Το black metal είναι μια μουσική, που μέσα στο εξώτερο και το αλλόκοτο, πάντα έχει μια ουσία για να νιώσει κάποιος οικεία, το γλυκό άγγιγμα του διαβόλου που μπορεί να μας συνεπάρει. Αυτή η αισθαντική μαυρίλα υπάρχει και στον ήχο των Imha Tarikat. Οι Γερμανοί black metallers, με μια σταθερή πορεία στο underground, επανέρχονται φέτος, και μας παρουσιάζουν με απόλυτo αίσθημα εσώτερης αναγέννησης, το τέταρτο πόνημά τους, "Confessing Darkness".
Οι Γερμανοί metallers, από την μυστηριακή, ambient εισαγωγή του "Aufsbruch", εκβάλλουν πόνο και σκοτάδι, χτυπώντας όμως πολύ διαφορετικά. Παρόλο που ο ήχος τους τείνει πολύ κοντά στο παραδοσιακό black metal, δεν έρχεται ψύχος αλλά ζεστασιά, και αντί για δάση, μπροστά μας βλέπουμε μόνο το σκότος της αβύσσου. Ο ήχος της μπάντας συνδυάζει πολύ την καφρίλα συγκροτημάτων όπως οι Urgehal, με την ατμόσφαιρα και το μυστήριο των Watain επί παραδείγματι, ή το απόκοσμο των πρώιμων Rotting Christ και τη μελωδία των Harakiri For The Sky, αλλά όλα μπολιασμένα σε έναν ενιαίο, αρμονικό κύκλο που γυρίζει τελετουργικά γύρω από τη ψυχοσύνθεσή μας και το χάος. Χαρακτηριστικές στιγμές όλων αυτών θα μπορούσε να αποτελέσει το "Another Failed Ritual", το "Excellent Grief", το "Chamber Of Sin" και το "Horns In The Smoke", αλλά και το ανίερο "Confessing Darkness" ενώ δε λείπουν πιο heavy στιγμές όπως αυτή του "Wicked Shrine", αλλά και πιο ψυχεδελικές/occult rock πινελιές που στολίζουν κατάλληλα το σύνολο. Εκεί κιόλας είναι που θα συναντήσουμε το "Voices Of Bitter Epiphany" ή το "Memoria Dei", λίγο πριν το τελικό δίδυμο που βάζει φωτιά με καθαρόαιμες μαυρομεταλλικές προσθήκες κι ένα σχεδόν Bathory-κο vibe, στα "Pitch Black" και "The Day I Died". Πέρα από αυτά όμως δε λείπουν και κάποια bonus, που ακολουθούν μια πεπάτημένη πιο ωμή κι ακατέργαστη, όχι τόσο φιλοσοφημένη όσο του main concept του δίσκου, κι αυτά είναι τα "Schwarzflammensanctum" και "Architect Of No Hope", αλλα και μια πιο extreme εκδοχή στο "The Sun Goes Down" των Thin Lizzy.
Αυτο που κάνουν οι Ιmha Tarikat, δεν είναι αντιγραφή ειδών και υφών, ούτε καν απλή έμπνευση. Είναι ο τρόπος που τα μουσικά τους ερεθίσματα τα κάνουν ένα προσωπικό, κατραμιασμένο βίωμα. Έτσι κιόλας, το "Confessing Darkness" είναι μια αληθινή εμπειρία, που μέσα στην ακραία του μουσική υπόσταση, βγαίνουν πράγματα πιο σύνθετα και βαθιά, σε ένα καθόλα ευθύ, άμεσο, σκηνικό. Αυτό που μας δίνει το άλμπουμ είναι ένα καθαρτήριο, μήνυμα, μέσα στον πόνο και την απόγνωση, και ένα μαύρο φως στο απόκοσμο. Αυτό το νέο άλμπουμ είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχει κάνει η μπάντα μέχρι στιγμής, και το ξινόμαυρο κρασί της, έτοιμο για να το μεταλάβουμε.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου