Με μια μοντέρνα ματιά στις θριλερικές vintage κουλτούρες, οι The Lion's Daughter φέρνουν μια νέα δουλειά. Προάγοντας τον sludge/blackened χαρακτήρα του, το συγκρότημα από την πατρίδα του τρόμου και της τζαζ, το Μισούρι, κάνει ένα μεγάλο πειραματικό βήμα. Όλα αυτά αναφέρονται στο τέταρτο τους άλμπουμ, με το πολυποίκιλο και πολυδιάστατο, "Skin Show" που σκιαγραφεί τη μουντίλα σε πολλές αποχρώσεις με το μαύρο του κενού και το άσπρο της τρέλας να πρωταγωνιστούν.
Με μια σκοτεινή new wave διάθεση να μπλέκεται με μπετωμένα, βαριά riffs, το "Become The Night" μας εκστασιάζει αφού ορμώμενο εκρήξεων, ακούγεται τόσο γνώριμο και συνάμα πειραματικό με πολλά ακραία πετάγματα, ενώ το "Curtains" με ανελλιπή αγριάδα, κάνει ένα γρήγορο πέρασμα τόσο στην ωμότητα όσο και στην ατμόσφαιρα, συνεχίζοντας πιστά και με το αγωνιώδες, σινεματικό ''Neon Teeth". Από την άλλη το "Dead In Dreams" καταφέρνει να εισάγει κάτι που με τα πρώτα ακούσματα του δίσκου ο οπαδός περιμένει, δηλαδή μια κατραμιασμένη, industrial σύνθεση γεμάτη ευθεία οργή.
Ξεφεύγοντας έστω και λίγο από αυτά τα μοτίβα, θα έρθει το "Werewolf Hospital" με επιθετικότητα, και riffoκεντρική διάθεση προς τα πάνω μας, προάγοντας τα sludge/death αισθήματά του, σε αντίθεση με το πιο πονηρό και πονεμένο, μελωδικό "Sex Trap" που προς το τέλος του ειδικά δέχεται να επιστρέψει στο στυλ του υπόλοιπου συνόλου μακριά από gothic επιρροές που φλέρταρα αρχικά. Το "Snakeface" με heavy εκρήξεις, χώρια από τα πρωταγωνιστικά πλήκτρα, ξαναδίνει βάση στον μεταλλικό, κιθαριστικό χαρακτήρα της μπάντας, πιο doomy και μυστηριακά, πηγαίνοντας σταδιακά στο τελευταίο στάδιο του άλμπουμ.
To "Αll Hell Is Mine" σαν αποκορύφωμα για το ύφος του δίσκου, προβάλλει πολλά electro-cyber πειράγματα, και όλα όσα ο Mortiis έκανε επίσης μετά το metal, πλάι στη βαρβάτη του αισθητική, και μετά από αυτά τα αλλόκοτα παιχνιδίσματα το ομότιτλο "Skin Show" με μια εισαγωγή σαν να βγήκε από μία "meta" φάση του Jaws, μας βαθαίνει με αυτό το drum n synth στυλ του, δημιουργώντας ένα ωραίο πλην αμφιλεγόμενο, δίδυμο highlights. Αργό, βασανισμένο με διάφορα απαλά στολίσματα γύρω από τον ασήκωτο χαρακτήρα του, όση μαυρίλα απέμεινε, ξεχύνεται στον επίλογο του "The Chemist" και στις ακατάπαυστες γκρούβες του με την αγχωτικά μελανή περιβολή.
Ποικίλο, δυσαρμονικό και θεοσκότεινο, το νέο πόνημα των Αμερικάνων, τους πάει ένα βήμα παραπάνω, εξελίσσοντας όλα τα παρακλάδια του extreme ήχου. Τρομακτικό, θηριώδες και αγωνιώδες, το "Skin Show" με λίγα ακούσματα ώστε να χωνευτεί, θα μπορούσε να αποτελέσει soundtrack των χειρότερων μας συναισθημάτων. Τέλος, για όσους θέλουν πόνο, οργή αλλά και κάτι νέο, μακριά από τα καθιερωμένα αυτή η κυκλοφορία πρέπει να σημειωθεί και να αγκαλιαστεί αν και δεν είναι εύκολη για όλους.
(7,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου