Το Ολλανδικό death metal αποτελεί μνημείο για τον σκληρό ήχο, και φυσικά οι Αsphyx αποτελούν τους πατριάρχες του είδους και μάλιστα κρατώντας τα ηνία πολύ σφιχτά. Φέτος το συγκρότημα που έχει συνδυαστεί με τους βαρείς κι ακατέργαστους βόμβους του, επέστρεψε με το 15ο του δίσκο, με τίτλο "Necroceros", για να συνεχιστεί το καταστροφικό του έργο. Σχετικά με όσα φέρνει αυτή η κυκλοφορία, το παρασκήνιο της καθώς και το πάθος που επικρατεί ακόμα στο εσωτερικό του θρυλικού γκρουπ, ο αγέραστος τραγουδιστής τους, Martin Van Drunen, μίλησε ενδελεχώς και με πολύ καλή διάθεση στο Metal View.
-Καταρχάς συγχαρητήρια για το νέο σας άλμπουμ. Γιατί χρειάστηκαν σχεδόν πέντε χρόνια για μια νέα κυκλοφορία;
Χαχα, δεν έχω απάντηση για αυτό. Για εμάς ήταν σαν να πέρασαν μόνο κάνα-δυο χρόνια, αλλά όταν τα βάζεις κάτω συνειδητοποιείς πως όντως πέρασε πολύς καιρός. Η αλήθεια είναι πως αμέσως μετά την κυκλοφορία του "Incoming Death" είχαμε μεγάλες περιοδείες και πολλές εμφανίσεις. Κάθε χρόνος και περιοδεία σε όλο τον κόσμο. Όταν βγαίνεις για να παίξεις ζωντανά εστιάζεις σε αυτό και δε σου μένει χρόνος για κάτι άλλο. Χρειάστηκε χρόνο για να γεμίσει έμπνευση ο Paul και να έρθει με νέες ιδέες για να ξαναπροβάρουμε και να γράψουμε νέα κομμάτια. Μόνο για τα νέα κομμάτια πλάκα πλάκα χρειαστήκαμε 2-3 χρόνια και ο Paul είναι άνθρωπος πολύ επικριτικός στον εαυτό του και το παίξιμο του και τα θέλει στην εντέλεια, οπότε στοχάζεται αρκετά μέχρι να είναι απόλυτα ικανοποιημένος. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις 100% καθαρές και αυθεντικές ιδέες αλλά στα πλαίσια της δουλειάς μας θέλουμε να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότεροι αυθεντικοί κι ο εαυτός μας. Καταλήξαμε να είμαστε απόλυτα σίγουροι για το υλικό πυο συλλέξαμε και δουλέψαμε μέχρι την κυκλοφορία του δίσκου, κι από ένα σημείο και μετά είχαμε αρκετό χρόνο. Αν δεν ήταν ο κορονοϊός θα είχαμε κι άλλα shows να παίξουμε οπότε θα καθυστερούσε περισσότερο να κυκλοφορήσει κι ο δίσκος μάλλον χαχα.
-Σχετικά με τον Paul που είπες, ήθελα να αναφέρω πως πάντα είχατε έναν πολύ γνώριμο και χαρακτηριστικό ήχο, κι ο ίδιος εδώ και πάνω από δέκα χρόνια συνεχίζει και τον κρατάει, μπορεί μερικές φορές να τον φρεσκάρει αλλά κρατά την ίδια βρωμιά. Που πιστεύεις ότι προκύπτει αυτό; Ήταν οπαδός των Asphyx από παλιά;
Θα του άρεσε πολύ αυτό αν το άκουγε χαχα. Αρχικά, το 2007 που επανενωθήκαμε και του προτάθηκε η θέση του κιθαρίστα το θεώρησε μεγάλη τιμή. Έχεις δίκιο στην παρατήρησή σου, κρατά τον χαρακτήρα, και είναι παλιός οπαδός της μπάντας. Κάθε μέλος της μπάντας που μπήκε έπειτα ήθελα να ξέρει τον ήχο μας και το στυλ μας, και για όλους κάπως ήταν τιμητικό να παίζει πλάι μας, οπότε αυτό δίνει και περισσότερη ώθηση. Για τον Paul συγκεκριμένα, είχε μπει στα βαθιά από το "Death...The Brutal Way" που είχε αναλάβει τις συνθέσεις των κομματιών, κι από τότε μαζί με το στυλ μας έχει φτιάξει περισσότερο και τον δικό του ήχο, οπότε κάθε δίσκος είναι πιο ώριμος και για τον ίδιο. Πολλές φορές μπορεί να ακούσει ο κόσμος πράγματα που δεν περιμένει από εμάς ή τα είχε ξεχάσει, αλλά ο Paul πάντα βρίσκει τον μαγικό τρόπο για να τα χωρέσει και να τα κάνει δικά μας, αυτό είναι κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Όπως είπα και πριν, ο Paul θέλει να είναι σίγουρος για τις ιδέες που θα φέρει, και πολλές φορές μπορεί να φάει ώρες και κάποιες άλλες μερικά λεπτά για να έρθει με κάτι καταπληκτικό. Ξέρει πραγματικά καλά τον ρόλο του και έχει την πλήρη ευθύνη για τη μουσική χαχα.
-Έχω παρατηρήσει πως από την επανένωση σας, στους τίτλους των δίσκων προσθέτετε το συνθετικό "Death", αλλά τώρα προτιμήσατε την ελληνική έκφραση με το "Necro". Θα ήθελα να σε ρωτήσω αν είναι μια εσκεμμένη παράδοση αυτή και πως αποφασίσατε για την ελληνική εκδοχή τώρα;
Ωραία παρατήρηση. Αρχικά δεν ήταν εσκεμμένο, καθώς αυτό ξεκίνησε με το "Death...The Brutal Way", όπου δείχναμε κάπως την επιστροφή μας, ενώ ήταν και ένα σλόγκαν που είχαμε για λίγο στις αρχές, κάτω από το λογότυπο μας, οπότε κάπως θέλαμε να θυμηθούμε τα παλιά. Μετά το θεωρήσαμε ωραίο να κάνουμε δικές μας λέξεις και λογοπαίγνια, συνδυάζοντας τόσο το ύφος μας και τι να περιμένει ο ακροατής, αλλά και κάτι τόσο βαρύ όσο ο θάνατος. Όσον αφορά το "Necroceros" τώρα, ήταν κάτι που κρατούσε την έννοια του θανάτου στο πρώτο συνθετικό, αλλά ήταν κι ένα απόκυημα της φαντασίας μου. Ήθελα να πάρω κάτι αρχέγονο όπως ο θάνατος, αλλά και τρομακτικό όπως ο δεινόσαυρος, και κάπως έτσι γεννήθηκε ο "Necroceros" χαχα. Η ιδέα πίσω από αυτό αποτελεί ένα πλάσμα από "έναν μακρινό γαλαξία πολύ πολύ μακριά", σαν το Star Wars, αλλά ως μια τερατογένεση που καταστρέφει σύμπαντα και γαλαξίες. Κάπως έτσι και η Γη είναι καταδικασμένη. Είναι κάτι περιεκτικό και πιασάρικο και ταυτόχρονα μια τρομακτική ιστορία φαντασίας χαχα. Ίσως επηρεασμένο από κόμικς επιστημονικής φαντασίας όλο αυτό, αλλά κάπως έτσι είχαν τα πράγματα στο μυαλό μου.
-Προσωπικά έχεις κάποια αγαπημένη ιστορία επιστημονικής φαντασίας;
Θα πω το Blade Runner, που αυτό με έβαλε στον κόσμο της επιστημονικής φαντασίας όταν βγήκε. Είναι πολύ κλασικό με τρομερή πλοκή και ιδιαίτερα στοιχεία, που ακόμα με συναρπάζει, όχι τόσο στο θέμα τον εφέ, αλλά στην ιστορία της ταινίας. Επίσης μου αρέσουν πολύ και τα Alien που συνδυάζουν την επιστημονική φαντασία με το σκοτάδι και τον τρόμο.
-Στα του δίσκου πάλι, βλέπω πως κάθε άλμπουμ σας αποτελεί μια συνέχεια και εξέλιξη του προηγούμενου. Το παρατηρείτε κι εσείς;
Ναι, σίγουρα. Νομίζω είναι και λογικό, κάνουμε μικρά σταθερά βήματα στην εξέλιξη μας, δεν καινοτομούμε ριζικά, ούτε αλλάζουμε τον ήχο μας, απλώς τον πάμε ένα βήμα παρακάτω διαφοροποιώντας στοιχεία εδώ κι εκεί, είμαστε κάπως συντηρητικοί χαχα. Αφορά κι αυτό που σου έλεγα για την συνθετική βελτίωση του Paul παραπάνω. Ίσως η μεγαλύτερη μας διαφορά είναι πως εδώ ήρθαμε πιο μελωδικοί και κάτι που παρατήρησα αργότερα, είναι πως δεν είχαμε τόσο γρήγορα κομμάτια όπως είχαμε συνηθίσει τελευταία. Ίσως την επόμενη φορά ο Paul να φέρει μόνο γρήγορα κομμάτια και να πάμε στην άλλη άκρη χαχα. Κάτι επίσης που κάνει ξεχωριστό το άλμπουμ ηχητικά είναι η αλλαγή ηχολήπτη αφού μετά την επανένωση μας είναι η πρώτη φορά που δε συνεργαζόμαστε με τον Dan Swano, μιας και πολλές μπάντες πλέον τον εμπιστεύονται κι εμείς θέλαμε να πάρουμε νέο αέρα. Έτσι είπαμε να δοκιμάσουμε με τον Seeb Levermann ο οποίος δεν ασχολείται καν με το death metal, αλλά η δουλειά του βγήκε άρτια και ήταν για όλους μια πρόκληση. Όλα αυτά βάζοντας τα στη σειρά κάνουν το δίσκο ακόμα πιο ξεχωριστό από τους υπόλοιπους.
-Σχετικά με το θέμα των ταχυτήτων ήταν κάτι που ήθελα να σε ρωτήσω, αφού βλέπω ξανά αργά, doom και groovy σημεία που φαντάζουν σαν μια νέα προσέγγιση του "Last One On Earth" για παράδειγμα. Πώς προέκυψε αυτό;
Δε ξέρω χαχα. Η αλήθεια είναι πως ο Paul ήθελε να δουλέψει κάπως με αυτά, και δεν είχε δοκιμάσει πολλά γρήγορα σημεία. Ταίριαζαν μάλλον και με τις μελωδίες που είχε στο μυαλό του. Υπήρχαν σκόρπιες ιδέες, οπότε τσεκάραμε ποια riffs ταιριάζουν μεταξύ τους και κάπως έτσι χτίστηκε. Δουλέψαμε πιο πολύ βήμα βήμα σε αυτό το μοτίβο, κι όχι με τον αυθορμητισμό των παλαιών χρόνων για παράδειγμα. Επίσης τα μελωδικά μέρη του δίσκου αρχικά τα είχαμε κατά μέρος, και μου έκανε εντύπωση που ο Paul ήθελε να τα δοκιμάσει. Προσωπικά ήμουν διστακτικός αλλά και περίεργος, έλεγα "οντως θες να τα παίξεις;". Τελικά του δώσαμε χώρο και εκπλαγήκαμε με το τελικό τους αποτέλεσμα και το χτίσιμο που έκανε, προσθέτοντας έπειτα και τα υπόλοιπα όργανα. Το πιο δύσκολο πράγμα όταν γράφεις έναν δίσκο είναι να φτιάξεις μια σωστή δομή τραγουδιών. Μπορεί να μην έχουμε τόσο γρήγορα κομμάτια όπως μας έχει συνηθίσει ο κόσμος πλέον, αλλά ο χαρακτήρας και ο ήχος μας υπάρχει, και θυμίζει κι άλλα πράγματα από εμάς, κι αυτό είναι το μόνο που μετράει. Πάντα θα έχουμε διάφορους ρυθμούς, λίγο ή πολύ χαχα.
-Γενικά πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για βετεράνους στον ήχο όπως εσείς να ψάχνεστε ακόμα αλλά και να κρατάτε τόσο ζωντανή την ταυτότητά σας;
Είναι δύσκολο κι απαιτητικό πολλές φορές, αλλά σημασία έχει να αρέσει. Για παράδειγμα στο "Incoming Death" είχαμε ένα κομμάτι, το "The Grand Denial", που το βάλαμε σαν ρίσκο, γιατί δεν περιμέναμε πως θα περίμενε ή θα το ήθελε ο κόσμος μας. Τελικά δεχτήκαμε πολλά θετικά σχόλια και νιώσαμε πως συνεχίζουμε να παίρνουμε πράσινο φως και για άλλα πράγματα στη συνέχεια. Παρατηρούμε πως οι οπαδοί θέλουν να φρεσκάρεσαι μα να κρατάς την ουσία σε αυτό που είσαι, κι αν γουστάρεις πολύ αυτό που κάνεις έπειτα θα περάσει και στον κόσμο. Είμαστε μεταλλάδες και επικοινωνούμε με τον τρόπο που κουνιούνται τα κεφάλια χαχα. Στο "Necroceros" επίσης έπειτα από καιρό γίναμε πιο επικοί, έχουμε το "Three Years In Famine" που παίζουμε σε αργούς αλλά δυναμικούς ρυθμούς, έχουμε και πιο up tempo κομμάτια οπότε υπάρχει ποικιλία, αλλά είμαστε εμείς. Δεν είμαστε ανταγωνιστικοί με τους εαυτούς μας, αλλά δε θέλουμε να παίζουμε το ίδιο πράγμα, οι μικρές βελτιώσεις μας κάνουν καλύτερους. Το κλειδί είναι να απολαμβάνει ο ένας την ενέργεια του άλλου και στον δίσκο και πάνω στη σκηνή. Όπως είπα και πριν δε θέλουμε να είμαστε δραστικοί στις αλλαγές, θέλουμε μέσα σε κάθε τι νέο να φαίνονται οι Asphyx.
-Kάτι που πάντα νιώθω ακούγοντας σας, είτε στα παλιά σας άλμπουμ είτε στα πιο νέα, είναι πως είστε αγέραστοι. Είναι πρόκληση να κρατιέσαι σε φόρμα και να έχεις τον ίδιο ενθουσιασμό; μιας και σε πολλά συγκροτήματα ο χρόνος τα φθείρει αυτά τα δύο...
Γενικά πάντα προπονώ τη φωνή μου, κάνω ασκήσεις, ζεστάματα και θέλω να είμαι σε φόρμα όσο το δυνατόν περισσότερο. Σε σχέση με παλιά, τώρα πια πάω και πιο χαλαρός στο στούντιο, οπότε ξέρω ότι θα περάσω καλά, κάνω αυτό που αγαπώ, δε χρειάζεται να αγχώνομαι ή να είμαι νευρικός. Επίσης το μυστικό για να κρατάς τον ενθουσιασμό είναι να δημιουργείς εκπλήξεις χαχα. Για παράδειγμα θέλω πρώτα να ολοκληρώνουμε τη μουσική, έπειτα την ακούω, μπαίνω στο κλίμα του κάθε κομματιού κι έτσι γράφω τους στίχους κι όταν μπαίνω να ηχογραφήσω κανένας δε ξέρει τι να περιμένει από εμένα χαχα. Η ομαδικότητα μας δεν με απογοητεύει, οπότε είναι εύκολο ακόμα και σε κάποια κακή μέρα να προσαρμοστώ και να γράψω τα μέρη μου γιατί όλα κυλούν ωραία. Η χημεία που έχουμε κρατά το πνεύμα μας αληθινό, και είμαι τυχερός επίσης που παρόλο που καπνίζω και λατρεύω παγωμένη τη μπύρα μου, ο λαιμός μου δε με έχει προδώσει πέρα από κάποιες φθορές λόγω του χρόνου.
-Σε μια συνέντευξη που είχα με τον παλιό σας κιθαρίστα, τον Eric Daniels, για το άλμπουμ των Soulburn, μου έλεγε για την ιστορία του κομματιού που συμμετείχες, όπου ήταν ένα αχρησιμοποίητο από την πρώιμη εποχή των Asphyx. Θα ήθελα να σε ρωτήσω πώς ένιωσες που παίξατε μαζί κάτι από τα παλιά έπειτα από χρόνια, και αν θα περιμένουμε κάτι νέο από το project των Grand Supreme Blood Court;
-To προηγούμενο Σάββατο κάνατε ένα livestream show για την κυκλοφορία του νέου δίσκου. Πώς αποφασίσατε για αυτό, πως ήταν η αίσθηση, και γιατί επιλέξατε να το προβάλλετε δωρεάν σε αντίθεση με άλλες μπάντες;
Ο λόγος που κάναμε το συγκεκριμένο livestream ήταν γιατί οι Asphyx έχουν ως παράδοση να παίζουν ζωντανά και να παρουσιάζουν κάθε νέο δίσκο μόλις αυτός κυκλοφορήσει, και είναι η μόνη φορά που σε κάθε τέτοιο live παίζουμε σχεδόν όλο το άλμπουμ. Τώρα παίξαμε τα 9/10 του δίσκου, μαζί με κάποια παλιά κομμάτια, και ήταν η ευκαιρία μάλιστα να το δει όλος ο κόσμος από παντού ειδικά στην πανδημική κατάσταση που βιώνουμε. Όσον αφορά τώρα γιατί επιλέξαμε να το κάνουμε δωρεάν, είναι επειδή υπάρχουν πολλοί πιτσιρικάδες που μας ακούν, οι οποίοι δεν έχουν δικά τους λεφτά να ξοδέψουν, ούτε τους περισσεύει ένα ευρώ, όπως επίσης κι ένας fan από τη Βενεζουέλα που αγωνίζεται σκληρά για ένα κομμάτι ψωμί, δε μπορεί να ανταποκριθεί τόσο εύκολα οικονομικά όσο ένας Ευρωπαίος. Έτσι ήταν προτιμότερο να το δουν όλοι όσοι ήθελαν κι όποιος μπορούσε να συμβάλλει με μια μικρή δωρεά, ή με την αγορά ενός t-shirt, πράγμα που πήγε πολύ καλά και το εκτιμάμε. Βέβαια πέρα από αυτή την ειδική περίπτωση δε ξέρω αν θα το ξανακάναμε, γιατί το συναίσθημα ήταν πολύ περίεργο στο να παίζεις σε έναν κενό χώρο μόνο με κάμερες κι απλώς να φαντάζεσαι τον κόσμο. Το είδαμε περισσότερο σαν μια απόλυτα επαγγελματική πρόβα με τον κόσμο να μας παρακολουθεί. Τώρα θα κάνουμε υπομονή μέχρι την επιστροφή μας στην κανονικότητα, και ίσως το livestreaming να το κρατήσουμε για το επόμενο release show, για όποιον δε θα μπορεί να βρεθεί στον χώρο που θα παίζουμε. Αυτή η κατάσταση γενικά δημιουργεί ιδέες.
-Όλοι ξέρουμε πως τα πράγματα είναι πολύ αβέβαια αυτή τη στιγμή, αλλά υπάρχουν πλάνα για περιοδεία μόλις τα πράγματα αρχίσουν να καλυτερεύουν;
Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει κάτι στα άμεσα πλάνα μας, γιατί η Ολλανδία θα είναι σε διαρκές lockdown μέχρι τον Ιούνιο, κι έπειτα βλέπουμε. Ελπίζω πως με την έναρξη των εμβολιασμών κάπως τα πράγματα θα φτιάξουν, αλλά για όλα είναι πολύ νωρίς ακόμα. Μόλις συνειδητοποίησα ότι φέτος συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από το "The Rack", το ντεμπούτο μας, αλλά δε ξέρω τι εορταστικό θα μπορούσαμε να κάνουμε έτσι όπως είναι τα πράγματα. Ίσως όσο καιρό καθόμαστε ξεκινήσουμε ετοιμασίες για το επόμενο άλμπουμ, ίσως και όχι...θα δείξει.
-Επίσης μπορεί στο χειρότερο σενάριο, αν δε γίνει κάτι φέτος, του χρόνου να βγείτε σε περιοδεία με old school set για τους εορτασμούς τόσο του "The Rack" αλλά και του "Last One On Earth",,,
Xαχα καλή ιδέα, έρχεται κι αυτή η επέτειος σωστά. Γιατί όχι; Ή μπορεί εκεί να επιστρατεύσουμε ξανά το livestreaming, κανείς δε ξέρει!
-Σε ευχαριστώ Martin για τη συνέντευξη, ο επίλογος είναι δικός σου...
Σε ευχαριστώ κι εγώ Γιάννη, ήταν χαρά μου. Ελπίζω να είστε όλοι καλά στην Ελλάδα. Πέρασε καιρός από την τελευταία μας επίσκεψη, κι ελπίζω το συντομότερο δυνατόν να τα ξαναπούμε. Η χώρα σας έχει ένα από τα καλύτερα metal κοινά παγκοσμίως, κι αποδεδειγμένα. Μείνετε ασφαλείς και τα λέμε!
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου