LUCIFER'S CHILD-THE ORDER (Album Review)

Πέρασαν τρία χρόνια μετά τη γνωριμία του κοινού με τον "υιό του Εωσφόρου", μέσω του πρώτου άλμπουμ "The Wiccan". Πλέον η τετράδα που αποτελούν τα διαβολικά παιδιά, είναι ευρέως γνωστή από μπάντες όπως οι Rotting Christ, Nightfall, Karma Violens και Chaostar, επέστρεψε με ήχο εμφανώς πιο αγριεμένο και επιθετικό, βγάζοντας εντονότερα προς τα έξω το κλασικό black metal στοιχείο.
 

 Με το έναυσμα που δίνεται μέσω του "Viva Morte", αντιλαμβανόμαστε τις πρώτες εμφανείς διαφορές σε σχέση με τον προκάτοχο των Ελλήνων black metallers, καθώς η αρχή μπορεί να είναι αρκετά δυναμική, αλλά τα γκάζια είναι πιο πατημένα και η φωνή του Μάριου άκρως πιο κάφρικη από την προηγούενη φορά.

Η συνέχεια με το ομώνυμο του άλμπουμ, "The Order" έχει περισσότερα κοινά με το ντεμπούτο των Lucifer's Child καθώς επίσης και το "Haraya" που θα συναντήσουμε στην πορεία, αφού έχει black n roll στιγμές, groovy στοιχεία και οι κιθάρες μέσα στην σκληράδα τους έχουν πολλές υποβόσκουσες μελωδίες, όπως και τα φωνητικά που κρύβουν αποκρυφιστικά χορωδιακά περάσματα.

Το "Fall Of The Rebel Angels" δείχνει τον πραγματικό εαυτό του δίσκου αφού βγάζει προς τα έξω τις πρώτες, πιο καθαρές black metal φόρμες του με τους γρήγορους του ρυθμούς, τα τσιτωμένα riffs και τα σκοτεινιασμένα του και ατμοσφαιρικά του σημεία προς το τέλος. 

Κάπως έτσι συνεχίζει και το "Through Fire We Burn". Ερεβώδες, με απόκοσμη αύρα και ήχους που σε πολλά σημεία θυμίζουν τους Watain,  με την καθαρή "διεστραμμένη" και κολασμένη κιθαριστικη΄τους παρέμβαση.

Από την άλλη το "El Dragon" πετάει φωτιές με τη χροιά της φωνής και τον μαύρο, μονολιθικό,  δυναμισμό του, ενώ το τρεμάμενο παίξιμο της κιθάρας τσιρίζει ελαφρά μέσα στο χάος, σε αντίθεση βέβαια με το πιο αργό, σχεδόν doom ύφος του "Black Heart" που ακολουθεί, το οποίο θυμίζει λίγο το minimal ύφος του "Rituals" από τους Rotting Christ.

To "Siste Farvel", το οποίο είναι το "τελευταίο αντίο" στα Νορβηγικά, όπως καταλαβαίνουμε είναι ο επίλογος του άλμπουμ, και εδώ μέσω της ατμοσφαιρικής, νατουραλιστικής ατμόσφαιρας και των ήχων της ακουστικής κιθάρας, φέρνει κάτι στο μυαλό από την ύστερη εποχή των Bathory, ανεμιγμένη με πονεμένους ψιθύρους και πολλά σολιστικά σημεία, που με θλίψη εκφράζουν το τέλος.

Έχοντας γίνει φίλος της μουσικής των Lucifer's Child μέσω του "The Wiccan", τώρα με τον διάδοχο του παρατηρώ την πιο ακραία προσέγγιση του ήχου τους και του διαολεμένου μοτίβου που υπάρχει στο σύνολο του. Μουσικά το "The Order" φέρνει την αρμονία στη μουσική και τη φωνή, βγάζοντας εντονότερα το black metal στοιχείο, παντρεύοντας το τότε με το τώρα, ενώ τέλος οι κιθάρες για ακόμα μια φορά όπως πολλάκις τόνισα, πρωταγωνιστούν.

(9/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης