Oι The Ocean είναι μπάντα που έχει κερδίσει πληθώρα οπαδών μέσα από την προσωπική οπτική του μοντέρνου sludge/doom ήχου και της progressive θεματικής τους. Οι Βερολινέζοι κρατώντας στις επάλξεις το heavy στοιχείο τους, προχωρούν μπροστά στο ίδιο concept με το προ διετίας πόνημα τους, αλλάζοντας όμως λίγο στρατηγική.
Αιθέριο, ανατολίτικο, και συνάμα βαρύ μέσα στην ιδιαίτερη, μυσταγωγική απαλότητα του, το εναρκτήριο "Triassic" ακούγεται φρέσκο αλλά και υπερβολικά γνωστό σε αυτό το ποικίλο στυλ που έχουν οι The Ocean, συνδυάζοντας την ηρεμία με το μένος. Λίγο πιο βαρύ και τσαμπουκαλεμένο αλλά στην ίδια συνταγή θα ακολουθήσει το ήδη γνωστό "Jurassic-Cretaceous" που μέσα από τα χαμηλά κουρδίσματα, τα αρρωστημένα ρυθμικά παιχνιδίσματα και τη μαύρη διάθεση της μπάντας, θα ξεπροβάλλει ως πλέον ταιριαστός ο Jonas Renkse από τους Katatonia.
Το "Palaeocene" δίχως να μασάει, σαν το καταστροφικό πάτημα ενός δεινοσαύρου, θα βάλει όση περισσότερη δύναμη βαστά τόσο στις ταχύτητες όσο και στη sludge βαρβατίλα που κλιμακώνεται νότα προς νότα με περίσσια αμεσότητα. Ρίχνοντας τους παλμούς, και πατώντας σε post κατευθύνσεις οι οποίες μέχρι πριν λίγο έλειπαν, θα ακολουθήσει ατμοσφαιρικό και ροκάδικο το ""Eocene" κάνοντας τους Γερμανούς και πιο ραδιοφωνικούς.
Ανοίγοντας το δεύτερο μισό του δίσκου, μας υποδέχεται σε παρόμοιο post ύφος το instrumental "Οglicocene" για να κρατήσει όλες τις ανάσες που θα ξοδευτούν στη συνέχεια με το δίδυμο "Miocene-Pliocene"-"Pleistocene" και τη βαθιά τους εσωτερική doom-ίλα. Ο δίσκος κλείνει με το τεχνικό και πιο prog-oriented "Holocene" ώστε να αφεθούμε στην πιο γλυκιά πλευρά του ιδιαίτερου αυτού γκρουπ.
Η φιλοσοφική και ιστοριολάγνα πλευρά των The Ocean μαζί με τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του Lars Von Trier στο "Melancholia" κατάφερε να δέσει τέλεια, όσο παράταιρα κι αν φαίνονται σαν ξεχωριστά στοιχεία. Μουσικά επίσης ο δίσκος έχει την ίδια διάθεση αφού τα κομμάτια όσο διαφορετικά κι αν φαίνονται μεταξύ τους, δένουν υπέροχα σαν κομμάτια ενός γκριζου και δύσκολου παζλ. Το συγκρότημα που έχει χαράξει μια εντελώς δική του πορεία στον σκληρό ήχο επέστρεψε ξανά για να το απολέσουμε, και να χαθούμε στο σύμπαν τους, όπου με πολλαπλά ακούσματα η μαγεία του "Phanerozoic II:Mesozoic/Cenozoic" θα φανεί και θα χαριστεί.
(9/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου