Φωτιά και αέρας...δύο στοιχεία δύναμης και υπεροχής, που αλληλοσυμπληρώνονται. Αυτή τη σκέψη αξίζει να κρατήσει κανείς πριν ακούσει το δέκατο άλμπουμ των Firewind, κλείνοντας παράλληλα και 20 χρόνια δισκογραφικής παρουσίας. Ο Gus G ανήσυχος όπως πάντα με κάθε δουλειά, δεν επαναπαύεται στις δάφνες του, και δίνει ένα ακόμα σπρώξιμο στο μεγαλείο της μπάντας του, με τους τρεις σωματοφύλακές του, αφού η φαγούρα για εξέλιξη δε φεύγει εύκολα. Με ούριο άνεμο λοιπόν, και μουσικές που καίνε, κυκλοφορεί φέτος το "Stand United".
Μπορεί ο περισσότερος κόσμος που έχει έρθει έστω και τυπικά σε επαφή με τους Firewind να σκέφτεται ως ζενίθ τους το δισκογραφικό δίδυμο "Allegiance" και "The Premonition", αλλά το μόνο βέβαιο είναι πως με το "Stand United" θα αναθεωρήσει. Από την άλλη, όσοι θεωρούσαν το προηγούμενο, ομότιτλο άλμπουμ της μπάντας ως ένα καλό restart, τη νέα δουλειά θα τη λατρέψουν, κι ο γράφοντας τα σχολιάζει από την αρχή αυτά, γιατί δε γίνεται να γίνει κανείς πολέμιος μιας τέτοιας δουλειάς, ακόμα κι αν χρειαστούν λίγα παραπάνω ακούσματα. Ευθύς εξ αρχής μάλιστα, μπαίνουμε με το 80s vibe του "Salvation Day", που τα soundtracks των action movies της εποχής εκείνης μπλέκονται με το power metal του σήμερα, ενώ το ομώνυμο "Stand United" φέρνει ένα σπιντάτο, κλασικό heavy στοιχείο μπροστά, με μελωδίες και riff-ολογία που μυρίζει ταυτόχρονα παλιούς καλούς Firewind. Μάλιστα αυτή τη συνταγή θα τη βρούμε διάσπαρτη στον δίσκο, αλλά με το κάθε κομμάτι να δίνει από τη μία ροή και από την άλλη να κάθεται και αυτόνομο σε ένα έξτρα άκουσμα, μαζί με σολάρες από τον συνήθη ύποπτο.
Aξίζει δε να σημειωθεί πως μιλάμε για έναν δίσκο γεμάτο χιτάκια όπως το "Destiny Is Calling", "Come Undone" και "Fallen Angel", με νέα ματιά σε αγαπημένα στοιχεία, και τον Herbie στη φωνή να δίνει με το γρέζι του μια πιο europower επίγευση μπολιάζοντας το τώρα με το 90s feeling. Φυσικά όταν μιλάμε για ένα άλμπουμ με επιρροές από από το 80 και το 90, δε θα μπορούσαν να λείπουν πλήκτρα και ατμόσφαιρες, κι αυτό κάνει το σύνολο ακόμα πιο πλούσιο, τόσο στα γνωστά δεδομένα της μπάντας, όσο και σε πιο hard rock στιγμές όπως αυτή του "The Power Lies Within". To "Chains" βέβαια που ακολουθεί λίγο μετά, πάει σε έναν πιο στακάτο δρόμο το αγαπημένο "Falling To Pieces", ελαφραίνοντας κάπως το κλίμα λίγο πριν το επιθετικό μπάσιμο του "Land Of Chaos". Eκεί ακριβώς έρχεται να χτυπήσει και η διασκευή του δίσκου, όπου o ύμνος των The Romantics, "Τalking In Your Sleep" όχι μόνο φαντάζει ως η πιο κατάλληλη επιλογή μαζί με την αύρα του δίσκου, αλλά υπάρχει και η αρμόζουσα γκαζιάρικη και γκρουβάτη αίσθηση που θέλουμε στις metal εκδοχές κάποιας όμορφης ραδιοφωνικής καλτίλας. Aυτό το πολυπρόσωπο άλμπουμ δε θα μπορούσε κιόλας να έχει ένα κλείσιμο με δομή, κι αυτό δεν είναι άλλο από το "Days of Grace" που πρώτα μας χαλαρώνει με την ακουστική του εισαγωγή, και μας τελειώνει με τα επικά του ξεσπάσματα.
Μέσα από τα δύσκολα έρχεται η δικαίωση, κι αυτό είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται ακούγοντας τον δίσκο, είτε αφορά το νόημα των τραγουδιών, είτε αφορά και την προσωπική ιστορία των Firewind. Πέρα από αυτό όμως, χρειάζονται πολλά κότσια να κυκλοφορήσεις ένα άλμπουμ 45 λεπτών και να μη θέλει ο ακροατής να skip-άρει ούτε ένα δευτερόλεπτο από αυτό. Οι Έλληνες διεθνείς, ξεπερνούν κάθε προσδοκία, δε βρίσκουν τέλμα πουθενά, και ανανεώνονται όσο δύσκολο κι αν είναι μετά από 20 χρόνια και 10 κυκλοφορίες. Από εδώ και πέρα θα είναι οι χαμαιλέοντες του ελληνικού metal που τη σκαπουλάρουν γρήγορα και εντέχνως, αποτελώντας δείγμα πως οι μπάντες δεν παλιώνουν, αν πρώτα δεν παλιώσουν οι ιδέες τους.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου