Στην αρχή τους, μια δεκαετία πριν, οι Lost Society αποτελούσαν το next big thing για το thrash metal της γενιάς τους. Πολλά πράγματα άλλαξαν βέβαια, και οι ίδιοι τρόλαραν τη μοίρα τους. Έτσι, το Φιλανδικό συγκρότημα, πήγε σε πιο metalcore μονοπάτια, αλλά ακόμα και τώρα παραμένουν ένα καυτό όνομα με κάθε τους δίσκο, ενώ οι Amorphis με τους Solstafir, λίγους μήνες πριν τους είχαν παρέα και στην Ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Κατά το πέρασμά τους στην Αθήνα, το Metal View μίλησε με το μυαλό της μπάντας, Samy Elbanna, τόσο για το πρόσφατο "If The Sky Came Down", όσο και για τις διαφοροποίησεις τους, το metal του σήμερα, τα πλάνα του αύριο, και την αέναη εφηβική διάθεση που τον κατέχει.
-Ένα χρόνο μετα την κυκλοφορία του "If The Sky Came Down", ποια η ανταπόκριση του κόσμου;
Έχει πάει πάρα πολύ καλά. Ήταν ένα μεγάλο βήμα για εμάς αυτός ο δίσκος και η λογική που έχει μέσα. Ο κόσμος το εξέλαβε αυτό, και σαν άλμπουμ είναι αυτό που αντιπροσωπεύουν οι Lost Society το 2022 και το 2023. Ήδη με το No Absolution είχαμε ξεκινήσει να ξεφεύγουμε από όσα κάναμε κατά το παρελθόν, αλλά τώρα ανοίγουμε κι άλλους δρόμους. Πέρα από το "δικό" μας κοινό, βλέπω και στην περιοδεία κόσμο που χτυπιέται και ξέρει τα κομμάτια μας, και είναι η καλύτερη στιγμή για να δούμε πραγματικά την ανταπόκριση του "If The Sky Came Down", ειδικά σε μέρη που δεν είχαμε παίξει κατά το παρελθόν, όπως η Ελλάδα.
-Θεωρείς πως αυτό το άλμπουμ ήταν ένα άλμα για εσάς;
Πιστεύω πως κάθε μας άλμπουμ αποτελεί ένα άλμα. Είμαστε τέσσερα άτομα που προερχόμαστε από διάφορες επιρροές και το background μας έχει πολλά διαφορετικά πράγματα. Το στοίχημα είναι να μιλάμε με τη μουσική μας όπως ακριβώς θέλουμε, να έχουμε να προσφέρουμε στον ακροατή κάτι νέο, ενώ θα μπορούσε πραγματικά να είναι πολύ εύκολο να βγάζουμε τον ίδιο δίσκο ξανά και ξανά. Η απάντηση στην ερώτησή σου είναι πως σίγουρα, το "If The Sky Came Down" ήταν ένα άλμα, αλλά μας επαναπροσδιόρισε, μας εξέλιξε και μας έκανε να προχωρήσουμε.
-Αυτά τα άλματα δεν αποτελούν και ρίσκο; Ή μήπως "προετοιμάσατε" το έδαφος με την προηγούμενη κυκλοφορία;
Πάντα θα υπάρχει ρίσκο σε οτιδήποτε αγαπάς και θες να δείξεις, αλλά επειδή υπάρχει μια παρανόηση...δε γράφεις μουσική για τους άλλους, γράφεις μουσική πρώτα για εσένα. Αν δεν υπάρχει λόγος να το κάνεις, απλά το σταματάς. Μπορώ να καταλάβω γιατί ξεκίνησε μετά το τρίτο μας άλμπουμ να έρχεται ένας διαφορετικός αντίκτυπος αλλά στο τέλος της ημέρας, πάντα κόσμος θα έρχεται και κόσμος θα φεύγει. Το ρίσκο υπάρχει στην ανοιχτομυαλιά, αλλά έτσι είμαστε, μεγαλώσαμε με Metallica, Iron Maiden, Led Zeppelin και Kiss, αλλά ακούγαμε και pop ή rap. Οπότε ωριμάζοντας τα ακούσματα κατασταλάζουν και βλέπουμε ότι έχουμε περιθώρια και για άλλα πράγματα, για λυρισμό, μελωδία περισσότερα riffs. Αυτόν τον χώρο δε θα τον διακρίνεις τόσο εύκολα στο πρώτο άλμπουμ, οπότε σιγά σιγά δίνεις όλο και περισσότερα πράγματα, ακόμα κι αν σε πάνε αλλού. Το ίδιο cool μου φαίνεται να σου αρέσει αυτό που κάνουμε, το ίδιο cool κι αν δε σου αρέσει, σημασία έχει να είμαστε εμείς καλά με αυτό που κάνουμε πρωτίστως. Δε θα πω ποτέ όχι στο diversity στη μουσική, άλλωστε τα ίδια άτομα με παλιά τη βγάζουν, θέλω να πω σαν άνθρωποι δεν αλλάξαμε, εκφράζουμε ανησυχίες. Είμαστε ειλικρινείς με αυτό, και όντως ξεκίνησε σταδιακά αυτό το μονοπάτι, και το προηγούμενο άλμπουμ ήταν κάπου στο μεταίχμιο. Είναι κάτι πολύ αληθινό αυτό που δείχνουμε, δεν το κάνουμε χάρη εντυπωσιασμού, και αν κάποιος απλά βγάζει σκατά για να ευχαριστήσει το κοινό του, πραγματικά θα προδοθεί πολύ εύκολα. Φαίνεται έστω και με τη διαφορετικότητα, ποιος είναι αληθινός στην τέχνη του και ποιος όχι.
-Είστε παιδιά της γενιάς που μεγάλωσε με Linkin Park και Slipknot, πιστεύεις πως οι μεταλάδες της γενιάς μας αυτής, είναι ανοιχτόμυαλοι στους ήχους που κι εσείς πλέον δημιουργείτε ή όχι;
Έχεις δίκιο σε αυτό που λες. Αλλά υπάρχουν και οι δύο πλευρές. Παρόλα αυτά το θεωρώ πολύ υγιές το να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, γιατί το να χαϊδεύεις αυτιά δεν είναι κι ό,τι καλύτερο. Βέβαια ακόμα κι αυτό να κάναμε, και να παίζαμε ακριβώς αυτό που θα ήθελε ο πολύς ο κόσμος από εμάς, θα βρισκόταν κάποιος που θα έλεγε "χαχα, πάλι τα ίδια παίζετε", δεν τους πιάνεις πουθενά κάποιους. Παράπονα θα υπάρχουν πάντα, αλλά δε μου αρέσουν οι μιζέριες και οι γκρίνιες. Μου αρέσουν τα δυνατά συναισθήματα, δεν έχω πρόβλημα να έρθει κάποιος να μου πει ότι μισεί τη μουσική μου, ένας σκοπός μου, βγήκε, έκανα κάποιον να νιώσει κάτι έντονο ακούγοντας με. Το πρεσβεύει το metal αυτό άλλωστε.
-Πηγαίνοντας στο ηχητικό κομμάτι του δίσκου, όλη αυτή η επιρροή, υπήρχε εξ αρχής, ή καθώς μεγαλώνατε έδεσε με εσάς;
Και τα δύο. Θέλω να πω, όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε μουσική το 2013, θέλαμε να παίζουμε πολύ γρήγορα, οπότε από εκεί που παίζαμε πολύ thrashy riffs και να γουστάρουμε τους Slayer, μπορεί για να "ξεμπουκώσουμε" να ακούγαμε Avril Lavigne, και να σχολιάζαμε πως αν αυτά τα γαμάτα riffs τα κάναμε πιο catchy πως θα έβγαιναν. Σιγά σιγά νιώσαμε πως πήγαινε αυτό. Γενικά θέλαμε να έχουμε μια νέα οπτική γωνία σε όσα αγαπούσαμε και παίζαμε, κι αν δεις το ίδιο έκαναν και τεράστιες μπάντες, από τους Maiden και τους Priest μέχρι τους Children Of Bodom. Βέβαια ακόμα έχουμε thrash κομμάτια, απλώς πιο γαμάτα και σωστά, δες το "No Absolution" ή το "We Are The Braindead".
-Βλέπεις κοινά μεταξύ της thrash εποχής σας και του τώρα;
Εννοείται, είναι απίθανο να απαρνηθώ το από που προέρχομαι. Μπορεί να ακούσεις πολλά riffs, ή τους ρυθμούς μας και να σε παραπέμψουν σε κάτι thrash, άλλοτε και σε κάτι πιο σύγχρονο με αυτό που λέμε thrash λογική . Είναι και τα κομμάτια που σου είπα και πριν μεταξύ άλλων. Πολλοί νομίζουν πως μόνο μια νόρμα ήχου σε παραπέμπει σε thrash, αλλά είναι όλη η ενέργεια και νιώθω πιο καλά να παίζω το "thrash" μου ξέροντας ποιος είμαι, κι όχι απλά με τις επιρροές του παρελθόντος. Ακόμα και τα παλιά μας κομμάτια νομίζω πλέον ακούγονται καλύτερα.
-Τι διαφορές βλέπεις τώρα σε σχέση με δέκα χρόνια πριν, τόσο εντός της μπάντας όσο και στη metal σκηνή;
Στη metal σκηνή γενικά βλέπω τρομερά νέο αίμα και πολλούς νέους ήχους. Κάποιους τους φοβίζει αυτό, ή τους ενοχλεί το καινούριο, δε ξέρω. Από τη δική μου οπτική νιώθω πως αυτά θα πάνε τον ήχο παραπέρα, και είναι κι ωραίο που βλέπεις και το κοινό να ενδυναμώνει τις τάξεις του. Σίγουρα το thrash σε σχέση με 10 χρόνια πριν έχει δώσει τη σκυτάλη σε άλλα είδη, και βλέπεις πως η ακρότητα πιάνεται με πιο catchy πράγματα, όπως γίνεται με τους Sleep Token. Εντός της μπάντας τώρα, μόνο ο ήχος μας έχει διαφοροποιηθεί, κατά τα άλλα είμαστε οι ίδιοι τύποι, με τον ίδιο ενθουσιασμό, σίγουρα με άλλες ανησυχίες, μα πάντα όταν είμαστε μαζί σε tour ή στο studio παίζουμε τη μουσική μας και κάνουμε τα ίδια παιδαριώδη πράγματα με δέκα χρόνια πριν, χαχα. Ακόμα ζούμε το όνειρό μας! Δεν παίρνουμε τους εαυτούς μας πολύ στα σοβαρά κι αυτός μας κρατά σε καλή ενέργεια. Νιώθω λίγο έφηβος ακόμα μέσα μου, Ταξιδεύουμε τον κόσμο, κραυγάζουμε στο μικρόφωνο, κοπανιόμαστε, αυτή η ανεμελιά μας κρατάει.
-Κάτι που μπορεί κάποιος οπαδός να καταλάβει είναι πως ο μουσικός πρέπει να είναι ανοιχτόμυαλος σωστά;
Απολύτως. Δεν είναι σωστό για τον καλλιτέχνη να έχει κλειστά αυτιά και κλειστό μυαλό αν θέλει να προοδεύσει. Μπορεί κάποιος να θέλει να εξελίξει έναν πολύ συγκεκριμένο ήχο, κάποιος άλλος μπορεί να θέλει συνεχώς να πειραματίζεται. Δε χρειάζεται ο τρόπος που γίνεται να είναι το ίδιο για εμένα ή για εσένα, το πνεύμα είναι όμως να πας ένα βήμα παραπέρα, να προσδιορίζεις το ποιος είσαι σε κάθε σου δουλειά. Πάντα σκέφτομαι με τη λογική πως σε 20 ή 30 χρόνια, όταν γυρίσω να ακούσω κάποιο άλμπουμ μας, να θυμηθώ ποιος ήμουν τότε. Μου αρέσει να βλέπω την αμεσότητα και τη ξεγνοιασιά του 17χρονου Sami αλλά και τη μελαγχολία και τη σκέψη που μπορεί να είχα μετέπειτα, 10 χρόνια μετά. Σε μια κοινωνία με συνεχείς κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές, η μουσική σου δείχνει σε ποιο σημείο ήσουν όταν την κυκλοφόρησες. Και κάθε μουσική δείχνει διάφορα και για τους λαούς και για τους χαρακτήρες.
-Το "If The Sky Came Down" νιώθω πως είναι μια ιδιαίτερα σκοτεινή δουλειά, θέλατε κάτι τέτοιο εξαρχής, με βάση κάποιο concept ή ξεκίνησε πιο αυθόρμητα με τις μουσικές ιδέες;
Πραγματικά όλες οι ιδέες μουσικές και στιχουργικές ήρθαν μέσα από το κεφάλι μου, δεν προσπάθησα για αυτό. Όποιος με ξέρει καλά, ήξερε πω για 2μισι χρόνια, μέχρι να κυκλοφορήσει ο δίσκος είχα μια πολύ δύσκολη περίοδο, με πολλά σκατά στο κεφάλι μου. Προσπάθησα κάπως όλα να τα βάλω κάτω και να τα μεταφράσω σε μουσική και στίχους, και να βγάλω συμβολισμούς από αυτά. Είναι και κομμάτι της ωρίμανσης, να εξιλεώνω ότι με πονάει και να το κάνω μουσική. Ειδικά όταν έχεις τον χαμό κάποιου ανθρώπου ή κατάθλιψη, ή οτιδήποτε άλλο. Κολλάει ωραία με αυτό που σου έλεγα πριν, βλέπεις στο πρώτο άλμπουμ τον ενθουσιασμό μου κι εδώ τώρα τα σκοτάδια μου. Όταν η ψυχική σου υγεία είναι στα πατώματα, από κάπου πρέπει να πιαστείς πριν τα χάσεις τελείως. Πολλές μπάντες σου μιλούν για τον θάνατο, εμείς τώρα βάζουμε και το τριγύρω, και πολύς κόσμος μπορεί να ταυτιστεί με αυτό ή να βρει λίγο μια παρηγοριά κι ένα στήριγμα. Σίγουρα όταν αποφάσισα να γράψω αυτό το άλμπουμ, με βοήθησε πολύ και στο κομμάτι της εξέλιξης.
-Τέλος, υπάρχουν πλάνα για την επόμενη σας δουλειά;
Εννοείται, δεν υπάρχει κάτι πολύ συγκεκριμένο πέρα από κάποια riffs μου, και διάσπαρτες ιδέες. Θέλουμε να τις συγκεντρώσουμε και να δούμε προς τα που θα τις πάμε. Με κάθε άλμπουμ μας θέλουμε να δείχνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, να μας αντιπροσωπεύει εξ ολοκλήρου. Αυτό είναι το όραμά μας, μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή, κι έτσι δουλεύουμε. Σίγουρα μέσα στη χρονιά θα ξεκαθαρίσουν κάποια πράγματα καλύτερα.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου