THE NIGHT FLIGHT ORCHESTRA-GIVE US THE MOON (Album Review)

Πώς μπορεί να χαρακτήριζε κανείς τους The Night Flight Orchestra κι όλα όσα πρεσβεύουν; Αν ήταν ταινία ίσως μια μίξη του "Flashdance" με το "Top Gun" ενώ αν ήταν ποτό, θα ενώναμε το "old fashioned" με το "cosmopolitan". Τώρα όσον αφορά τη μουσική, το έβδομο πόνημα των Σουηδών, "Give Us The Moon", μπορείτε να δείτε παρακάτω τι μας επιφυλάσσει, καθώς πέρα από γνώριμα μέρη, έχει και πολλές εκπλήξεις να μας δώσει, σε ένα ιδιότυπο mood, που σίγουρα δε θα μας αφήσει στο τέλος ασυγκίνητους, με τη σινεματική και αλλοτινή του αύρα πάντοτε να υπερισχύει.

Μπαίνοντας στην αίθουσα αναμονής ενός αεροδρομίου, συναντάμε και τους οδηγούς του ταξιδιού μας, δίνοντας βάση σε τι άλλο;! Στη μελωδία και τις ονειρικές πτήσεις μας. Αυτή είναι η φάση των The Night Flight Orchestra, κι εμείς αναμένουμε απλά την αναχώρηση, ήδη με την εισαγωγή του "Final Call". Από εκεί και πέρα συνεχίζουμε με το άλα Blondie "Way To Spend The Night", αλλά και μια τυπική, αντιπροσωπευτική της μπάντας σύνθεση, το "Stratus", ενώ σε κλασικές AOR φόρμες, από τις λίγες του άλμπουμ κιόλας, ακολουθεί το "Shooting Velvet". Από την άλλη το "Like The Beating Of A Heart" οδεύει σε πιο synthwave κατευθύνσεις, αντίστοιχες με το πως έχουμε και στη φαντασία μας προορισμούς με αέρα άλλης εποχής, λίγο πριν την ανταπόκριση προς Αυστραλία και το "Melbourne, May I", και την πρώτη δυνατή disco στιγμή, ενώ μετά την τιμητική της θα έχει και η Γαλλική πρωτεύουσα μέσα από το "A Paris Point Of View".

Ωστόσο, συνεχίζοντας, το πιασάρικο και φανταχτερό στραφτάλισμα της ντισκόμπαλας θα γίνει πιο έντονο σε στιγμές όπως το "Miraculous", το "Runaways", το επικό "Stewards, Empress, Hot Mess", το hot χιτάκι του "Paloma" και το καταληκτικό "Shooting Velvet", ενώνοντας χρυσές εποχές των 70s και των 80s, με τους Abba, τους Bee Gees ή τους Earth Wind and Fire με τον υποστηρικτικό, αυτή τη φορά, ρόλο του hard rock, αφού περισσότερο γκρουβάρει παρά ρίχνει πενιές, και την άρτια παραγωγή του σήμερα, σε ένα σύμπαν μόνο με αεροπλάνα και πηγαινέλα σε απίστευτα μέρη. Μάλιστα, το αλατοπίπερο στις πιο heavy στιγμές του δίσκου μπαίνει με το ομώνυμο καθώς και με τo "Cosmic Tide", κι όλη αυτή την όμορφη 'ρετρίλα' των Journey ή των FM, σε ένα dancefloor σκηνικό, αφήνοντας πολύ πίσω τα stages που έχουν συνηθίσει οι βασικοί πυλώνες του γκρουπ, μέσω των Soilwork και των Arch Enemy, και με κάθε άλμπουμ αφήνεται όλο και πιο πολύ.

Το "Give Us The Moon" δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα άλμπουμ για πάρτι, νοσταλγία ή ακόμα και για ένα ταξίδι που κάποιος έχει βάλει στο μυαλό του, και θέλει να το εμπλουτίσει μουσικά. Δε λείπουν καθόλου τα χαρακτηριστικά στοιχεία των The Night Flight Orchestra, ίσα ίσα όλη αυτή την όμορφη κιτσαρία την κάνουν δική τους, αλλά πλέον το catchy synth στοιχείο υπερτερεί μακράν της rock κουλτούρας, σε ένα pop μεστό, έντεχνο και φτιαγμένο για όλους. Βέβαια, πέραν του ηχητικού, το σώμα και η βαρύτητα κάπου χάνονται, αφήνοντας το αποτέλεσμα λίγο λειψό σε αντίθεση με τα δύο "Aeromantic" που προηγήθηκαν, κι αυτό είναι ίσως ένα κενό που έμεινε και με την απώλεια του David Andersson, δίχως να λέμε για μια μη εμπνευσμένη δουλειά. Τέλος, πέρα από αυτό το μικρό ¨βάλτωμα", κάθε μελωδία, κάθε νότα, κάθε εικόνα που δημιουργείται, μας πηγαίνει σαν χρονομηχανή σε ωραίες περασμένες εποχές, με ένταση και πάθος.

(8/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης