Το Σάββατο ήταν μια μεγάλη μέρα για το Αθηναϊκό metal κοινό. Από τη μία γωνιά της Αθήνας είχαμε τους Marduk, κι από την άλλη γωνιά είχαμε κάτι γερόλυκους, μεστούς κι ώριμους σαν το καλό κρασί, που λένε και τα κλισέ, τους Candlemass. Μόλις δύο χρόνια από την τελευταία τους εμφάνιση στα μέρη μας, οπλίστηκαν με όρεξη και ένα σετλιστ 90 ολόκληρων λεπτών σε ένα κατάμεστο από αρκετά νωρίς Fuzz, με το Αθηναϊκό κοινό να ρίχνει ψήφο εμπιστοσύνης σε ένα γκρουπ που μεγάλωσε γενιές ρέμπελων σκοτεινόπτυχων μεταλάδων.
Αν και "νεοφώτιστη" ως μπάντα, τα μέλη της έχουν οργώσει τα σανίδια ξεχωριστά, και αυτό φάνηκε μόλις πάτησαν στη σκηνή οι Temor. Έτσι, σε μόλις 35 λεπτά, και με βάση στο πρόσφατο ντεμπούτο τους, οι Έλληνες modern extreme metallers, κατάφεραν αβίαστα να ξεσηκώσουν το ήδη μπόλικο κοινό που μετέβη από νωρίς για να τους δει και να νιώσει την απόλυτη σκοτεινιά που άρμοζε στον χώρο του Fuzz. Με αέρα φτασμένης μπάντας, απόλυτη χημεία, μπρίο, γρέζι, τραχύτητα και με άνεση που αιωρούταν στην ατμόσφαιρα, μα και με ένα μεγάλο συν, τον ήχο που ήταν με το μέρος του, το γκρουπ από το Βόλο ένωσε grooves με black και death στοιχεία, πλεγμένα τέλεια με μπόλικη τεχνική και με ένα σετ που δεν το χόρταινες όσο κι αν έπαιζε. Μεγάλο ατού εκεί κι ο μοναδικός, πρωτότυπος κι απόκοσμος ήχος του halldorophone. Μπορεί στο σύνολο να ήταν, μεν, κάπως παράταιροι με τον ήχο των μεγάλων πρωταγωνιστών εκείνης της νύχτας, αλλά αυτή η αντίθεση σε ταχύτητες και δυναμισμό είναι που δημιούργησαν κάτι απόλυτα καλοσχηματισμένο κι ολοκληρωμένο, καλύπτοντας τα γούστα κάθε φίλου που ήταν μάρτυρας αυτού που συνέβη και στη συνέχεια. Το "My Sorrow's Rage" έχει ανοίξει τα πανιά του, και κάνει την εν λόγω πεντάδα να πλέει σε μεγάλα πελάγη και αυτό ήδη έχει φανεί.
Με ακρίβεια ωρολογιακής βόμβας λίγο πριν σκάσει, οι πρώτες νότες του Marche Funebre ηχούν. Πέρα όμως από τα ογκώδη riffs των Candlemass, πέφτουν και κατραπακιές αφού back to back, ευθύς εξ αρχής έχουν αρχίσει με χιτάκια από το "Nightfall" όπως το "Bewitched" ή το μπάσιμο του"Dark Are The Veils Of Death" κι έπειτα to "Mirror Mirror", απορώντας η συνέχεια τι θα έχει. Η απάντηση ήταν απλή....(παρά ένα) ΟΛΟ το "Epicus..." καθώς και τα "Dark Reflections" και "The Bells Of Acheron" για τη σπιρτάδα και το πρόσφατο "Sweet Evil Sun" για τη γαρνιτούρα. Μιλώντας όμως για την εμφάνιση των Σουηδών θρύλων δεν πρέπει να μείνουμε μόνο στο θέμα του σετλιστ, που μεταξύ μας, φαινόταν και κάπως αναμενόμενο, αλλά πως όλοι αυτοί οι μίζεροι ¨μπαρμπάδες" έδειξαν καλύτερα από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια πόσο απολαμβάνουν να πατούν πάνω στη σκηνή και πως αυτό τους ξανανιώνει. Ζωντάνια και στυλ με πολλές τρίλιες και περισσότερη πληροφορία μέσα στο κλασικό τους σετ έκανε ξανά κομμάτια περίπου τεσσάρων δεκαετιών να ακούγονται φρέσκα και με πνοή. Μάλιστα στην τρίτη φορά που βλέπω τον Johan Langvist αξίζει να σημειωθεί πως έχει δέσει απόλυτα και με την υπόλοιπη χημεία της μπάντας αλλά και με τα τραγούδια που γράφτηκαν για τον τρισμέγιστο Messiah, ενώ για τα πάλαι ποτέ "δικά" του στο ντεμπούτο δε, ήταν και θα είναι δικά του. Σημειωτέον, η οπαδική αύρα που υπήρχε στο κοινό αποτέλεσε το μεγάλο highlight σε αυτή τη συναυλία, σε μια ατμόσφαιρα που οι ίδιοι οι Candlemass θα έπρεπε να το ένιωσαν γηπεδικά. Έχουν έρθει πολλές φορές, ζωή να έχουν ας ξαναέρθουν άλλες τόσες, αλλά στο φινάλε φινάλε, η δευτέρα του Νοέμβρη της φετινής χρονιάς θα είναι από αυτές που θα γραφτούν στα κιτάπια της ιστορίας και ως γράφων, ελπίζω για τη μπάντα, να της έμεινε τόσο χαραγμένο όσο και στις καρδιές του κόσμου.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου