Το πιο σκοτεινό, παγωμένο κι απόκρημνο μέρος του ανθρώπινου ψυχισμού, μέσα από τέσσερα άλμπουμ, οι Svalbard το έκαναν τέχνη και το έντυσαν με post, hardcore και black metal ήχους. Πριν δύο χρόνια μάλιστα κυκλοφόρησαν το "The Weight Of The Mask",το ίσως πιο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ, και όπως φαίνεται το τελευταίο της σύντομης, μα καθοριστικής πορείας τους, μιας και την επόμενη χρονιά, θα αποσυρθούν από την ενεργό, μουσική δράση. Η τραγουδίστρια/κιθαρίστρια τους, Serena Cherry μιλάει, στο Metal View, για την πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους, το επικείμενο φινάλε, αλλά και τις εμφανίσεις τους στη χώρα μας, στις 19 και 20 Σεπτεμβρίου, σε Θεσσαλονίκη κι Αθήνα αντίστοιχα μαζί με τους Burst.
-Καταρχάς, θα ήθελα να μας μιλήσετε για την ανταπόκριση που είχε το The Weight of the Mask αυτά τα σχεδόν δύο χρόνια από την κυκλοφορία του;
Είμαστε ακόμα κάπως έκπληκτοι. Η αντίδραση στο The Weight of the Mask, για να είμαι ειλικρινής… ακόμα το επεξεργάζομαι. Είναι από αυτά τα πράγματα που δεν θέλω ποτέ πραγματικά να τα συνηθίσω. Δεν θέλω ποτέ να πάρω ως δεδομένο ότι φτιάξαμε έναν δίσκο που αγγίζει τον κόσμο. Αυτό σημαίνει πάρα πολλά για μένα. Ακόμα και τώρα, όταν παίζουμε ζωντανά και βλέπουμε τους fans να ξέρουν όλους τους στίχους και ενθουσιάζεται με τα τραγούδια μας, με συγκινεί πολύ. Είναι πολύ συγκινητικό και νομίζω ότι είναι εξαιρετικά ανταποδοτικό να δημιουργείς έναν δίσκο που είναι σημαντικός για τους ανθρώπους που τον ακούν.
-Αυτός ο δίσκος ήταν τόσο σκοτεινός και δυνατός ταυτόχρονα. Συνδύαζε το σκοτάδι με την ελπίδα, αν μπορώ να το πω έτσι. Πώς αποφασίσατε να έχει αυτή την ποικιλία και όχι μόνο σκοτάδι και επιθετικότητα σε όλη του τη διάρκεια;
Στιχουργικά, είναι οι πιο σκοτεινοί και καταθλιπτικοί στίχοι που έχω γράψει ποτέ, αλλά πάντα υπάρχει ένα στοιχείο που διατρέχει το The Weight of the Mask όπου μιλάω για μάχη. Παλεύεις με την κατάθλιψη, αλλά ταυτόχρονα τη μάχεσαι και ζεις για μια ακόμη μέρα, κι αυτά είναι τα πράγματα στα οποία πρέπει να εστιάζεις. Έτσι, ενώ μέσα σου υπάρχει μια μάχη με την ψυχική ασθένεια, υπάρχει και η αποφασιστικότητα ότι μπορείς ακόμα να την πολεμήσεις, κι αυτό νομίζω είναι η χρυσή τομή. Αυτή είναι η ελπίδα που λάμπει μέσα από τους στίχους· το να αποδεικνύεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να τα καταφέρεις, ότι μπορείς να επιβιώσεις και να περάσεις δύσκολες στιγμές.
-Η ακραία μουσική σήμερα, όπως και η δική σας, εστιάζει περισσότερο σε προσωπικούς αγώνες, κοινωνικά ζητήματα, γενικά σε πιο σύνθετα πράγματα. Το βλέπουμε στο death metal με τους Cattle Decapitation, το βλέπουμε και με τους Svalbard. Το βλέπουμε και με τους Harakiri for the Sky ή τους Gaerea ή τους Der Weg Einer Freiheit στον black metal ήχο. Γιατί πιστεύετε ότι αυτό συμβαίνει, ειδικά τα τελευταία χρόνια;
Νομίζω ότι το metal πάντα ήταν για προσωπικούς και πολιτικούς αγώνες. Ένας από τους πιο ζοφερούς στίχους που γράφτηκαν ποτέ σε metal τραγούδι είναι ο στίχος στο Fade to Black των Metallica, που κυκλοφόρησε τη δεκαετία του ’80 « No one but me can save myself, but it's too late, Now I can't think, think why I should even try.». Αυτός ο στίχος είναι το ίδιο δυνατός, συγκινητικός και προσωπικός όσο οτιδήποτε υπάρχει σε ένα άλμπουμ των Svalbard ή άλλων συγκροτημάτων.
Γι’ αυτό δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητα κάτι σύγχρονο. Πιστεύω ότι το metal πάντα μιλούσε για προσωπικούς και πολιτικούς αγώνες. Τόσο μεγάλο μέρος του thrash metal, ακόμα κι αν πάμε πίσω στους Black Sabbath, κοίτα το War Pigs, είναι από τα πιο πολιτικά τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Ή ακόμα και αν γυρίσουμε στο nu metal, τόσο μεγάλο μέρος του ήταν για την ψυχική ασθένεια. Αν μη τι άλλο, νομίζω αυτά είναι τα δύο βασικά θέματα, οι δύο πυλώνες. Είναι πιο ασυνήθιστο όταν βλέπεις συγκροτήματα να τραγουδούν για άλλα πράγματα.
-Ναι. Επίσης, το βλέπω πολύ αυτό ειδικά σε είδη που δεν είχαμε συνηθίσει να το βλέπουμε, όπως το black metal, το grindcore, το death metal. Δηλαδή, δεν εστιάζουν μόνο στον θάνατο ή τον Σατανά πχ. Πάρα πολλές μπάντες ψάχνονται πιο εσωτερικά....
Ναι, μπορώ να το δω αυτό. Αν κοιτάξουμε πιο συγκεκριμένα είδη, όπως το black και το death metal, σίγουρα έχουν ανοίξει σε πιο ποικίλες στιχουργικές θεματικές. Αν κοιτάξεις τη δεκαετία του ’90, οι death metal μπάντες ήταν ουσιαστικά το μουσικό αντίστοιχο μιας ταινίας τρόμου, και το black metal ήταν είτε για τον Σατανά είτε για χιονισμένα βουνά — ήταν σίγουρα λιγότερο συναισθηματικό. Νομίζω ότι τώρα βγαίνει πολύ περισσότερο συναίσθημα στο black και στο death metal.
-Και λόγω της στιχουργικής σας θεματολογίας, νομίζω ότι σήμερα, ο κόσμος είναι ένα μείγμα από τρόμο, bullying, social media lifestyle, επίδειξη. Αντίστοιχα, βλέπουμε τι γίνεται στο Νεπάλ αυτή τη στιγμή. Βλέπουμε τι γίνεται στην Αμερική αυτούς τους μήνες και μέρες. Τι νιώθεις ότι πάει στραβά με την κοινωνία μας σήμερα; Ποια η σκοπιά σου;
Νομίζω ότι είναι μια πολύ μεγάλη ερώτηση. Πιστεύω ότι η κοινωνία μας έχει στραφεί σε έναν ακραίο ατομικισμό και σε μια ακραία εκδοχή του καπιταλισμού, όπου πλέον βλέπουμε τους ανθρώπους ως εμπορεύματα, ως αναλώσιμους. Οπότε καταλήγεις να έχεις εξαιρετικά ισχυρούς ανθρώπους στην εξουσία λόγω πλούτου, αντί να είναι εκεί λόγω ηγετικών ικανοτήτων.
Κι αυτό δημιουργεί μια δυσαρμονία, μια πολιτιστική δυσαρμονία που γίνεται όλο και πιο ακραία. Σίγουρα φαίνεται ότι είναι σαν όλοι να παλεύουν ο ένας εναντίον του άλλου. Είναι τόσο δύσκολο πια να βρεις γνήσια κοινότητα και υποστήριξη. Και κάτι που είναι πολύ περίεργο είναι ότι, ενώ έχουμε όλα αυτά τα social media και πρόσβαση σε ειδήσεις 24/7, γιατί νιώθουμε ότι τόσα από αυτά που μας λένε δεν είναι η πλήρης αλήθεια, ή ότι χειραγωγούνται, ή ότι ορισμένα πράγματα κρύβονται επιμελώς; Είναι τρομακτική εποχή, νομίζω. Αυτό θα ήταν ο δικός μου στοχασμός. Είναι πολύ τρομακτική εποχή, και είναι τρομακτικό να μιλάς ανοιχτά γι’ αυτά, γιατί υπάρχουν πραγματικά φοβερές συνέπειες αυτή τη στιγμή για όποιον μιλήσει εναντίον κάποιων που βρίσκονται στην εξουσία. Φτάνεις στο σημείο να αναρωτιέσαι: πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα πριν αναγκαστούμε να αλλάξουμε;
-Λοιπόν, σχετικά με το συγκρότημα. Οι Svalbard αποφάσισαν να διαλυθούν, ουσιαστικά, τον επόμενο χρόνο. Πώς πήρατε αυτή την απόφαση; Και έχεις σχέδια να κρατήσεις τους Noctule, το black metal project σου, ενεργό;
Ναι, γράφω αυτή την περίοδο. Δεν είμαι σίγουρη ποιο θα είναι το σχέδιο για τις ζωντανές εμφανίσεις, γιατί το να παίζεις live κοστίζει πάρα πολλά χρήματα, και απαιτεί πάρα πολύ χρόνο και προσπάθεια, ειδικά όταν πρέπει να διατηρείς ταυτόχρονα και μια δουλειά πλήρους απασχόλησης. Νομίζω ότι μετά από 15 χρόνια προσπάθειας να ισορροπώ συγκρότημα και full-time δουλειά, ίσως δώσω στον εαυτό μου ένα διάλειμμα από το να παίζω ζωντανά για λίγο — ίσως με τους Noctule, ίσως καθόλου.
Αυτό που ξέρω είναι ότι θα υπάρξει νέα μουσική από τους Noctule, απλώς δεν είμαι σίγουρη για live εμφανίσεις. Όσο για τους Svalbard, νομίζω ότι ήταν κάτι που χτίζαμε εδώ και καιρό. Μουσικά, μας ενδιαφέρουν πολύ διαφορετικά στυλ και είδη. Έτσι, όταν καθόμασταν να γράψουμε μαζί, τραβούσαμε όλοι προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Και παρόλο που δεν υπάρχουν κακές σχέσεις ή έχθρα ανάμεσά μας, πρακτικά το άγχος του να έχεις συγκρότημα και full-time δουλειά, γιατί όλοι έχουμε δουλειές στην καθημερινότητά μας, είναι πάρα πολύ. Η περιοδεία στην Αλσατία που κάναμε τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο κράτησε πέντε εβδομάδες. Δούλευα την κανονική μου δουλειά 9 με 5:30 κάθε μέρα, και μετά ανέβαινα στη σκηνή. Δεν κοιμάσαι καθόλου. Νιώθω ότι, εκτός κι αν είσαι ένα τεράστιο συγκρότημα, όπως οι Bring Me the Horizon ή κάποιοι παρόμοιοι, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ακόμα μας αρέσει να παίζουμε live, ακόμα μας αρέσει να περνάμε χρόνο μαζί, αλλά πρακτικά έχει αρχίσει να μας φθείρει.
-Πάντως πιστεύεις ότι τελικά αφήσατε το στίγμα σας ως συγκρότημα;
Ναι, απολύτως. Είμαι πραγματικά περήφανη για όλα όσα πετύχαμε. Αν κάποιος μου έλεγε όταν ήμουν έφηβη ότι θα είχα φτιάξει τέσσερις δίσκους, θα είχα περιοδεύσει σε όλο τον κόσμο και θα είχα ζήσει απίστευτες εμπειρίες παίζοντας μουσική με φίλους, θα ακουγόταν σαν όνειρο που έγινε πραγματικότητα — και σε πολλά σημεία ήταν όντως έτσι. Οπότε, ναι, είμαι πολύ χαρούμενη για όλα όσα πετύχαμε μαζί σαν μπάντα.
-Αυτό είναι υπέροχο. Αν έπρεπε να διαλέξεις μια κορυφαία στιγμή της ζωής σου και της καριέρας σου με τους Svalbard, ποια θα ήταν;
Η τελευταία περιοδεία που κάναμε στην Ιαπωνία πέρυσι ήταν πραγματικά απίστευτη. Το κοινό ήταν τόσο παθιασμένο, οι fans καταπληκτικοί. Η ένταση του κοινού ήταν τρομερή. Θυμάμαι να βγαίνω στη σκηνή στη Ναγκόγια και να μην μπορώ να πιστέψω την ένταση του ήχου από τον κόσμο. Ήταν φανταστικό. Η περιοδεία κύλησε ομαλά. Είδαμε πολλή κουλτούρα. Πήγαμε και στο Super Nintendo World, που ήταν highlight για μένα. Ήταν από αυτές τις περιοδείες που όλα πήγαν τέλεια, και όλοι όσοι συμμετείχαν — και η μπάντα με την οποία περιοδεύσαμε, οι Kokeshi — ήταν επίσης υπέροχοι. Ήταν πραγματικά μια τέλεια εβδομάδα.
-Μετά τη διάλυση των Svalbard και όλη τη δουλειά που είχες πριν, έχεις σχέδιο για κάποιο άλλο project πιο ελεύθερο, πιο προσωπικό, και να γράφεις γενικά μουσική;
Δεν ξέρω ακόμα. Έκανα μια audition πριν λίγες εβδομάδες για άλλη μπάντα. Ήταν μια πολύ διαφορετική φάση — κάτι σαν session μουσικός. Εκεί κατάλαβα ότι ίσως αυτό δεν είναι που θέλω να κάνω. Εγώ είμαι πιο πολύ της δημιουργίας και της σύνθεσης, όχι απλά να παίζω τραγούδια κάποιου άλλου. Δεν είναι για μένα αυτό. Αν παρουσιαζόταν η ευκαιρία να μπω σε μια μπάντα που είμαι fan της, ή κάτι που θα ήταν πραγματικά υπέροχη εμπειρία, και αν υπήρχε η δυνατότητα να πληρώνομαι γι’ αυτό ώστε να μην χρειάζεται να δουλεύω κανονική δουλειά ταυτόχρονα, τότε ίσως θα το σκεφτόμουν. Αλλά αυτό είναι μάλλον ευσεβής πόθος. Δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι σε μπάντα απλά για να είμαι σε μπάντα. Γιατί δεν θα ήταν διαφορετικό από αυτό που κάναμε με τους Svalbard, και αποφασίσαμε να το κλείσουμε. Στην καθημερινή μου δουλειά γράφω για video games, και αυτό είναι υπέροχο. Είμαι χαρούμενη να επικεντρωθώ σε αυτό. Είμαι χαρούμενη να επικεντρωθώ σε πράγματα έξω από το να είμαι σε συγκρότημα. Κι αν έρθει η σωστή ευκαιρία, τέλεια. Αν όχι, επίσης εντάξει. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή πέρα από το να είσαι σε μπάντα.
-Τέλεια. Ξέροντας επίσης το κόλλημα σου με τα roller coasters...Αν είχες το δίλημμα να διαλέξεις ανάμεσα σε video games, roller coasters ή κιθάρα, τι θα διάλεγες να έχεις για το υπόλοιπο της ζωής σου; Μόνο ένα από αυτά!
-Τέλος, την ερχόμενη εβδομάδα σας περιμένουμε στην Ελλάδα. Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τι να περιμένουμε από τις εμφανίσεις σας εδώ;
Θα είναι ένα πολύ επιθετικό set. Πολύ βαρύ. Έχουμε κάνει πάρα πολλές πρόβες. Είμαστε ενθουσιασμένοι. Νομίζω ότι όταν παίζεις για πρώτη φορά σε μια χώρα, υπάρχει κάτι πολύ ξεχωριστό σε αυτή την πρώτη εμπειρία. Οπότε, είμαστε απίστευτα ευγνώμονες που θα βρεθούμε εκεί και θα δώσουμε όσο περισσότερη ενέργεια μπορούμε.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου