FLESHGOD APOCALYPSE-OPERA (Album Review)

Οι Fleshgod Apocalypse έχουν δημιουργήσει τη δική τους ιστορία, και ένα σπουδαίο όνομα ήδη από τις πρώτες τους κυκλοφορίες. Φέτος, πέντε χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ, επιστρέφουν με το έκτο έργο τους, "Opera", φεύγοντας αισθητά από την πεπατημένη τους, κρατώντας μια κοινή ρίζα βαρέος μετάλλου και κλασικής αρμονίας, σε ένα κλίμα φρέσκο και ιδιαίτερο.

Σε αυτά τα πέντε χρόνια της απουσίας τους, όχι μόνο επήλθαν κοσμοϊστορικές αλλαγές, αλλά και διάφορες ανακατανομές στον δικό τους μικρόκοσμο. Έτσι, με νέο ντράμερ τον Eugene Ryabchenko, που αποδεικνύεται οπλοπολυβόλο στα χέρια των Ιταλών, και τον κιθαρίστα Fabio Bartoletti να συνεχίζει επάξια το έργο που έχει μείνει πίσω, και φυσικά τις παλιοσειρές των νεκρομεταλλικών μουσουργών, το "Opera" θα δείξει πως μιλάμε για μια δηλωμένα κανονική opera στα στεγανά της ίδιας της μπάντας, ξεφεύγοντας όμως σίγουρα από τα όρια του κλασικού μελωδικού ή συμφωνικού death ήχου. Η Veronica Bordacchini δικαίως πήρε μια μόνιμη θέση στο συγκρότημα ως σοπράνο, και η συνεχής παρουσία σε όλο τον δίσκο βοηθά για να δημιουργηθει αυτό το οπερατικό extreme παρακλάδι. 

Οι Fleshgod Apocalypse φυσικά ήταν ανέκαθεν ιδιαίτεροι, αλλά ως συνεχιστές ενός είδους που ήδη υπήρχε, έμπαιναν στο τρυπάκι της σύγκρισης με τους δικούς μας Septicflesh, ακόμα και με τους Dimmu Borgir. Αν αυτά δε ξεχάστηκαν με το "Veleno", το "Opera" τώρα έρχεται να τα ισοπεδώσει όλα, κι αυτό κάνει ήδη με το εναρκτήριο "Ode To Art", που αποτελεί έναν υψιφωνικό πρόλογο, δίνοντας σκυτάλη στο ξεσπασματικό "I Can Never Die" και την πληθωρική του, βαριά υπόσταση. Ενώνοντας το brutal death metal με πολλά prog στοιχεία και την ήδη ταυτοποιημένη μεγαλειώδη αύρα, παίρνουμε μια γεύση για τη συνέχεια, δίνοντας όμως και πολλά πιασάρικα γεμίσματα. Από την άλλη το "Pendulum" αποτελεί το πρακτκικό μιας πιο σκοτεινής στιγμής, αρκετά καταστροφικής και υποχθόνιας, που ισορροπείται με τις απαλές μελωδίες και την παικτική αμεσότητα του "Bloodclock", έως ότου το "At War With My Soul" φέρει την εξιλέωση και εστιάσει στον πυρήνα της μουσικής και της εσωτερικής διάθεσης του δίσκου, με πολλά breakdowns και ακόμα περισσότερες χορωδίες, σε ένα σύνολο θεατρικών αλλαγών και σπουδαίας ενδοξότητας λίγο πριν την ολική καταστροφή και την όρεξη για επική ειρωνεία. Έτσι ακριβώς έρχεται με το νεοκλασικό και παρανοϊκά ταχύ και σύντομο "Morphine Waltz", δηλώνοντας μία πτώση.

Σε ένα πιο radio friendly σκηνικό, μελωδικό και ζωηρό, θα έρθει το "Matricide 8.21", δείχνοντας εκτός από τις πράξεις του δίσκου, κι ένα άλλο, περίπλοκο και εναλλακτικό πρόσωπο της μπάντας. Γυρνώντας στην κανονική ροή, και με τον γράφοντα να δικαιώνεται για όποτε βλέπει τίτλο "Per Aspera Ad Astra", να περιμένει κάτι πολύ γκράντε, βλέπουμε όλο το λατινικό ρητό να παίρνει σάρκα από νότες, όπου από το βάθος σιγά σιγά υψωνόμαστε με την αγριότητα να γίνεται γαλήνη. Με ανάλογη δυναμική, βάθος και αργές ταχύτητες, η ατμόσφαιρα πρωταγωνιστεί όπως πρέπει προς την τελική ευθεία, μέσω του "Till Death Do Us Part", ενώ το "Opera" σφραγίζει το φινάλε με ένα σόλο πιάνο, περφεξιονιστικό και άκρως ταιριαστό για σβήσιμο.

Δομημένο, πολυεπίπεδο και ταυτόχρονα εύηχο, το "Opera" είναι ένα νέο και πετυχημένο κεφάλαιο στην πορεία των Fleshgod Apocalypse. Ένα τόσο φιλόδοξο εγχείρημα που θα μπορούσε να έχει και πολλά ρίσκα, καταφέρνει να επιτύχει και να δώσει εαυτό μέσα, στο απόλυτο. Από το εξώφυλλο μέχρι τον ήχο του δίσκου, αυτό που καταφέρνουν οι Ιταλοί metallers είναι κάτι ομοιογενές και οργανικό, όπως θα έπρεπε, ενώ ανεβάζει λίγο ακόμα τον πήχη που οι ίδιοι έχουν φτάσει τόσο ψηλά. Η ανοιχτομυαλία αποτελεί βασικό ατού για το "Opera" και αυτό πρέπει να το ξέρουν όσοι το ακούσουν, αν και δύσκολα θα απογοητεύσει, αφού εδώ μιλάμε για ένα κομψοτέχνημα του ακραίου ήχου, με μαέστρο τον συνήθη ύποπτο Fransesco Paoli.

(9/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης