Οι Paradise Lost μας χάρισαν πριν ένα χρόνο το τελευταίο τους, 16ο άλμπουμ τους, "Obsidian", ακολουθώντας στην πορεία και ένα ξαφνικό live stream show στη γενέτειρά τους, υπό τον τίτλο "At The Mill". Φέτος, κυκλοφορεί σαν μια ζωντανή κυκλοφορία, και ως ανάμνηση της πανδημικής περιόδου και όσων βιώνουμε, με ένα έναν ολόκληρο best of χαρακτήρα. Για όλα αυτά και πως επηρέασε η τωρινή κατάσταση τη θρυλική μπάντα, ο κιθαρίστας και συνιδρυτής Aaron Aedy ευδιάθετος και ευγενικός ανοίγεται, σε μια εκτενή συνέντευξη με το Metal View.
-Καταρχάς, ένα χρόνο μετά, ποια η ανταπόκριση του κόσμου στο "Obsidian";
Ήταν πολύ καλή, αν κι από μέρους μας θέλαμε να γίνουν κι άλλα πράγματα, αλλά ο δίσκος κυκλοφόρησε δυστυχώς την περίοδο που χτύπησε η πανδημία. Θα θέλαμε να παίξουμε κάποια shows που να περιέχουν όλο το άλμπουμ, και ίσως γίνει του χρόνου, αν κι ο δίσκος θα κλείνει ήδη δύο χρόνια κι εμείς τότε θα τον παρουσιάζουμε χαχα, παράδοξο πράγμα χαχα. Γενικά πάντως οι τρεις τελευταίοι δίσκοι μας πάνε πάρα πολύ καλά, κι έχουν κερδίσει οπαδούς από διάφορα στρώματα, και για κάτι γερόντια σαν εμάς αυτό είναι πολύ cool χαχα.
-Όταν κυκλοφόρησε ο δίσκος είχα μια συνέντευξη με τον Greg και μου είχε πει ότι δεν είναι φίλος των live stream shows. Τελικά τι έγινε στο τέλος της ημέρας και αποφασίσατε για την πραγματοποίησή του;
Νομίζω πως έγινε επειδή ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσαμε να κάνουμε, και το "At The Mill" αποτέλεσε μια καλή αφορμή για να παρουσιαστούμε ξανά ζωντανά έτσι όπως είμαστε τώρα. Αν κάποια πράγματα καλυτέρευαν γύρω στον περσινό Ιούλιο, που όλα ήταν γενικά πολύ θολά για να ξέρουμε το μέλλον, τότε όντως να μην κάναμε τίποτα τέτοιο. Ακόμα και να μπορούσαν να γίνουν βέβαια πολλοί άνθρωποι της βιομηχανίας τα ακύρωσαν και δεν ήθελαν να επιβαρυνθούν περισσότερο με συναυλίες και με όλα τα μέτρα που ίσχυαν. Από κοινού οι εταιρείες, οι promoters και οι μαγαζάτορες δεν ήταν σίγουροι στο να ρισκάρουν, κι έτσι δεν υπήρξε ευκαιρία για κανέναν να παίξει σε συναυλία. Το "At The Mill" αφενός ήρθε σαν μια καλή ευκαιρία να παρουσιάσουμε σε ζωντανή μορφή κάποια από τα νέα μας κομμάτια, να παίξουμε τραγούδια που δεν παίζουμε τόσο συχνά, αλλά και κάποια πιο κλασικά μας και επιλογές του καθενός μας, όπως το "Beneath Broken Earth" που προσωπικά χαίρομαι συνέχεια όποτε το παίζουμε ζωντανά χαχα. Όταν έχεις να παίξεις ενάμιση χρόνο, και δε ξέρεις πότε τελικά θα είναι και η επόμενη φορά που θα συμβεί αυτό, τότε διπλοτσεκάρεις την επιλογή που έχεις και είναι ωραίο και για το εσωτερικό της μπάντας που ξανασυναντιέται. Σκέψου είχα να δω τα υπόλοιπα παιδιά, μέχρι την προετοιμασία του streaming, από τον περασμένο Φλεβάρη, έπειτα από τη Ρώσικη περιοδεία μας. Επίσης το μέρος που γυρίσαμε αυτή την εμφάνιση, είναι στο ίδιο κτίριο με το προβάδικό μας, μέσα στην πόλη μας, οπότε περάσαμε προς τα έξω κι ένα κομμάτι του εσωτερικού μας πυρήνα χαχα. Αυτό που πραγματικά όμως μου λείπει περισσότερο από τις συναυλίες είναι το κοινό, και αυτό όσο κοινότυπο κι αν φαίνεται, δίνει περισσότερη έμφαση και παλμό στη μουσική μας. Είμαστε μια μπάντα που της αρέσει να παίζει ζωντανά με οποιονδήποτε τρόπο , και μετά από το livestreaming show και την ενέργεια που δώσαμε, καταλάβαμε ακόμα περισσότερο πως μας λείπει αυτό το πράγμα.
-Πόσο διαφορετικό και ξένο φάνηκε στα μάτια σου το να παίζεις μια συναυλία χωρίς κοινό από κάτω;
Ήταν σαν να παίζεις σε πρόβα αλλά καλύτερα προετοιμασμένος χαχα. Η αλήθεια είναι πως δε διέφερε πολύ, ακόμα και στην τελευταία μας πρόβα, κάνοντας την προπαραγωγή, δε φάνηκε κάποια ιδιαίτερη διαφορά. Διασκεδάζω και ευχαριστιέμαι κάθε στιγμή παίζοντας με τη μπάντα εδώ και πάνω από 30 χρόνια, οπότε ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες ήξερα γιατί το κάνω, κατά τη διάρκεια της καραντίνας και σε όλη την πανδημική περίοδο, νιώσαμε ότι χάναμε τον στόχο και τον σκοπό μας. Ειδικά εδώ στο Ηνωμένο Βασίλειο, τους μουσικούς κατά τη διάρκεια της πανδημίας μας είχαν του πεταματού, δε μας έδωσαν την παραμικρή σημασία. Από τη μία είχαμε αυτή την αντιμετώπιση, κι από την άλλη ξέραμε ότι δε μπορούμε να περιοδεύσουμε. Όταν ξέρεις τους στόχους σου, είσαι πάντα ο εαυτός σου, Όπως είπα και σε μια άλλη συνέντευξη, είναι τόσο περίεργο το συναίσθημα να ξεφεύγεις από όσα έχεις συνηθίσει και αγαπάς, σκέψου ότι είχα να μείνω στο Ηνωμένο Βασίλειο για τόσο καιρό από την εφηβεία μου, και φέτος έγινα 52 χαχα. Όταν κάθομαι σπίτι, αναπολώ τις πιο έντονες μου στιγμές σε συναυλίες, και μία από αυτές είναι και εκείνη στην Αθήνα την πρώτη μας φορά, το 1992 όπου ο κόσμος μας είχε υποδεχτεί τόσο θερμά και όλοι τραγουδούσαν από κάτω τις μελωδίες μας. Όλα αυτά τα πράγματα μου λείπουν, και νιώθω να χάνονται, και κανένα streaming δε μπορεί να αναπληρώσει κάτι τέτοιο.
-Παρόλα αυτά, δεδομένων των συνθηκών είσαι προσωπικά οπαδός των live stream shows;
Ναι, γιατί όχι. Νομίζω πως είναι ένας τρόπος να απολαύσεις μουσική μέσα σε αυτή την κατάσταση, να δεις κάτι νέο και ειδικότερα για κάποιους που ζουν σε μέρη του κόσμου όπου η εκάστοτε μπάντα δεν έχει επισκεφθεί. Σίγουρα λείπει η ενέργεια του να είσαι στον ίδιο χώρο με τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη, και απλά να τον κοιτάς από την οθόνη, αλλά αν δεις τη φάση αυτή πιο παρεϊστικη, και να αράζεις με φίλους και μπύρες, έχοντας βάλει μια μεγάλη οθόνη, τότε έχει πιο πολύ πλάκα. Είναι μια καλή ευκαιρία σε πολλά πράγματα, κακά τα ψέματα. Επίσης πολλές φορές γίνεται και πιο διαδραστικό παρά την απόσταση, και πολλοί έχουν επενδύσει σε αυτό. Για παράδειγμα κάθε χρόνο συμμετέχω σε έναν metal φιλανθρωπικό ποδηλατικό γύρο, το Ηeavy Metal Truants, πέρσι και φέτος επειδή δε μπορούν να γίνουν κανονικά, το Download Festival έχει βάλει να συμμετάσχει όποιος θέλει σε ποδήλατο γυμναστικής και να κάνει κάποια χιλιόμετρα, κι έτσι να γίνεται η δωρεά, όπου μαζεύονται μέχρι και 1.000.000 λίρες. Όταν ο κόσμος θέλει να είναι μαζί, θα είναι μαζί, είτε αυτό έχει να κάνει με συναυλίες, είτε με μια προβολή παρέα, είτε οτιδήποτε. Είναι περίεργο, σίγουρα από τη μία όλο αυτό, αλλά για μία μπάντα είναι σημαντικό, είτε για εμένα με τους Paradise Lost είτε για οποιαδήποτε άλλη, και πάντα θα υπάρχει κόσμος για να υποστηρίζει τέτοιες κινήσεις, κι έτσι και οι δύο πλευρές με τον τρόπο τους θα το ευχαριστιούνται.
-Όσον αφορά τα κομμάτια του live album, νιώθω πως όλα έχουν μια κοινή ατμόσφαιρα, όμοια με αυτή του Obsidian. Θέλατε να "μεταφέρετε" και τα παλιά σας κομμάτια έτσι στην τωρινή οπτική της μουσικής σας;
Ναι, νομίζω πως αυτό γίνεται με κάθε άλμπουμ. Στις περιοδείες δε ξέρω πόσο έντονο φαίνεται αυτό, αλλά σίγουρα υπάρχει. Τώρα που παίζαμε συνεχόμενα, ο ήχος μας είχε μια συνοχή, ακόμα και σε κομμάτια του "Host" για παράδειγμα. Γενικά έχει να κάνει με τον ήχο που έχουμε στις κιθάρες μας με κάθε άλμπουμ. ιΟ ήχος μας γενικά είναι Paradise Lost οπότε όλα ταιριάζουν μεταξύ τους λίγο πολύ χαχα. Μπορεί να έχουμε διαφορετικές εποχές στη μουσική μας, αλλά μαζί όλα μπορούν να ακουστούν σαν ένα πράγμα. Πριν 12 χρόνια που παίζαμε πολλά κομμάτια του "Host" οι κιθάρες παραήταν δυνατές, για κομμάτια που πέρασαν μία ποπ παραγωγή. Έτσι πειραματιστήκαμε, και η κιθάρα μου ακουγόταν πιο πολύ σαν πλήκτρα, περίεργο μα ενδιαφέρον. Έχουμε κάνει πολλά με τη μουσική και την ακουστική μας, οπότε με κάθε νέα δουλειά, όλα θέλουμε να περνούν υπό το νέο μας πρίσμα. Με δεκαέξι δίσκους και τόσες διαφορετικές περιόδους στο εσωτερικό μας, κάθε νέο άλμπουμ και κάθε νέο live, σίγουρα δε θα μοιάζει με το προηγούμενο. Μπορεί κομμάτια σαν το "Beneath Broken Earth" ή το "Fall From Grace" να μη μοιάζουν με κάποια άλλα, αλλά θα τα βάλουμε σε μια σειρά που θα δημιουργήσει μια ροή και μια φυσικότητα. Έχουμε μάθει στη μπάντα την ευρεσιτεχνία χαχα.
-Κάτι που με εξέπληξε επίσης ήταν ότι, παρά την επέτειο των 25 χρόνων για το "Draconian Times", δε δώσατε κάποια μνεία, πέρα από το "Shadowkings". Πώς προέκυψε αυτό;
Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές ούτε καν το σκεφτόμαστε χαχα. Συνήθως σκεφτόμαστε τα κομμάτια που μπορεί να θέλουν οι fans ή εμείς, κομμάτια που θα ταίριαζαν στο τωρινό μας ύφος, και δε κοιτάμε τα άλμπουμ στα οποία βρίσκονται. Είχαμε σχεδιάσει τρεις εμφανίσεις για την επέτειο του "Draconian Times" οι οποίες αναβλήθηκαν για του χρόνου. Ίσως να μη δώσαμε ιδιαίτερη σημασία σε αυτό το άλμπουμ γιατί είχαμε στο μυαλό μας ότι θα το παίξουμε σε κάποιες συναυλίες ολόκληρο ζωντανά, χαχα, δε ξέρω. Επίσης είναι δύσκολο να δεις τι θα βάλεις και τι θα αφήσεις, κάποια στιγμή για παράδειγμα θα ήθελα να δώσουμε περισσότερη σημασία στο "One Second" ή το "Symbol Of Life". Επίσης, μας αρέσουν οι μικροαλλαγές, για παράδειγμα δεν παίζουμε πολύ συχνά το "Faith Divides Us, Death Unites Us", τώρα το βάλαμε, και μάλιστα είναι το αγαπημένο μου κομμάτι. Επίσης θα είχε πλάκα αν κάποια στιγμή κοιτούσαμε λίγο και την πρώτη περίοδο της μπάντας, αν και ποτέ δεν το κάνουμε στην τελική χαχα. Όλα τα κομμάτια γυρνούν σαν ρόλερ κόστερ χαχα.
-Με βάση αυτό το τελευταίο, δεν έχετε σκεφτεί ποτέ να δώσετε περισσότερη προσοχή στο "Gothic" ή να παίξετε κάτι από το πρώτο σας άλμπουμ, μιας και ταιριάζουν αρκετά με το πρόσφατο σας στυλ;
Η αλήθεια είναι πως ειδικά το "Medusa" ταίριαζε σε αυτό, και η αλήθεια είναι πως αντιγράψαμε το ύφος του πρώτου δίσκου για να προσαρμοστεί στο τώρα, και υπήρχαν και κάποια riffs που προορίζονταν για το πρώτο άλμπουμ κι είχαν ξεμείνει χαχα. Πάντως ειδικά στο "Gothic" σιγά σιγά επιστρέφουμε και ταιριάζει και με το τελευταίο μας άλμπουμ. Γενικά ο νέος μας δίσκος είναι μια ωραία μίξη όλων αυτών που κάναμε και αναπολήσαμε τα τελευταία χρόνια, οπότε φέρνει το παρελθόν στο σήμερα.
-Γενικά μιας και έχετε γυρίσει σε αυτό το ακραίο στοιχείο έπειτα από χρόνια, το νιώθετε καθόλου ως πρόκληση να παίζετε έτσι ενώ μεγαλώνετε;
Όχι καθόλου, γιατί μέσα μας νιώθουμε ακόμα αυτή τη φλόγα, νιώθω όταν παίζω σαν να είμαι πάντα 17 χρονών. Ειλικρινά, όταν προβάρουμε τα τωρινά κομμάτια νιώθω έφηβος, όταν ανεβαίνω στη σκηνή νιώθω σαν εικοσάρης, και ξέρεις μέσα μου τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε, πάντα παίζω με την ίδια όρεξη και το ίδιο πάθος. Υπάρχουν πράγματα που έστω και νοητά μας κρατούν νέους. Πάντα έχω ενθουσιασμό, και ειδικά τώρα που γυρίσαμε σε αυτόν τον ήχο, είναι σαν να βρίσκουμε κάτι νέο από την αρχή. Νομίζω πως μετά από καιρό όταν ξανανέβω στη σκηνή θα υπάρχει αυτή η νευρικότητα σαν την πρώτη φορά χαχα. Σίγουρα πάντως δε νιώθω κουρασμένος, και προσωπικά εγώ θα έβλεπα τα πράγματα διαφορετικά αν έπαιζα σαν τον Yngwie Malmsteen, αλλά τώρα νιώθω πιο καλά, και πάντα με την ίδια διάθεση και ενέργεια.
-Οπότε θα σε ρωτήσω διαφορετικά, πιστεύεις ότι τα τελευταία χρόνια ζείτε μια δεύτερη νεότητα;
Αυτό σίγουρα. Επίσης μας βλέπεις ακόμα και σήμερα, κάποιες φορές αλλάζουμε και ψαχνόμαστε, όπως πάντα. Για αυτό και παλαιότερα βγάλαμε τα "Host" και "Believe In Nothing", ενώ θα μπορούσαμε να βγάλουμε ένα δεύτερο "Draconian Times" που ήταν πραγματικά επιτυχημένο και πολύ σημαντικό για την πορεία μας, ειδικά όταν είσαι 25άρης, αντ'αυτού κάναμε πάντα αυτό που θέλαμε και μας ενέπνεε δίχως να μας επηρεάζει η ζήτηση της αγοράς και της βιομηχανίας. Στο τέλος της ημέρας θα σιχαινόμουν αυτό που κάνω αν έπαιζα και τη μουσική που μισώ ή δε με εκφράζει. Πάντα θέλαμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και με τον κόσμο, για αυτό και πάντα δεν ακολουθούσαμε ένα συγκεκριμένο δρόμο, αλλά ανησυχούσαμε καλλιτεχνικά, πάντα φεύγαμε από τα στεγανά μας και μετά γυρνούσαμε. Με τον καιρό μαθαίνεις να αγαπάς ότι κάνεις, και το εκτιμάς περισσότερο, έτσι και τα τελευταία δέκα χρόνια ήρθαμε πιο κοντά στις ρίζες μας και σε ότι ξεκινήσαμε να κάνουμε. Το αγαπάμε και φαίνεται πως το αγαπά κι ο κόσμος.
-Σε μία μπάντα με τόσες διαφορετικές περιόδους και στυλ, οι οποίες και στο "At The Mill" καλύφτηκαν αρκετά, εσύ ποια θα χαρακτήριζες ως αγαπημένη σου;
Μάλλον θα γυρνούσα στα 90s, αλλά λόγω της διαφορετικότητας που υπήρχε τότε, εννοώ πως λατρεύω την εποχή του "Icon" και την περιοδεία του 93' με τους Sepultura μέχρι τα mid-90s όπου είδαμε πιο προσωπικά τα πράγματα και κάναμε τους πειραματισμούς μας. Γενικά εκείνη η δεκαετία ήταν μια περίοδος που όλο πίναμε και ταξιδεύαμε. Συγκεκριμένα το "Icon", το "Draconian Times" και το "One Second" βγήκαν σε συνεχόμενες περιοδείες, και όλα έτρεχαν. Μεγαλώνοντας μάθαμε να απολαμβάνουμε τη στιγμή. Θυμάμαι πόσο μας άρεσαν τα μεγάλα πράγματα τότε και ενθουσιαζόμασταν με φεστιβάλ όπως το Dynamo. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε ηρεμήσει, κι αυτό επίσης μου αρέσει, κοιτάμε αυτά που έχουμε και βυθιζόμαστε αποκλειστικά στη μουσική μας. Φυσικά υπέροχες στιγμές σε όλες μας τις περιόδους έχουμε περάσει στην Αθήνα, και δεν είναι κρυφό πόσο απολαμβάνουμε να παίζουμε για εσάς χαχα.
-Επειδή βλέπω πόσο σου έχουν λείψει οι συναυλίες, θα ήθελα να σε ρωτήσω ποια κομμάτια θα ευχαριστιόσουν περισσότερο αν έπαιζες τώρα;
Χαχα, πολλά φίλε. Ενδεικτικά θα έλεγα το "Faith Divides Us, Death Unites Us, "Say Just Words" και "Beneath Broken Earth".
-Σχέδια για νέο άλμπουμ υπάρχουν;
Δεν υπάρχει κάτι μέχρι στιγμής όχι. Δε ξέρω κιόλας μήπως ο Nick και ο Greg ετοιμάζουν τίποτα με τα άλλα projects τους, αλλά εμείς δε συζητάμε μέχρι στιγμής κάτι συγκεκριμένο. Υπάρχουν διάσπαρτες ιδέες, αλλά τώρα μας νοιάζει περισσότερο ο καιρός που θα βγούμε στον δρόμο για το "Obsidian", οπότε θέλουμε να δώσουμε βάρος εκεί.
-Σε ευχαριστώ Aaron για τη συνέντευξη, ο επίλογος είναι δικός σου...
Ανυπομονώ να ξαναγυρίσω στην Ελλάδα, κι ελπίζω να γίνει μάλιστα του χρόνου, σαν μια επέτειος για τα 30 χρόνια από την πρώτη μας επίσκεψη. Έχω τέλειες αναμνήσεις, και φυσικά υπάρχει ένα υπέροχο κοινό. Ελπίζω να τα πούμε το συντομότερο δυνατό.
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου