Το όνομα της Antinoë, είναι ένα από αυτά που σίγουρα στο εγγύς μέλλον του σκοτεινού αλλά και του ακραίου ήχου θα ακουστεί, με το ομώνυμο προσωπικό σχήμα ήδη να έχει εντρυφήσει σε μοναδικές εκτελέσεις black metal κομματιών, αλλά και πολλών αυθεντικών, νωχελικών και ζοφερών συνθέσεων. Πλέον αυτό το project, έχει το δικό του ντεμπούτο, υπό τον τίτλο "The Fold", και θα κυκλοφορήσει στις 21 Νοεμβρίου μέσω της Karisma Records.
Η κατά κόσμον Teresa Marraco, καταφέρνει με έναν πολύ μινιμαλιστικό τρόπο, να δημιουργήσει πληθώρα συναισθημάτων και εικόνων, σε ένα στοιχειωμένο, μελαγχολικό σκηνικό, και σε ένα περίτεχνο μίγμα ήχων. Μόνο με ένα πιάνο και τη φωνή της, ο ήχος του ντεμπούτου της, άλλοτε είναι μεγαλειώδες, άλλοτε μαγευτικά υπνωτικός, κι άλλοτε μας βυθίζει στην καταχνιά. Ήδη με το εναρκτήριο δίδυμο των, "Night Falls" και "The Devil's Voice", παρατηρούμε την έντονη μαυρομεταλλική επιρροή στην Ισπανίδα καλλιτέχνιδα, ενώ χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και το "Threshold", μέσα από το πρίσμα των Ulver, των Dimmu Borgir αλλά και των ύστερων Emperor, σε μία πιο ήπια, αλλά άκρως μυσταγωγική εκδοχή. Δίχως να παραχαράσσεται αυτός ο δρόμος, το "Ulven" και το " Når Du Dør", πατάνε σε αυτά τα μονοπάτια, λοξοκοιτώντας προς το Σκανδιναβικό folk, δένοντας αρμονικά με τη φύση και την ομίχλη στα απόκρημνα δάση.
Από την άλλη, υπάρχουν και οι πιο "στενές", "κλειστοφοβικές" στιγμές, με κομμάτια σαν το "Flock" και την indie διάθεσή του, τα πιο ερεβώδη Nick Cave meets Lana Del Rey, εναλλακτικά περάσματα στο "Si Te Dejo Jr", αλλά και η έντονη επίδραση της Chelsea Wolfe στα "Turn To Dust", "Chaos In The Sky" και "Light Bringer". Οι διάσπαρτες συνθέσεις δε, που έχουν μείνει, συνεχίζουν το κρεσέντο ανοιχτομυαλίας, με το μαύρο, νεοκλασσικό "Indulgence" και τέλος, με το πιο avant garde "Four Things", για ένα απαλό μας πάντα διαολεμένο, κλείσιμο.
Μακρινό, μα ταυτοχρόνως και τόσο κοντά, στο metal, το "The Fold" είναι η τέλεια συνοδεία για έναν σκοτεινό χειμώνα, και για να μπει σαν τέλεια σφήνα δίπλα σε κλασικά black metal άλμπουμ, από τους προαναφερθέντες, μέχρι και Burzum, Limbonic Art και Satyricon. H ίδια η μουσικός, έχει παρελθόν γύρω από το είδος, κι αυτό φαίνεται περίτρανα, σε ένα σύνολο που φαντάζει άγνωστο στη μονοτονία. Η Antinoe, με το πρώτο, αυθεντικό, ολοκληρωμένο της έργο, καταφέρνει να φτιάξει μια νοητή ευθεία από τα Πυρηναία μέχρι τα φιορδ.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου