Oι Οphidian I δεν είναι τυχαίοι, αλλά υπήρξε και πολύς καιρός μέχρι να μάθουμε νέα τους. Ένα συγκρότημα που έκανε την εμφάνισή του εδώ και αρκετά χρόνια πριν, και εδώ και μια εννιαετία μας έχει αφήσει μόνο με το ντεμπούτο του, πλέον ανασυγκροτείται. Στις δυνάμεις της Season Of Mist πλέον οι μοντέρνοι death metallers από την Ισλανδία ξεκινούν να πρεσβεύουν τα δικά τους μουσικά ιδεώδη και εκφράζονται μέσω του "Desolate" που δύναται από τρομερό καλλιτεχνικό επίπεδο, παρά την όλη καφρίλα.
Παίρνοντας εξ αρχής φόρα, το "Diamonds" ανοίγει το άλμπουμ με δύναμη και τεχνική, δίνοντας στη φόρα όλα όσα πρεσβεύει το Σκανδιναβικό γκρουπ, με σπαστές, κοφτές και heavy μελωδίες, που δαιδαλωδώς στριφογυρνούν γύρω από το βαρύ και extreme στοιχείο τους. Έτσι, σαν φυσική συνέχεια, μα πιο γρήγορα και ανηφορικά, συνεχίζει στην ίδια κατεύθυνση και το "Spiral To Oblivion" ενώνοντας την μεταλλική αισθητική και τη μελωδία, με ένα φουτουριστικό soundtrack-ικό τόνο όπως πρέσβευαν τα games και οι ταινίες των 90s, λίγο πριν αρχίσει να σαρώνει η καφρίλα και το σκοτάδι, όπου σαν στοιχεία, έχουν από κοινού την τιμητική τους στη συνέχεια μέσα από το χαοτικό πλην φρενήρες "Unfurling The Crescent Moon" και το "Captive Infinity" με τις απόκοσμες αλά Dissection και Pestilence εκφάνσεις του. Μάλιστα όλα τα ξένα στοιχεία, προχωρώντας φαίνεται πόσο καλά μεταφράζονται στο ύφος και την ταυτότητα του εν λόγω γκρουπ, ανακαλύπτοντας σύντομα την προσωπικότητα και την ποικιλία του στυλ τους.
Στροβιλίζοντας μας, σε ένα ταξίδι προς το άπειρο, τα γκάζια σανιδώνονται και στο "Storm Aglow" σαν μια καταιγίδα να έρχεται να μας συνεπάρει, αν και αυτό που μας μαγεύει κυρίως είναι η εξιλαστήρια και καθαρτήρια πλευρά του στα ρεφρέν και τα σόλο που μας ανεβοκατεβάζουν σαν ρόλερ κόστερ. Στην αντίπερα όχθη, το "Sequential Descent" όντας πιο σαρωτικό, χώρια από τον βιρτουόζικο, ρυθμικό του χαρακτήρα, πατά σε πιο κλασικά extreme μοτίβα, δίχως να ξεφεύγει από όλα όσα πρεσβεύει όμως το υπόλοιπο σύνολο, με τον δυναμισμό και την ενέργεια να υπερτερούν κόντρα στη μοχθηρότητα και το νεύρο.
Πιο γκρουβάτο και συμπαγές, με εκφραστικές μπασογραμμές και απανωτά σφυροκοπήματα έρχεται το "Enslaved In A Desolate Swarm" για να μας βυθίσει και να μας ζαλίσει, κόντρα στο "Dominion Eyes" που δε σηκώνει πολλά-πολλά όπως φαίνεται, πετυχαίνοντας την αμεσότητα παρά τις κλιμακώσεις των riffs, πηγαίνοντας σε πιο παλιομοδίτικα μονοπάτια, φρεσκάροντας τα. Πομπώδες και τρελαμένο, βομβαρδίζοντας μας από απανωτά μέτωπα, το "Jupiter" συνδυάζει και τα πιο ωμά στοιχεία αλλά και τα πιο επεξεργασμένα, κλιμακώνοντας το σύνολο, λίγο πριν πέσει το κύκνειο άσμα, σε ένα ψυχρό κλίμα, με έντονη βαρύτητα. Τέλος, το "Wither On The Vine" με επικούς τόνους αλλά και με μια σκοτεινή αισθητική, κλείνει το άλμπουμ, μένοντας πιστό σε όλα όσα μας χάρισε ο δίσκος, καταλύοντας τον χώρο από πληθώρα μελωδιών, ρυθμών και εντάσεων, με ένα καταλυτικό lead να ανανεώνει το ραντεβού για το μέλλον.
Ένα αποτέλεσμα μεγατόνων, θηριώδες και μανιασμένο, θα μπορούσε να θεωρηθεί το "Desolate". Όπως φαίνεται, αυτό το μακρύ, εννιάχρονο διάλειμμα τους έκανε καλό, ώστε να μαζέψουν δυνάμεις, να ωριμάσουν εσωτερικά και να το εξωτερικεύσουν τώρα. Μπορεί γενικά το tech death metal στο εξωτερικό να αποτελεί μια νέα μόδα, αλλά εδώ βλέπουμε ένα αποτέλεσμα μεστό, και γεμάτο συνοχή και την Ισλανδία να κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος στα μεταλλικά δρώμενα. Τέλος, το δεύτερο πόνημα των Ophidian I ανεβάζει τον πήχη και τον ενθουσιασμό, προς όλους τους οπαδούς τους είδους, με την ίδια τη μπάντα έτσι να ετοιμάζεται να ζήσει το όνειρό της. Έτσι, πλέον μπαίνουν κι αυτοί για τα καλά στον παγκόσμιο χάρτη, με το μέλλον να είναι όλο δικό τους, από τη στιγμή που το ταλέντο είναι δεδομένο.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου