Μια τριετία πέρασε από την τελευταία δουλειά των σπουδαίων Korpiklaani, που έκαναν μόδα τις γλετζέδικες εκφράσεις στο metal. Φέτος επιστρέφουν με την ενδέκατη δουλειά τους, ξαναπαίρνουν στα χέρια τους τα δοξάρια και ετοιμάζονται για μια νέα γιορτή. Το "Jylha" λοιπόν που ανοιχτά μεταφράζεται ως κάτι άγριο κι όμορφο, φαντάζει ως ο πλέον κατάλληλος τίτλος για να μας εισάγει στη νέα τους δημιουργία.
Με ηχηρές τυμπανοκρουσίες για να ξεκινήσει η γιορτή, φέρνει το εναρκτήριο "Verikoira" που έχει μαζί του και δυναμικά βαριά riffs, τα οποία μάλιστα τιμώνται ιδιαίτερα και παρακάτω. Το "Niemi' εν συνεχεία, ενώνει σε ένα πολύ πιασάρικο ύφος το folk με το power metal, με το βιολί να αποκτά lead χαρακτήρα πίσω από τις κιθάρες. Από την άλλη βέβαια, πιο χαλαρωτικό, ήπιο και ανάλαφρο θα ακολουθήσει το "Levaluhta" που θα δώσει χώρο στο παραδοσιακό στοιχείο, φαντάζοντας σαν ένα όμορφο παραμύθι κάπου στην άκρη του Βορρά αν και γκάζι προς τα τραχιά μονοπάτια ξαναπατά το γκρουβάτο κι αργόσυρτα ρυθμικό "Mylly".
Σε μία μίξη στοιχείων, το "Tuuleton" μπαίνει με απαλές διαθέσεις και το ακορντεόν να ξεφυσά μελωδικά, ώσπου οι ηλεκτρισμένες διαθέσεις των Φιλανδών πάρουν πάλι μπροστά και δείξουν την επική τους πλευρά. Το ήδη γνωστό "Sanaton Maa" βέβαια όντας πιο βαρύ δε ξεφεύγει από όσα ξέρουμε για τους Korpiklaani, δείχνοντας τα φύλλα του για να λάβει θέση στο βάθρο των κορυφαίων στιγμών στην καριέρα τους με κολλητικό ρεφρέν κι όμορφα πλασμένες μελωδίες. Έπειτα από αυτό το "πανηγύρι" σειρά έχει το ογκώδες δυνατό δίδυμο των "Kiuru" και "Miero", φρεσκάροντας λίγο το πρώιμο ύφος της μπάντας, που διάφοροι σίγουρα έχουν ξεχάσει με την πάροδο του χρόνου.
Το "Pohja" αν και γρήγορο για να πάρουμε ξανά τα πάνω μας προς το τέλος, δυστυχώς δεν τα καταφέρνει κάνοντας την πρώτη κοιλιά στο σύνολο, ενώ και το "Anolan Aukeat" φαντάζει σαν μια ωραία αλλά αχρείαστη σύνθεση, λίγο μετά το αριστοτεχνικό και ταξιδιάρικο ""Huolettomat" που βάζει το speed-άτο στοιχείο πλάι στο γραφικό φολκλόρ. Λίγο πριν το φινάλε, το "Pidot" στην όλη πανδαισία βρίσκει χώρο και για λίγες χαρντροκιές για να γεμίσουν το παραδοσιακό τους γλέντι, ενώ κλείνοντας το "Juuret" μας αφήνει με έναν μεγαλοπρεπή, γεμάτο και αρχοντικό τόνο, εμπλουτισμένο από παραμορφωμένες ωδές.
Το καλό με αυτό το άλμπουμ είναι πως αφήνει κατά μέρος τους πειραματισμούς και τις λοιπές γαρνιτούρες, φέρνοντας την ισορροπία στο folk και το metal. Με τα Φιλανδικά πλέον να έχουν γίνει δεύτερη γλώσσα για τους φίλους της μπάντας, οι Korpiklaani συνεχίζουν αυτό το κρύο, εξωτικό οδοιπορικό τους μέσα από τις μουσικές τους, ενώ δείχνουν περίτρανα γιατί θεωρούνται πιονέροι στο είδος. Τέλος, αν οι συνθέσεις ήταν μειωμένες και πιο μαζεμένες, σίγουρα θα μιλούσαμε για το άλμπουμ που τους κάνει ξανά δυνατούς, κοντράροντας στα ίσια τις κλασικές τους δουλειές. Παρόλα αυτά το παιχνίδι ακόμα παίζεται, με το "Jylha" να αναζωπυρώνει όλα αυτά τα μαγευτικά θέματα που o κόσμος αγάπησε μαζί τους.
(8/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου