Η Αμερική στον μεταλλικό ήχο είναι συνυφασμένη με το thrash ιδίωμα, και μία από τις μπάντες που εκπροσωπούν την εν λόγω σκηνή είναι και οι Flotsam & Jetsam, εδώ και 40 ολόκληρα χρόνια. Με μια καταστροφολαγνική και σκοτεινή αίσθηση μάλιστα φέτος, οι κύριοι από την Αριζόνα φέρνουν το 14ο τους πόνημα, πάλι μέσω της AFM Records, με τον τίτλο "Βlood In The Water" σε μια εποχή βγαλμένη από τους εφιάλτες μας.
Σε μια εισαγωγή, βαριά, σκοτεινή και ακραία, που παραπέμπει σε πιο blackened μουσικές, κάνει την εμφάνισή του ο δίσκος, με ανάλογο τσιτωμένο ύφος ως προς το σύνολό του μέσω του ομότιτλου, με τα leads που διαδέχονται με τη σειρά τους, να μιλούν πλάι στους στίχους που ο Eric φτύνει. Το "Burn The Sky" σαν φυσική συνέχεια, προχωρά τη ροή του άλμπουμ, επικά και πιο γκρουβάτα με δυναμισμό αλλά και ένα δυστοπικό ύφος, που στο πιο κλασικότροπο, heavy "Brace For Impact" σπάει φέρνοντας μαζί του την κλασική συνταγή των Αμερικάνων. Αρμονικό μα και επιθετικό ταυτόχρονα το "A Place To Die" φέρνει ξανά την καταστροφή υπό τους ήχους του με κλασική, μάτσο power αύρα, σε δρόμους που η μονοτονία είναι άγνωστη λέξη.
Στην ίδια γενική αισθητική και με ρυθμούς που συνδυάζουν το thrash με την μελωδικότητα και το γρέζι με την καθαρότητα έρχεται το "Walls" που άνετα σπάνε στη δύναμη την οποία διακατέχεται η ίδια η σύνθεση, ενώ το "Cry For The Dead" θα μπορούσε για τα δεδομένα των Flotsam And Jetsam να είναι το "παουερομπαλαντοειδές" στολίδι που σπάει τα συνηθισμένα, δίνοντας πάσα για τη συνέχεια. Έτσι σε απόλυτο highlight με τσαντίλα, πάθος και όρεξη προχωρά μπροστά το "Wicked Hour" δυσοίωνο και τρελαμένο με συνεχόμενα τύμπανα που "πυροβολούν" και έγχορδα που σιγοντάρουν παίρνοντας την εκδίκησή του. Το "Too Many Lives" πάλι σε κοντινά στοιχεία με αυτά που ξέρουμε από τη μπάντα και ενώνοντας το προηγούμενο άλμπουμ με το παρόν, ξεκινά απαλά για ξεκάρφωμα, πριν συνεχίσει με κοπανήματα και εντάσεις, τόσο γνώριμες αλλά και εξίσου φρέσκες ώστε να μην προλάβουν να γίνουν κλισέ. Δε θα μπορούσε να ειπωθεί το ίδιο και για το "Dragons" όμως που αν και πρωτότυπο για τα δεδομένα ενός γκρουπ των ΗΠΑ, το Judas Priest και Helloween στοιχείο ήδη έχει παιχτεί πολύ, δίνοντας από την άλλη μια δόση ευχάριστης ποικιλίας.
Το "Reaggression" τονίζοντας τη δήλωσή του τίτλου σκάει σαν ερπιστριοφόρο προς τη μάχη, στην ίσως πιο speed-άτη στιγμή του άλμπουμ, λίγο πριν τη μεγάλη έκπληξη. Ο λόγος για το "Undone" που φέρνει τα 80s στο προσκήνιο, αλλά όχι όπως μπορεί κανείς να το φανταστεί, μα με μία τεχνική, σχεδόν shred κατάσταση γεμάτη σκαμπανεβάσματα και όργια κλιμάκων, και κρότων πίσω από τα επίσης ζωηρά φωνητικά. Τέλος, το "7 seconds", κρατώντας αρκετά παραπάνω, σαρώνει σαν ένα καθαρτήριο κλείσιμο με χορωδιακά και κολλητικά ρεφρέν και στακάτες πλην γεμάτες μπρίο riff-ολογίες δίχως όμως να τα καταρρίπτει όλα σε σχέση με τα υπόλοιπα που προηγήθηκαν.
Μία μικρή αλλαγή στο μπάσο μπορεί να έφερε φαινομενικά πάλι τρικυμίες, αλλά τελικά η χημεία δε χάθηκε ποτές μέσα στους βασικούς πυλώνες της μπάντας. Με τους ίδιους τους κυρίους να βρίσκονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους, συνεχίζουν, και ανεβαίνουν πιο πάνω από όσα μας άφησε το "The End Of Chaos" αφού τελικά όπως φαίνεται είναι ατελείωτο, σαν την έμπνευσή τους. Πατώντας μάλιστα σε αυτό, η επιθετικότητα και η αγριάδα είναι ατού του δίσκου, που συνάδει υπέροχα με τις ανάλογες μουσικές υποκρούσεις. Κλείνοντας, οι Flotsam And Jetsam και το "Blood In The Water" δε σε κάνουν να βαριέσαι, ενώ παρά την όλη-αδικημένη-ιστορία τους, τώρα πραγματικά μοιάζει να δικαιώνονται.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου