Saturday Night Satan στο Metal View: Η μαγεία του σκοταδιού σε φέρνει γρηγορότερα στο φως

 Πυρετοί στα σαββατόβραδα, τελετές, αποκρυφισμοί και κεριά, ως μια σπιθαμή φωτός στο σκοτάδι, εκεί που διαολισμένες γάτες μας μαγνητίζουν με τα λαμπερά τους μάτια. Κάπως έτσι ξέφρενη και απόκοσμη θα περιέγραφα την ατμόσφαιρα από το ντεμπούτο των Ελλήνων Saturday Night Satan, το εξαίσιο "All Things Black". Οι ιθύνοντες όμως, Δημήτρης Κότσης και Κατερίνα Soulthorn, βάζουν τα πράγματα σε μια καλύτερη σειρά μιλώντας στο Metal View. 

-Καταρχάς θέλω να ρωτήσω αν η δημιουργία της μπάντας ήταν αποτέλεσμα της καραντίνας, κι αν ήταν κάτι ξαφνικό ή κάτι που υπόβοσκε εδώ και καιρό στο μυαλό σας;

Δημήτρης: Κοιτάζοντας πίσω, μπορείς να πεις πως ήταν αποτέλεσμα της καραντίνας κατά κάποιον τρόπο, υπό την έννοια ότι τότε βρέθηκε πραγματικός χρόνος και ενέργεια για τέτοιο δημιουργικό deep dive. Όπως συνηθίζω να λέω, δεν ξέρω πότε και πως θα μπορέσουμε να ξαναδουλέψουμε με τέτοια αφοσίωση, με την ταχύτητα που κινείται η «κανονικότητα». Παρ’ όλα αυτά εγώ είχα καιρό στο μυαλό μου να κάνω κάτι τέτοιο και υπήρχε τρόπον τινά και η ζύμωση, από την περίοδο που ασχολιόμουν με το παλιό μου σχήμα τους Mahakala. Εκεί βέβαια δεν είχα τόση δημιουργική ελευθερία, καθώς πάντα εμπλεκόμουν με πολύ loud προσωπικότητες και συχνά-πυκνά δημιουργούνταν καλλιτεχνικές διαφωνίες. Θα έλεγα πως στο πρόσωπο της Κατερίνας βρήκα το χαμένο κομμάτι που έλειπε για να ολοκληρωθεί αυτό το παζλ. Όταν αυτό μου έγινε ξεκάθαρο, έπεσα με τα μούτρα στην δημιουργία του “All Things Black”.

-Τόσο στο όνομα των Saturday Night Satan όσο και σε κάποια από τα κομμάτια σας βλέπω μια βιωματική περιγραφή στους στίχους κι όχι απλά συμβολισμούς. Η ζωή του Δημήτρη και της Kate ενέπνευσε την τέχνη σας;

Δ: Νομίζω πως όποιος γράφει στίχους, πεζό ή και ποίηση μπορεί να το καταλάβει αυτό. Κάθε αποκρυφιστική αναφορά, κάθε αιχμηρή εικόνα, κάθε ποιητική έκφανση, κάθε αφηρημένη έννοια κρύβουν μέσα τους ένα γεγονός, ένα τραύμα από το παρελθόν, μία εικόνα που σε ανύποπτη φάση σφήνωσε στο κεφάλι και δεν βγήκε παρά μόνο για να αποτυπωθεί στο χαρτί. Αφήνοντας τις λέξεις να κυλήσουν σαν ποτάμι, αυτή την φορά επέλεξα να έχω απόλυτη ελευθερία στο τι και πως θα πω. Δεν φρέναρα τον εαυτό μου, δεν έβαλα ρέγουλο, δεν κομπλεξαρίστηκα, απλά έβγαλα ό,τι είχα μέσα μου, χωρίς κανένα απολύτως φίλτρο. Στο “All Things Black” αφηγούμαι πράγματα, όχι μόνο από αυτή την ζωή, αλλά και από την προηγούμενη!

-Γενικότερα, ο αποκρυφισμός πέρα από τη φιλοσοφική και συμβολική του έννοια μπορεί να γίνει βίωμα και τρόπος ζωής;

Δ: Ναι, φυσικά. Όπως και σε κάθε μορφή πρακτικής, με την αφοσίωση στην σχολαστική επαναληπτικότητα, αποκτάς ένα muscle memory, κάποια συγκεκριμένα αντανακλαστικά και μία συγκεκριμένη οπτική για το καθετί. Μαθαίνεις να ελίσσεσαι με συγκεκριμένο τρόπο, να βιώνεις αλλιώς τα ερεθίσματα, να δίνεις την ενέργεια και τις προσπάθειές σου στην επίτευξη στόχων με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ωστόσο οι ταχύτητες και οι τρόποι της καθημερινότητας σε αλλοτριώνουν. Δεν είναι πάντα εύκολο να κρατήσεις άρρηκτους τους δεσμούς σου με τους μηχανισμούς που χτίζεις για να διαχειριστείς την ενέργειά σου.

-Στο μουσικό κομμάτι τώρα, πόσο εύκολο είναι να φρεσκάρεις και να ανανεώσεις ήχους που βασίζονται στα 70s;

Κατερίνα: Καθόλου εύκολο και καθόλου δύσκολο, ταυτόχρονα! Στη δική μας περίπτωση, ακολουθήσαμε τελείως τον “by heart” δρόμο, τόσο σε κιθαριστικά riffs όσο σε μελωδικές γραμμές και ρυθμό, ωστόσο δεν σου κρύβω ότι στην ενορχήστρωση κινηθήκαμε λίγο πιο «στρατηγικά» ώστε να φτιάξουμε ένα φρέσκο ήχο με τις επιρροές του τότε. Παρ’όλα αυτά έχω να πω ότι η μόνη σίγουρη συνταγή για να ακουστούν οι παλιακές σου επιρροές πιο μοντέρνες, είναι να μην το πολυσκέφτεσαι και να κινείσαι γύρω από την πρώτη σου ιδέα! Την πρωτόλεια.

-Γενικά νιώθω ηχητικά να βγαίνουν στοιχεία από τους Sabbath και τους BOC, μέχρι τους Candlemass, Coven και τους Fletwood Mac. Πώς μπόλιασαν όλα αυτά μεταξύ τους; Υπήρξε απόλυτη ελευθερία έκφρασης;

Κ: Απόλυτα απόλυτη! Δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Χωρίς να έχω γράψει πολλή μουσική στην μικρή μου μουσική πορεία, οτιδήποτε έχω γράψει ήταν μελωδίες και στίχοι της στιγμής! Με το να παραμένεις αυθόρμητος μουσικά, διατηρείς την ταυτότητά σου.

Δ: Έτσι ακριβώς. Και στη μουσική, όπως και στους στίχους, δεν κάναμε overthinking. Βάλαμε κάτω τις πρωτόλειες ιδέες μας και απλά τις εξελίξαμε. Όταν υπήρχαν ενδοιασμοί, τραβάγαμε ο ένας τον άλλον προς τη σωστή κατεύθυνση και όλα πήγαν καλά στο τέλος.

-Επίσης, το παρελθόν των μελών με occult/doom μπάντες πόσο βοήθησε στη σύνθεση και τη δημιουργία του δίσκου;

Δ: Γενικά η αισθητική μου πάντα περιστρεφόταν γύρω από την σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων. Τόσο στους Mahakala που βέβαια υπήρχε μια σαρκαστική αντιμετώπιση εν πρώτοις, και αργότερα μια πιο αφηγηματική / μυθιστορηματική (καθώς τα 2 full albums που κυκλοφορήσαμε ήταν concept albums throughout), όσο και πιο πρόσφατα στους Black Soul Horde, όπου παρατήσαμε τα επικά πεδία μάχης και κάναμε κι εκεί μια στροφή στη σκοτεινή μυθολογία του HP Lovecraft. Συνδέοντας αυτό με τα όσα ήδη είπαμε, θα σου πω πως ίσως αυτό που έβαλε τον δίσκο στις συγκεκριμένες ράγες, είναι ένας συνδυασμός αυτής της προϋπηρεσίας και όλων των προϋπαρχόντων επιρροών με την ελευθερία έκφρασης που μας παρείχαν οι SNS ως όχημα.

-Σχετικά με τον τίτλο του δίσκου, All Things Black, νιώθετε πως η μαυρίλα και το σκοτάδι έχουν κάτι το μαγικό;

Κ: Πάντα η μαυρίλα και το σκοτάδι, με έφερναν πιο κοντά στον εαυτό μου. Οπότε θα σου απαντήσω θετικά. Η μαγεία του σκοταδιού σε φέρνει γρηγορότερα στο φως!

-Έχετε κάνει ένα δυνατό boost σαν μπάντα πολύ νωρίς, που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;

Κ: ‘Ισως στο γεγονός ότι δεν υπήρχε μέχρι πρότινος ελληνική μπάντα του είδους με γυναικεία φωνητικά. Αυτό όπως φαίνεται λειτούργησε υπέρ μας. Ωστόσο μόλις έχουμε ξεκινήσει και έχουμε πολύ δουλεία μπροστά μας, σίγουρα όμως το ότι έχουν ακούσει τον δίσκο μας αρκετοί και στηρίζουν την προσπάθεια μας, μας δίνει ακόμα περισσότερη όρεξη να συνεχίσουμε!

Δ: Σε συνέχεια των όσων είπαμε, νομίζω πως παίζει τον ρόλο του και το ότι δώσαμε όντως την αλήθεια μας. Δεν υποκρινόμαστε κάτι που δεν είμαστε. Παίζουμε μουσική όπως μας αρέσει, εκφραζόμαστε ελεύθερα και νομίζω πως ο κόσμος το έχει ανάγκη αυτό. Επίσης σίγουρα έφερε καλή τύχη ο γάτος στο εξώφυλλο!

-Πρόσφατα μοιραστήκατε την σκηνή με τους Lucifer. Νιώθετε πως οι δύο μπάντες μαζί έχουν στοιχεία που τους κάνουν να ταιριάξουν τα χνώτα τους;

Δ: Έχουμε σίγουρα κάποια κοινά στοιχεία, αλλά εκείνοι βρίσκονται στο πιο rock’n’roll side of things! Ήταν ωστόσο μια γεμάτη βραδιά, με πολύ καλή ενέργεια! Ευελπιστούμε σε ακόμη περισσότερες συναυλίες όπως αυτή.

-Τέλος, ποια τα πλάνα σας για τη συνέχεια;

Κ: Θα θέλαμε σίγουρα να συνεχίσουμε τα live και σιγά-σιγά να πιάσουμε κιθάρα και χαρτί και να ξεκινήσουμε να γράφουμε το επόμενο υλικό!

-Κι ένα bonus, τελικά πόσο σατανικές είναι οι γάτες;

Δ: Μόνο ένας cat owner μπορεί να το απαντήσει αυτό. Εσύ πώς θα έλεγες δηλαδή ένα πλάσμα που τη μία στιγμή σε σαγηνεύει με την γλυκύτητά του και την επόμενη απλά καταστρέφει ό,τι αγαπάς;

Γιάννης Χαρτζανιώτης