Οι Lord Belial, δόξασαν τα 90s με μνημειώδεις κυκλοφορίες όπως το "Kiss The Goat" και το "Enter The Moonlight Gate", φτιάχνοντας και για τη συνέχεια τους έναν θρύλο γύρω από το όνομά τους και ένα δείγμα ισχύος στο Σκανδιναβικό ακραίο metal. Τα χρόνια πέρασαν, πολυετή κοινά οδήγησαν σε σιωπή, και ξαφνικά πριν λίγα χρόνια, το θηρίο επέστρεψε αναπάντεχα. Το ίδιο αναπάντεχα, αλλά με αίσθημα εκδίκησης, έρχεται φέτος και το "UnholyTrinity". Οι καμπάνες ηχούν, και το χάος εξαπολύεται.
Ακριβώς από εκεί που μας άφησε το προ τριετίας, Rapture, οι Σουηδοί βετεράνοι, συνεχίζουν να εξαπολύουν επιθέσεις με έναν μανιώδη τρόπο, σαν να θέλουν να φέρουν την απόλυτη καταστροφή. Διάχυτοι και μακάβριοι στο έργο τους, δείχνουν πως δεν τους σταματά τίποτα, αφού έχουν πάρει τρελές ταχύτητες ήδη από το εναρκτήριο "Ipse Venit", και το συνεχίζουν στα πιο βλάσφημα μέρη του δίσκου, όπως το αναμενόμενο "Blasphemy", το "The Whore" αλλά και το "Scournful Vengeance". Σε αυτόν τον old school τόνο που δίνονται τα εν λόγω γκάζια βλέπουμε τη μπάντα να πειραματίζεται με πολλά thrash και death στοιχεία, αφήνοντας φαινομενικά στην άκρη το κλασικό στοιχείο του παρελθόντος τους. Αυτό όμως μόνο για λίγο καθώς, εκτός από σκαψίματα σαν αυτά στο "Glory To Darkness" και την υποχθόνια αύρα του, ή την πιο ωμή καθαρόαιμη ματιά προς την άβυσσο, του "In Chaos Trascend", που δημιουργούν ποικιλία στο black metal τους, οι Lord Belial, θυμούνται τη σκηνή που όρισαν μαζί με μπάντες σαν τους Dissection, τους Sacramentum ή τους Vinterland, και η υπογραφή τους δε λείπει. Έτσι, οι μελωδικές γραμμές τα leads και τα ατμοσφαιρικά ακουστικά περάσματα, ολοκληρώνουν την εμπειρία του δίσκου σε κομμάτια όπως το "Serpent's Feast" προσδίδοντας μυστήριο κι αγωνία, καθώς και το καταληκτικό δίδυμο των "The Great Void" κι "Antichrist", φτιάχνοντας μια ισορροπία στη δυναμική και την απόγνωση, όπως θα έπρεπε άλλωστε να αρμόζει στο κλίμα Αποκάλυψης που δημιουργούν.
Η Ανίερη Τριάδα, που κατά καιρούς έχει χαρίσει διαμάντια προς τους απανταχού φίλους του σκοτεινού ήχου, φέρνει φέτος με το δέκατο άλμπουμ της, στα τριάντα χρόνια της ύπαρξής της, ένα άλμπουμ που παρά την παλιομοδίτικη συνταγή του, ακούγεται μοντέρνο, φρέσκο, εκρηκτικό, σε ένα κλίμα ασύδοτης έκστασης, δίχως να λείπει η ταυτότητα. Η προηγούμενη δουλειά των Lord Belial φαίνεται πως έδωσε το έναυσμα για να θυμηθεί η μπάντα μετά από τα χρόνια σιωπής που πέρασαν, πως παίζεται το ακραίο metal, και τώρα, αφότου βρήκαν για τα καλά τον δρόμο τους, ανοίγουν ένα νέο μονοπάτι για να δοξάσουν τον εξαποδώ.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου