Έβδομος δίσκος για τους Άγγλους Winterfylleth, μέσα στην περίεργη αλλαγή του κρύου προς τη ζέστη. Το "The Reckoning Dawn" έρχεται για να ανατείλει και να αναθεωρήσει ελαφρώς το πρόσφατο παρελθόν τις μπάντας με πιο βαρείς τόνους και ξυραφιασμένο λυρισμό.
Με τη δυναμική, εκρηκτική έναρξη του δίσκου, και το φλογερό ''Misdeeds Of Faith'', παρατηρούμε την αμιγώς metal προσέγγιση της μπάντας, σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ τους, αφήνοντας κατά μέρος τα folk και μελωδικά στοιχεία, και κρατώντας την αμεσότητα και τη χαρακτηριστική riff-ολογία τους. Χωρίς να αλλάζει κάτι ριζικά, η συνέχεια με το "A Hostile Fate", θα θυμίσει αρκετά τους Enslaved, μπλέκοντας την τεχνική με την επιθετικότητα, και την επική ατμόσφαιρα με τη βάρβαρη αγριάδα.
Έπειτα, με ambient διάθεση, ακουστικές στιγμές και μια αύρα από το Σαξονικό παρελθόν, υποδεχόμαστε το δεκάλεπτο "Absolved In Fire", που εν συνεχεία, πίσω από το ντελικάτο του πρόσωπο, θα δούμε μια σκοτεινή και πονεμένη ψυχή που καίει τα πάντα στο διάβα της. Έτσι καταστροφικό και κατραμιασμένο θα ακολουθήσει και το ομώνυμο του άλμπουμ, που δεν κρύβει την όρεξη για μεγαλειώδεις εκφάνσεις μέσα στην όλη απλότητα,
Στη συνέχεια των μακρόσυρτων συνθέσεων θα προστεθεί το "A Greatness Undone" που με τις μελωδίες του θα πατήσει σε πιο heavy δρόμους, ενώ ξαφνικά θα έρθει η πιο απαλή στιγμή του δίσκου με το μονόλεπτο ιντερλούδιο "Betwixt Two Crowns". Αυτή η φολκλορίστικη διάθεση θα μας κάνει να οδηγηθούμε στο καταληκτικό δίδυμο των "Yielding The March Law" με την πιο αμιγώς μαυρομεταλλική προσέγγιση του συνόλου, και "In Darkness Begotten" που με το Emperor-ικό στυλ του, να φαντάζει σαν μια μουσική μετάφραση της μαυρίλας και της ψύχρας που σκεπάζει τον Βρετανικό ουρανό, τόσο ορχηστρικά όσο και φωνητικά.
Οι Winterfylleth μπορεί να μην έχουν μονοπωλήσει με το ύφος τους όλα αυτά τα χρόνια, αλλά σίγουρα είναι άκρως ποιοτικοί, παραγωγικοί και έχουν ταυτότητα. Η δομή του δίσκου αυτή τη φορά δείχνει με το "γάντι'' όλες τις πτυχές της μπάντας και κυρίως τον πιο metal εαυτό της. Το "The Reckoning Dawn" θα αποτελέσει ένα ακόμα λιθαράκι στο φυσιολατρικό και λαογραφικό ύφος των κυρίων από το Μάντσεστερ με τη μεγαλοπρέπεια σε κάθε σημείο να πρωταγωνιστεί με τον τρόπο της δίχως να απογοητεύσει τους φίλους του είδους.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Με τη δυναμική, εκρηκτική έναρξη του δίσκου, και το φλογερό ''Misdeeds Of Faith'', παρατηρούμε την αμιγώς metal προσέγγιση της μπάντας, σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ τους, αφήνοντας κατά μέρος τα folk και μελωδικά στοιχεία, και κρατώντας την αμεσότητα και τη χαρακτηριστική riff-ολογία τους. Χωρίς να αλλάζει κάτι ριζικά, η συνέχεια με το "A Hostile Fate", θα θυμίσει αρκετά τους Enslaved, μπλέκοντας την τεχνική με την επιθετικότητα, και την επική ατμόσφαιρα με τη βάρβαρη αγριάδα.
Έπειτα, με ambient διάθεση, ακουστικές στιγμές και μια αύρα από το Σαξονικό παρελθόν, υποδεχόμαστε το δεκάλεπτο "Absolved In Fire", που εν συνεχεία, πίσω από το ντελικάτο του πρόσωπο, θα δούμε μια σκοτεινή και πονεμένη ψυχή που καίει τα πάντα στο διάβα της. Έτσι καταστροφικό και κατραμιασμένο θα ακολουθήσει και το ομώνυμο του άλμπουμ, που δεν κρύβει την όρεξη για μεγαλειώδεις εκφάνσεις μέσα στην όλη απλότητα,
Στη συνέχεια των μακρόσυρτων συνθέσεων θα προστεθεί το "A Greatness Undone" που με τις μελωδίες του θα πατήσει σε πιο heavy δρόμους, ενώ ξαφνικά θα έρθει η πιο απαλή στιγμή του δίσκου με το μονόλεπτο ιντερλούδιο "Betwixt Two Crowns". Αυτή η φολκλορίστικη διάθεση θα μας κάνει να οδηγηθούμε στο καταληκτικό δίδυμο των "Yielding The March Law" με την πιο αμιγώς μαυρομεταλλική προσέγγιση του συνόλου, και "In Darkness Begotten" που με το Emperor-ικό στυλ του, να φαντάζει σαν μια μουσική μετάφραση της μαυρίλας και της ψύχρας που σκεπάζει τον Βρετανικό ουρανό, τόσο ορχηστρικά όσο και φωνητικά.
Οι Winterfylleth μπορεί να μην έχουν μονοπωλήσει με το ύφος τους όλα αυτά τα χρόνια, αλλά σίγουρα είναι άκρως ποιοτικοί, παραγωγικοί και έχουν ταυτότητα. Η δομή του δίσκου αυτή τη φορά δείχνει με το "γάντι'' όλες τις πτυχές της μπάντας και κυρίως τον πιο metal εαυτό της. Το "The Reckoning Dawn" θα αποτελέσει ένα ακόμα λιθαράκι στο φυσιολατρικό και λαογραφικό ύφος των κυρίων από το Μάντσεστερ με τη μεγαλοπρέπεια σε κάθε σημείο να πρωταγωνιστεί με τον τρόπο της δίχως να απογοητεύσει τους φίλους του είδους.
(8,5/10)
Γιάννης Χαρτζανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου