Shape Of Despair στο Μetal View: Οδεύουμε προς το κενό και το τέλος, σαν ύστατη λύση

Πίσω από ένα ψυχρό και άγριο περιβάλλον, στον μακρινό βορρά, ξεπροβάλλουν κάθε τόσο και οι Shape Of Despair. Οι Φιλανδοί θρύλοι του funeral doom ιδιώματος, κάνουν ξανά τη μαύρη τους εμφάνιση έπειτα από εφτά χρόνια, και μας ρίχνουν πάλι στα τάρταρα με τους βαρείς και ατμοσφαιρικούς, στοιχειωμένους τους ήχους. Για αυτά που το "Return To The Void" λοιπόν εκπροσωπεί, μίλησε στο Metal View, ο κιθαρίστας και ιδρυτής Jarno Salomaa.

-Πρώτα απ'όλα θα ήθελα να ρωτήσω γιατί χρειάστηκαν σχεδόν εφτά χρόνια για μια νέα κυκλοφορία;

Συνήθως δεν υπάρχει κάποιος ακριβής λόγος για αυτό αλλά πάντα αυτό κάπως ασυνείδητα συνέβαινε σε εμάς. Για παράδειγμα όταν κυκλοφόρησε το "Shades Of..." ο δίσκος ήταν ήδη έτοιμος από το 95', κι εγώ έγραφα για την επόμενη δουλειά. Έχουμε κάνει κάποια κενά 11 χρόνων, αλλά έτσι είμαι όταν γράφω, πρέπει να το δω εσωτερικά και μετά όταν η έμπνευση μου έχει βγει, σαν μπάντα να έχουμε κάτι να πούμε. Επίσης ο καθένας γενικά έχει τη ζωή του, και επενδύουμε εκεί και συμβαίνουν άλλωστε τόσα πράγματα. Όπως είπα όμως ο λόγος δεν είναι ακριβής. Η μουσική μας όμως για να βγει και να νιώσουμε και εμείς παραγωγική, δε βγαίνει από τη μια στιγμή στην άλλη και δε θέλω να πιέζω καταστάσεις, παρά μόνο να υπάρχει ειλικρίνεια, αυτό είναι το κλειδί.

-Τι καθορίζεται ως σωστή στιγμή για εσάς, και πότε ξεκίνησε η συνθετική διαδικασία για το "Reurn To The Void";

Κάπου λίγο μετά το "Monotony Fields" ξεκίνησε αυτό, έχοντας έτοιμα δύο κομμάτια τα οποία ήταν σε μια πολύ πρωτόγονη φάση και θύμιζαν πολύ την εποχή των Raven ή εκεί κοντά στο ντεμπούτο μας, οπότε χρειάστηκε λίγο να το επεξεργαστώ και να μου βγουν και τα υπόλοιπα κομμάτια στην πορεία, μέχρι να δω ποιοι θα είναι οι Shape Of Despair του σήμερα, και αυτοί είναι τώρα στο 100%. Η αλήθεια είναι πως δεν καθορίζεται η σωστή στιγμή, απλώς σε βρίσκει, από κάποια ανάμνηση, μια αίσθηση, ένα βίωμα. Δεν κλείνεις ραντεβού με την έμπνευση, κι αυτό είναι το πιο ωραίο.

-Για μένα γενικά αυτός ο δίσκος είναι πολύ βαρύς, και βγάζει κάτι από τα παλιά, δίπλα στο σύγχρονο ατμοσφαιρικό και μαύρος ύφος σας. Πιστεύεις ότι η κυκλοφορία του demo "Αlone In The Mist" σου ξύπνησε μνήμες από τα παλιά;

Αυτή είναι η πεμπτουσία της μουσικής. Αν άκουγες τα κομμάτια όταν πρωτογράφτηκαν, και πριν ολοκληρωθούν, είχαν ακριβώς την ατμόσφαιρα και την αισθητική του "Alone In The Mist", που ήταν επίσημα και το πρώτο μας demo. Γενικά μου αρέσει, ότι και να φέρνω στη μουσική μου, κυρίως δε θέλω να διαφοροποιούμαι από το στυλ μου, δε θέλω να ξεφεύγω. Οπότε όλα κάπως συνδεόνται ως η συνέχεια του άλλου. Ακόμα και σε αυτό το παλιακό στάδιο.

-Από την άλλη όμως, νιώθεις πως ειδικά σε αυτό το άλμπουμ ο καθαρός και γυαλισμένος σας ήχος, μαζί με τον πιο έντονο συνδυασμό φωνητικών, πήγαν τη μπάντα ένα βήμα παραπέρα; Να γίνεται ένας συνδυασμός;

Γίνεται ένας συνδυασμός, ναι. Γιατί από τη μία είμαι εγώ με το απλό, βαρύ riffing και μερικά πλήκτρα, να δημιουργώ το βασικό ηχοτόπιο, αλλά όσο τα υπόλοιπα όργανα έρχονται και στο τέλος δένουν και οι φωνές, βλέπεις πως το αποτέλεσμα δεν είναι ίδιο. Το πως δένει αυτό, μάλλον είναι επειδή έχουμε την ίδια γευση στη μουσική. Και επειδή θέλουμε να εντείνουμε λίγο την ατμόσφαιρα, πάντα θα υπάρχει μια μικροδιαφορά σε αυτό που κάνουμε. 

-Χώρια από τις black, τις death ή τις doom επιρροές σας, υπάρχει μια απαλότητα και μια μελαγχολία στη μουσική σας. Έχεις επηρεαστεί καθόλου από μουσικές όπως των Dead Can Dance, ambient ή folk ακούσματα για αυτό το αποτέλεσμα;

Πολύ ωραία παρατήρηση και σωστή μαντεψιά, γιατί οι Dead Can Dance είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες. Φυσικά ακούω τέτοιες μουσικές, και ενίοτε, ανάλογα τη φάση που περνάω, μπορεί να ακούω και περισσότερο από το ακραίο metal. Γενικά έχω αγάπη σε τέτοιες σκοτεινές και ατμοσφαιρικές μουσικές, όπως επίσης και στους Σουηδούς άρχοντες του ambient, τους Arcana και γενικά ό,τι είχε βγει εκείνη την εποχή από την Cold Meat Industry. Nομίζω πως όλα αυτά ανακατεύονται στο μυαλό μου και βγαίνει η συνταγή για τον ήχο που περιγράφεις στην μπάντα. Γενικά έχω ευρεία ακούσματα γι'αυτό θα δεις και διάφορα μη metal στοιχεία που με επηρεάζουν πολύ μέσα στους Shape Of Despair.

-Πάνω σε αυτό, πως γίνεται ένας metal μουσικός να επηρεάζεται περισσότερο από κάτι εκτός metal;

Χμμ, δε ξέρω, χαχα. Ίσως είναι απλά στο μυαλό μου. Νομίζω ότι ξεφεύγω από τα στεγανά μου έτσι κι ανοίγουν περισσότερο τα μάτια μου. Κάπως έτσι δημιουργείται και η αρμονία, γενικά όταν βαριέμαι κιόλας μπορεί να μου έρθει να παίξω κάτι δικό μου σαν dark synthwave και να πέσω για ύπνο. Είναι αυτό το ανακάτεμα που γίνεται μέσα μου.

-Πιστεύεις ότι ένα φυσικό περιβάλλον σαν το δικό σου στη Φιλανδία, τόσο όμορφο, αγνό και άγριο, σε επηρεάζει για να βγάλεις μια ανάλογη μουσική;

Φυσικά υπάρχει επαφή με αυτό. Λατρεύω να περπατάω στο δάσος και να αδειάζω το μυαλό μου, έτοιμος να πάρω νέες ιδέες. Παλαιότερα ειδικά, όταν ξεκίνησα με τους Raven πήγαινα στο δάσος και καθόμουν για ώρες δημιουργώντας μουσικές εικόνες, μεταφρασμένες από το περιβάλλον και το τοπίο στο οποίο βρισκόμουν. Σε εμπνέει ένα τέτοιο μέρος, είναι ο μόνος τρόπος να βρεις τον εαυτό σου. Είναι μια κατάσταση καθαρτική που δε γίνεται κάθε μέρα.

-Σχετικά με τον τίτλο "Return To The Void" υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος συμβολισμός;

Βασικά αντικατοπτρίζει δύο τινά. Το ένα είναι προφανές, μουσικά, γυρίζοντας κάπως στις ρίζες μας, έχοντας τον κλασικό ήχο της μπάντας αλλά λίγο πιο τραχύ και πρώιμο. Από την άλλη στιχουργικά, ταιριάζοντας με το ηχητικό μας ύφος, έρχεται υποχθόνιο, βαρύ, μίζερο, μισανθρωπικό, αντάξιο του ίδιου του ανθρώπου, της μοίρας του και της ύστατης λύσης από αυτόν στον κόσμο. Οδεύουμε προς το κενό και το τέλος, σαν ύστατη λύση.

-Τι σημαίνει για εσένα doom metal;

Αν και γενικά δεν είμαι μεγάλος οπαδός του ειδους, και φυσικά μου βγήκε από τις αρχές της μπάντας αυτή η ηχητική κατεύθυνση στον ακραίο ήχο, θα έλεγα ότι το funeral doom, ή το doom γενικά μου βγάζει την πιο ατμοσφαιρική μου πλευρά ως μεταλά, οπότε αυτό σημαίνει για εμένα. Αυτοί είναι και οι Shape Of Despair για εμένα.

-Ευχαριστώ για τη συνέντευξη Jarno, ο επίλογος είναι δικός σου...

Ευχαριστώ και εγώ Γιάννη. Είναι δύσκολοι καιροί, αλλά ελπίζω επιτέλους να τα πούμε σύντομα στην Ελλάδα, αγαπώ τη χώρα σας και τον πολιτισμό σας, και θα ήθελα πολύ να σας ξαναεπισκεφθώ, αυτή τη φορά με τη μπάντα!

Γιάννης Χαρτζανιώτης