BENEDICTION-SCRIPTURES (Album Review)

Το 2020 είναι η χρονιά που το death metal έχει την τιμητική του, πίσω από όλο το δυστοπικό σκηνικό που υπάρχει. Μια αναπάντεχη αλλά άκρως καλοδεχούμενη κυκλοφορία έρχεται έπειτα από σχεδόν μιάμιση δεκαετία από τους βετεράνους, Benediction. Οι θρύλοι της ακραίας σκηνής, ανανεωμένοι στο line up τους και με την παλιοσειρά Dave Ingram ξανά στο μικρόφωνο, φέρνουν το "Scriptures".

Η επιστροφή του θρυλικού μπροστάρη τους είναι παραπάνω από αισθητή αφού η βορβορώδης, σκληρή χροιά του δείχνει το μένος της ευθύς εξαρχής από το εναρκτήριο, μαύρο και γκρουβάτο "Iterations Of I". Mε πιο άμεση διάθεση χωρίς αποκρυφισμούς και μυστικά, κοντά στην κλασική ταυτότητα των Βρετανών, ακολουθεί το "Scriptures In Scarlet", ενώ στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται και τα "The Crooked Man", "Ιn Our Hands The Scars" ή το ήδη γνωστό"Rapid Carnality".

To "Stormcrow" που επίσης μάθαμε πρόσφατα, έρχεται δυναμικό με heavy στοιχεία και μια φρέσκια  πλην σκληροτράχηλη ατμόσφαιρα, που ξανανιώνει τους προπάτορες της ακραίας σκηνής της Γηραιάς Αλβιόνας. Από την άλλη το "Progenitors Of A New Paradigm" εμβαθύνει στο σκότος με την ύπουλη riff-ολογία του όπως και το πιο αργό "Tear Off These Wings" με την ογκώδη του ρυθμική γραμμή που φλερτάρει ελαφρώς με άλλα κομμάτια του extreme ήχου θυμίζοντας παράλληλα κάτι από Bolt Thrower.

Με το "Embrace The Kill" ξαναμπαίνουν μπροστά τα γκάζια, ανεβάζοντας τις ταχύτητες των φονικών τους μηχανών με κιθάρες που προχωρούν σαν πριόνια προσθέτοντας μερικά ακόμα απειλητικά υποβόσκοντα leads. Έπειτα από αυτό το highlight μια ακόμα εξαιρετική στιγμή του δίσκου παίρνει θέση μέσω του "Neverwhen" και της οργής που διαθέτει. Με διαφορετικό τρόπο, και πιο ζωηρό σε σχέση με το υπόλοιπο σκιερό σύνολο, το "The Blight At The End" κάνει την εμφάνισή του λίγο πριν το τέλος, οδηγώντας μας έτσι στο βάρβαρο μα και επικό "We Are Legion" για να κάνει την αποφώνηση. 

Τα 12 χρόνια που μας καθυστέρησαν για να κυκλοφορήσει το νέο τους άλμπουμ δικαιώνονται με κάθε τρόπο έπειτα από το άκουσμα του "Scriptures". Πιο δυνατοί και ζωντανοί από ποτέ, μέσα από όλη την απόκοσμη φάση τους καταφέρνουν να καταστρέψουν τα πάντα στο πέρασμά τους, με τα riffs να μας καβαλάνε προς το χάος. Τόσο σύγχρονοι αλλά και τόσο παλιομοδίτες, με το έβδομο πόνημά τους, νιώθουμε σαν ο χρόνος να έκανε fast forward από το 93' στο σήμερα.

(9/10)

Γιάννης Χαρτζανιώτης