Οι Ghost είναι από τις λίγες περιπτώσεις μπάντας που κατάφεραν να δώσουν κάτι δικό τους στο μπόλιασμα και στην ανάμιξη ήχων, με ανοιχτομυαλία, έμπνευση αλλά και με βάση τα προσωπικά τους ακούσματα και το μεράκι. Όλα αυτά μάλιστα μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια τους έκαναν μια μπάντα πρώτης γραμμής, με κάθε κυκλοφορία τους να αποτελεί ένα μουσικό γεγονός. Έτσι και τώρα, οι Σουηδοί επιστρέφουν τέσσερα χρόνια μετά, με το πέμπτο τους έργο, "Impera".
Με απαλούς, θεατρικούς τόνους, όπως αρμόζει στο μεγαλεπήβολο ύφος τους, το "Imperium" μας ανοίγει τον νέο διάδρομο προς το ανάκτορο του Papa Emeritus IV, οδηγώντας μας, με φωτεινούς pop/rock τόνους στο "Kaiserion" όπου το up tempo του δέχεται prog περάσματα και 70s πνευματισμούς, σε αντίθεση με το "Spillways" που μας αλλάζει ύφος και δεκαετία, σε ένα AOR meets ABBA συναίσθημα. Έπειτα μάλιστα από τέτοια επική τριπλέτα, δε θα μπορούσε να μη χωρέσει και κάτι πιο σκοτεινό και συνάμα γλυκό και πιασάρικο όπως το "Call Me Little Sunshine" ούτως ώστε να αναδειχθεί η αληθινή ταυτότητα των Σουηδών και να ριχτεί κι άλλο λάδι στη φωτιά, με τον Tobias Forge να αναδύεται από τα βάθη του ρυθμικού ήχου της παρέας του.
Αλλάζοντας έτι μια φορά κατεύθυνση, το "Hunter's Moon" μας γυρνάει σε μια εσωτερική ανάμιξη του πρόσφατου παρελθόντος των Ghost με τις κιθαριστικές του μελωδίες αλλά και την υποχθόνια χροιά του μπροστάρη μέχρι που θα οδηγηθούμε σε άλλου είδους επιρροές, τις κλασικές heavy metal αγάπες με την 80s αύρα του "Watcher In The Sky" κι αργότερα του Van Halen-ικού "Griftwood". Μέχρι τότε το "Twenties" προφητικά ρεαλιστικό κάνει ένα πολύ γρήγορο και επιθετικό μπάσιμο, σε μια σοκαριστική σύνθεση, στακάτη που μπλέκει τους Σκανδιναβούς ιερωμένους με τον μετρ του είδους, Alice Cooper, ύστερα από ένα ακουστικό παραπλανητικό πρελούδιο.
Στην κατάλληλη θέση και η μπαλάντα της υπόθεσης, λίγο πιο βατή σε σχέση με όλα τα φαντασμαγορικά που συναντήσαμε παραπάνω, αλλά με μια όμορφη μελαγχολία, που ακούει στον τίτλο "Darkness At The Heart Of My Love", και μεταξύ μας...ποιος δεν έχει ταυτιστεί με τον τίτλο;! Κάπως έτσι κιόλας το σκοτάδι πέφτει με το "Bite Of Passage", για να μας αποχαιρετήσουν οι κύριοι, με το ίσως πιο γλυκανάλατο φινάλε που θα έρθει αμέσως από το "Respite On The Spitalfields", που αν εξαιρέσουμε τις δυνατές του στιγμές, το αχαλίνωτο palm mute, και την αποκρυφιστική του κουλτούρα, υστερεί πολύ από το υπόλοιπο σύνολο, ρίχνοντας μας απότομα.
Aκολουθώντας εν γένει τη συνταγή του "Prequelle", εδώ τα πράγματα γίνονται λίγο πιο γκρίζα αλλά με μια ζωηράδα που δεν περνά απαρατήρητη. Από εκεί και πέρα ό,τι κι αν ειπωθεί, ο δίσκος είναι δεδομενο πως θα ακουστεί, θα αγαπηθεί, θα λατρευτεί αλλά και θα μισηθεί. Αυτή άλλωστε είναι και η στιχομυθία που δείχνει πως μια μπάντα είναι επιτυχημένη, και οι Ghost είναι οι μεγαλύτεροι ροκσταρς της εποχής μας. Με ποικιλία για ακόμα μια φορά, αλλά και με τα πάνω και τα κάτω του, το "Impera" χτίζει τη δική του μοναδική αυτοκρατορία, μέχρι να δούμε τι θα μας περιμένει στην επόμενη δουλειά των φαντασμάτων. Το σίγουρο είναι πως την αμαρτία όλοι την αγάπησαν και αυτοί οι τύποι εδώ την κάνουν διασκεδαστική.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου