Τα φίδια μας έχουν ζώσει εδώ και ένα χρόνο, αλλά οι Soen δεν πτοούνται, ανασκαλεύοντας τα κιτάπια τους και δουλεύοντας νέες, όμορφες μουσικές. Αποτέλεσμα αυτού είναι το "Imperial" που υποδέχεται τη νέα χρονιά δυναμικά και μαγευτικά. Το πέμπτο άλμπουμ των Σουηδών συνεχίζει από εκεί που μας άφησε το "Lotus" αλλά με νέα, καλογυαλισμένα και δυναμικά δείγματα που φτιάχνουν ένα παζλ πολλών αποχρώσεων.
Δείχνοντας ανοιχτά τα φύλλα τους, οι Σουηδοί στο "Lumerian" πατούν στα prog μονοπάτια της διπλανής τους χώρας, με στοιχεία που ενώνουν την προσωπικότητα τους με αυτή των παλιών Leprous, ενώ πίσω από τα πολυεπίπεδα ρυθμικά τους πεδία δε χάνεται διόλου το συναίσθημα, ειδικά στο εκρηκτικό τους ρεφρέν. Χωρίς πολλές αλλαγές, αφού ο δυναμισμός και το μινόρε είναι τα βασικά συστατικά του δίσκου, ακολουθεί και το "Deceiver" με έναν μεγαλειώδη χαρακτήρα που χτίζεται σταδιακά, ενώ πιο επιθετικό και απόλυτα κολλητικό, με τρομερή riff-ολογία κι αριστοτεχνικές εναλλαγές θα ακολουθήσει το "Monarch".
Ξεφεύγοντας ελαφρώς από τα metal ηχοτόπια, και πατώντας σε αυτά των ευαίσθητων blues θα ακολουθήσει το "Illusion", με μια "kataton-ική" γεύση, το οποίο φαντάζει ως μια οπτασία, τόσο ηχητικά στα αυτιά μας, όσο και συνθετικά στο υπόλοιπο σύνολο, αν και το "Antagonist" δε θα λυπηθεί να εισβάλλει με βαριά ντεσιμπέλ και ογκώδεις τόνους τόσο στις κιθάρες αλλά και τα τύμπανα του πολυμήχανου Lopez. Από την άλλη το "Modesty" καινούριο, αλλά και ταυτοχρόνως γνώριμο, φαντάζει ως μια μοντέρνα προσέγγιση στη δραματικότητα των Opeth με ανατριχιαστικά ξεσπάσματα και μεγάλα, μαύρα ανοίγματα στη φωνή του χαρισματικού Joel.
Πιο βαριές και ατσάλινες, δαιδαλώδεις εισόδους δημιουργεί από παντού το "Dissident" εντείνοντας το κομμάτι της τεχνικής και της αισθητικής, χτυπώντας μας από παντού δίχως έλεος, ενώ όσο και μπερδεμένο να φαίνεται εκ πρώτης, οι διαθέσεις του είναι ευθείες και άμεσες. Tέλος, το "Fortune" μας κατευνάζει, ρίχνοντας τους παλμούς του, με έναν σινεματικό, μελαγχολικό τόνο, ρίχνοντας όλη την προσοχή στις απαλές γραμμές της μουσικής που στολίζουν τα χρώματα του μπροστάρη τους.
Αναλλοίωτοι, και με σταθερές βλέψεις εξέλιξης, οι Soen στο νέο τους δημιούργημα προοδεύουν τον ήχο τους, πέρα από το προσωπικό τους στυλ. Αναρριχόμενοι πέρα από δυσκολίες, ξεπερνούν τα κλισέ και άνοστα στοιχεία του progressive, και προτάσσουν τη δική τους ταυτότητα με τρομερά βήματα και γρήγορες κινήσεις. Ενώνοντας ακόμα μια φορά τη μουσικότητα, την παιχτική κατάρτιση και την ατμόσφαιρα, το Σουηδικό γκρουπ, στοχεύει ακόμα πιο ψηλά, ενώ πλέον πρέπει να θεωρηθεί έγκλημα η υποτίμησή τους, μπροστά στα καλούδια που κάθε τόσο κυκλοφορούν.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου