THE TROOPS OF DOOM-THE RISE OF HERESY (EP Review)

Ο Jairo Guedz έγραψε με τα ριφφαρίσματά του, ιστορία στην ακραία σκηνή των επόμενων γενιών καθώς και στην κληρονομιά ενός ολόκληρου είδους με τις πρώτες δουλειές των μεγάλων Sepultura. Φέτος, έπειτα από πολλά χρόνια και ως κεραυνός εν αιθρία, ο μπαρουτοκαπνισμένος κιθαρίστας, δημιουργεί τους The Troops Of Doom, ώστε να κυκλοφορήσει το ΕΡ "The Rise Of Heresy" και να μας αποσβολώσει.

Με ένα καταχθόνιο ύφος ήδη από τη μεγαλειώδη, soundtrack-ική, ορχηστρική του εισαγωγή, το εναρκτήριο "Whispering Dead Words" δίνει στην πορεία όσα μας έλειπαν από το παλιομοδίτικο thrash, αναγεννώντας με περίσσια ενέργεια και μεράκι την πρώτη εποχή των Sepultura τόσο με τη βαρύτητα του ήχου τους, όσο και με τις ωμές αναλογίες που χρειάζονται για κάτι τέτοιο. Ο μετρ του ήχου και ιδρυτής της μπάντας, συνεχίζει ακάθεκτος και στο πιο απειλητικό και heavy "Βetween The Devil and The Deep Blue Sea" που βάζει το ηχόχρωμα των Βραζιλιάνων σε ένα συνονθύλευμα πρώιμου death metal με τη Γερμανική σπιντάτη σχολή.

Στο "The Confessional" oι γρήγορες τροπές γίνονται ακόμα πιο ακατέργαστες, σαν την όμορφη και μεστή σαπίλα του "Bestial Devastation" με τους ρυθμούς να μας έχουν στο έλεος τους. Ανεπίσημα το τέλος θα έρθει με το ομότιτλο του εν λόγω ΕΡ, "The Rise Of Heresy" για να αναδείξει το πόσο ίδιο και συνάμα διαφορετικό θα ήταν το "Schizophrenia" με την προσθήκη του Tormentor, ενώ αυτό επίσης θα φανεί στο επίσημο φινάλε με τη διασκευή στο "Troops Of Doom". Λίγο πριν το κλείσιμο όμως υπάρχει ακόμα μια έκπληξη αφού το "Bestial Devastation" ξαναπαίρνει σάρκα και οστά όντας τόσο φρέσκο και διαχρονικό όπως τριάμισι δεκαετίες πριν.

Δε ξέρω για ποιον λόγο δημιουργήθηκε αυτό το project, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μας ίσως είναι κάτι που πάντα θέλαμε. Άμεσο, σύγχρονο και συνάμα νοσταλγικό το πρώτο ΕΡ των Βραζιλιάνων, όχι μόνο μας κάνει να επισκεφθούμε το δεύτερο μισό των 80s και της αλλεπάλληλης ακρότητας τους αλλά μας δίνει μια γερή γροθιά στο στομάχι με τον όγκο του. Το metal που παίζουν δεν είναι απλώς ένα κομμάτι επιρροών, αλλά η απόλυτη συνέχεια του Βραζιλιάνικου ήχου μετά τους παλιούς Sarcofago και Sepultura σε μια ιστορική επιστροφή που ήδη συζητιέται.

(8,5/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης