Οι Behemoth, είναι από τα συγκροτήματα που ποτέ δε φοβήθηκαν την κριτική, αλλά ούτε και τους πειραματισμούς. Έχοντας με την πάροδο του χρόνου ξεφύγει από το κλασσικό black/death στοιχείο, και πατώντας σε πιο "popular" μονοπάτια και διάφορα, αισχρά ροκσταριλίκια, οι Πολωνοί έρχονται με το αμφιλεγόμενο όπως φαίνεται "I Loved You At Your Darkest".
Η εισαγωγή με το "Solve" και τις παιδικές φωνούλες να απαγγέλουν ονόματα δαιμόνων, όχι μόνο με έκανε να απορώ τι ακούω, αλλά ήταν ανούσιος και βλάκώδης ο όλος συμβολισμός, σε ένα εξ αρχής αποτυχημένο πείραμα.
Χωρίς να με θεωρώ προκατειλημμένο, έχοντας ήδη ακούσει το "God=Dog", που πάλι με έκανε να σκέφτομαι την ανούσια ύπαρξη χαζών συμβολισμών και τίτλους που μόνο ένας αντιδραστικό έφηβος θα σκεφτόταν, οι popstars, πλέον, Βehemoth, μέσα σε όλη την κατρακύλα τους, ξεκινούν να σώζουν λίγο την κατάσταση με το επιθετικό και ψυχρό "Wolves ov Siberia", που ακολουθεί τα κλασικά μοτίβα της ύστερης εποχής της μπάντας.
Το "Ecclesia Diabolica Catholica" που θα συναντήσουμε στην πορεία, κρατάει τους δυναμισμούς των δύο προηγούμενων κομματιών, σκοτεινιάζοντας λίγο όμως την κατάσταση με τις κρυφές χορωδίες και τα gothic στοιχεία στα ορχηστρικά σημεία, όπως επίσης και το "Angelus XIII", το οποίο έχει συνεχόμενα riffs, και πιο ωμό χαρακτήρα, χωρίς όμως σε γενικές γραμμές να εντυπωσιάζει.
Προσπαθώντας να δώσουν έμφαση στα instrumental σημεία του δίσκου με πιο μελωδικά περάσματα, θα συναντήσουμε μέσα στο άλμπουμ το ρηχό, και αρκετά βαρετό καθ'όλη τη διάρκεια "Bartzabel", του οποίου οι ήχοι κουράζουν και οι μακροσκελείς του συνθέσεις δεν έχουν κάποια αλλαγή για να δοθεί η έκπληξη έστω και στο παρά πέντε. Βέβαια το "If Crucifixtion was not Enough", συνδυάζει το ακραίο metal με το σκοτεινό rock ύφος που υπήρχε στους Me And That Man, αλλάζοντας λίγο προς το καλύτερο το όλο σκηνικό.
Συνεχίζοντας, το "Sabbath Mater" επιστρέφει πάλι στο στυλ του "Evangelion" και "Satanist" αλλά με πιο αργά στοιχεία, ενώ το "Rom 5 8" είναι σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα από τον χαρακτήρα αυτών των δίσκων.
Λίγο πριν το τέλος, και παίζοντας με τις αντιθέσεις, το "Havohej Pantocrator", ακολουθεί ξανά doomy κατευθύνσεις με πολύ όμορφες μελωδίες και ερεβώδη στοιχεία στα δυσαρμονικά του ρυθμικά, ενώ από την άλλη το "We Are The Next 1000 Years", παίρνει το νευρό και την ενέργεια που χάθηκε παραπάνω και την βγάζει διάχυτα προς τα έξω, έστω και σχτικά αργά.
Ο επίλογος γράφεται με το "Coagula" και τους επικούς του, μεγαλειώδεις ρυθμούς.
Σε αντίθεση με τον προκάτοχο του, το "I Loved You At Your Darkest", βάζει λίγο πιο μπροστά τα lead στοιχεία, αλλά από εκεί και πέρα τα ατμοσφαιρικά περάσματα φαίνεται πως τα υπερεκτίμησαν προσπαθώντας μάλλον να κρύψουν τις αντιγραφές του παρελθόντος. Από τους τίτλους των κομματιών και του δίσκου, μέχρι τον μέσο όρο της μουσικής κατεύθυνσης, έχω να πω πως οι Behemoth έχουν ξεφύγει, με τον Inferno μόνο να κρατάει χαρακτήρα πίσω από τα τύμπανα, και σίγουρα ο εν λόγω δίσκος ποτέ δεν θα καταφέρει να είναι αντιπροσωπευτικός των Πολωνών.
(6/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου