Νοσταλγοί του rock n roll. Aυτό είναι οι Lucifer, και φέτος συμπληρώνουν τα δέκα χρόνια ύπαρξής τους, και το γιορτάζουν με το πέμπτο τους άλμπουμ. Για άλλη μια φορά το προσωποκεντρικό τους εξώφυλλο και ο αντίστοιχος λατινικός αριθμός σαν τίτλος σηματοδοτεί τη νέα κυκλοφορία, και αυτά που αλλάζουν φαίνονται σε μικρές αλλά πολύ χαρακτηριστικές λεπτομέρειες. Για άλλη μια φορά ανασταίνουν έναν παλιό ήχο και τον κάνουν δικό τους, ένα βήμα πριν ολοκληρώσουν στη δεύτερη τριλογία τους. H ιέρεια της μπάντας, μας περιμένει.
Χωρίς πολλά πολλά, στην ίδια επιτυχημένη συνταγή, προσθέτοντας λίγα κερασάκια παραπάνω, οι Σουηδοί συνεχίζουν, και ξεκινούν δυνατά κι απότομα με το "Fallen Angel", ένα κομμάτι heavy rock, παλιάς κοπής μα και νέας αντίληψης, με τα πολλαπλά σόλο που το συνοδεύουν, και τα εξαιρετικά ρυθμικά μπασίματα. Αυτή η ενέργεια βέβαια σπάει γρήγορα με το σκοτεινό και doomy "At The Mortuary", ενώ το άλα Blue Oyster Cult, "Riding Reaper" φέρνει τις ισορροπίες. Προχωρώντας σιγά σιγά ακολουθούμε ένα πιο μυστηριακό μονοπάτι, όπως άλλωστε ταιριάζει σε μια μπάντα σαν τους Lucifer, με το σαγηνευτικό, σαν τη φωνή της Johanna, "Slow Dance In A Crypt", βάζοντας μας για τα καλά στην ατμόσφαιρα.
Η συνέχεια επιφέρει τα instant χιτάκια του άλμπουμ, το "Malculate Heart" και "Coffin Has No Silver Lining" δείχνοντας τον πραγματικό και κλασικό εαυτό της μπάντας, με heavy-σατανοχίπικα-Sabbathικά riffάκια και τρομερή ζωντάνια, ταιριάζοντας τέλεια στο πιο σύγχρονο για τα δεδομένα τους, up tempo "Strange Sister" και τις φρενήρεις μπασογραμμές του. Αυτές μάλιστα είναι που συμπρωταγωνιστούν πλάι στα τύμπανα του ογκόλιθου Nicke. Μάλιστα ο κύριος Anderson στα τύμπανα εκφράζεται σε κάθε δίσκο και περισσότερο με ατού στην παρούσα δουλειά τα γυριστά γεμίσματά του.
Κάπως έτσι πλησιάζουμε και στο τέλος, από τη μία με το "The Dead Don't Speak" που συνεχίζει στην ίδια πιασάρικη πεπατημένη, φλερτάροντας κιόλας με το δεύτερο και τρίτο κεφάλαιο της δισκογραφίας τους. Ο επίλογος όμως είναι ένας και γράφεται με αίμα....εντάξει όχι, άσχετα πως θα ταίριαζε....γράφεται με το "Nothing Left To Lose But My Life"και το αργό, βασανιστικό, και ενίοτε ξεσπασματικό διάβα του, αλλά και την πρώιμη Scorpions αύρα του που ο γράφοντας προσωπικά λάτρεψε. Ένα καθηλωτικό και λυτρωτικό τέλος όπως άρμοζε.
Αυτή η heavy rock πινελιά από ανθρώπους που έχουμε συσχετίσει με το ακραίο ιδίωμα, δεν αποκαλύπτει μια άλλη πλευρά τους, αλλά την πλευρά που τους μεγάλωσε και με το πέρασμα του χρόνου, τους ωρίμασε. Αυτό βγαίνει και στο "V", ενώ μέσα από όσες επιρροές αναγράφονται παραπάνω, και ανακαλύπτει ο κάθε ακροατής ξεχωριστά, προσθέτουν χαρακτήρα και ταυτότητα. Αν κάποιος τους λάτρεψε στα δύο πρώτα άλμπουμ, εδώ απλά θα προσκυνήσει. Κάθε νέος δίσκος των Lucifer φαντάζει κι ως ο καλύτερός τους, πλάθοντας μια τέλεια σκοτεινή και μεγαλειώδη ατμόσφαιρα με πολύ εκρηκτικούς και κλασικούς ήχους. Στις 20 Απριλίου οι Αθηναίοι θα έχουν τη χαρά να ακούσουν τα κομμάτια επί σκηνής, και σίγουρα θα μιλάμε για σπουδαία εμφάνιση.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου