Η μυσταγωγία είναι ένα από τα κλαδιά που απλώνονται μέσα από τον κορμό της μουσικής, σε ένα δέντρο, που αναπτύσσεται μέσα στη νύχτα υπό το φως του φεγγαριού. Σε ένα κλίμα μαυρίλας και τρόμου, ανήμερα του Halloween, οι σπουδαίοι Moonspell κυκλοφορούν το νέο τους live album, "Opus Diabolicum", όπου η διάσημη πεντάδα, ενώνεται με 45 ακόμα μουσικούς του συμφωνικού ήχου, υπό τη διεύθυνση του μαέστρου Vasco Pearce De Azevedo.
Τη νύχτα των Πνευμάτων, πριν έναν χρόνο, οι Moonspell τίμησαν το σκοτάδι με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, σε ένα οπτικοακουστικό φαινόμενο, που το νόημα και το ύφος των τραγουδιών τους, ενώθηκε με τη συμφωνική μουσική. Σε όλο τον δίσκο, καθώς και στο DVD, νιώθουμε τον παλμό του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα και την προσήλωση της ίδιας της μπάντας στο μεγαλειώδες, πλην μυστηριακό έργο τους, δίνοντας μια πιο πλούσια δόση σε όλα τα ακουστικά, και κλασικά σημεία. Με το 1755 να πρωτοστατεί, ως το άλμπουμ πιο κοντά στο συμφωνικό ήχο, και με σημείο αναφοράς το τραγικό αλλά και ιστορικό πλαίσιο της Λισαβόνας, πλάι στην τοπική ορχήστρα, ακόμα και όσοι δεν το πολυχώνεψαν κάποια χρόνια πριν, που κυκλοφόρησε, με αυτή τη μικρή διαφοροποίηση, και τα διάσπαρτα ηχητικά εξτραδάκια, μπορούν να αναθεωρήσουν, όσο κι ο ίδιος ο Fernando, ως ο απόλυτος μπροστάρης, αλλάζει μορφές και μπαίνει στο πετσί του κάθε τραγουδιού, ενώ ταυτόχρονα φαίνεται πόσο καλή χημεία έχει υπάρξει, με την ίδια την Orquesta Sinfonetta de Lisboa, να έχει μπει στα μουσικά παπούτσια της μπάντας, και τούμπαλιν. Σε αυτό το πρώτο σκέλους του show, το σκοτάδι επικρατεί, και απόλυτα highlights, θα μπορούσαν να θεωρηθούν, το ομώνυμο του δίσκου που αναφέρθηκε, ακολούθως το "In Tremor Dei" και το "Ruinas" σε ένα σετ, δουλεμένο στην εντέλεια.
Από εκεί και πέρα, η σκυτάλη δίνεται στο μακρύτερο παρελθόν των Πορτογάλων θρύλων, κοντά στο gothic στοιχείο του "Extinct" και του "Breathe" από το ίδιο άλμπουμ, δίνοντας έναν πιο 'ρομαντικό' τόνο, αλλά και πολλές εκρήξεις μέσα από τις στιγμές των "Everything Invaded" από το "The Antidote". Χώρος δε θα μπορούσε δε, να μη δοθεί και στα υπερκλασσικά, πρώιμα διαμάντια τους, "Vampiria", "Alma Mater" και "Full Moon Madness", με την αρένα να παίρνει κυριολεκτικά φωτιά. Εκτός από τον Ribeiro, κι ο Pedro Paixao είναι καταιγιστικός με το παίξιμό του, τόσο στα πλήκτρα, όσο και στις κιθάρες, δίχως το υπόλοιπο σύνολο να υστερεί, αφού εδώ μιλάμε για μια απόλυτη, καλλιτεχνική, καλοκουρδισμένη μηχανή. Τέλος, ένα όμορφο στιγμιότυπο στο live της MEO Arena, ήταν το κοντινό στην ελληνική σημαία, όπου κάποιοι συμπατριώτες μας, είδαν από κοντά αυτή την ιστορική βραδιά για τα δεδομένα των Moonspell, αλλά κι ένα ακόμα highlight εν γένει στο ακραίο metal.
Συμπληρώνοντας φέτος 30 χρόνια από το ντεμπούτο τους, και σχεδόν 35 χρόνια συνολικά ως μπάντα, οι Moonspell κάθε φορά αποδεικνύουν πως δε φοβούνται να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, είτε με κάποιο πείραμα στη δισκογραφία τους, είτε με excentrique εμφανίσεις. Σίγουρα το εγχείρημα μιας συναυλίας metal μπάντας με συμφωνική ορχήστρα δεν πρωτοτυπεί, αφού το έχουν κάνει εξίσου και οι Dimmu Borgir, οι Satyricon και φυσικά οι "δικοί" μας Septicflesh, αλλά προσωπικά, νιώθω πόσο όσο περισσότερο βλέπουμε αυτού του είδους της συμπράξεις στο metal, τόσο πιο πολύ αναδεικνύεται η αξία του ήχου μας, όσο και βλέπουμε ωραίες, διαφορετικές, και ποικίλες εκδοχές. Το "Opus Diabolicum" ως τίτλος είναι τόσο ταιριαστός και στη μακρά καριέρα της μπάντας, αλλά και σε αυτό το αποτέλεσμα γύρω από συμφωνικούς, black, gothic και doomy ήχους με την καθαρή ταυτότητα αυτού του θρυλικού ονόματος που δημιούργησε μια νέα εμπειρία, ακόμα κι αν πολλά τραγούδια της πορείας τους, ακόμα και το τελευταίο τους άλμπουμ, έλαμψαν δια της απουσίας τους.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου