Οι Wintersun είναι από τις μπάντες που με μόλις λίγες κυκλοφορίες έχτισαν έναν δικό τους μύθο στο metal της εποχής μας. Συνδυάζοντας το μελωδικό death metal, με τις power διαθέσεις. πριν 20 χρόνια φαίνονταν πραγματικά έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο της σκηνής μας. Τα πράγματα βέβαια δεν πήγαν έτσι ακριβώς, με την ιστορία να είναι λίγο-πολύ γνωστή, αν και το crowdfunding είχε πάει καλά, αλλά διάφορα κωλύματα, έβαλαν για πολύ καιρό στο χρονοντούλαπο, τα ηχογραφήματα για τον δίσκο που μιλάμε σήμερα. Έτσι μια δεκαετία και κάτι μετά, κι αλλάζοντας ρότα, φέτος καταφέρνουμε να μιλάμε για το "Time II".
Σπάζοντας λίγο την ανυπόφορη ελληνική ζέστη, οι Φιλανδοί φέρνουν το κρύο και τα μουντά μα μαγευτικά λευκά τοπία στο προσκήνιο, δημιουργώντας άλλη μια φορά εικόνες με τη μουσική τους. Έτσι, ευθύς εξ αρχής αλληλένδετα, με το προ δωδεκαετίας αδερφάκι του, το "Fields Of Snow" καταφέρνει να μας συνεπάρει με την Ιαπωνικά ορμώμενη εισαγωγή του, που δένει ακόμα περισσότερο με τις χιονισμένες και μαραμένες κερασιές του εξώφυλλου, ενώ σιγά σιγά η φόρα που δίνεται μας εισάγει σε ένα άγριο, δαρμένο και δραματικό κόσμο. Έτσι, όχι μόνο στα μισά του εναρκτήριου, αλλά και στο δεκάλεπτο "The Way Of The Fire" νιώθουμε τη σκληρότητα του πάγου να μετατρέπεται σε μουσική με αλεπάλληλα blasts, αιχμηρό riffing αλλά και σπαρακτικές ωδές πλάι σε folk περάσματα, με έντονες δόσεις τεχνικής και πολυτονικότητας. Στην αντίπερα όχθη, αντικρύζουμε φουρτούνες και μαυρίλα, μέσα από την πτυχή του "One With The Shadows" δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα, και ένα γυαλιστερό πρίσμα σε μια ένωση του χαρακτηριστικού δαιδαλώδους ύφους των Wintersun, με κάποια blackmetal-άδικα περάσματα, αλλά και εξαιρετικό σόλο από τον Teemu Mantysaari, δείχνοντας με το δικό του, "βόρειο" γήτεμα, πόσο επάξια πλέον έχει αναλάβει τη δεύτερη εξάχορδη των Megadeth, δίνοντας κι άλλη μια ωραία, και πλούσια κατάθεση στο instrumental "Ominous Clouds". Εδώ μάλιστα δεν ευλογάμε τα γένια του, αφού έχει κάνει μια εξαιρετική δουλειά με όλη τη σημασία της λέξης, σε μια κυκλοφορία τόσο χωμένη στον χειμώνα και τη φύση, που οι έξτρα πινελιές δίπλα στο μυαλό και την ενέργεια του Jari Maenpaa δεν είναι απλά αλατοπίπερο. Έτσι συνεχίζουμε με το γεμάτο, και καθόλα επικό "Storm", που κατά τον γράφοντα, αποτελεί την πιο σημαντiκή και ολοκληρωμένη στιγμή του δίσκου, και οριακά όλης της πορείας της μπάντας, γεμάτο από κραυγές, κοπάνημα, καθαρές στιγμές και ένα όργιο από νότες και μελωδίες, όσο ο ουρανός βροντά κι αστράφτει. Κλείνοντας με βάση τους ρυθμούς που ξεκινήσαμε, το "Silver Leaves" παίρνει πάλι τη σκυτάλη από τις ανατολίτικες επιδράσεις, για τελευταία φορά, και με ένα καθαρτήριο και μυστικιστικό τόνο, μας ανανεώνει το ραντεβού, που ελπίζουμε να μην καθυστερήσει πάλι τόσο.
Μια δουλειά που από ένα φιλοδοξο όραμα, κατέληξε ανέκδοτο στους fans, τελικά έλαβε σάρκα, οστά αλλά κυρίως πνεύμα. Ο Manepaa με την παρέα του, όχι μόνο συνέχισαν από εκεί που μας άφησαν, τόσο με το πρώτο Time, αλλά και το spin off του "The Forest Seasons", αλλά ξεπέρασαν τη μουσική και τους εαυτούς τους, σε ένα άλμπουμ που το metal μοιάζει με Λερναία Ύδρα και οι κεφαλές του τρώνε και χωνεύουν μουσικές και αισθήσεις που ταιριάζουν να μπουν και να εδραιωθούν μέσα του. Το "Time II" ούτε ο πιο ρομαντικός φαντάζομαι, θα σκεφτόταν ότι θα έβγαινε τόσο καλοδουλεμένο, μελετημένο και να καταφέρει να μιλήσει στον ακροατή. Οι Wintersun γενικά, με λάθος χειρισμούς, και μπαίνοντας σε μια παγίδα μέτριων αποφάσεων και ανούσιων (μη καινούριων) κυκλοφοριών, κατάφεραν να γυρίσουν την παρτίδα υπέρ τους. Η Χώρα των Χιλίων Λιμνών μπορεί να σταθεί υπερήφανη που οι εν λόγω κύριοι έκαναν αυτό το βήμα, με ένα άλμπουμ που ενώνει τους συνδυασμούς των Ensiferum με τους Amorphis, την τεχνική μαυρομεταλλιά των Emperor, την αύρα των Blind Guardian, και την ενέργεια που οι ίδιοι οι Wintersun με το παίξιμο τους μπορούν να υπογράψουν και να φτάσουν ψηλά.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου