μελαγχολικό mood.. Και σκέφτηκα “ας μπει, και να κάνουμε κι άλλα κομμάτια στα σουηδικά.” Είναι δύσκολο να γράφεις στίχους στα σουηδικά, κυρίως γιατί απευθύνεσαι κυρίως στο σουηδικό κοινό, και αυτό περιορίζει αρκετά την απήχηση. Οπότε ίσως όχι ένα ολόκληρο άλμπουμ, αλλά σαν ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Και σου αλλάζει τελείως τη στάση απέναντι στη μουσική. Οπότε εγώ είμαι υπέρ του να κάνουμε κι άλλα τέτοια.
-Λοιπόν, τόσο στον ήχο του άλμπουμ όσο και στον τίτλο "Nightmares as Extensions of the Waking State", βλέπω έναν σταθερό συμβολισμό σχετικά με τον κύκλο της ζωής. Εννοώ αυτή τη συνεχή μετάβαση ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, την αρχή και το τέλος, που όλα δημιουργούν μια σταθερότητα όμως. Αυτός ήταν ο βασικός στόχος του άλμπουμ ή κάτι διαφορετικό;
Ναι, νομίζω πως στο τέλος της ημέρας, όλος αυτός ο αγώνας που κάνουμε εδώ στη Γη είναι μία και μόνο ιστορία — είναι το φως ενάντια στο σκοτάδι. Νομίζω αυτό το λέει και το True Detective, η πρώτη σεζόν που είναι και η αγαπημένη μου. Και είναι πραγματικά όμορφο αυτό που λέει εκεί: γιατί ό,τι κι αν κάνουμε, είτε είναι πολιτική, είτε τέχνη, είτε μουσική ή ταινίες — στο τέλος της ημέρας είναι το φως ενάντια στο σκοτάδι. Και νομίζω ότι αυτό το άλμπουμ ανήκει σίγουρα σε αυτή την κατηγορία. Παλεύεις με τους εφιάλτες σου σε έναν ήδη δομημένο κόσμο.
-Πάντα το παρατηρώ και το λατρεύω, ότι οι Σκανδιναβοί —ειδικά οι Σουηδοί και οι Νορβηγοί— αγαπούν πολύ αυτή την πλευρά του σκότους και της μελαγχολίας. Δεν ξέρω πώς το κάνετε, αλλά το κάνετε εξαιρετικά καλά...
Χαχα, Σε ευχαριστούμε Δεν είναι ότι το αγαπάμε πραγματικά, απλά δεν έχουμε και πολλές επιλογές, γιατί έχουμε τόσο πολύ σκοτάδι εδώ. Οπότε είναι ο τρόπος μας να το διαχειριστούμε. Ζούμε πολύ βόρεια, έχει πολύ κρύο, και ο ήλιος δύει στις 4 το απόγευμα για περισσότερο από τον μισό χρόνο. Οπότε αυτό δημιουργεί μια φυσική μελαγχολία μέσα σε όλους μας. Αλλά έχεις δίκιο, συμφωνώ ότι έχει μια ιδιαίτερη γεύση, που είναι πραγματικά σκανδιναβική. Δηλαδή και οι Ισλανδοί, είναι... μάστορες. Ό,τι κι αν κάνουν είναι καταθλιπτικό, αλλά όχι με τρόπο που σε ρίχνει — νιώθεις όμορφα ακούγοντας τη θλίψη τους, καταλαβαίνεις; Οπότε είναι ένας υπέροχος τρόπος για να το διαχειριστείς. Αν δεν είχαμε τη μουσική εδώ πάνω, θα είχαμε αυτοκτονήσει μαζικά πριν πολλές γενιές. Οπότε χαιρόμαστε με τέτοιες μουσικές. Είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί αν πας π.χ. στη Βραζιλία, που επίσης έχει πολλών ειδών δυσκολίες και μιζέρια, αυτοί το αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Η βραζιλιάνικη μουσική είναι πολύ πιο χαρούμενη. Ή ακόμα και το ελληνικό metal, δεν έχει ακριβώς σκοτάδι, έχει ένα μυστήριο, μια ζεστασιά. Αλλά εδώ στη Σκανδιναβία, έχουμε τόσο πολύ σκοτάδι, οπότε πρέπει να το διαχειριστούμε με... αρνητική μουσική. Αλλά στο τέλος, και τα δύο δίνουν ένα θετικό συναίσθημα. Όπως κάθε μουσική, αν σου αρέσει, είναι συναρπαστικό.
-Λοιπόν, όσον αφορά το νέο άλμπουμ, ποια θα έλεγες ότι είναι τα αγαπημένα κομμάτια σου για να παίξεις live από τα καινούρια τραγούδια; Και ποια τα αγαπημένα από τα παλιότερα των Katatonia;
Ω, φίλε...αυτό είναι δύσκολο... Εννοώ, με το νέο άλμπουμ, αλλάζει συνεχώς. Είχα κάποια αγαπημένα, αλλά αυτή τη στιγμή νομίζω ότι είναι το “Thrice”. Δεν ξέρω γιατί. Νομίζω ότι είναι ένα πολύ ενεργητικό τραγούδι, έχει και αυτό το heavy riff στην αρχή, κι επίσης λατρεύω το τελευταίο κομμάτι, το “In the Event of...” Τα αγαπάω όλα, αλλά για κάποιο λόγο αυτά τα δύο αυτή τη στιγμή τα απολαμβάνω ιδιαίτερα. Επίσης, από τα νέα τραγούδια που παίζουμε τώρα live... μόλις παίξεις ένα τραγούδι ζωντανά, κάπως χάνει λίγη από την απόκοσμη παρθενική μαγεία του — αποκτά όμως μια άλλη μορφή μαγείας. Οπότε είμαι σίγουρος πως όταν παίξουμε το “Thrice”, που ελπίζω να γίνει σύντομα, μάλλον δεν θα είναι πια το αγαπημένο μου, οπότε μάλλον θα αλλάξει κι αυτό. Αλλά προς το παρόν, ναι είναι αυτά τα δύο. Τώρα, όσον αφορά τον παλιότερο κατάλογο... ε, εντάξει, είναι κάπου 12 άλμπουμ, οπότε είναι δύσκολο, αλλά έτσι στα γρήγορα, μου αρέσει πάρα πολύ το “Drab Moon” από το Sky Void of Stars. Νομίζω πως το “Old Heart Falls” είναι ένα φανταστικό τραγούδι επίσης, το έχουμε παίξει πολλές φορές live. Παρόλο που είναι αρκετά διαφορετικό σε σχέση με τα περισσότερα Katatonia κομμάτια, είναι σχετικά εύκολο να το παίξεις. Είναι ένα απλό τραγούδι, αλλά πιστεύω ότι είναι απόλυτα όμορφο. Κάθε φορά που το παίζουμε, μου σηκώνεται η τρίχα. Και αυτό είναι πολύ σπάνιο για έναν μουσικό: να νιώσει ανατριχίλα παίζοντας ένα τραγούδι ξανά και ξανά. Μπορεί να ακούγεται λίγο σαν να καυχιέμαι, αλλά νομίζω ότι είναι επειδή το τραγούδι είναι απλά υπέροχο. Έχει έναν απίστευτο Pink Floyd-ish χαρακτήρα, και απλά το λατρεύω. Αλλά ξέρεις, αυτά αλλάζουν. Αν με ρωτήσεις σε έξι μήνες, μάλλον θα σου πω δύο άλλα κομμάτια. Και αυτό είναι μοναδικό για έναν καλλιτέχνη, όταν έχει 12 άλμπουμ να διαλέξει!
-Τέλος, ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας τώρα που κυκλοφορείτε το νέο άλμπουμ;
Θα παίξουμε σε φεστιβάλ, όπως το Graspop στο τέλος Ιουνίου, μετά πάμε Ιταλία, Τουρκία και μετά Wacken στη Γερμανία. Και μερικά ακόμα, κάπου οχτώ με δέκα φεστιβάλ συνολικά. Και μετά πάμε για μια μεγάλη περιοδεία το Νοέμβριο, σχεδόν δύο μήνες στην Ευρώπη. Και μετά από αυτό θα δείξει, ήδη είναι πολλά για την ώρα. Είναι πολύ ωραίο, δυνατό πρόγραμμα.. Τώρα έχουμε ένα μεγάλο διάλειμμα. Ηχογραφήσαμε το άλμπουμ, οπότε όλοι ανυπομονούμε να επιστρέψουμε στις συναυλίες. Είναι πάντα καλό να κάνεις ένα μικρό διάλειμμα που και που, για να ξαναβρείς την επιθυμία να ξαναγυρίσεις, το τέλος της περασμένης χρονιάς ήμασταν πραγματικά κουρασμένοι όλοι μας, αποτέλεσε μια εξουθενωτική περίοδο. Τώρα νομίζω ότι έχουμε όλοι ξανά ενέργεια. Οπότε θα είναι φανταστικά… και τρομακτικά. Ξέρεις, είναι πάντα έτσι με τα καινούρια τραγούδια — δεν ξέρεις ποτέ τι να περιμένεις. Μισή ανυπομονησία, μισή φόβος. Θα το ανακαλύψουμε σύντομα. Υπάρχει μια αγωνία προς την αντίδραση του κοινού σε μια νέα δουλειά.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου