Ο Michael Schenker είναι από τους πιο επιδραστικούς κιθαρίστες στο rock ιδίωμα, με μια καριέρα που μοιράζεται στην κληρονομιά των Scorpions, των UFO και των MSG, μαζί με τα παρακλάδια όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Φέτος συμπληρώνει τα 50 χρόνια πορείας, το γιορτάζει με το ολοκαίνουριο "Immortal" και φυσικά είναι εφοδιασμένος με πληθώρα βιωμάτων και αναμνήσεων. Για όλα αυτά, τα διάφορα στάδια της πορείας, τη συνέχεια του σκληρού ήχου αλλά και την αιώνια κόντρα με τον αδερφό του, Rudolf Schenker, ο εκκεντρικός πλην θρυλικός, rockstar, μιλάει χωρίς φόβο αλλά με πολύ πάθος και όρεξη στο Metal View.
-Αρχικά πως αποφάσισες να επαναδραστηριοποιήσεις τους MSG και να κυκλοφορήσεις με αυτούς το νέο άλμπουμ, κι όχι με τους Michael Schenker Fest;
Λοιπόν είναι μεγάλη ιστορία. Όλα μου τα projects έχουν την ταυτότητα μου ως Michael Schenker, απλώς από εκεί και πέρα οι υπόλοιποι συντελεστές άλλαζαν, αλλά όλα μπορούν να θεωρηθούν σαν παρακλάδια του Michael Schenker Group. Συνειδητοποίησα πως πέρασαν 50 χρόνια από τότε που έγραψα την πρώτη μου νότα, τότε με τους Scorpions και ήθελα να γιορτάσω αυτή την επέτειο, για τον μισό μου αιώνα ως μουσικός. Αρχικά με φίλους από όλο τον κόσμο, κάτι πολύ δύσκολο και πολύ χρονοβόρο, το οποίο μάλιστα συνειδητοποίησα με τις δύο προηγούμενες δουλειές μου σαν Michael Schenker Fest οπότε αποφάσισα για κάτι σεμνό και απλό, κι έτσι είπα να βάλω μπροστά ξανά το μοτίβο μιας μπάντας. Ένας από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές της νέας γενιάς και στο είδους που υπηρετώ είναι ο Ronnie Romero, οπότε του πρότεινα τη θέση του τραγουδιστή και δέχτηκε. Έπειτα προστέθηκαν κι άλλα άτομα από το παρελθόν των MSG όπως ο Steve Mann και ο Barry Sparks. Ήταν κάτι απλό, που το συζητήσαμε μάλιστα στο 70000 Tons Of Metal, και μετά γύρισα σπίτι. Έτυχε όμως να είναι η περίοδος του κορονοϊού κι έτσι τα πλάνα άλλαξαν. Mε τον Michael Voss είχαμε συνεργαστεί για δύο power μπαλάντες οι οποίες είχαν μείνει στη μέση, και μέσα στα ταξίδια μου για να ηχογραφήσω στη Γερμανία είπαμε να συνεργαστούμε κι έκανε πολύ καλή δουλειά. Επίσης έτσι ήρθε και ο Ralf Scheepers που άκουσε τα κομμάτια, είδαμε πως ήταν σε πολύ βαρύ στυλ που του ταίριαζε κι έτσι αποφασίσαμε να τραγουδήσει κι εκείνος. Αυτά διευκόλυναν πολύ την κατάσταση με τα προβλήματα και τις υποχρεώσεις που είχε ο Ronnie μιας και τελικά από τα δέκα κομμάτια του δίσκου τραγούδησε στα τρία. Διάφοροι μουσικοί σαν το Derek Sherinian ή τον Brian Tichy επίσης προτάθηκαν να παίξουν για να γιορτάσουμε παρέα, μιας και είναι οπαδοί της μουσικής μου.
-Σε αυτή την επέτειο κυκλοφόρησες τον ίσως πιο heavy δίσκο της καριέρας σου. Πώς προέκυψε αυτή η προσέγγιση;
Δε ξέρω χαχα. Είναι σαν δώρο από τον ουρανό να παίζεις και να σου έρχονται ιδέες, βασικά ξέρεις, δεν κάνω ζέσταμα στην κιθάρα, ούτε εξασκούμαι, απλώς παίζω και εξερευνώ. Δε μαζεύω παλιατζούρες, δε συγκρίνω, δεν αντιγράφω, απλώς ακολουθώ την ιδέα που μπορεί να βγει τυχαία. Κάπως έτσι έγινε και εδώ, και είχα και άτομα που μπορούσαν να αντιληφθούν αυτό το όραμα ώστε να το τελειοποιήσουμε στο αποτέλεσμα. Δε σχεδιάζω κάτι πριν πιάσω την κιθάρα και ο νέος δίσκος με κάνει να ζω στο τώρα. Επίσης με τον Derek έκανα πρώτη φορά δισολία με πλήκτρα και κιθάρα, ήταν σαν παιχνίδι.
-Ο τίτλος "Immortal" έχει κάποιον προσωπικό συμβολισμό για εσένα; Νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε μια δεύτερη νεότητα;
Είμαι μισό αιώνα στη δισκογραφία. Λογικό να νιώθω αθάνατος χαχα. Πιστεύω πως έχω βάλει το λιθαράκι μου. Δε θεωρώ πως ζω τη δεύτερη μου νεότητα, αλλά την τρίτη μου νεότητα. H ζωή μου χωρίζεται σε τρία στάδια, το στάδιο της ανακάλυψης, το στάδιο του πειραματισμού κι από το 2008 επέστρεψα σε όσα ένιωθα στην εφηβεία μου και από εκεί και πέρα ένιωσα το παίξιμο μου να γίνεται πιο metal. Ήθελα να γράψω τραγούδια χτυπητά και άμεσα. Στους UFO ένιωσα πρώτη φορά να παίζω metal με έναν ξεχωριστό τρόπο που λειτουργούσε σαν χημική ένωση μαζί με τη φωνή του Phil. Το ίδιο ήθελα να κάνω και τώρα αλλά με το βλέμμα ου σήμερα και περισσότερη φρεσκάδα.
-Θεωρείς πώς αυτά τα 50 χρόνια πορείας πέρασαν γρήγορα;
Η ζωή τρέχει, και εγώ ζω για να παίζω φίλε. Πάντα ήθελα να ψαχτώ κι ας έτρωγα τα μούτρα μου, αυτή ήταν η μαγεία στη μουσική. Έτσι συνεχίζω, καταλαβαίνεις.
-Στον δίσκο έχεις δύο τραγουδιστές που πέρασαν από τους Rainbow, τον Ronnie Romero και τον Joe Lynn Turner ενώ παλαιότερα είχες και τον Graham Bonnet. Ήταν κάτι τυχαίο όλες τις φορές ή πάντα θεωρούσες ότι αυτές οι φωνές των Rainbow θα ταίριαζαν και σε εσένα;
Ίσως λίγο και από τα δύο. Με τον Graham βέβαια συνεργάστηκα πρώτη φορά μετά την αποχώρησή του από τους Rainbow, και τον ήθελα και στον τωρινό δίσκο αλλά δυστυχώς δε μπορούσε. Πάντα είχε ένα γρέζι που ταίριαζε με την επιθετικότητα των κομματιών μου. Από την άλλη ο Ronnie Romero επίσης έχει αναγνωριστεί πολύ τα τελευταία χρόνια και ήταν ένα άτομο που ήθελα να συνεργαστώ για ένα ολόκληρο άλμπουμ αλλά η πανδημία δε βοήθησε σε αυτό, μάλιστα αυτός ήταν που μου πρότεινε τον Joe Lynn Turner και βρήκα επαφή μαζί του, ήταν ο κατάλληλος για κομμάτια όπως το "Don't Die On Me Now" και "Sangria Morte". Αυτή είναι η ιστορία μες στις άκρες. Οι Rainbow επέλεγαν φοβερούς τραγουδιστές.
-Πριν καμιά εικοσαετία περίπου είχες κυκλοφορήσει κάποια instrumental άλμπουμ. Πλέον αυτή η ιδέα σε ελκύει;
Ο κόσμος έχει γεμίσει με καλούς κιθαρίστες, ιδίως στη νέα γενιά που ασχολείται με αυτό. Τελικά δεν ήταν για εμένα αυτό. Τα δημιούργησα στα τελευταία στάδια των πειραματισμών μου, ιδίως με τις ακουστικές ιδέες που είχα. Δοκίμασα τα instrumental άλμπουμ για να δω και τη φάση εκεί, δε θα ήθελα να ξανακάνω πλέον κάτι instrumental, το έκανα όταν ένιωσα την ανάγκη για αυτό και τελείωσε. Ήταν ένα κομμάτι της αναζήτησης που κράτησε λίγο. Πλέον θέλω να συνεχίσω να κάνω αυτό που έκανα και στα 16 μου, να εκφράσω τη metal κιθάρα με τόνους συναισθηματισμού
Το "In Search Of The Peace Of Mind" ήταν το πρώτο κομμάτι που έγραψα ποτέ κι έχει μεγάλη συναισθηματική αξία για εμένα. Αυτό το κομμάτι είχε τις πρώτες μου συνθέσεις και στίχους που γράψαμε μαζί με τον Rudolf. Ήμουν 15 χρονών και είναι απίστευτο πως δύο παιδιά που δεν έχουν ιδέα από Αγγλικά να καταφέρουν να γράψουν ένα τραγούδι σε αυτή τη γλώσσα. Ο τίτλος αυτού του κομματιού είναι μια φιλοσοφία ζωής για εμένα που ακόμα την πιστεύω και τη θέλω μέσα μου. Οι Scorpions μου έδωσαν το πρώτο ερέθισμα με τη μουσική, μπήκα σε πολύ μικρή ηλικία στη διαδικασία να μάθω και να αφουγκραστώ πράγματα που θα μου χρησίμευαν στην πορεία. Έμαθα να παίζω κιθάρα στα 9 μου και με ευχαριστούσε απλώς να βάζω νότες στη σειρά, εκεί πάτησα και στην πορεία. Ήθελα η μουσική μου να αντριχιάζει. Κάπως έτσι έγινε και τώρα, εδώ και 5 δεκαετίες δεν είχα αλλάξει τίποτα, και μέσα στις ηχογραφήσεις μου ήρθε ένα έξτρα σόλο που ήταν ότι πρέπει για να ανανεωθεί το κομμάτι. Ήταν υπέροχο που είχα και φίλους να τραγουδήσουν εκεί, ώστε να δοθεί ποικιλία. Ο Robin McAuley μάλιστα ακόμα με ανατριχιάζει εκεί που φωνάζει "And I Try"!
-Tις προάλλες ανέφερες τον αδερφό σου ως νταή. Τι προηγήθηκε και το θεώρησες αυτό;
Ο αδερφός μου ήξερε πως ήθελα να γράφω hit κομμάτια, και είχα ήδη κάνει το πρώτο μου ταξίδι στην Αμερική ήδη από τα 19 μου. Οι Scorpions δεν είχαν κάνει ακόμα μεγάλο άνοιγμα εκεί πέρα. Ήμουν πιο μικρός από τα υπόλοιπα μέλη και ο Rudolf με περνούσε 7 χρόνια, μπορούσε να με ελέγξει. Ήταν η περίοδος λίγο πριν το ''Lovedrive" τότε. Μπορούσε να με χρησιμοποιήσει σαν δικό του εργαλείο και να εκπληρώσει τα θέλω του μέσα από τις ικανότητες μου. Πάντα κυνηγούσε τη φήμη, ήθελε να κάνει τη μπάντα σαν τους Rolling Stones. Όπως σου είπα έμαθα μικρός κιθάρα, κι ο αδερφός μου ανακάλυψε νωρίς το ταλέντο μου και πόσα μπορώ να κάνω στην κιθάρα, οπότε ήξερε που θα στοχεύσει έχοντας εμένα δίπλα. Όταν άφησα τους UFO ο Rudolf ζήτησε τη βοήθεια μου για το "Lovedrive" αφού ο Matthias ακόμα δεν είχε μπει στη μπάντα. Μετά το "Lights Out" οι UFO ήθελαν άλλα πράγματα κι εγώ δε μπορούσα να συμβαδίσω. Επίσης δε μπορούσα να τον ανεχτώ για πολύ, αλλά αυτό που με έφτασε στα όρια μου ήταν το 2015 που θα έκαναν ένα best of κουτί οι Scorpions και ο Rudolf άρχισε να λέει διάφορα. Όσα κομμάτια παρουσίασε ως δικά του τότε, ήταν ψέμα. Aυτό με δυσαρέστησε και με εκνεύρισε πολύ, πήρε τη φήμη για το "Holiday" και μου ζήτησε το "Coast To Coast" για τους Scorpions,λέγοντας μετά ότι έπαιξα μόνο ένα σόλο. Σε ότι ζήτησε του είπα ναι, ακόμα και στο ασπρόμαυρο σχέδιο κιθάρας που είχα και ήθελε να το υιοθετήσει.
-Μετάνιωσες ποτέ που επέστρεψες στους Scorpions για το "Lovedrive";
Δε μετάνιωσα ποτέ για τη συμβολή και τη βοήθεια που έδωσα στους Scorpions ήταν χαρά μου να παίζω μαζί τους. Είχαμε κάνει φωτογράφηση μαζί η οποία δε μπήκε ποτέ και θα σου πω γιατί, όταν ξεκίνησα να περιοδεύω μαζί τους το έκανα μόνο για τον Rudolf και τον Klaus που τον αγαπώ, αλλά συνειδητοποίησα πως αυτό δεν ήταν για εμένα, ξέφευγα από τον στόχο μου, κι έτσι δεν ήθελα να συνεχίσω. Άφησα τους UFO που μου είχαν δώσει τόσα εφόδια για να εκπληρώσω το όνειρο μου, δεν ήθελα να την πατήσω τώρα με τους Scorpions. Η Αμερική είχε τρελούς ρυθμούς και ήταν έτοιμη για το ροκ και κάθε νέα μπάντα που είχε άστρο όποτε για εκείνους ήμουν ο καταλληλότερος που είχαν. Ήξερα πως ήταν πιο εύκολο για τον Rudolf να χειραγωγήσει εμένα παρά τον Matthias. Προσπάθησα πολλές φορές να του μιλήσω για αυτό και δε δεχόταν λέξη, οπότε η μόνη λύση ήταν η φυγή.
-Επίσης αρνήθηκες συνεργασίες με τον Ozzy και τους Aerosmith. Πιστεύεις πως σου έκανε τελικά καλό που προχώρησες μόνος σου;
Κατάφερα να φτιάξω όνομα χωρίς τις πλάτες άλλων, περιόδευσα παντού. Αρνήθηκα να παίξω με τους Motorhead και τους Aerosmith γιατί θα άλλαζαν οι κατευθύνσεις μου παρόλο που περιοδεύσαμε μαζί, και ήμασταν φίλοι. Το ίδιο ίσχυε και για τον Ozzy. Τον αγαπώ και θαυμάζω τη μουσική του. Μάλιστα οι Βlack Sabbath ήταν από τις πρώτες μπάντες που αγάπησα. Δεν ήθελα να είμαι δανικός γιατί μπαίνεις στην αφάνεια και αλλάζουν πορεία τα σχέδια σου. Δε ψάχνω για τη φήμη, ούτε να γίνω πλούσιος μέσα από την τέχνη μου. Απλώς εκφράζομαι.
-Σχετικά με τον Ozzy όμως υπάρχουν άλλες φήμες...
Οι φήμες είναι φήμες.
-Ποια θεωρείς τη σημαντικότερη στιγμή της πορείας σου;
-Μιας και συμπληρώνεις φέτος τα 50 σου χρόνια και ο τίτλος του δίσκου λέγεται "Immortal", πιστεύεις πως η κληρονομιά σου θα περάσει κάπως στην αιωνιότητα;
Ξέρεις, πολλοί μου λένε ότι το παίξιμο μου είναι old school αλλά εγώ νιώθω πως άνοιξα μια νέα σχολή. Καλλιτέχνες από το heavy, το thrash ή το death metal όταν θέλουν να ανοιχτούν λίγο ηχητικά βάζουν στοιχεία που πρωτοέφερα εγώ. Ο Dave Mustaine κι ο Kirk Hamett για παράδειγμα, έφτιαξαν έναν νέο ήχο στην σκληρή μουσική και πάντα μου έλεγαν πόσο τους ενέπνευσα για να παίξουν κιθάρα. Όταν με ανακάλυψαν μου είχαν πει ότι ποτέ δεν είχαν ξανακούσει κάτι σαν αυτό. Όλες οι γενιές θα βρίσκουν κάτι από τα παλιά για να το κάνουν νέο. Κάθε δεκαετία είχε τη δική της μόδα, αλλά οι μόδες έρχονται και φεύγουν. Το rock και το metal δεν πάτησε σε μόδες για αυτό έχει μείνει εδώ. Εδώ και 50 χρόνια ακούω μόνο τη μουσική που αγαπώ και με τον τρόπο που αγαπώ για να μην αντιγράφω κανέναν και να είμαι αληθινός στο έργο μου. Υπάρχουν πολλοί μουσικοί που κάνουν το ίδιο. Η φρεσκάδα κάνει την τέχνη να πάει μπροστά, και νομίζω πως μέσα από κιθαρίστες που με έμαθαν καθώς και με τη δισκογραφία μου θα συνεχίσω να υπάρχω, όπως κι άλλα μεγαθήρια στη rock μουσική. Ξέρεις βλέπω τον Gene Simmons από τους Kiss που λέει συνέχεια ότι το rock είναι νεκρό, ε είναι νεκρό για εσένα που δε γουστάρεις και δε βγάζεις πια λεφτά από αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μαζί του.
-Σε ευχαριστώ Michael για τη συνέντευξη, ο επίλογος είναι δικός σου...
Σε ευχαριστώ κι εγώ για τη συνέντευξη! Keep On Rocking!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου