PERSEFONE-LINGUA IGNOTA: PART I (EP Review)

Στην επέτειο των είκοσι χρόνων από το ντεμπούτο τους, οι Persefone από την Ανδόρα, αποκτούν όλο και νέο έδαφος. Δύο μόλις χρόνια από το "Metanoia", αυτοί διόλου μετανοημένοι συνεχίζουν με σταθερά βήματα εξέλιξης και συνοχής. Εμφανώς διαφοροποιημένοι μουσικά και συνθετικά, το "Lingua Ignota: Part I" βάζει την υπογραφή του, στην πλειάδα των στοιχείων που γουστάρει το prog/death metal συγκρότημα, σε μια γλώσσα που δε φαίνεται πολύ άγνωστη. 

Το συγκεκριμένο ΕΡ, συνεχίζει από εκεί που μας άφησε ο προκάτοχός του,  οπότε χωρίς πολλά πολλά, συνεχίζουν στην ίδια λογική. Το θέμα είναι βέβαια, λόγω του αριθμού των κομματιών, όλα είναι πιο συμπυκνωμένα και άμεσα, μα ταυτόχρονα, παραδόξως αναλυτικά. Το progressive και μελωδικό τους death metal, πατάει σε ακόμα πιο σύγχρονους δρόμους, και τα καθαρά φωνητικά έτι μια φορά κάνουν ισχυρή εμφάνιση, αλλά λιγότερο απλωμένα. Με την εισαγωγή του "Sounds And Vessels" πιο συγκεκριμένα δημιουργείται ένα ήρεμο αλλά και απειλητικό, δαιδαλώδες σκηνικό, που δίνει άμεση πάσα στο "One Word", ενώ μόνο μια λέξη δε λέει στο ηχοτόπιο που δημιουργείται με πολλά σκαμπανεβάσματα, κιθάρες με πονηρές τρίλιες, και γενικότερες εκρήξεις και δυναμική. Εν συνεχεία το "The Equable" σπάει όλα αυτά τα ξεσπάσματα με πιο heavy αισθητική και μια αύρα στη λογική των Opeth από το πάλαι ποτέ, και στην ηχητική των Leprous. Από την άλλη το ομώνυμο φέρνει μια ισορροπία σε αυτή την κυκλοφορία, φτάνοντας στο κλείσιμο του κύκλου με το "Abyssal Communication" ως την πιο εξιλεωτική, αιθέρια στιγμή.

Τα ανατολίτικα περάσματα για άλλη μια φορά συναντούν την Ευρωπαϊκή λογική και το σύμπλεγμα αυτών των πολιτισμών στη μουσική, βαθύτατα επηρεασμένο από τη χώρα καταγωγής του, βρίσκει κάθε τόσο περισσότερο χαρακτήρα και ταυτότητα. Μπορεί να τους πήρε λίγο χρόνο η σύγχρονη στροφή, αλλά η ανεξάντλητη έμπνευση τους ή σε κάτι πολύ απλωμένο ή σε κάτι πιο combact, βρίσκει χώρο για να μιλήσει. Αυτό είναι που κρατάμε άλλωστε και από το πρώτο μέρος του "Lingua Ignota", που περισσότερο το κάνει να φαίνεται ως ένα mini album, αδημονώντας για τη συνέχεια-εξέλιξή τους.

(9/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης