Το thrash είναι ένα πολύ καλό ταίρι για το black metal, και πληθώρα συγκροτημάτων έχουν επενδύσει σε τέτοιες σχέσεις. Ένα από αυτό μας έρχεται από τη Γερμανία, έχοντας χτίσει το όνομά του στο underground ήδη από τα τέλη των 80s. Φυσικά ο λόγος για τους Desaster, που είχαμε να μάθουμε νέα τους από το 2016, και φέτος επιστρέφουν διθυραμβικά με το "Churches Without Saints", προκαλώντας δέος με την επιθετική και βίαιη υπόστασή του.
Στο βάθος με ένα σκυθρωπό, πένθιμο ύφος, το ορχηστρικό "The Grace Of Sin" ανοίγει το περιτύλιγμα του δίσκου, μπαίνοντας στην ουσία μέσω του "Learn To Love The Void" που με ένα thrash στυλ κοπανά και ανάβει φωτιές, όσο τα ακραία στοιχεία σιγοντάρουν και οι κιθάρες εκφράζονται τραχιά. Από την άλλη το "Failing Trinity" φυσικά με την ανάλογη κάφρικη αύρα, συνεχίζει σε πιο heavy μονοπάτια, όπου οι εξάχορδες πάλι πρωταγωνιστούν και γεμίζουν το σύνολο ενώ και το μελωδικό πλην στακάτο, "Exile Is Imminent" συνεχίζει σε αυτό το κλασικό metal στυλ που μετουσιώνεται με τη μαυρίλα των Τευτόνων που εκρήγνυται.
Το ομότιτλο "Churches Without Saints" σε ένα γεμάτο και επικό μοτίβο, έρχεται λίγο πριν κλείσει το πρώτο μισό του δίσκου, υπό τις νεκρώσιμες κωδωνοκρουσίες σε ένα απόκοσμο και τελετουργικό σκηνικό, δίνοντας χώρο για τη συνέχεια με τις αργόσυρτες, συρτές riff-ολογίες που μας βάζουν μετά στο τρυπάκι του πόνου με τα απανωτά ρυθμικά χτυπήματα και τη φωνή που συνεχίζιε ακάθεκτη. Το "Hellputa" σε αντίθετη κατεύθυνση, σπινιάρει, με τις ορέξεις του να γίνονται πιο βάναυσες όσο προχωράμε, με γρήγορες ταχύτητες και Σουηδικές πινελιές, Πάλι με μια μικρή διαφοροποίηση από το σύνολο, έτσι γρήγορο, πιο γκρουβάτο και συνάμα βαρύ και με γρέζι, ακολουθεί το "Sadistic Salvation".
Σαν μια αναβίωση των πρώιμων Slayer, το "Armed Architects Of Annihilation" μοιάζει σαν αν βγήκε από την Άβυσσο των μακρινών μα πάνα φρέσκων και διαχρονικών "Show No Mercy" και "Hell Awaits" διαχωρίζοντας τη θέση του από το καθαρόαιμο black του ψυχρού και τριζάτου "Primordial Obscurity". Με κολασμένη ενέργεια, το "Endless Awakening" έπειτα από το ακουστικό του πέρασμα, παίρνει τα πάνω του, οδηγώντας μας ξανά στα κλασικά γνωρίσματα του άλμπουμ, με τη μπάντα να συνεχίζει δυναμικά λίγο πριν το τέλος, όσο οι καλπασμοί της Αποκάλυψης κάνουν την εμφάνισή τους στα συνθετικά μέρη. Τέλος, το "Aus Asche" σβήνει τη φωτιά που άναψε το άλμπουμ, με απλούς, απαλούς ήχους, αλλά και με μια γενική μεγαλοπρεπή ατμόσφαιρα δίνοντας ραντεβού για τη συνέχεια.
Γεμάτο όρεξη και διάθεση για καταστροφή, το πέρασμα του "Churches Without Saints" δεν αφήνει προφανώς κανέναν να αγιάσει. Οι heavy μουσικές με την brutal αισθητική, δημιουργούν ένα παζλ συναισθημάτων βγαλμένα από τα έγκατα της ψυχής των μουσικών, που μεταφέρονται αυτόματα και στον ακροατή, με την κακία και το μίσος να υπερτερούν. Η πενταετή τους απουσία όπως φαίνεται στα αυτιά του γράφοντα δημιούργησε μια θριαμβευτική επιστροφή, γεμάτη ωριμότητα, αλλά το ίδιο πάθος που θέλει να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Οι Desaster ξέρουν τι κάνουν, και το κάνουν καλά, κερδίζοντας έτσι νέο έδαφος με κάθε τους άλμπουμ, τραγούδι και νότα.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου