Μόλις ένα χρόνο μετά τη γνωριμία μας με τους Γερμανους The Unity, και το πρώτο τους άλμπουμ, το power metal συγκρότημα επιστρέφει με το δεύτερο τους δημιούργημα. Το project του κιθαρίστα των Gamma Ray, Henjo Richter, μαζί με τον συνάδελφο του και drummer, Μichael Ehre, καθώς επίσης και μέλη των Mob Rules, Love.Might.Kill και Crossroads, είναι γεμάτο διάθεση και μετά από μια επιτυχημένη περιοδεία στη Γηραιά Ήπειρο, κυκλοφορεί το "Rise".
Οι Γερμανοί δείχνουν ότι είναι ακόμα εδώ μετά το πρώτο τους άλμπουμ, καθώς μετά το ακουστικό, απαλό αλλά εξίσου δυναμικό "Revenge", έρχεται το "Last Betrayal", με παραδοσιακό heavy χαρακτήρα, και riffs που θυμίζουν την εποχή του "Dream Evil" από τον Dio.
Από την άλλη, με πιο σκληρές και γκαζιάρικες κιθάρες, θα έρθει το "You Got Me Wrong", ενώ το ρεφρέν του έχει έναν μελωδικό catchy χαρακτήρα που σου κολλάει μονομιάς, κάνοντας το έτσι, ένα από τα αναμενόμενα συναυλιακά κομμάτια των Γερμανών. Στο ίδιο power μήκος κύματος θα συναντήσουμε και το "Storm" λίγο πιο σκοτεινό και πολυδιάστατο, με έντονο όμως το Ευρωπαϊκό του στοιχείο, ενώ σε κάτι πιο σύγχρονο, το μυαλό μας πάει στους "δικούς" μας Firewind, απ'όπου πέρασε και ο Ehre, για ένα φεγγάρι.
Το "Road To Nowhere" πιο μετά, είναι ίσως το πιο επικό και δυνατό κομμάτι του δίσκου, με πολλά κιθαριστικά leads, ήδη από την αρχή, μελωδίες καθώς και τρομερή ισχύ στο ρυθμό και τη φωνή. Τα δύο τελευταία μάλιστα συνυπάρχουν και στο πιο rock και groovy, "Welcome Home".
Kαι όσο ο δίσκος προχωράει, ερχόμαστε σε ένα ιδιαίτερο κομμάτι, το οποίο βασίζεται μόνο σε ένα απλό riff, αλλά πάνω του ξεδιπλώνονται μελωδίες που θυμίζουν symphonic/power μπάντες, και δεν είναι άλλο από το "All That Is Real". Το "No Hero" μαζί με το "Children Of The Light" πατούν σε παλιομοδίτικα power μονοπάτια, με το πρώτο να θυμίζει λίγο Gamma Ray, ενώ το δεύτερο σε μερικά σημεία μας ταξιδεύει ακόμα πιο παλιά και συγκεκριμένα στο "Long Live Rock N Roll" των Rainbow.
Λίγο παραπάνω βέβαια, θα έρθουμε αντιμέτωποι με μια δυναμική μπαλάντα, το "The Willow Tree", το οποίο μέσα από τα ατμοσφαιρικά του πλήκτρα, το βαθύ μπάσο και τις "δακρυσμένες" κιθάρες, θα ξεπροβάλλει στιγμές γεμάτες solos ενώ ο Ronnie James Dio, φαίνεται για ακόμα μια φορά να επηρρεάζει τη μπάντα. Εν συνεχεία, έρχεται το πιο σύγχρονο επίσης Europower κομμάτι "Above Everything", με τα πλήκτρα να παίζουν κυριαρχο ρόλο, ενώ λίγο πριν το τέλος θα έρθει το αισιόδοξο "Better Day", στους μελωδικούς hard rock δρόμους που συνοδεύουν εδώ κι εκεί όλο το σύνολο. Φτάνοντας στον επίλογο του άλμπουμ, το καταληκτικό "L.I.F.E'', μας αφήνει με το πιο επιθετικό μπάσιμο, ένταση και μελωδίες που σκάνε συνεχώς μέχρι τέλους.
Ο διάδοχος του ομώνυμου ντεμπούτου των The Unity, έχει μια βασική διαφορά με τον προκάτοχο του, χωρίς αυτό να με ξενίζει κιόλας. Εδώ, το "Rise", ακολουθεί πολύ πιο σκληρούς δρόμους σε σχέση με το πρώτο άλμπουμ των Γερμανών, με περισσότερη power metal διάθεση καθώς και πολλές αλλαγές στη φωνή του Jan Manenti. Πιστεύω πως όσο περνάει ο καιρός, το ύφος της μπάντας θα διαμορφώνεται κι άλλο, καταλαβαίνοντας πως οι βασικοί, Henjo Richter και Michael Ehre, των Gamma Ray, δε θα ξεμείνουν εύκολα από έμπνευση.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
