Οι Imha Tarikat μπορούν να μιλήσουν με το σκοτάδι, να κοιτούν την Άβυσσο και να πιάσουν κουβέντα μαζί της. Ένα από τα σημαντικότερα underground σχήματα στη νέα γενιά του black metal, ενώνει τον κλασικό χαοτικό ήχο των προπατόρων της σκηνής με πολλά νέα πράγματα, heavy πινελιές και ένα ατμοσφαιρικό μα τραχύ ηχόχρωμα. Φέτος το Γερμανικό σχήμα, κυκλοφορεί την-ίσως-πιο ώριμη δουλειά του, το "Confessing Darkness", και το αίσθημα της καταστροφής αλλά και της εξιλέωσης μέσα από αυτήν διογκώνεται. Για όλα αυτά, ο ιθύνων νους τους, Ruhsuz Cellât ή κατά κόσμον, Kerem Yilmaz, μιλάει στο Metal View με πάσα ειλικρίνεια και κυρίως πάθος για ό,τι κάνει.
-Πρώτα απ’ όλα, συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ. Για μένα ήταν πραγματικά κάτι φρέσκο και πραγματικά πρωτότυπο για τον δικό σας ήχο. Και η ερώτηση που είχα στο μυαλό μου πρώτα απ’ όλα, είναι ότι μπορώ να δω σε κάθε άλμπουμ σας μια διαφορετική προσέγγιση, ένα διαφορετικό στοιχείο, και εναλλαγές από το ένα άλμπουμ στο άλλο. Αυτό έρχεται ως αγάπη για πειραματισμούς και για εξερευνήσεις ή απλώς συμβαίνει επειδή κάθε άλμπουμ έχει τη δική του προσωπικότητα, τη δική του ταυτότητα;
Πολύ ενδιαφέρουσα ερώτηση. Ξέρεις, Γιάννη, αυτό που πιστεύω για τη μουσική, ειδικά στους Imha Tarikat, είναι ότι ο λόγος που ακούγεται τόσο διαφορετική είναι ότι βασικά η μπάντα είναι σαν ο χώρος μου για εξάσκηση και επίσης είναι κάπως το μέρος όπου έμαθα να παίζω μουσική. Γιατί πριν τους Imha Tarikat έπαιζα και σε άλλες μπάντες, αλλά ποτέ δεν έγραφα ο ίδιος τραγούδια. Και στην αρχή ξεκίνησα ως ντράμερ και μετά μπασίστας, αλλά είμαι πραγματικά κακός ντράμερ, χαχα. Μετά έπαιξα μπάσο σε δύο projects. Το ένα λεγόταν In Weak Lights. Ήταν μια melodic death metal μπάντα. Και επίσης ένα black death metal σχήμα που λεγότανYpocosmos, πριν ξεκινήσω τους Imha Tarikat. Και όταν ξεκίνησαν οι Imha Tarikat, έπαιζα κιθάρα μόνο δύο ή τρία χρόνια, αλλά ήμουν σε φάση, πως θέλω να γράφω τα δικά μου τραγούδια. Θέλω να βρω τον δικό μου τρόπο να περιγράφω αυτό που έχω ως συναίσθημα, να δημιουργώ. Και από τότε μαθαίνω και μελετάω συνεχώς ουσιαστικά το δικό μου στυλ παιξίματος.Έτσι με κάθε άλμπουμ είναι σαν να προσπαθώ να εξελιχθώ και να εξερευνώ νέες πτυχές της μουσικής και της έκφρασής της, όπως και τα συναισθήματα μέσα στον ήχο. Πλέον έχουμε τα «σήμα κατατεθέν» τραγούδια μας. Ο κόσμος ξέρει ότι φωνάζω σαν μανιακός, με βαθιά growls, κάπως επιθετική αλλά μελωδική μουσική. Αλλά ειδικά αυτό που έχει προοδεύσει μέσα στα χρόνια είναι ο τρόπος που δομώ τα τραγούδια, νομίζω. Μου αρέσει να φτιάχνω τραγούδια με μεγάλη διάρκεια, όπως στο παλιό black metal, ξέρεις κάτι εφτάλεπτα. Αλλά τώρα, για παράδειγμα, προτιμώ να κρατάω τα τραγούδια πιο compact, γύρω στα τέσσερα λεπτά. Αλλά και σε αυτά τα τέσσερα λεπτά θέλω να βάζω πολλές αποχρώσεις.
Οπότε αντί για ένα μακρύ τραγούδι, κάποιος μπορεί να ακούσει ένα πιο σύντομο τραγούδι πολλές φορές για να πιάσει όλες τις λεπτομέρειες, για παράδειγμα. Αυτές είναι οι ιδέες που έχω. Και ελπίζω να μπορώ να το καταφέρω αυτό με επιτυχία.
-Οπότε είναι κι αυτό κομμάτι της ωρίμανσης, αυτός ο τρόπος εξέλιξης. Στο Confessing Darkness μπορώ να νιώσω μια κάθαρση και μια εσωστρεφή προσέγγιση στη μουσική και μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Πώς αποφάσισες αυτή την κατεύθυνση; Ήθελες να κάνεις μια ενδοσκόπηση, μια εσωτερική αναζήτηση;
Ναι. Νομίζω πως η εξέλιξη μέχρι το Confessing Darkness έχει να κάνει και με όλη την πορεία των Imha Tarikat. Ουσιαστικά, οι Imha Tarikat έγιναν για μένα ένα κανάλι για να εκφράσω συναισθήματα που κανονικά δεν θα εξέφραζα στη ζωή μου. Και ειδικά το Confessing Darkness ως το αποκορύφωμα όλης αυτής της διαδρομής ήταν το απόλυτο σημείο στο οποίο βρήκα τη δύναμη να μιλήσω για πράγματα που δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να πει. Για παράδειγμα, να μιλήσω σοβαρά για καταθλίψεις και ακόμα και για την ένταση του να έχεις αυτοκτονικές τάσεις. Η αναζήτηση απαντήσεων στη θρησκεία και τη φιλοσοφία. Υπάρχει Θεός ή όχι; Υπάρχει διάβολος; Και τι συμβαίνει μετά τη ζωή; Και τέτοια θέματα. Μεγάλωσα ως μουσουλμάνος, αλλά είχα θέματα με την πίστη γενικά και δεν ένιωθα ότι αυτός είναι ο δρόμος μου. Αυτό δημιούργησε πολλή σύγχυση μέσα μου. Ήμουν διχασμένος. Έψαχνα απαντήσεις. Και με το Confessing Darkness συγκέντρωσα όλο μου το θάρρος. Έπρεπε να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Αποφάσισα να μιλήσω για πράγματα για τα οποία δεν θα μιλούσα. Και όσο για το θέμα του «εσωτερικού», έχει να κάνει με το να κοιτάς πράγματα ανάμεσα στους ανθρώπους και στον κόσμο αλλά και μέσα μας. Όμως όταν μιλάς για το εσωτερικό, συνήθως ψάχνεις για μεταφυσικά πράγματα, ίσως. Αλλά το μήνυμα των Imha Tarikat είναι έντονα ανθρώπινο και γήινο. Αν θες να το βάλεις σε μαγικούς όρους, θα ήταν η «μαγεία της γης». Ακραία ανθρώπινο και ρεαλιστικό. Όλα τα συναισθήματα. Πιστεύω ότι η αληθινή μαγεία συμβαίνει μέσα μας.
-Οπότε, το βλέπω αυτό στη μουσική σου και στις ιδέες σου όλα αυτά τα χρόνια με τη μπάντα, και βλέπω αυτή την ανθρωποκεντρική προσέγγιση του black metal. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω καλύτερα. Πιστεύεις ότι η μουσική σου λειτουργεί σαν λύτρωση;
Απόλυτα. Για μένα κάθε τραγούδι είναι σαν μια μνήμη ή ένα συναίσθημα ή κάτι από τη ζωή μου που το εκφράζω μέσα στο τραγούδι. Και είναι κάπως σαν θεραπεία, μέσα από νοήματα και συμβολισμούς. Επιτρέπω στον εαυτό μου, με τη βοήθεια της δημιουργίας των τραγουδιών, να αντιμετωπίσω κάποια συναισθήματα, αρνητικά ή και θετικά, με τη βοήθεια της μουσικής. Είναι σαν ένας χώρος όπου βρίσκω δύναμη και παρηγοριά, κάτι που με βοηθά να βρω γαλήνη. Για παράδειγμα, ακόμα κι αν ο τίτλος είναι Confessing Darkness και η μουσική είναι πολύ έντονη, στην πραγματικότητα προέρχεται από ένα μέρος γεμάτο πάθος και καρδιά, από μια ανάγκη να αναζητήσω κάτι καλό. Όλη αυτή η ένταση και αυτή η φλογερή μουσική είναι μια πρακτική για να έρθουμε πιο κοντά στην ειρήνη μέσα μας.
-Επίσης, μια σχετική ερώτηση για τον τίτλο, και για το νόημα του Confessing Darkness. Πιστεύεις ότι στις πιο σκοτεινές μας στιγμές μπορούμε να δούμε την αλήθεια και την πραγματική ζωή πιο καθαρά από ό,τι στις χαρούμενες στιγμές μας;
Ουάου, πρέπει να το σκεφτώ λίγο αυτό. Νομίζω πως όταν βρίσκεσαι σε ένα σκοτεινό σημείο της ζωής σου, βλέπεις την πραγματικότητα πιο νηφάλια, ειδικά όταν είσαι σε κατάσταση επιβίωσης. Βρίσκεσαι σε εγρήγορση και τα πράγματα γύρω σου γίνονται πιο έντονα. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι να διατηρήσεις μια αμερόληπτη και πιο αντικειμενική ματιά στην πραγματικότητα. Γιατί ειδικά όταν είσαι σε σκοτεινό μέρος, μπορεί να δεις τα πάντα σκοτεινά. Το σκοτάδι μπορεί να επισκιάσει ακόμα και την ομορφιά και όσα δίνουν ζωή. Αυτό ήταν κάτι μεγάλο και με την κατάθλιψη. Με την ίδια την κατάθλιψη, μπορεί ξαφνικά τα πάντα να γίνουν υπερβολικά έντονα και να σε κατακλύσουν. Η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα ήταν να αποδεχτώ, να δω τα καλά πράγματα στα μικρά κομμάτια της ζωής. Ξαφνικά να απολαμβάνεις απλώς το αεράκι, μια πνοή ανέμου ή τις ακτίνες του ήλιου στο δέρμα σου, να ξανασυνδεθείς με την πραγματικότητα. Νομίζω επίσης ότι είναι πολύ σημαντικό να έχουμε μια υγιή σχέση με αυτό που λέμε σκοτάδι. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι υπάρχει και το κακό. Πιστεύω επίσης ότι το να ξεπερνάμε το σκοτάδι ή τα άσχημα πράγματα κάνει τη ζωή να αξίζει να τη ζεις.
-Μπορώ να συμφωνήσω απόλυτα με αυτό. Επίσης βλέπω ότι η νέα γενιά της black metal σκηνής ενδιαφέρεται και ψάχνει πολύ για εσωτεριστικά θέματα, για διαπροσωπικές συγκρούσεις, για μεταφυσική, φιλοσοφία, ψυχολογία, και όχι τόσο για τα κλασικά «κακά» ή σατανικά θέματα.
Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
Προερχόμενος από έναν χώρο οικονομικών και κοινωνιολογικών σπουδών, προσπαθώ να δω απαντήσεις στο πώς εξελίσσεται η κοινωνία. Ιδιαίτερα όταν το βάζουμε αυτό στο πρόσωπο ή το προσωπείο του black metal. Αυτό που προσωπικά πιστεύω είναι ότι, πρώτα απ’ όλα, οι εποχές αλλάζουν. Οι λόγοι για τους οποίους παίζεται η μουσική αλλάζουν. Η παγκόσμια πολιτική αλλάζει. Το διαδίκτυο μας έχει αλλάξει πάρα πολύ. Η πληροφορία είναι πλέον απίστευτα εύκολα προσβάσιμη με εκθετικό ρυθμό. Σε μια εποχή που όλα είναι προσβάσιμα και όλα γίνονται τόσο λογικά, οι άνθρωποι ψάχνουν για κάτι φανταστικό, κάτι που να φέρνει πίσω τη μαγεία στη ζωή. Γιατί όταν μπορείς να εξηγήσεις τα πάντα, θες να ψάξεις για απαντήσεις στο τίποτα. Στο μηδέν, στο κενό. Να κοιτάξεις αυτά που δεν μπορείς να αγγίξεις. Αυτός είναι ο λόγος που πιστεύω ότι υπάρχει αυτή η λαχτάρα στους ανθρώπους. Η λαχτάρα να νιώσουν κάτι, να έχουν κάτι παραπάνω από απλές εξηγήσεις. Συμφωνώ απόλυτα. Αν το σκεφτώ, για μένα το να αρχίσω να παίζω extreme metal ήταν κι αυτός ένας τρόπος να συνδεθώ με τα ακραία συναισθήματά μου. Προσπαθούσα να έρθω σε επαφή με αυτά τα συναισθήματα που δεν μπορούσα να διαχειριστώ. Η μουσική, πριν αρχίσω να παίζω metal ο ίδιος, άκουγα metal. Ιδιαίτερα black metal. Στη Γερμανία δεν μπορείς να μιλάς για όλες τις μπάντες. Ας πω για παράδειγμα τους Bathory. Το πρώτο άλμπουμ των Bathory το άκουσα και ήταν τρέλα. Η ενέργεια που είχε αυτό το πράγμα. Venom, Welcome to Hell. Ήταν τόσο ακραίο για μένα. Ήθελα να χτυπιέμαι, να πίνω μπύρες, να τρελαίνομαι. Και τότε σκέφτηκα «θέλω κι εγώ να το κάνω αυτό». Έχω κι άλλα project. Για παράδειγμα, τώρα δουλεύω σε ένα πιο black rock’n’roll project.
-Για εμένα αυτό έχει να κάνει και με τα ερεθίσματα της νέας γενιάς. Στα 90s μετά από ένα ψυχροπολεμικό σκηνικό, ήθελες να εκφραστείς για πράγματα πιο ελεύθερα και ανοικτά, και είδαμε όλες τις μεγάλες μπάντες της σκηνής τότε να έχουν πιο σατανικό αίσθημα, ενώ τώρα που ζούμε μετά από ένα σκηνικό οικονομικών κρίσεων και συνεχών πολέμων πολύ κοντά μας, γινόμαστε πιο σκεπτικιστές. Δε ξέρω πως το βλέπεις εσύ...
Συμφωνώ απόλυτα, ο κόσμος μας τώρα είναι πιο ανήσυχος σε όσα βιώνει, και η μουσική είναι μια μετάφραση όλων αυτών. Το black metal επειδή είναι και μια μουσική που γίνεται νομίζω ευκολότερα τρόπος ζωής, μεταφράζεται σε σκέψη, πόνο, ένταση. Πάντα θα υπάρχει η δημιουργικότητα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Ζούμε και μεγαλώνουμε σε μια εποχή αβεβαιότητας κι ανισότητας. Το έχεις αναλύσει πολύ καλά πάντως, ναι. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ψάχνεται το φως στην άκρη του τούνελ.
-Επίσης για το ύφος της μουσικής σε αυτό το άλμπουμ. Στο Confessing Darkness βλέπω πέρα από τον κλασικό ήχο του black metal και πολλά heavy metal στοιχεία, πολλά melodic death στοιχεία. Όλα αυτά μπήκαν ασυνείδητα ή ήταν ένα εργαλείο για να εκφράσεις το σκοτάδι με πολλούς τρόπους;
Νομίζω είναι μια ασυνείδητη εξέλιξη. Άρχισα να ακούω metal όταν ήμουν 14 ή 15 χρονών. Τώρα είμαι 29, δηλαδή μισή ζωή. Οι πρώτες μπάντες που άκουσα ήταν Sodom, Entombed, Nightrage, In Flames, γενικά πολύ melodic death metal και κλασικό σουηδικό death. Και ενδιάμεσα, Evocation.
Ήδη έχω ξεχάσει τόσες μπάντες που άκουγα. Μετά ήρθε το black metal. Είχα μια φάση που έκανα το πρώτο άλμπουμ ή EP. Ήθελα να παίξω black metal με τον δικό μου τρόπο. Αλλά πάντα κάτι σε black metal. Ένιωθα πως με αυτόν τον τρόπο εκφράζομαι και εξηγούμαι εντονότερα. Τώρα όμως είμαι σε ένα σημείο που θέλω να χρησιμοποιήσω όλες τις επιρροές που είχα στη ζωή μου. Όλες τις εμπειρίες και τις ικανότητες που μάζεψα μέχρι τώρα. Και να δημιουργήσω κάτι που πριν το ονομάσω black metal, θέλω να ακούγεται σαν κάτι δικό μου. Για μένα το black metal, αντί να είναι μόνο μουσικό ύφος, έχει γίνει μια φιλοσοφία. Έχει γίνει ο τρόπος μου να εκφράζω τα συναισθήματά μου. Απόλυτη ένταση. Απόλυτη φωτιά, τρέλα, ένταση. Όλα, αλλά όχι μόνο σκοτεινά πράγματα. Για εμένα έχει και κάτι ακόμα επίσης... γέλιο, απίστευτες στιγμές με φίλους, με όλους, μπύρες, καβγάδες. Ό,τι να ’ναι, καταλαβαίνεις. Όλα αυτά. Όλα στην απόλυτη ένταση και χωρίς κανόνες.
-Για το cover στους Thin Lizzy, το The Sun Goes Down. Πώς αποφάσισες να το κάνεις και πώς το έφερες στα μέτρα σου, σαν Imha Tarikat;
Λοιπόν, έχω έναν φίλο που τον λένε Ricardo, παίζει μπάσο με εμάς. Είναι και ο τραγουδιστής στο heavy metal συγκρότημα The Night Eternal. Παλιά κάναμε πολύ παρέα όταν βρίσκαμε χρόνο.
Μερικά χρόνια πριν, βγαίναμε, ξενυχτούσαμε μέχρι τις 7 το πρωί, πίναμε πολύ και ακούγαμε μουσική όλη νύχτα. Ένα πρωί, μιλούσαμε απλά για το τι γίνεται στη ζωή.
Τότε έβαλε να ακούσουμε ένα άλλο τραγούδι των Thin Lizzy, το Got To Give It Up. Πριν από αυτό, είχα ακούσει κάποια τραγούδια των Thin Lizzy, αλλά ποτέ δεν με είχαν «πιάσει». Όμως, τότε που μου έβαλε αυτό, ειδικά τόσα χρόνια μετά, το άκουσα και με χτύπησε σαν βράχος. Ήταν τόσο συναισθηματικό, δούλευε μέσα μου. Μετά μου έδειξε κι άλλα τραγούδια, μου έβαλε το άλμπουμ Black Rose, κτλ. Και αργότερα όταν άκουσα το The Sun Goes Down με έπιασε ανατριχίλα. Είναι ένα live ειδικά που βλέπεις τον ίδιον τον Lynott πως το ζει. Βλέπεις πώς παίζει το groove, κοιτάζει κάπου ψηλά, βλέπεις τα μάτια του. Δεν είναι στο σώμα του, είναι μέσα σε όνειρα, αναμνήσεις. Και λέω «γαμώτο». Θέλω να παίξω αυτό το τραγούδι. Και σκέφτηκα, «οκ, πώς θα το βάλω σε black metal δίσκο;» Και μετά λέω, «στο διάολο, ξέρεις τι; Θα κάνω τη δική μου εκδοχή, το δικό μου φόρο τιμής σε αυτόν τον μουσικό, σε αυτή τη μπάντα». Εκείνη την περίοδο άκουγα και Trelldom, και υπάρχει ένα τραγούδι που λέγεται Steg. Προσπάθησα να βάλω αυτού του είδους την αύρα. Θα ακούσεις την ομοιότητα. Όλα. Είναι σαν Blast Beat που παίζει τον ίδιο ρυθμό. Για μένα αυτό το τραγούδι είναι καθαρός χειμώνας, ας πούμε. Σαν να περπατάς σε χιονοθύελλα και κάτω σου να είναι το έδαφος καλυμμένο με χιόνι. Αυτό μου βγάζει το τραγούδι. Και σκέφτηκα, «θέλω να το κάνω έτσι». Ομιλητικά φωνητικά. Blast Beat σε όλο το κομμάτι. Και το δοκιμάσαμε, και είπα «ναι, αυτός είναι ο τρόπος».
Μου δίνεις ωραία πάσα, γιατί γενικότερα είστε πολύ σκοτεινοί, πολύ χαοτικοί στον ήχο, πολύ καθαρτικοί, πολύ εσωτερικοί. Αλλά έχετε και κάτι το εξωτικό, κάτι το ζεστό, για black metal δηλαδή. Είναι πιο κοντά στο ελληνικό black metal, όπως οι πρώιμοι Rotting Christ, οι Varathron, οι Necromantia, παρά στο νορβηγικό ή σουηδικό black metal. Πιστεύεις ότι οι ανατολίτικες ρίζες σου βοήθησαν σε αυτό;
Σίγουρα μπορεί να με έχουν επηρεάσει. Η Μεσόγειος είναι μέσα μου. Νομίζω ότι υπάρχει πολιτιστική επιρροή και στον τρόπο που παίζουμε μουσική. Οι γονείς μου είναι και οι δύο Τούρκοι, οπότε μεγάλωσα σίγουρα με την τουρκική κουλτούρα, αλλά και με τη γερμανική, γιατί μένω στη Γερμανία.
Και άκουγα τουρκική μουσική, την έβαζαν οι γονείς μου. Πιστεύω ότι ναι, και είμαι περήφανος γι’ αυτό, υπάρχει σίγουρα επιρροή από αυτό. Και επίσης ο τρόπος που εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Όταν ήμουν πιο μικρός, πήγαινα κάθε χρόνο στην Τουρκία για έναν μήνα. Τώρα που μεγάλωσα και μπορώ, προσπαθώ να πηγαίνω τρεις-τέσσερις φορές τον χρόνο. Και άρχισα να πηγαίνω και σε άλλες χώρες. Έχω έρθει, για παράδειγμα, και στην Ελλάδα, στην Ηγουμενίτσα. Ένας μπασίστας μας —είμαστε σχήμα με έξι άτομα βασικά, ο Emmanuel είναι από ένα χωριό κοντά στην Ηγουμενίτσα. Όταν πήγα εκεί, ένιωσα σαν στο σπίτι μου. Ήταν σαν οικογένεια. Με υποδέχτηκαν σαν οικογένεια. Καταλαβαινόμασταν, ακόμα και ο τρόπος που μιλούσαμε, ήταν ίδιος. Τότε κατάλαβα ότι υπάρχει ένας τρόπος που είμαστε σαν άνθρωποι, κι αυτό ίσως περνάει και στη μουσική μας. Για παράδειγμα, ακόμα και ο τρίτος κιθαρίστας μας, ο Χρήστος Τσίτσης, που έπαιζε και στους Suicidal Angels, το ίδιο πράγμα βγάζει, νιώθουμε, συμπεριφερόμαστε και εκφραζόμαστε το ίδιο, πιο άνοιχτα, πιο ζεστά. Νιώθω ότι βγάζει νόημα. Όταν γράφει τραγούδια, έχει κάτι… ναι. Οπότε και το δικό μου background έχει την επιρροή του σε αυτή τη μουσική, αλλά νομίζω και των υπόλοιπων παιδιών που είναι από την Ελλάδα διοχετεύεται.
- Τέλος...Φέτος οι Imha Tarikat συμπληρώνουν δέκα χρόνια ύπαρξης. Ποιες διαφορές βλέπεις μεταξύ τότε και τώρα κατά κύριο λόγο σε εσένα και μετά στη μπάντα;
Έχω καταλάβει ότι είμαι τελείως διαφορετικός άνθρωπος, ξέρεις. Ξεκίνησα το 2015, ήμουν 19 χρονών, ναι. Έγραψα τα πρώτα τραγούδια τον Φλεβάρη του 2015, νομίζω. Τότε, ο λόγος που έπαιζα μουσική, ο τρόπος που ένιωθα και σκεφτόμουν ήταν πολύ πιο κρυπτικός. Κρυπτικός με την έννοια ότι είχα συναισθηματικά προβλήματα, δεν μπορούσα να νιώσω πολλά. Αυτός ήταν ο τρόπος της κατάθλιψής μου. Και μέσω της μουσικής έμαθα να καταλαβαίνω καλύτερα τον εαυτό μου και τον κόσμο. Και επίσης, πριν μερικά χρόνια ήμουν πιο γεμάτος ένταση και, να το πω ειλικρινά, κάπως αρνητικά εξωστρεφής. Έκανα ηλίθια πράγματα όταν ήμουν πιο μικρός. Αλλά το θέμα είναι: θα μάθεις από τα λάθη σου ή θα τα επαναλαμβάνεις συνέχεια; Έκανα χαζά πράγματα, αλλά ήθελα να μάθω από αυτά. Δεν ήθελα να κάνω τα ίδια. Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι ήταν σημαντικό να τα κάνω κιόλας, γιατί πάντα μάθαινα με τον δύσκολο τρόπο. Από τις συνέπειες και όλα αυτά. Έτσι κλείνοντας, τώρα μπορώ να εκτιμήσω την ηρεμία. Και ταυτόχρονα να φέρνω απόλυτη φωτιά στη σκηνή. Αυτή είναι τώρα η ισορροπία μου.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου