ACCEPT-ΤΟΟ ΜΕΑΝ ΤΟ DIE (Album Review)

Οι Accept όλες αυτές τις στιγμές της πορείας τους έχουν αγαπηθεί αλλά επίσης έχουν διχάσει. Εδώ και μια δεκαετία, συνεχίζουν σταθερά σε νέα δεδομένα μέσα από τα κλασικά τους μοτίβα, ενώ φέτος είναι και ο πρώτος τους δίσκος χωρίς τον μπασίστα, Peter Baltes κάνοντας το συγκρότημα κατά κάποιον τρόπο ένα προσωπικό σχήμα για τους Hoffman και Tornillo. Παρόλα αυτά, πηγαίνοντας ανοδικά, παρά την κάποια φθίνουσα πορεία, το "Too Mean To Die" έρχεται για να εκπλήξει στην επέτειο των 45 χρόνων τους.

Με μια Τευτονική εκδοχή των Judas Priest, το εναρκτήριο του δίσκου, "Zombie Apocalypse" βαρύ και νευρικό τόσο κιθαριστικά όσο και στις βραχνάδες του Αμερικάνου μπροστάρη δείχνει τη φορά που πήραν οι ξανά-ανανεωμένοι γερόλυκοι της σκηνής, ενώ το ομώνυμο "Too Mean To Die" επίσης δυνατό και τρομερές εντάσεις μας βάζει στα γνωστά καλούπια της μπάντας με μια 80s εισβολή στο σήμερα. Μάλιστα έχοντας ήδη με το εναρκτήριο δίδυμο την πρώτη εντύπωση για τη συνέχεια, βλέπουμε πως ο Wolf Hoffman ως απόλυτος αρχηγός, συνεχίζει να ηγείται αξιοζήλευτα χωρίς οι Accept να χάνουν το δρόμο τους με στιγμές στην εξάχορδη που μπορεί να γίνουν και φαβορί για συναυλίες..

Για τον γράφοντα οι Accept βέβαια πάντα έμοιαζαν ως η μεταλλική εκδοχή των AC/DC και τα ζόρικα, τσαμπουκαλέμένα πλην ρυθμικά "Overnight Sensation", το αλά "Balls To The Wall", "Sucks To Be You" και "Not My Problem" το επαληθεύουν χωρίς αμφιβολία με μια heavy rock n roll διάθεση να εισχωρεί στο μουσικό εσωτερικό τους. Από εκεί και πέρα, το "No Ones Master" πατάει ξανά γκάζι για να μας γυρίσει στα παραδοσιακά τους μονοπάτια με δυναμισμό και υποβόσκουσες μελωδίες γύρω από τα στροβιλισμένα τους, άμεσα riffs αν και λίγο τα τέμπο θα ρίξει το κατάμαυρο, θλιμμένο "The Undertaker".

Με επιρροές από κλασική μουσική, που τόσο αγαπά ο καραφλός κιθαρίστας, θα έρθει αναλόγως το "Symphony Of Pain" κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του βασικού του γκρουπ, και με τρομερό μπρίο για τη συνέχεια, η οποία μάλιστα θα μας χαρίσει μια ακόμα δυναμική στιγμή με το "How Do We Sleep" και την αμέριστη ζωντάνια του στις επικές του εκφάνσεις. Λίγο πιο πριν βέβαια η μπαλάντα του "The Best Is Yet To Come" καταφέρνει με τις εκρήξεις του να βγάλει όλο τον πόνο του Mark Tornillo, που δυστυχώς ταιριάζει και με όσα ο ίδιος νιώθει μετά τον πρόσφατο θάνατο του γιου του. Τέλος, ξανά επικό και απόλυτα μεγαλοπρεπές, θα έρθει ένα instrumental που δεν έχουμε συνηθίσει, το "Samson and Delilah" κρατώντας την ουσία και το ύφος του άλμπουμ, σε ένα κατάλληλο κλείσιμο που ενδεχομένως φανερώνει και πολλά για το νέο πρόσωπο των Γερμανών θρύλων.

Οι φόβοι για κάτι άγνωστο και ξένο μετά τις αλλαγές που προέκυψαν πριν λίγο καιρό ευτυχώς για όλους μας δεν επιβεβαιώθηκαν, αντιθέτως το αποτέλεσμα του νέου τους πονήματος θα καταφέρει να δικαιώσει πάσης φύσεως οπαδό του συγκροτήματος και να σκάει σαν δυναμίτης. Πολύ σκληροί για να πεθάνουν, δείχνουν πόσο αγέραστοι είναι και μάλιστα με ήχους γυαλισμένους και καλοδουλεμένους. Το heavy metal είναι φτιαγμένο για αυτούς, και οι ίδιοι για το heavy metal με  τον Τευτονικό Τρόμο ακόμα να κάνει κόσμο να τρέμει χωρίς νεωτερισμούς αλλά με αγάπη και τσαγανό ως το τέλος.

(9/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης