Υπάρχουν μουσικοί που μόλις φτάσουν σε ένα μεγάλο σημείο της καριέρας τους, ξεκινούν να κάνουν "κοιλιά", υπάρχουν βέβαια και αυτοί που πάντα θέλουν να ψάχνονται και να πειρματίζονται.
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκει και ο "δικός" μας, Gus G, ο οπόιος κυκλοφόρησε φέτος το δεύτερο solo album του, "Brand New Revolution".
Σε αντίθεση με άλλους βιρτουόζους του χώρου, ο Gus, αποφεύγει να ασχοληθεί με την υπέρ-τεχνικότητα στην κιθάρα του, και να συνθέσει λίγο πιο απλοϊκά και να ψάξει διαφορετικά μονοπάτια. Έτσι αποκλίνει πιο πολύ από τον χαρακτήρα των Firewind σε σχέση με το "I Am The Fire", και πάει ένα βήμα πιο πέρα.
Ο δίσκος ξεκινάει με το 'Τhe Quest", το μοναδικό πιο "Firewind" και πιο τεχνικό instrumental του δίσκου, το οποίο έχει ποικιλία στον ήχο του χωρίς να κουράζει τον ακροατή. Αρκετά τεχνικά περάσματα βέβαια υπάρχουν και στα πιο heavy κομμάτια του δίσκου όπως το"We Are One", και το "The Demon Inside". Την σκυτάλη παίρνουν αμέσως μετά τα 2 hit του δίσκου, το ομότιτλο "Brand New Revolution" και το "Burn". Εδώ έχουμε δύο κομμάτια πιο "ραδιοφωνικά" σε πιο αμερικανικές φόρμες με πολλά 80s στοιχεία. Το ρεφραίν μένει καλά στο μυαλό μας και ο Gus ξεφεύγει αρκετά από τα συνηθισμένα.
Στην συνέχεια ακολουθεί το "We Are One", που όπως είπα και παραπάνω έχει ένα άρτιο solo, είναι από τα πιο metal κομμάτια στον δίσκο, αλλά ακολουθεί και τον εμπορικό δρόμο των 2 προηγούμενων. Από την άλλη, κατ'εμέ το επόμενο κομμάτι,"What Lies Below", με την εκπληκτική Elize Ryd από τους Αmaranthe, αποτελεί ένα μοντέρνο δυνατό τραγούδι με πολλά breakdowns, που σίγουρα ξαφνιάζει τους περισσότερους ακροατές με το στυλ αυτό, που δεν έχουμε συνηθίσει. Μετά από αυτό έρχεται το πιο αδιάφορο κομμάτι για εμένα, το "Behind Those Eyes", κυρίως από την νωχελική και χωρίς πάθος φωνή. Με δικαίωσε βέβαια το "Gone To Stay" με τον Jeff Scott Soto, πίσω από το μικρόφωνο, που είναι και το προσωπικό μου αγαπημένο.
Κάτι ακόμα που με ξένισε αρκετά, ήταν η φωνή του Mats Leven. Eίναι από τις καλύτερες φωνές του σκληρού ήχου, αλλά ειδικά στο "Come Hell Or High Water" μου παραφάνηκε τσιριχτός, κάτι που δεν το έχω συνηθίσει, αν και το "Ιf It Ends Today", του ταιριάζει γάντι.
Ένα ακόμα αρκετά καλό κομμάτι, λίγο πριν το τέλος, είναι και το "Gneration G", που θεωρώ ότι είναι για τον ίδιο τον Gus. Ο δίσκος κλείνει με το "The Demon Inside", με μια απαλή, τύπου soundtrack εισαγωγή, και με ένα ιδιαίτερα heavy solo, που το σχολίασα και πριν.
Σε γενικές γραμμές το "Brand New Revolution", δεν με χάλασε μιας και οι φωνές που συμμετέχουν είναι από τις καλύτερες εκεί έξω, ο Gus G ξέρουμε τι μουσικός είναι και για ακόμα μια φορά η κιθάρα του έκανε θαύματα. Μερικά σημεία όμως δεν μπορούσαν να "ξεσηκώσουν" τον ακροατή και κάποια άλλα όπως προείπα ήταν λίγο αδιάφορα. Σίγουρα η εντυπώση που μου έκανε σε μεγάλο βαθμό ήταν θετική, κυρίως σε μέρη που ο πειραματισμός του είναι πιο έντονος. Απ'οτι βλέπω ο εν λόγω δίσκος θα διχάσει αρκετούς οπαδούς, αλλά με περισσότερες ακροάσεις σίγουρα θα βρούμε και άλλα κρυμμένα διαμάντια.
(78/100)
Για το Metal View
Γιαννης Χ.
Στην δεύτερη κατηγορία ανήκει και ο "δικός" μας, Gus G, ο οπόιος κυκλοφόρησε φέτος το δεύτερο solo album του, "Brand New Revolution".
Σε αντίθεση με άλλους βιρτουόζους του χώρου, ο Gus, αποφεύγει να ασχοληθεί με την υπέρ-τεχνικότητα στην κιθάρα του, και να συνθέσει λίγο πιο απλοϊκά και να ψάξει διαφορετικά μονοπάτια. Έτσι αποκλίνει πιο πολύ από τον χαρακτήρα των Firewind σε σχέση με το "I Am The Fire", και πάει ένα βήμα πιο πέρα.
Ο δίσκος ξεκινάει με το 'Τhe Quest", το μοναδικό πιο "Firewind" και πιο τεχνικό instrumental του δίσκου, το οποίο έχει ποικιλία στον ήχο του χωρίς να κουράζει τον ακροατή. Αρκετά τεχνικά περάσματα βέβαια υπάρχουν και στα πιο heavy κομμάτια του δίσκου όπως το"We Are One", και το "The Demon Inside". Την σκυτάλη παίρνουν αμέσως μετά τα 2 hit του δίσκου, το ομότιτλο "Brand New Revolution" και το "Burn". Εδώ έχουμε δύο κομμάτια πιο "ραδιοφωνικά" σε πιο αμερικανικές φόρμες με πολλά 80s στοιχεία. Το ρεφραίν μένει καλά στο μυαλό μας και ο Gus ξεφεύγει αρκετά από τα συνηθισμένα.
Στην συνέχεια ακολουθεί το "We Are One", που όπως είπα και παραπάνω έχει ένα άρτιο solo, είναι από τα πιο metal κομμάτια στον δίσκο, αλλά ακολουθεί και τον εμπορικό δρόμο των 2 προηγούμενων. Από την άλλη, κατ'εμέ το επόμενο κομμάτι,"What Lies Below", με την εκπληκτική Elize Ryd από τους Αmaranthe, αποτελεί ένα μοντέρνο δυνατό τραγούδι με πολλά breakdowns, που σίγουρα ξαφνιάζει τους περισσότερους ακροατές με το στυλ αυτό, που δεν έχουμε συνηθίσει. Μετά από αυτό έρχεται το πιο αδιάφορο κομμάτι για εμένα, το "Behind Those Eyes", κυρίως από την νωχελική και χωρίς πάθος φωνή. Με δικαίωσε βέβαια το "Gone To Stay" με τον Jeff Scott Soto, πίσω από το μικρόφωνο, που είναι και το προσωπικό μου αγαπημένο.
Κάτι ακόμα που με ξένισε αρκετά, ήταν η φωνή του Mats Leven. Eίναι από τις καλύτερες φωνές του σκληρού ήχου, αλλά ειδικά στο "Come Hell Or High Water" μου παραφάνηκε τσιριχτός, κάτι που δεν το έχω συνηθίσει, αν και το "Ιf It Ends Today", του ταιριάζει γάντι.
Ένα ακόμα αρκετά καλό κομμάτι, λίγο πριν το τέλος, είναι και το "Gneration G", που θεωρώ ότι είναι για τον ίδιο τον Gus. Ο δίσκος κλείνει με το "The Demon Inside", με μια απαλή, τύπου soundtrack εισαγωγή, και με ένα ιδιαίτερα heavy solo, που το σχολίασα και πριν.
Σε γενικές γραμμές το "Brand New Revolution", δεν με χάλασε μιας και οι φωνές που συμμετέχουν είναι από τις καλύτερες εκεί έξω, ο Gus G ξέρουμε τι μουσικός είναι και για ακόμα μια φορά η κιθάρα του έκανε θαύματα. Μερικά σημεία όμως δεν μπορούσαν να "ξεσηκώσουν" τον ακροατή και κάποια άλλα όπως προείπα ήταν λίγο αδιάφορα. Σίγουρα η εντυπώση που μου έκανε σε μεγάλο βαθμό ήταν θετική, κυρίως σε μέρη που ο πειραματισμός του είναι πιο έντονος. Απ'οτι βλέπω ο εν λόγω δίσκος θα διχάσει αρκετούς οπαδούς, αλλά με περισσότερες ακροάσεις σίγουρα θα βρούμε και άλλα κρυμμένα διαμάντια.
(78/100)
Για το Metal View
Γιαννης Χ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου