Το "At The Mill" ήταν η μοναδική livestream στιγμή των Paradise Lost, τον περασμένο Νοέμβριο, παίζοντας στη γειτονιά τους, με μια τιμή όμως διόλου ευκαταφρόνητη. Μερικούς μήνες μετά οι Shadow Kings του Χάλιφαξ, παρουσιάζουν προς όλους τους οπαδούς τους ξανά, αυτό το gothic/doom μανιφέστο τους, και μπαίνουν στα σπίτια των φίλων τους, δείχνοντας δειγματικά, κάθε μουσικό τους στοιχείο, σχεδόν από όλες τους τις περιόδους σε έναν live δίσκο.
Η βαριά οντότητα των Βρετανών θρύλων, μαζί με τη σοβαρότητά του χαρακτήρα τους, δε θα μπορούσαν να είναι εντονότερες μέσω αυτής της live δουλειάς. Μάλιστα με ένα ύφος εφάμιλλο των τελευταίων τους κυκλοφοριών, όλη η ατμόσφαιρα στο εν λόγω σύνολο ακολουθεί αυτά τα μοτίβα, ενώ δίνουν ειδική μνεία και στο επίσης βαρύ τους παρελθόν. Πιο συκγκεριμένα ξεκινώντας με το "Widow'' από το "Icon", βρίσκουν τρόπο να μας εισάγουν τόσο στην best of τους διάθεση, όσο και στο όλο κλίμα που ακολουθούμε σιγά σιγά προς την πορεία.
Η συνέχεια περιμένει τo "Fall From Grace" από το περσινό "Obsidian", με ειδική μνεία σε αυτό να δίνεται επίσης με το "Ghosts" και "Darker Thoughts", δίχως κάποια ιδιαίτερη τιμητική, ενώ γενικά από τα "The Plague Within" και "Medusa" θα συναντήσουμε τα "No Hope In Sight", "Beneath Broken Earth" και "Blood & Chaos" στοχεύοντας στα σινγκλάκια και τους πιο αόριστους οπαδούς, που δεν έχουν συγκεκριμένο άλμπουμ για να μυηθούν. Από την άλλη διά της απουσίας του λάμπει η "Draconian Times" περίοδος, εκτός του "Shadowkings", με τα παλιά να μας δικαιώνουν μόνο στα "Gothic", "Embers Fire" και "As I Die", τα οποία ταιριάζουν γάντι στο ερεβώδες στυλ που πρεσβεύουν ξανά.
Η συνοχή του δίσκου μάλιστα συναντάται ακόμα και στο "So Much Is Lost" από το ιδιαίτερο και αμφιλεγόμενο "Host", καθώς επίσης και στις υπόλοιπες μεσαίες στιγμές της καριέρας τους σαν τα "Faith Divides Death Unites Us" και "The Enemy". Παρόλα αυτά, όσο κι ογκώδης να είναι ο ήχος τους και τελείως κατραμιασμένος, η κούρασή τους φαίνεται διάχυτα, ενώ τα λαθάκια και οι άκυρες μπρουταλιές του Holmes μας κάνουν να απορούμε τι πάει πραγματικά λάθος, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το "One Second". Επίσης, κλείνοντας, πέρα από τα τέλεια leads του Mackintosh, τις πραγματικές ισορροπίες κρατά η όρεξη του Aedy και η τσαχπινιά και η τεχνική του νεοφερμένου Wallteri Vayrynen, δίνοντας μια μικρή δόση φρεσκάδας, σε ένα σετλιστ τίμιο αλλά και λίγο ελλιπές στο τέλος της ημέρας.
Το "At The Mill" είναι ένα ποιοτικό live album, με μικρές όμως παραφωνίες, που βέβαια αντικατοπτρίζουν τη μπάντα του σήμερα. Η μαυροφορεμένη πεντάδα μάλιστα, προσπαθεί όλα τα βλέμματα να ειναι προς τα πάνω της, γιατί το ανύπαρκτο κοινό κάνει την ουσία ενός ζωντανού δίσκου να χάνεται. Η μόδα του livestreaming όπως φαίνεται καλά κρατεί κιόλας, δείχνοντας ξανά την παρουσία του σήμερα, ειδικά ως ανάμνηση για το μέλλον, όπου ελπίζουμε να έχει ξεπεραστεί για τα καλά και η πανδημία. Τέλος, αυτή η δουλειά, αν της κρατήσουμε όλα τα θετικά, μπορεί να συγκινήσει και να αγγίξει τους φανατικούς οπαδούς, και να δουν μια νέα οπτική σε διάφορα κομμάτια της καριέρας τους.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου