Η ατάκα του τίτλου μόνο τυχαία δε μπήκε, αφού όλη η κουβέντα με τον θρυλικό Roland Grapow ισορροπεί το χθες με το σήμερα, ψάχνοντας κάτι από το αύριο. Ο "εγκέφαλος" των Masterplan και πρώην κιθαρίστας των Helloween αναφέρεται στο Metal View, σχετικά με την πολυετή δισκογραφική τους σιωπή, της σύγκρισης που μπορεί να δέχεται ανά τα χρόνια, το power metal, την αγάπη στους ανθρώπους που όρισαν τη μουσική που παίζει, αλλά και για τις επερχόμενες εμφανίσεις στην Ελλάδα και τη σχέση του με τον δικό μας ήρωα, Gus G. Σίγουρα όμως η μπάντα του....rises again!!!
-Πριν μερικούς μήνες επανακυκλοφορήσατε το πρώτο άλμπουμ σας, αλλά ταυτόχρονα και το νέο σας single "Rise Again". Βλέπεις δραστικές αλλαγές μεταξύ του τώρα και πριν από 20 χρόνια;
Το γούστο και το στυλ μου είναι το ίδιο, φυσικά. Με τα χρόνια, ασχολήθηκα με πολλές thrash metal μπάντες κι όχι τόσο power metal. Ακούω πολύ thrash metal. Πρόσφατα είδα τους φίλους μου από τους Exodus στη Μπρατισλάβα και απόλαυσα τη συναυλία. Σε προσωπικό επίπεδο, δεν ακούω τόσο power metal ή μελωδικό ήχο. Νομίζω ότι το μελωδικό στυλ είναι μέσα μου φυσικά, από τότε που ξεκίνησα, όταν ήμουν νέος κιθαρίστας με την πρώτη μου μπάντα, τους Rampage. Άκουγα Scorpions, Michael Schenker, Uli Jon Roth και αυτό το στυλ είναι βαθιά στην καρδιά μου. Ξέρεις, αν κάνω κάτι τέτοιο, είναι πάντα κρυμμένο εδώ κι εκεί, αλλά ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. Το νέο τραγούδι, "Rise Again", ήταν λίγο πιο εύκολο, ας πούμε, πιο απλό τραγούδι. Δεν ήταν τόσο μελωδικό όσο το ντεμπούτο μας. Τα τραγούδια που κάνουμε τώρα είναι πολύ πιο περίπλοκα. Είναι ίσως πιο γρήγορα, πιο σκληρά και ίσως με περισσότερες prog επιρροές. Αυτό είναι, επίσης, το τυπικό στυλ των Masterplan — τα progressive μέρη. Όχι μόνο βέβαια αλλά πολλές φορές έχουμε τέτοια στοιχεία σε συνδυασμό με ατμόσφαιρες, και αυτό εξελίχθηκε σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ. Όσον αφορά τον κλασικό μελωδικό μας ήχο ίσως επιστρέψει στο επόμενο τραγούδι. Έχουμε πολλά τραγούδια με ποικιλία και διαφορετικά στυλ. Αυτό μου αρέσει. Δεν θέλω να έχουμε 10-12 τραγούδια που να ακούγονται όλα ίδια.
-Όσον αφορά το "Rise Again", αποκλειστικά, ακούγεται σαν μια δήλωση, ένα μεγάλο μότο ότι επιστρέφετε με τους Masterplan. έχω δίκιο; Είμαι κοντά στις σκέψεις σας;
Όχι, όχι, δεν υπάρχει κάποιο μεγάλο νόημα πίσω από αυτό. Απλώς συνέβη. Η μουσική είναι έτσι. Το τραγούδι δεν το έγραψα καν εγώ. Το έγραψε ο πληκτράς μας. Εγώ έγραψα μόνο τους στίχους και τη μελωδία των φωνητικών. Ήταν, φυσικά, ομαδική δουλειά, αλλά μου άρεσε κάπως. Θεώρησα ότι ήταν η καλύτερη πρώτη έκφανση μας εκ νέου. Ξέρεις, αν είχαμε κάτι πολύ μελωδικό ως πρώτο τραγούδι, όπως κάναμε πάντα, βλέπε το "Back from My Life" ή κάτι παρόμοιο για παράδειγμα, το επόμενο τραγούδι από το "Time to Be King" ήταν επίσης πολύ, πολύ ποπ πριν από 10 χρόνια. Είχαμε τρεις φορές τον ίδιο τύπο single και είπα ότι δεν πρέπει να το ξανακάνουμε. Οι άνθρωποι πάντα θέλουν κάτι διαφορετικό. Αυτή τη φορά, λοιπόν, το "Rise Again" ήταν εντελώς διαφορετικό. Νομίζω ότι αυτό από μόνο του είναι μια δήλωση. Ήταν μια σκέψη πίσω από αυτό. Και αυτή τη φορά δεν έχουμε τα τυπικά singles που είχαμε τις προηγούμενες φορές. Νομίζω ότι το επόμενο, θα είναι πιο μελωδικό όπως είπα, θα έχουμε και πιο σκληρά σημεία, και μπορεί στο τρίτο τραγούδι να έχουμε κανονικό video clip. Πράγματα που δείχνυον ανοδιοργάνωση. Κι αυτή είναι η πραγματική δήλωση! Γενικά αυτό που θέλουμε με την επιστροφή μας, είναι κάτι πολύ μελωδικό αλλά ισχυρό, με πραγματικά μεγάλη δυναμική. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε και ήπιες στιγμές, και θα τραγουδήσω μαζί με τον Rick. Θα έχει, δηλαδή, μέρη όπου ο καθένας μας που έχει τον δικό του πρωταγωνιστικό ρόλο, ένα μικρό πλεονέκτημα στο πλάνο των Masterplan.
-Άρα δεν αποφύγατε αυτόν τον ήχο του ευρωπαϊκού power metal;
Όχι πραγματικά. Όχι, όχι. έχουμε πολλά τραγούδια. Υπάρχει ένα τραγούδι που πραγματικά μου θυμίζει το "Heroes". Είναι το τελευταίο τραγούδι που γράψαμε, και μου άρεσε πολύ, αλλά δεν θέλω να το κυκλοφορήσω ως πρώτο single. Ξέρεις, μετά ο κόσμος θα περιμένει ότι ολόκληρο το άλμπουμ θα ακούγεται έτσι. Όπως είπα, υπάρχει μεγάλη ποικιλία. Ένα άλλο τραγούδι που έγραψα και είναι πραγματικά progressive. έχουμε πολλά τραγούδια με δίκασες. Όχι τόσο δημοφιλή πράγματα. Νομίζω πως όχι. Έχει επίσης μια όμορφη μπαλάντα, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν θα μπει στο άλμπουμ. έχουμε 15-16 τραγούδια συνολικά και ακόμα επιλέγουμε τι κάνει να μπει. Όπως θα δούμε τι θα γίνει στο τέλος και με τις μελωδίες των φωνητικών αντίστοιχα. Ακόμα δουλεύουμε πάνω σε αυτές τις μικρές λεπτομέρειες.
-Ποια είναι τα σχέδια για το επόμενο άλμπουμ των Masterplan, όσον αφορά την ουσιαστική του κατεύθυνση και τη δική σας οπτική; Πότε θα κυκλοφορήσει;
Νομίζω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη παραγωγή σε χρόνο που κάνουμε ποτέ. Ξεκινήσαμε να γράψουμε αυτά τα τραγούδια πριν από τρία χρόνια, και τα ντραμς ηχογραφήθηκαν πριν από δύο χρόνια. Από τα 16 τραγούδια, τα arrangements είχαν ολοκληρωθεί πριν από περισσότερο από ένα χρόνο. Έννοώ τα μέρη που επιλέγουμε, τη διάρκεια των τμημάτων, τις αρμονίες και τις μικρές λεπτομέρειες. Αλλά δυσκολευόμαστε πραγματικά με τα φωνητικά. Θέλω αυτό το άλμπουμ να είναι τέλειο με έναν τρόπο, χωρίς να βασίζεται σε συμπτώσεις. Θέλω να δουλέψω όσο πιο σκληρά γίνεται πάνω στις μελωδίες των φωνητικών. Οι εποχές έχουν αλλάξει δραματικά. Δεν είμαι συνηθισμένος σε αυτό. Κανονικά, ολοκληρώνεις ένα άλμπουμ, το δίνεις στη δισκογραφική εταιρεία και τελειώνεις. Τώρα, φτιάχνεις ένα τραγούδι και μετά μιλάνε για το επόμενο τραγούδι που πρέπει να κυκλοφορήσει σε δύο μήνες, και ίσως φτιάξεις τέσσερα ή πέντε βίντεο και singles. Αυτό μου φαίνεται παράξενο. Δεν είναι όπως μεγάλωσα εγώ. Στην αρχή, όλα ήταν έτσι ώστε να είσαι παρών όλο τον χρόνο με τραγούδια, και μετά ολοκληρώνεται το άλμπουμ. Τώρα, χάνω λίγο τη γενική εικόνα, την προοπτική. Έτσι δουλεύω από τραγούδι σε τραγούδι. Στα 16 τραγούδια, όλα είναι γραμμένα, ενορχηστρωμένα και ηχογραφημένα, και οι κιθάρες είναι έτοιμες. Όλα είναι σχεδόν έτοιμα. Είναι σαν ένα βιβλίο, ξέρετε. Και μετά κάνω την τελική μίξη από τραγούδι σε τραγούδι, και κάθε τραγούδι μπορεί να έχει λίγο διαφορετικό ήχο. Στο τέλος, ίσως όλα ακούγονται το ίδιο όταν ολοκληρώσω το άλμπουμ. Είναι κάπως παράξενο. Δεν έχω συνηθίσει ακόμα να δουλεύω έτσι. Πριν πάω στη Βραζιλία, παρουσίασα το τραγούδι ήδη στη δισκογραφική εταιρεία, και τους είπα: "Σας παρακαλώ, μπορείτε να ξεκινήσετε να δουλεύετε το artwork του single, ώστε να μην χάνουμε χρόνο;" Επίσης, σκέφτηκα να ζητήσω από τον ίδιο άνθρωπο που έκανε το βίντεο του "Rise Again", το animation βίντεο με τους στίχους, να αρχίσει να δουλεύει πάνω σε αυτό. Και όταν επιστρέψω, ίσως το τραγούδι να είναι έτοιμο. Αλλά δεν έκαναν τίποτα. Δεν απάντησαν καν στο email μου. Γύρισα πίσω μετά από σχεδόν τρεις εβδομάδες και είπα: "Θεέ μου, τι συμβαίνει;" Και μετά, ναι, ήταν η περίοδος των φεστιβάλ. Πήγαμε σε φεστιβάλ, μετά αρρώστησα, και διάφορα άλλα τέτοια. Αυτή είναι η μεγαλύτερη διαφορά σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια, πριν από 10 χρόνια. Είναι η εξέλιξη της βιομηχανίας. Όσον αφορά την κυκλοφορία δεν ξέρω πότε...Περίεργη εποχή... Νομίζω ότι πολλές μπάντες έχουν το ίδιο πρόβλημα. Βλέπω άλλες μπάντες να κάνουν το ίδιο. Π.χ. το τελευταίο άλμπουμ της Χ μπάντας κυκλοφόρησε πριν από χρόνια. Κανονικά, κυκλοφορείς άλμπουμ κάθε χρόνο ή δύο. Μετά την εποχή του COVID, όλοι μας προσπαθούμε να επισπεύσουμε τα πράγματα όσο το δυνατόν περισσότερο, και στο τέλος χάνουμε τον έλεγχο. Τα σκατώνουμε...
Ναι, νιώθω πολύ παλιομοδίτης και γέρος για αυτά. Δε θα σου κρύψω πως σκέφτηκα να αποσυρθώ κιόλας. Μέσα από συζητήσεις με τη γυναίκα μου, και τους φίλους μου είπα ότι δεν αξίζει να σταματήσω απλώς επειδή η εποχή αλλάζει.
-Νομίζω ότι το επερχόμενο άλμπουμ σας είναι το πιο πολυαναμενόμενο άλμπουμ σας. Κυκλοφορήσατε το PumpKings το 2017, αν θυμάμαι καλά, και το προηγούμενο άλμπουμ σας ήταν το 2013. Έχουν περάσει 11 χρόνια από τότε που κυκλοφορήσατε κάτι πραγματικά καινούριο και πρωτότυπο. Η βιομηχανία και η πανδημία ήταν μόνο ο λόγος;
Νομίζω ότι ο κύριος λόγος είναι η μουσική βιομηχανία. Αρχικά, υπήρξε ένας "υποβιβασμός" στο δισκογραφικό μας συμβόλαιο πριν από 10 χρόνια. Είχαμε μια συμφωνία από το 2003, από το πρώτο άλμπουμ μας. Αλλά πριν από 10 χρόνια, μας είπαν ότι η κατάσταση στη βιομηχανία ήταν τόσο κακή, και μας ανάγκασαν να μειώσουμε το budget των Masterplan για τη δισκογραφική. Τότε είπα, "ΟΚ, αυτό δεν είναι και τόσο καλό." Ίσως μπορούμε να διατηρήσουμε τα ίδια χρήματα, αλλά έπρεπε να παραδώσω ένα live DVD, τα τραγούδια των Helloween και το κανονικό studio album που έρχεται τώρα. Έπρεπε να κάνω αυτά τα τρία πράγματα για να λάβω το ίδιο ποσό όπως και με τα προηγούμενα τραγούδια. Και έτσι, έχασα κάπως το ενδιαφέρον μου. Η περισσότερη χρηματοδότηση πήγε ήδη στα δύο άλλα project, και για το τελευταίο θα λάβουμε μόνο ένα μικρό ποσό. Για αυτό, χρειάζεσαι έμπνευση, μια αίσθηση ότι "ναι, ζω από αυτό." Αλλά ουσιαστικά, τώρα είναι χόμπι. Δεν είναι το ίδιο. Είναι πολύ δύσκολο να ζήσεις από τη μουσική ως μπάντα. Όσον αφορά τη μεγάλη καθυστέρηση, ναι, οφείλεται επίσης στο ότι η δουλειά στο studio ήταν πιο σημαντική για μένα. Άνθρωποι έρχονται στο studio, πληρώνουν απευθείας, και αυτό χρειαζόμουν για να ζήσω. Αλλά τώρα είμαστε πολύ κοντά. Νομίζω ότι δουλεύουμε πάνω στο δεύτερο τραγούδι τις επόμενες δύο-τρεις εβδομάδες, και μετά θα δουλέψω τους στίχους του επόμενου τραγουδιού. Οπότε, πιστεύω ότι το άλμπουμ θα κυκλοφορήσει Ιανουάριο, Φεβρουάριο ή Μάρτιο.
-Θέλω να σε ρωτήσω το εξής, πιστεύεις ότι ο κόσμος προσπαθεί να συγκρίνει τους Masterplan με τους Helloween ή να κάνει κάποια κριτική πάνω σε αυτή τη σύγκριση;
Νομίζω ότι είναι 50/50 η κατάσταση. Μερικοί το λάτρεψαν. Άλλοι ρωτούσαν, "Γιατί κάνετε διασκευές στα Helloween;" Αλλά δεν έκανα διασκευές στα Helloween. Επανηχογράφησα τα δικά μου τραγούδια. Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιοι λένε ότι αυτό είναι διασκευή. Όταν ένας καλλιτέχνης όπως ο Kai Hansen από τους Gamma Ray παίζει τα τραγούδια του, κανείς δεν τον κριτικάρει. Είναι φυσικό. Αλλά όταν παίζω εγώ τραγούδια όπως το The Chance ή το Time, λένε "Α, είναι τραγούδι των Helloween." Είναι γελοίο. Θέλω να κρατήσω αυτά τα τραγούδια στον κατάλογό μου, γιατί τα νιώθω σαν σπίτι μου. Παίζουμε δύο-τρία τραγούδια με τους Masterplan, και είναι ωραίο να βλέπεις πόσοι άνθρωποι έρχονται στις συναυλίες μόνο για αυτά. όποτε επιστρέφω σε περιοδείες, παίζω αυτά τα τραγούδια των Helloween, όχι μόνο τα δικά μου αλλά και των άλλων μελών, και ο κόσμος τα λατρεύει. Είναι υπέροχο να βλέπεις αυτή την αγάπη.
Η επόμενη ερώτησή μου είναι για το ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι από την εποχή σου με τους Helloween...
Από αυτά που έγραψα ε; Ναι, είναι δύσκολο να πω, γιατί κάθε τραγούδι είναι λίγο διαφορετικό. Μου αρέσουν όλα, βασικά. Πιο "περήφανος" είμαι ίσως για το πρώτο που έγραψα, το The Chance, γιατί ταιριάζει πολύ με τον ήχο των Helloween και δεν ήταν το αδύναμο τραγούδι του άλμπουμ. Αλλά ίσως αυτό το τραγούδι που αγαπώ πραγματικά πάρα πολύ είναι το The Dark Ride, ναι. Έχει όλα τα στοιχεία μέσα, είναι πολύ μελωδικό και πολύ βαρύ... Θυμάμαι ότι ο Weikath ήταν πολύ ζηλιάρης για τη μελωδία του. Μου είπε, "Ξέρεις αυτή τη μελωδία στο τέλος; Παίξ' την στο σόλο." Και μου είπε, "Αυτή η μελωδία είναι πολύ καλή, από που « έκλεψες»." Δεν την έκλεψα, ήρθε στο μυαλό μου μια μέρα, αλλά εκείνος είπε, "Όχι, όχι, είναι πολύ καλή, την « έκλεψες» χαχα. Του άρεσε και του ίδιου πολύ. Κάπως έτσι αρχίσαμε έπειτα κι ανταλλάζαμε απόψεις, δεν ξέρω τι έγινε στο μυαλό μου, αλλά ήθελα να μάθω περισσότερα. Ήμουν επικεντρωμένος τελείως στους Helloween για πολύ καιρό.
-Να σου πω κάτι; Η περίοδος σου στους Helloween αλλά και στη γενικότερη μουσική σου με τους Masterplan, νιώθω το "γερμανικό" vibe του Michael Schenker μέσα σου μαζί με ένα νεοκλασικό τύπου Blackmore. Είναι κάτι που το νιώθεις κι εσύ σαν συνθέτης και κιθαρίστα;
Σε ευχαριστώ. Άρχισα πολύ νωρίς με την Stratocaster. Στην αρχή είχα μια BC Rich κιθάρα. Στο στούντιο χρησιμοποίησα και άλλες κιθάρες, αλλά μετά αγόρασα μια κιθάρα Ibanez και εκείνη την κιθάρα έπαιξα το σόλο του The Chance. Εντούτοις, πάντα άκουγα αυτά που έβγαζε ο Schenker, τον πρώιμο Uli Jon Roth, αλλά ναι, πάντα με ενέπνεε ο Schenker. Θυμάμαι την πρώτη περίοδο των Rampage, όπου τα πάντα ακούγονταν σαν τον Michael Schenker. Ήμουν τελείως στο μελωδικό στυλ, το όχι και τόσο γρήγορο. Και μετά, όταν έγραφα το σόλο για το Time of the Oath, δεν σκεφτόμουν πολύ τον Schenker. Ήταν περισσότερο για τους Helloween, για να είμαι ειλικρινής. Φυσικά, το επόμενο σημείο... αλλά και το πρώτο σόλο, το μικρό, μπορεί να είναι κάτι σαν Richie Blackmore, με την ανατολίτικη κλίμακα, αλλά δεν μπορώ να το τραγουδήσω τώρα εδώ. Αλλά πάντα ήμουν περήφανος για αυτό το μικρό κομμάτι. Είπα, "Ναι, αυτό είναι σαν τον Richie Blackmore."
-Ας πάμε λίγο και στα συναυλιακά. Πρόσφατα κάνατε περιοδεία με τους Firewind. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Ήταν μια πραγματικά καλή περιοδεία. Μου αρέσει ο συνδυασμός, της μουσικής μας, αλλά και η παρέα, γιατί όλοι οι άνθρωποι ταιριάζουν πραγματικά καλά μεταξύ τους. Ξέρω τον Gus G από το 2003, όταν περιοδεύαμε μαζί με τους Masterplan. Ήταν στoυς Dream Evil τότε, ήμασταν support στους Hammerfall και μετά βλέπεις μια πορεία να εκτοξεύεται. Ήταν σαν να έσκασε τυφώνας και να τα ξήλωσε όλα. Αυτός ήταν ο Gus στα μάτια μου. Θυμάμαι, ήμουν περίπου 40-42 τότε και εκείνος 20-22, οπότε υπήρχε μεγάλη διαφορά ηλικίας, αλλά μιλούσαμε για τον Uli Jon Roth, τον Michael Schenker για όλα αυτά τα θέματα. Έτσι, ένιωσα ότι ήταν πολύ καλός και ταλαντούχος. Ο άλλος τύπος από την μπάντα Dream Evil, o Fredrik Nordstrom μου είπε, "Πρόσεχε, αυτός ο τύπος θα σε σκοτώσει, είναι πολύ καλύτερος από σένα." Και εγώ σκέφτηκα, "Είναι καλός, έχει δύναμη, αλλά κι εγώ έχω τις δυνάμεις μου, δεν χρειάζεται να ανησυχώ." ... Ξεκινήσαμε να θυμόμαστε αυτά. Ήταν μια υπέροχη περιοδεία. Αμέσως νιώσαμε σαν να μην είχαν περάσει 20 χρόνια, ακόμα κι αν είχε περάσει τόσος καιρός. Μιλήσαμε για την καριέρα του με τον Ozzy, για ήχους κιθάρας, για διάφορα θέματα. Χρησιμοποιούσε τα in-ear monitors, τα δοκίμασα μια μέρα και μου έδωσε τα δικά του. Εγώ είμαι πιο παλιομοδίτης, δεν μου αρέσουν αυτά. Αλλά περάσαμε καλά, είχαμε καλή σχέση. Το τέλος της περιοδείας ήταν λίγο δύσκολο για μένα, καθώς αρρώστησα στη Σουηδία, είχα τροφική δηλητηρίαση ή κάτι τέτοιο. Παράξενο, πέρασα ολόκληρη την ημέρα στην τουαλέτα χαχα, και τη στιγμή που έπαιζα το Heroes, δεν θυμόμουν το σόλο μου. Ο εγκέφαλός μου ήταν τόσο αφυδατωμένος και ένιωσα ότι είχα πάθει εγκεφαλικό ή κάτι πολύ περίεργο. Ζήτησα συγγνώμη από τον κόσμο και είπα ότι δεν μπορώ να συνεχίσω. Επέστρεψα πίσω στα παρασκήνια και την επόμενη μέρα άρχισα να αναρρώνω. Μετά, ο Gus κόλλησε κι αυτός, οπότε ήταν μια ασθένεια που πέρασε γύρω μας. Αυτά είναι τα απίστευτα πράγματα μιας περιοδείας!
-Με τον Gus G μπορείς να βρεις κοινά σαν κιθαρίστας;
Με τον Gus, νομίζω ότι σε κλίμακα, έχει περισσότερη γνώση και πολλές, πολλές διαφορετικές τεχνικές. Αλλά νομίζω ότι αυτό που είναι πολύ παρόμοιο, που μοιάζει, είναι η δομή των τραγουδιών. Οι δομές των τραγουδιών, οι μελωδικές γραμμές και το ρεφρέν. Και νομίζω ότι αυτό είναι το σημείο που μας δίνει την ίδια γεύση, την επιρροή του Michael Schenker, ναι. Αυτό είναι το στοιχείο που παραμένει. Βέβαια νομίζω πως έχω κάτι που είναι πολύ, πολύ Γερμανικό, κάτι που κανένας δεν μπορεί να το αντιγράψει, η μελωδία μου είναι Roland Grapow, και κανένας δεν ακούγεται σαν εμένα, ακόμα και εγώ δεν ξέρω από πού έρχεται αυτό. Είναι κάτι που προσπαθώ να αναλύσω, αλλά δεν μπορώ να το καταλάβω, και μπορώ να τραγουδήσω τις μελωδίες αμέσως. Είμαι και τραγουδιστής. Και μερικές φορές, όχι πολλές, τραγουδάω πρώτα τη μελωδία και μετά φτιάχνω τη φράση πως θέλω να είναι στην κιθάρα. Αλλά συνήθως όχι. Είναι πολύ εύκολο για μένα να φτιάξω μελωδίες, ενώ για άλλους είναι περισσότερο τα σόλο. Ο Gus νιώθω πως μέσα στη μελωδία, γίνεται σολίστας. Εμένα προσωπικά δε μου αρέσει αυτό τόσο, το shredding σημαίνει απλά κλίμακες, ναι, και μετά... δεν θυμάμαι τίποτα, αλλά είναι καλό όταν οι άνθρωποι θυμούνται τη μελωδία ή τραγουδούν μαζί μου, μ'αρέσει να είναι ο κόσμος κάτω και να φωνάζει ρυθμικά το "Ωωω!". Μου αρέσει κάτι τέτοιο. Είναι τέλειο για μένα. Δε θέλω και τα σόλο μου να ξεφεύγουν. Ο κόσμος λέει σε κάτι τέτοια, "Αχ, ανατριχιάζω". Και, φυσικά, πριν και μετά, εφαρμόζω όλα όσα έμαθα από τον Van Halen και όλα αυτά, αλλά είναι σαν να έχω μερικούς διαφορετικά στυλ να συνδυάζονται μαζί.
-Τέλος ας κλεισω ρωτώντας μου είναι για την επερχόμενη περιοδεία με τους Masterplan στην περιοχή των Βαλκανίων, αλλά στην κυρίως για την Ελλάδα. Τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτή την περιοδεία;
Βασικά, είναι δύσκολο να περιμένει κανείς κάτι. Δηλαδή, δεν αλλάζουμε πολλά από την περιοδεία στην Ευρώπη. Εκτός από το γεγονός ότι υπήρξε μια ερώτηση από τον διοργανωτή της περιοδείας, για το αν θα παίξουμε κάποια τραγούδια των Helloween. Του είπα όχι, δεν έχουμε κάποια τραγούδια αυτή τη στιγμή, αλλά τελικά θα παίξουμε το Time of the Oath και το The Chance. Και ίσως, ίσως και κάποιο ακόμα. Νομίζω θα ήθελα να παίξουμε το The Dark Ride. Ναι, αυτό θα είναι μια μεγαλύτερη έκπληξη για αυτό το κοινό. Θα έχουμε λίγα τραγούδια των Helloween. Σίγουρα θα έχουμε υλικό για τα 20 χρόνια από το ντεμπούτο, ίσως κάτι από το "Time To Be King", αλλά και κάτι νέο. άλλωστε ο κόσμος εκεί μας περιμένει καιρό. Τα λέμε εκεί!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου